مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1401 | دوره:22 | شماره:2 |تعداد مقالات:6

مقدمه: دیابت نوع یک با کاهش مویرگی عضله اسکلتی و تنظیم نامناسب مسیرهای آنژیوژنز در عضله اسکلتی همراه است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر تمرین مقاومتی و تزریق سلول های بنیادی اندوتلیال بر بتا-اکتین، AKT تام و فسفریله در عضله اسکلتی رت های دیابتی نوع یک بود. روش ها: در این تحقیق تجربی، 36 سر رت صحرایی نر نژاد ویستار (میانگین سن 6 هفته) به شش گروه کنترل (سالم)، کنترل دیابتی پایه، کنترل دیابتی، دیابت+تزریق سلول بنیادی، دیابت+تمرین مقاومتی و دیابت+تزریق سلول بنیادی+تمرین مقاومتی تقسیم شدند. در این مطالعه رت ها با استفاده از داروی استرپتوزوتوسین به صورت تک دوز 40 میلی گرم به ازای هرکیلوگرم وزن بدن و به صورت درون صفاقی دیابتی شدند. تمرینات مقاومتی شامل بالا رفتن از یک نردبان یک متری با وزنه آویزان به دم به مدت 17 جلسه اجرا گردید. تعداد 500 هزار سلول بنیادی مشتق از استخوان توسط دستگاه سل کانتر تزریق شد. میزان بتا-اکتین، AKT تام و فسفریله بافت عضله اسکلتی رت ها به روش وسترن بلاتینگ اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج نشان داد تمرین مقاومتی منجر به افزایش معنی دار Pho-AKT، β,-actin و نسبت Pho-AKT/AKT و کاهش معنی دار AKT بافت عضلانی رت های دیابتی نوع 1 شد (001/0>P). تزریق سول های بنیادی منجر به افزایش معنی دار Pho-AKT و نسبت Pho-AKT/AKT و تمرینات مقاومتی با ترزیق هم زمان سول های بنیادی منجر به افزایش معنی دار Pho-AKT، β,-actin و کاهش معنی دار AKT بافت عضلانی رت های دیابتی نوع یک شد (001/0>P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج، احتمالا مداخله تمرینات مقاومتی با تزریق هم زمان سول های بنیادی می تواند به تنظیم مسیرهای آنژیوژنز عضله اسکلتی در دیابت نوع یک کمک کند.

مقدمه: ژن مرتبط با توده چربی و چاقی (FTO) با خطر افزایش چاقی و دیابت نوع دو ارتباط مستقیم دارد. هدف این مطالعه بررسی تاثیر 12 هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن FTO در بافت چربی زیر پوستی موش های صحرایی دیابتی نوع دو بود. روش ها: در این مطالعه تجربی 12 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با وزن 10±, 220 گرم با تزریق نیکوتین آمید-استرپتوزوتوسین به دیابت نوع دو مبتلا شدند و تصادفی در دو گروه تمرین (6=n) و کنترل (6=n) قرار گرفتند. گروه تمرین، برنامه تمرینات تناوبی شدید را به مدت 12 هفته و 5 روز در هفته با دویدن روی تردمیل اجرا کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، بیان ژن FTO در بافت چربی زیر پوستی، سطح گلوکز خون، انسولین و مقاومت انسولین در هر دو گروه اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل در سطح P<0. 05 انجام شد. یافته ها: پس از مداخله ورزشی، سطح گلوکز خون، مقاومت انسولین و بیان ژن FTOبافت چربی در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل به میزان معنی داری کاهش یافتند (05/0

مقدمه: آیریزین مایوکاینی است که از پروتیین غشایی FNDC5 آزاد می شود و تاثیرات مثبتی بر متابولیسم کربوهیدرات ها دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین هوازی بر میزان آیریزین و مقاومت به انسولین زنان میانسال مبتلا به دیابت نوع دو بود. روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی 24 زن مبتلا به دیابت نوع دو به صورت هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین هوازی (12 نفر) و کنترل (12نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت 8 هفته (3جلسه در هفته) به مدت 50 دقیقه به اجرای تمرین تمرین های هوازی با شدت 45-85 درصد ضربان قلب بیشینه بر روی تردمیل پرداختند. گروه کنترل در مدت تمرین هیچ گونه فعالیت بدنی نداشتند. نمونه های خونی 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی جمع آوری شد و سرم حاصل جهت اندازه گیری سطوح آیرزین، شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR)، گلوکز ناشتا و انسولین استفاده گردید. جهت بررسی تغییرات درون گروهی از آزمونt همبسته و تفاوت بین گروهی از آزمون t مستقل استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 22) در سطح معناداری (05/0≥, P) استفاده شد. یافته ها: تغییرات درون گروهی نشان داد، 8 هفته تمرین هوازی موجب افزایش سطح سرمی آیریزین (000/0=P)، کاهش معنادار شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) (000/0=P)، گلوکز ناشتاو انسولین (001/0=P) نسبت به گروه کنترل دیابتی شد. همچنین در مقایسه بین گروهی تمرین های هوازی موجب افزایش معنادار سطوح آیریزین (001/0=P) و کاهش شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR)، گلوکز ناشتا (001/0=P) و انسولین (001/0=P) نسبت به گروه کنترل دیابتی شد. نتیجه گیری: تمرین هوازی از طریق تاثیر مطلوب بر افزایش سطوح آیریزین و کاهش شاخص مقاومت به انسولین، عامل کارآمدی جهت بهبود وضعیت متابولیسم گلوکز در بیماران دیابتی نوع دو است.

مقدمه: دیابت به عنوان یک بیماری پیشرونده، می تواند منجر به کاهش عملکرد دستگاه ایمنی شود. از این رو؛ هدف پژوهش حاضر تعیین اثر هم زمان تمرین های مقاومتی و تزریق سلول های اجدادی اندوتلیال بر ایمونوگلوبولین ها (IgA, IgM, IgG) رت های دیابتی القاء شده با استرپتوزوتوسین انجام بود. روش ها: 30 سر موش صحرایی (با سن 6 هفته و میانگین وزنی 20±, 200گرم)، به صورت تصادفی در گروه هایی شامل؛ دیابت+تزریق سلول های بنیادی+تمرین مقاومتی (6=n)، دیابت+تمرین مقاومتی (6=n)، دیابت+تزریق سلول بنیادی (6=n)، دیابتی کنترل (6=n) و سالم پایه (6=n) تقسیم شدند. جهت بررسی تغییرات ایمونوگلوبین ها از روش وسترن بلات استفاده شد. همچنین، برای مقایسه بین و درون گروهی از آزمون آنالیز واریانس دوراهه استفاده شد و برای درک بهتر نتایج نیز، اندازه اثر و مقدار فاصله اطمینان 95% آورده شد. یافته ها: نتایج نشان داد IgA (022/0=P)، IgM (017/0=P)، IgG (045/0=P) بین گروه ها تغییرات معنی داری داشت. همچنین، اختلاف معنی داری در هر سه متغیر بین گروه دیابت کنترل و گروه دیابت+تمرین مقاومتی+تزریق وجود داشت (P≤, 0/05). نتیجه گیری: با جمع بندی نتایج تحقیق حاضر احتمالا می توان گفت تمرین های مقاومتی و تزریق هم زمان سلول های اجدادی اندوتلیال موجب بهبود وضعیت ایمونوگلوبین ها در اثر تمرین و تزریق می شود. این یافته ها ادعا می کند که تمرین مقاومتی و تزریق می تواند به عنوان یک روش درمانی، موجب بهبود عملکرد دستگاه ایمنی ناشی از بیماری دیابت به کار رود.

مقدمه: آسیب بافت قلب در دیابتی ها باعث التهاب و تخریب سلول های قلب می شود که در نتیجه منجر به آپوپتوز یا مرگ سلول می شود. هدف مطالعه ی حاضر مقایسه ی تاثیر شش هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر شاخص آپوپتوزی کاسپاز 8 و کاتالاز در بافت قلب رت های نر دیابتی بود. روش ها: در این مطالعه تجربی، 24 سر رت نر نژاد ویستار (میانگین وزن 200-250 گرم) 10 تا 12 هفته ای به شش گروه، تمرین هوازی، تمرین مقاومتی، شم هوازی، شم مقاومتی، کنترل و سالم تقسیم شدند. القای دیابت با تزریق تک دوز استرپتوزوتوسین به مقدار 30 میلی گرم بر کیلوگرم به روش درون صفاقی انجام شد. برنامه ی تمرین هوازی و مقاومتی به مدت شش هفته انجام شد. برای اندازه گیری کاسپاز 8 و کاتالاز از روش وسترن بلات استفاده شد. داده ها به روش آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری P<0. 05 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد اختلاف میانگین کاسپاز 8 بین گروه تمرین هوازی با گروه سالم (752/0=P)، گروه تمرین مقاومتی با گروه سالم (723/0=P) و تمرین مقاومتی با گروه تمرین هوازی (00/1=P) معنی دار نبود اما میزان کاسپاز 8 در گروه تمرین هوازی نسبت به تمرین مقاومتی کمتر بود. اختلاف میانگین کاتالاز بین گروه تمرین هوازی با گروه سالم (024/0=P) و گروه تمرین هوازی با گروه تمرین مقاومتی (023/0=P) معنادار بود و میزان کاتالاز در گروه تمرین مقاومتی نسبت به تمرین هوازی بیشتر بود. نتیجه گیری: تمرینات هوازی و مقاومتی می تواند موجب کاهش میزان شاخص آپوپتوزی کاسپاز8 و افزایش کاتالاز در بافت قلب رت های دیابتی گردد.

مقدمه: دیابت نوع دو طی سال ها علاوه بر این که عوارض جبران ناپذیری در قسمت های مختلف بدن می گذارد موجب اختلال در عملکرد کبد می شود و خطر افزایش نارسایی قلب را افزایش می دهد ولی به دلیل عدم بروز علایم ظاهری، کمتر مورد توجه قرار گرفته است، بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی، بر شاخص های دیابتی و میزان GLUT4 قلبی و آنزیم های کبدی موش های صحرایی دیابتی نوع دو بود. روش ها: بدین منظور تعداد 24 سر موش صحرایی ویستار (وزن اولیه 20±, 220 گرم) به سه گروه هشت تایی تقسیم شدند: گروه اول: کنترل سالم، گروه دوم: دیابتی، گروه سوم: تمرین استقامتی دیابتی. جهت القای دیابت نوع دو ابتدا دو هفته غذای پرچرب به موش های صحرایی داده شد سپس استرپتوزوتوسین (تهیه شده از شرکت سیگما آلدریچ) با دوز mg/kg37 در بافر سیترات M1/0 (PH5/4) بعد از شش ساعت ناشتایی به صورت درون صفاقی تزریق شد برای گروه کنترل سالم همان میزان، بافر تزریق شد، همچنین گروه های تمرین هوازی پنج جلسه در هفته و هشت هفته بر روی نوار گردان موتوردار دویدند. سپس شاخص های دیابتی، GLUT4 میوکارد (وسترن بلات) و آنزیم های کبدی (الایزا) موش های صحرایی اندازه گیری شد. یافته ها: تمرین استقامتی موجب کاهش معنی دار گلوکز خون ناشتا، شاخص مقاومت به انسولین (هر دو 00/0=P) شد. همچنین موجب افزایش معنی دار انسولین (01/0=P) و شاخص حساسیت انسولینی (00/0=P) نسبت به گروه کنترل دیابتی شد. از طرفی میزان GLUT4 در گروه دیابتی تمرین افزایش معنی داری داشت (01/0=P). همچنین نتایج نشان داد در مقایسه با گروه کنترل دیابتی، ALT و AST در دیابتی ها با تمرین استقامتی افزایش معنی داری نداشتند (به ترتیب 30/0=P، 0 5/0=P). نتیجه گیری: براساس نتایج به دست آمده به نظر می رسد که تمرین استقامتی ضمن افزایش معنی دار میزان GLUT4 قلب موجب کاهش معنی دار شاخص های دیابتی ازجمله گلوکز ناشتا، شاخص HOMA-IR و نیز آنزیم های کبدی می شود.