مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1400 | دوره:21 | شماره:6 |تعداد مقالات:6

مقدمه: اختلالات آنژیوژنز از سازکارهای شناخته شده ناشی از دیابت است. با هدف کاهش اختلالات آنژیوژنز، تمرینات مقاومتی و هم زمانی آن با تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال از راهکارهای جدید است، لذا پژوهش حاضر به منظور تعیین اثر تمرین های مقاومتی همراه با تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال بر بیان فاکتورهای آنژیوژنیک در عضله ی اسکلتی موش های صحرایی دیابتی شده انجام شد. روش ها: در این مطالعه از 30 سر موش صحرایی به طور تصادفی در 5 گروه: سالم، دیابتی کنترل (D)، دیابتی تمرین کرده (DR)، دیابتی با تزریق سلول اجدادی اندوتلیال (DI)، دیابتی تمرین کرده با تزریق سلول اجدادی اندوتلیال (DRI) تقسیم شدند. برای بررسی تغییرات بیان پروتیین Ang1 و Tie2 به روش وسترن بلات اندازه گیری شدند. داده های با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دو عاملی با نرم افزار SPSS نسخه ی 19 در سطح معناداری 5% α, ≤,تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در این پژوهش 6 هفته تمرین مقاومتی منجر به افزایش معنی دار پروتیین های Ang1 وTie2 شد. اما تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال تنها بر میزان پروتیین Tie2 معنی دار بود. اثر تعاملی تمرین مقاومتی و تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال تنها بر میزان پروتیین Tie 2 معنی دار بود، به عبارت دیگر ترکیب تمرین مقاومتی و تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال نسبت به تنها تمرین یا تزریق، در میزان بیان پروتیین Tie2 برتری داشت. نتیجه گیری: می توان اظهار داشت تمرین مقاومتی آنژیوژنز را در افراد دیابتی بهبود می بخشد. احتمالا اثر تعاملی تمرینات مقاومتی با تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال می تواند باعث تحریک آنژیوژنز در عضله ی اسکلتی شود و راهبرد جدیدی در درمان اختلالات دیابت باشد.

مقدمه: بیماری قلبی عروقی عامل اصلی مرگ و میر در بیماران مبتلا به دیابت نوع یک است و خطر قلبی عروقی حتی در بیماران دیابت نوع 1 با کنترل متابولیک خوب همچنان بالا است. هدف از این تحقیق تعیین اثر شش هفته تمرینات هوازی بر شاخص های التهابی و آسیب قلبی در رت های نر دیابتی نوع یک بود. روش ها: در این مطالعه ی تجربی، 19 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (میانگین وزن 200-250 گرم) به طور تصادفی در چهار گروه تمرین هوازی، شم، کنترل و سالم قرار گرفتند. در این مطالعه، القای دیابت نوع یک با تزریق تک دوز استرپتوزوتوسین حل شده در بافر سدیم سیترات به روش درون صفاقی انجام شد. تمرین هوازی با شدت 50-60 درصدVO2max، 5 روز در هفته به مدت 6 هفته انجام شد. پس از بیهوشی، کالبد شکافی انجام و بطن چپ قلب برداشته شد. سطح فاکتور نکروز تومور آلفا (TNF-α, )، گیرنده ی آلفا-1 فعال کننده ی تکثیر پروکسی زوم (PGC-1α, ) و کراتین کیناز (CK) بافت قلب رت ها با استفاده از روش وسترن بلات اندازه گیری شد. داده ها به روش آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری P<0. 05 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که شش هفته تمرین هوازی منجر به کاهش معنی دار TNF-α,و CK و افزایش معنی دار PGC-1α,در بافت قلب موش های دیابتی نوع یک شد (001/0>P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج، به نظر می رسد تمرینات هوازی می تواند به بهبود شاخص های التهابی و آسیب قلبی در دیابت نوع یک کمک کند.

مقدمه: دیابت شایع ترین بیماری غددی در جهان است. هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه ی تاثیر سه نوع تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر اینفلامازوم و مقاومت به انسولین در بافت چربی احشایی رت های دیابتی نوع دو بود. روش ها: بدین منظور از بین رت های نر ویستار هشت هفته ای، 48 رت انتخاب و به طور تصادفی به 6 گروه (دیابتی تمرین استقامتی، دیابتی تمرین مقاومتی، دیابتی تمرین ترکیبی، تمرین ترکیبی سالم، کنترل سالم و کنترل دیابتی) تقسیم شدند. رت ها با تزریق 95 میلی گرم نیکوتین آمید و پس از 15 دقیقه تزریق STZ به مقدار 55 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت زیر صفاقی دیابتی شدند. 4 روز پس از تزریق، رت هایی که گلوکز سرم آنها از 300 میلی گرم/دسی لیتر بالاتر بود به عنوان دیابتی در نظر گرفته شدند. سپس گروه تمرین استقامتی 6 هفته، 3 جلسه در هفته با شدت متوسط (50-60 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی) تمرین کردند. برای شروع تمرین مقاومتی وزنه 50% وزن بدن رت بود. هر جلسه 15 درصد وزن بدن به وزنه ها اضافه می شد. گروه تمرین ترکیبی نیز تمرینات مقاومتی و استقامتی را پشت سر هم انجام می دادند. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه رت ها بیهوش شده و بافت چربی احشایی جهت بررسی متغیرها برداشته شد. یافته ها: نتایج نشان داد بین تاثیر شش هفته فعالیت ورزشی استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر اینفلامازوم و مقاومت به انسولین، در بافت چربی احشایی موش های نر دیابتی تفاوت معنی داری وجود دارد (P≤, 0/05). نتیجه گیری: نتایج تایید کننده ی تاثیر سه روش تمرینی بر سازکارهای درگیر در دیابت است.

مقدمه: تجزیه و تحلیل هوش مصنوعی بر اساس مجموعه داده های به دست آمده از پایگاه دادهDisGeNET، ژن های مهم دخیل در فرآیند آسیب قلبی را تعیین کرد. از این رو، ما میل ترکیبی مولکول های شیمیایی و زیست فعال گیاه خارخاسک را بر روی پروتیین سیتوکرومC-محاسبه کردیم. هدف این مطالعه، تعیین اثرات هشت هفته تمرین مقاومتی همرا با مصرف عصاره ی خارخاسک بر سازکار آپوپتوز در بافت قلب موش های صحرایی در معرض استانوزولول انجام شد. روش ها: در این مطالعه ی تجربی سی و پنج موش صحرایی نر به صورت تصادفی به هفت گروه پنج تایی تقسیم شدند که شامل: 1-گروه کنترل، 2-موش های تحت تیمار با استانوزولول، 3-موش های تحت تیمار داروی استانوزولول و داروی گیاهی خارخاسک با غلظت 100 میلی گرم بر کیلوگرم، 4-موش های تحت تیمار داروی استانوزولول و داروی گیاهی خارخاسک با غلظت 50 میلی گرم بر کیلوگرم، 5-موش های با تمرین مقاومتی و تحت تیمار استانوزولول، 6-موش های با تمرین مقاومتی و تحت تیمار با داروی استانوزولول و داروی گیاهی خارخاسک با غلظت 100 میلی گرم بر کیلوگرم، و 7-موش های صحرایی با تمرین مقاومتی و تحت تیمار با داروی استانوزولول و داروی گیاهی خارخاسک با غلظت 50 میلی گرم بر کیلوگرم. بیان ژن های CRP و Cytochrome-c با تکنیکqPCR-Real Time در بافت قلب موش های صحرایی اندازه گیری شد. در تجزیه و تحلیل بیوانفورماتیک مسیر آپوپتوز به عنوان فرآیند بحرانی در آسیب های قلبی تعریف شد. همچنین، اثرات خارخاسک و استانوزولول در بافت قلب از طریق مسیر آپوپتوز با مدل سازی فارماکوفور و اتصال مولکولی تشخیص داده شد. یافته ها: تمرینات مقاومتی همراه با مصرف عصاره ی خارخاسک با غلظت 100 میلی گرم بر کیلوگرم سبب کاهش میزان بیان ژن های CRP وcytochrome-c گردد. همچنین، مصرف میزان دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره ی خارخاسک می تواند بر روی عملکرد ورزشکاران مقاومتی اثرات مفیدی نسبت به دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرم داشته باشد. نتیجه گیری: از سویی، با توجه به اثرات مفید خارخاسک نشان داده شد که این زیست فعال گیاهی می تواند خطرات قلبی را از طریق بهبود آپوپتوزومی و التهاب کاهش دهد.

مقدمه: پروتیین BDNF مهم ترین نروتروفین است که در عملکرد شناختی نقش دارد. دیابت می تواند منجر به نقص در عملکرد آن شود و عامل اختلالات شناختی در هیپوکمپ است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین ترکیبی بر مقادیر BDNF هیپوکمپ مغز، عملکرد شناختی (Cognitive function)، گلوکز و انسولین رت های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین است. روش ها: 40 سر رت نر نژاد اسپراگ داولی به طور تصادفی به چهار گروه سالم-بی تحرک، سالم-تمرین ترکیبی، دیابت-بی تحرک و دیابت-تمرین ترکیبی تقسیم شدند. رت های گروه های تمرین به مدت 8 هفته تمرین ترکیبی انجام دادند. پس از 8 هفته، ارزیابی حافظه آزمودنی ها با استفاده از تست عملکرد شناختی و در ماز آبی انجام گرفت. سنجش مقادیر BDNF در هیپوکمپ ازطریق آزمایش وسترن بلات انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. یافته ها: مطالعه ی حاضر نشان داد که هشت هفته تمرین ترکیبی منجر به کاهش معنی داری در میزان قندخون ناشتا در گروه تمرین سالم نسبت به گروه بیماردیابتی شد (05/0≤, p). کاهش غیرمعنی داری در میزان BDNF هیپوکمپ مغز در گروه تمرین دیابتی نسبت به گروه دیابت نیز مشاهده شد (05/0≤, p). در ضمن، میزان عملکرد حافظه در گروه های تمرین سالم و تمرین دیابتی نسبت به سالم بی تحرک و دیابتی بی تحرک از نظر معنی داری در سطح بالاتری قرار داشت (05/0≤, p). نتیجه گیری: تمرین ترکیبی BDNF هیپوکمپ مغز را کاهش می دهد و میزان عملکرد شناختی در گروه تمرین نسبت به گروه بی تحرک افزایش داشت. در نتیجه می توان گفت این نوع تمرینات در بهبود عوارض دیابت نوع دو موثر است.

مقدمه: آدیپولین یک نوع هورمون است که از سلول های چربی ترشح می شود و به عنوان یک تنظیم کننده ی متابولیک با خواص ضدالتهابی عمل می کند و میزان آن از طریق وضعیت چاقی، دیابت و التهاب کاهش می یابد. از این رو پژوهش حاضر با هدف مقایسه ی اثر تمرینات هوازی با شدت بالا و شدت متوسط بر سطوح سرمی آدیپولین و برخی شاخص های سندرم متابولیک در زنان چاق انجام شد. روش ها: در این تحقیق نیمه تجربی، تعداد 36 نفر به صورت تصادفی در سه گروه 12 نفره (2 گروه تجربی و یک گروه کنترل) تقسیم شدند. گروه تمرین هوازی با شدت 85-95 درصد ضربان قلب بیشینه، هر جلسه به مدت 33 دقیقه روی تردمیل به صورت متناوب راه رفتن و دویدن را اجرا کردند و گروه تمرین با شدت 50-70 درصد ضربان قلب بیشینه، 41 دقیقه به صورت مداوم راه رفتند (مدت تمرینات برای 2 گروه 8 هفته و 3 جلسه در هفته بود و گرو کنترل در این مدت فعالیتی نداشتند). از آزمون های آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معنی داری (05/0p>) استفاده شد. یافته ها: تمرینات هوازی با شدت بالا سبب افزایش معنی دار سطوح آدیپولین سرمی (001/0=p)، کاهش مقادیر کلسترول تام (020/0=p)، تری گلیسیرید (021/0=p) و مقاومت به انسواین (001/0=p)گردید؛ همچنین یافته ها حاکی از عدم اختلاف معنی داری در مقادیر لیپوپروتیین پرچگال (615/0=p)، لیپو پروتیین کم چگال (604/0=P) و فشارخون (269/0=p) در 3 گروه مورد مطالعه بود و تمرین هوازی با شدت متوسط بر سطح سرمی آدیپولین نمونه موثر نبود (192/0=p)، فقط گلوکز (025/0=p) تری گلیسرید (010/0=p)، فشارخون سیستولیک (028/0=p) و انسولین (043/0=p) کاهش یافته است و میزان کلسترول، لیپوپروتیین کم چگال و لیپوپروتیین پرچگال تغییر معناداری نداشته اند. نتیجه گیری: در پایان می توان گفت به نظر می رسد افراد برای افزایش میزان آدیپولین به عنوان شاخص بهبود دهنده حساسیت انسولینی و همچنین بهبود شاخص های سندرم متابولیک می توانند از تمرینات هوازی با شدت بالا بهره ببرند.