ارتقای ایمنی و پیشگیری از مصدومیت ها
سال:1400 | دوره:9 | شماره:4 |تعداد مقالات:9

سابقه و هدف: شناسایی ریسک فاکتور ها و تعیین نقش آنها در آسیب های ورزشی یکی از مهمترین اقدامات پیشگیرانه می باشد. هدف از تحقیق حاضر مقایسه قابلیت پیشبینی تعادل ایستا و پویا با نمره آزمون غربالگری عملکردی در وقوع صدمات اندام تحتانی درمیان هندبالیستهای مرد دانشگاهی بود. روش بررسی: تحقیق حاضر از نوع مطالعات آینده نگر پیشبینانه بود. جامعه آماری تحقیق شامل مردان هندبالیست دانشگاهی در دامنه سنی 18 تا 25 سال بود که تعداد 50 ورزشکار به صورت هدفمند انتخاب شدند. برای ارزیابی تعادل ایستا از تست ایستادن یک پای لک لک و برای تعادل پویا از تست وای و برای عملکرد حرکتی از تست غربالگری حرکات عملکردی استفاده شد. همچنین برای ثبت آسیب از فرم گزارش آسیب استفاده شد. نمونه های تحقیق در طی یک فصل پیگیری شدند. از نمودار ROC و آزمون رگرسیون برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: طبق یافته های تحقیق، متغیرهای تعادل ایستا، تعادل پویا و آزمون غربالگری عملکردی، تفاوت معناداری بین دو گروه هندبالیست های آسیب دیده و بدون آسیب داشتند و در کنار هم از لحاظ آماری سهم معناداری در طبقه بندی هندبالیست های آسیب دیده و بدون آسیب داشتند (p <0. 001). همچنین بررسی ضرایب متغیرهای پیش بین نشان می دهد که آزمون والد برای متغیر آزمون غربالگری عملکردی از لحاظ آماری معناداری می باشد و به طور معناداری در توانایی پیش بینی مدل و وقوع آسیب سهم دارد (p=0/045). نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده از تحقیق حاضر متخصصین امدادگر ورزشی و همچنین مربیان رشته هندبال از تعادل ایستا و پویا با نمره آزمون غربالگری عملکردی جهت پیشگیری از آسیب های این رشته ورزشی استفاده کنند.

سابقه و هدف: نقش فعالیت بدنی بر سلامت روانی و جسمانی به عنوان مهم ترین عامل موثر در ارتقاء و تکامل انسان ها به ویژه در بین سالمندان از اهمیت ویژه ای برخوردار است. یکی از ابزارهای انگیزشی برای فعالیت بدنی، ردیاب های فعالیت است که عملکرد مکانیکی-فیزیولوژیکی سالمند را مورد ارزیابی قرار می دهد و می تواند از طریق بازخوردی که به سالمند می دهد باعث انگیزش تمرین شود. هدف از این مطالعه تاثیر ردیاب همراه با فعالیت بدنی بر استقامت قلبی-عروقی و ترکیب بدنی سالمندان کم تحرک بود. روش بررسی: تحقیق به لحاظ هدف از نوع کار آزمایی بالینی و به لحاظ جمع آوری اطلاعات، میدانی بود. شرکت کنندگان 45 نفرسالمند کم تحرکی بودند که بیش از 60 سال سن داشته و در خانه سالمندان شهر تهران به طور شبانه روزی پذیرایی می شدند. از پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی، پرسشنامه آمادگی فعالیت بدنی و سیاهه انگیزه تمرین جهت انتخاب آزمودنی ها استفاده شد. آزمودنی ها به سه گروه 15 نفری (دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل) جایگزین شدند؛ گروه آزمایش یک شامل 15 نفر که از ردیاب فعالیت استفاده کردند و فعالیت بدنی هم انجام دادند؛ و گروه آزمایش دو شامل 15 نفر که فقط فعالیت بدنی انجام دادند و از ردیاب فعالیت استفاده نمی کردند؛ و گروه کنترل شامل 15 نفر که نه از ردیاب فعالیت استفاده کردند و نه فعالیت بدنی انجام دادند وزندگی روزمره طبق برنامه های عادی خانه سالمندان را دنبال می کردند. از تمام شرکت کننده ها، آزمون راکپورت و آزمون ترکیب بدن (شاخص توده بدنی) در هفته اول، هفته ششم و هفته دوازدهم گرفته شد. کل مدت پروتکل تمرین 12 هفته و هفته ای سه جلسه تمرین انجام شد که درمجموع 36 جلسه شرکت کنندگان تمرین کردند. برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس برای اندازه های تکراری و جهت تعیین مکان بین میانگین ها از آزمون تعقیبی حداقل تفاوت معنی دار فیشر استفاده و سطح معنی داری 0. 05 در نظر گرفته شد. یافته ها: یافته های تحقیق تفاوت معنی داری بین گروه های آزمایش و کنترل در استقامت قلبی-عروقی نشان داد و تفاوت معنی داری بین گروه های آزمایش و کنترل در ترکیب بدن نشان نداد (P≤,0. 05). نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد که استفاده از ردیاب باعث انگیزش فعالیت بدنی در سالمندان کم تحرک شده و استقامت قلبی عروقی آن ها را بهبود می بخشد، ولی نتایج تحقیق حاضر نشان داد که 12 هفته تمرین برای تفاوت معنی دار بین گروهی متغیر ترکیب بدن کافی نیست. نتایج مطالعه حاضر می تواند راهنمای کسانی باشند که با سالمندان سروکار دارند تا بتوانند برنامه های تمرینی مناسب برای سالمندان طراحی کنند تا در برنامه ریزی و درمان ناهنجاری های مربوط به دهه های آخر عمر بتوان تصمیمات درست و منطقی بگیرند. پژوهشگران می توانند با دست کاری در متغیرها و همچنین در زمان و نوع تمرین و تغییر ابزار انگیزش نتایج دیگری برای آیندگان به دست آورند.

سابقه و هدف: سهم کم حمل ونقل ریلی نسبت به کل حمل ونقل کشور نشان می دهد که اکثر سفرهای برون شهری با استفاده از جاده ها صورت می گیرد. این موضوع باعث شده که شاهد تبعات منفی زیادی ازجمله افزایش تصادفات، خسارات و تلفات در راه ها باشیم. بر این اساس موضوع کاهش تلفات ناشی از حوادث ترافیکی بدون در نظر گرفتن نقش سهم حمل ونقل ریلی، منطقی به نظر نمی رسد. هدف این مقاله بررسی رابطه بین متغیرهای کلان اقتصادی در کاهش سوانح حمل ونقل جاده ای کشور طی سال های 98-1380 بود. روش بررسی: ابتدا روش تحقیق و داده های آماری مورداستفاده بررسی شد و سپس اثرات کوتاه مدت و بلندمدت نقش حمل ونقل ریلی در کاهش سوانح حمل ونقل جاده ای کشور موردبررسی قرار گرفت. بدین منظور با جمع آوری داده های سالانه و با بهره گیری از الگوی اقتصادسنجی خود رگرسیون با وقفه گسترده و الگوی تصحیح خطا به کمک نرم افزار EVIEWS10، به تخمین مدل و تفسیر نتایج پرداخته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که هم در کوتاه مدت و هم در بلندمدت با افزایش ارزش افزوده بخش حمل ونقل ریلی، تعداد سوانح حمل ونقل جاده ای کاهش یافت، به طوری که اگر یک درصد ارزش افزوده بخش حمل ونقل ریلی افزایش یابد، سوانح حمل ونقل جاده ای در کوتاه مدت و بلندمدت به ترتیب به میزان 0/12 درصد و 0/249 درصد کاهش می یابد. همچنین با افزایش تولید ناخالص داخلی سرانه کشور، تعداد سوانح حمل نقل جاده ای کاهش می یابد. ضمنا نتایج نشان داد که با افزایش ضریب جینی، جمعیت کل کشور و نیز طول جاده های کشور، تعداد سوانح حمل ونقل جاده ای افزایش یافت. دست آخر با توجه به ضریب تصحیح خطا در مدل ECM می توان بیان کرد که سرعت تعدیل به سمت مقدار تعادلی و بلندمدت مناسب بوده، به طوری که در هر دوره حدود 0/51 خطای عدم تعادل تعدیل گردیده و مقدار کوتاه مدت به سمت مقدار تعادلی و بلندمدت خود به صورت نمایی میل می کند. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از یافته های پژوهش حاکی از آن است که هم در کوتاه مدت و هم در بلندمدت با افزایش ارزش افزوده بخش حمل ونقل ریلی و تولید ناخالص داخلی، تعداد سوانح حمل ونقل جاده ای کاهش می یابد. همچنین با افزایش ضریب جینی، جمعیت کل کشور و نیز طول جاده های کشور، تعداد سوانح حمل ونقل جاده ای افزایش می یابد. نتایج این تحقیق می تواند برای سیاست گذاری در وزارت راه و شهرسازی و راه آهن جمهوری اسلامی ایران و سازمان راهداری و حمل ونقل جاده ای کشور و وزارت کشور موثر باشد.

سابقه و هدف: نقص در تعادل و متعاقب آن اختلالات راه رفتن در دوران سالمندی از مشکلات اصلی سالمندان می باشد، لذا طراحی تمرینات ورزشی در جهت بهبود تعادل و راه رفتن بسیار ضروری می باشد. هدف اصلی این تحقیق تاثیر تمرینات تعادلی اختصاصی در خانه بر عملکرد راه رفتن و تعادل مردان سالمند جوان سالم بود. روش بررسی: در پژوهش نیمه تجربی حاضر تعداد 40 سالمند سالم بین سنین 60 تا 75 سال به طور تصادفی دریکی از گروه های تمرینات تعادلی اختصاصی، جامع و کنترل قرار گرفتند. در گروه اختصاصی، تمرینات بر اساس ارزیابی اختلال مولفه های تعادلی و تمرینات گروه جامع بدون توجه به ارزیابی اختلالات مولفه های تعادلی در آ نها بود. طول تحقیق ده هفته و هر هفته سه جلسه بود. ارزیابی اختلالات تعادلی به وسیله آزمون بس انجام شد و آزمون های برپا-رو، سرعت راه رفتن و راه رفتن عملکردی قبل و بعد از تمرین و یک ماه پیگیری اندازه گیری شد. داده ها مورد با استفاده از آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر در سطح معنی داری P≤, 0. 5 تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. نتایج: اعمال تمرینات تعادلی اختصاصی و جامع تاثیر معنی دار و بهبود معنی دار در آزمون های برپا-رو، سرعت راه رفتن و راه رفتن عملکردی در دو گروه تجربی نسبت به گروه کنترل در دو مرحله پس آزمون و پیگیری یک ماهه داشتند (p <0. 05). همچنین با بررسی نمرات درصد پیشرفت در میان دو گروه تجربی در تمامی متغیرهای تحقیق برتری با گروه تمرینات تعادلی اختصاصی در خانه بود. نتیجه گیری: به طورکلی برنامه تعادلی اختصاصی و جامع در خانه باعث بهبود در تعادل و راه رفتن مردان سالمند سالم می گردد. بررسی و ارزیابی مولفه های تعادلی و اختلالات آن می تواند در انتخاب نوع تمرین کمک کننده باشد و برای دستیابی به نتایج قطعی انجام مطالعات بیشتر ضروری است.

سابقه و هدف: در حیطه شغلی پدیده استرس و فشار روانی بخش اجتناب ناپذیر زندگی حرفه ای را تشکیل می دهد. در واقع شغل پرستاری با توجه به ماهیت خود، مسایل و مشکلات خاصی را برای شاغلان خود به دنبال دارد. هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش مثبت نگری بر کاهش فرسودگی شغلی و بهبود کیفیت زندگی پرستاران بود. روش بررسی: روش این تحقیق نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه پژوهش با استفاده از جدول و مورگان شامل 30 پرستار بیمارستان های شهرستان بابلسر بودند که به صورت در دسترس از بین کلیه پرستاران شهرستان بابلسر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه (15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) جایگزین شدند و برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه کیفیت زندگی و پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش (1981) استفاده شد. نتایج: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که تفاوت بین میانگین نمرات فرسودگی شغلی و کیفیت زندگی پس از کنترل متغیر پیش آزمون در دو گروه آزمایش و کنترل در پس آزمون معنی دار است (p<0. 05). این بدان معناست که اثربخشی آموزش مثبت نگری سبب بهبود کیفیت زندگی و کاهش فرسودگی شغلی پرستاران مورد مطالعه شده است. نتیجه گیری: براساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که در جریان آموزش مثبت نگری پرستاران می آموزند که با ایجاد حس مثبت به سختی های کاری و پرهیز از افکار منفی سطح تاب آوری خود را بالا برده و با بکارگیری آن به عنوان محافظی در برابر خستگی روانی و جسمانی عمل کنند. بنابراین مادامی که افراد نگرش خود را نسبت به کار و محیط شغلی عوض کنند، این عوامل باعث بهبود سلامت جسمانی-روانی و کیفیت زندگی آنان خواهد شد.

سابقه و هدف: در رشته محبوب والیبال، با وجود پایین بودن برخورد بدنی بین ورزشکارارن، وقوع آسیب دیدگی بسیار رایج است. هدف مطالعه بررسی نرخ شیوع و نواحی آناتومیکی آسیب های ورزشی در مردان والیبالیست حرفه ای شاغل در لیگ برتر ایران بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی-میدانی بود که 120 والیبالیست حرفه ای شاغل در 12تیم لیگ برتری حاضر در فصل 99-98، به عنوان آزمودنی های آن شرکت نمودند؛ و اطلاعات مربوط به آسیب ها در سه سطح نرخ شیوع، شدت و نواحی آناتومیکی آسیب دیدگی با استفاده از نسخه بومی شده پرسشنامه آسیب شناسی طب ورزشی استرالیا جمع آوری شد. یافته ها: بیشترین نرخ شیوع آسیب بر اساس نواحی آناتومیکی درگیر، مربوط به ناحیه مچ پا (26/5 درصد) و شانه (25/7 درصد) بودند. همچنین بیشترین مقدار شیوع نوع آسیب های وارده نیز مربوط به عارضه التهاب و ورم (43/4درصد)، اسپاسم و گرفتگی عضله (9/6درصد) و آسیب مزمن تاندون (1/8 درصد) بودند. سطح آسیب دیدگی نیز در نوع شدید (49/3 درصد) و متوسط (42/6درصد) بسیار بالا بود؛ در حالی که این فاکتور در نوع خفیف (8/1 درصد) دارای درصد بسیار پایین تری بود. نتیجه گیری: براساس نتایج این پژوهش می توان عنوان کرد که نرخ شیوع آسیب، بسیار بالا بود و ناحیه مچ پا بیشترین نرخ شیوع را به خود اختصاص داد. این نتایج می تواند برای مربیان و کادر پزشکی تیم های حرفه ای والیبال، جهت درک درست از روند آسیب و طراحی راه بردهای پیشگیری از آن مفید باشد.

سابقه و هدف: تنیس یکی از محبوب ترین ورزش ها در جهان است که به دلیل نامحدود بودن زمان مسابقات و ماهیت این رشته ورزشی دارای انواع آسیب های منحصر به خود است. هدف پژوهش حاضر بررسی همه گیر شناسی آسیب های ورزشی بازیکنان تنیس مرد نخبه کشور به صورت گذشته نگر بود. روش بررسی: پژوهش حاضر توصیفی و از نوع مطالعات گذشته نگر بود و مردان نخبه تنیسور رتبه 1 تا 300 کشوری در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند که از بین آن ها ورزشکارانی را که در سال 1398 آسیبی را گزارش کرده بودند، به عنوان نمونه های پژوهش در نظر گرفته شدند. اطلاعات مربوط به این تحقیق از طریق فرم ثبت آسیب بوسیله ورزشکار و به کمک محقق تکمیل شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 22 و با استفاده از آمار توصیفی، آزمون خیدو (X2) برای بررسی تفاوت در سطوح متغیرها (3 سطحی و بالاتر) و آزمون نسبت برای بررسی تفاوت در متغیر دو سطحی در سطح معنی داری 0. 05 استفاده شد. نتایج: نرخ بروز آسیب (195 آسیب) در 1000 ساعت تمرین 6. 04 بود. نتایج نشان داد ناحیه آناتومیکی آرنج بیشترین آسیب (21%)، پارگی/ التهاب تاندون (34. 3%) بیشترین نوع آسیب و از این بین 117 مورد (60. 3%) آسیب مربوط به پرکاری بود. شایع ترین مکانیسم آسیب حرکت فورهند (20. 9%) و بیشتر شدت آسیب ها از نوع متوسط (22. 3%) بودند. همچنین بیشترین میزان آسیب در ناحیه انتهایی زمین (71%) و در زمان تمرین (63%) به هنگام کار با توپ (78. 8%) رخ داد. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها که بیان کننده شیوع بالای آسیب در تنیس است، به کادر پزشکی تیم ها، مربیان، و ورزشکاران توصیه می شود تا با در نظر گرفتن عوامل خطرزای بالقوه مرتبط با بروز آسیب اقدامات لازم را جهت پیشگیری از آن ها انجام دهند.

سابقه و هدف: تغییر در راستای مطلوب ستون فقرات کمری می تواند بر عملکرد سایر نواحی بدن از جمله اندام تحتانی اثرگذار باشد و اصلاح این تغییرات نامطلوب ممکن است بتواند این تغییرات را بهبود ببخشد. هدف تحقیق حاضر، بررسی اثربخشی 8 هفته تمرینات اصلاحی بر میزان زاویه لوردوز کمری و عملکرد اندام تحتانی مردان غیر ورزشکار مبتلا به ناهنجاری لوردوز افزایش یافته کمری بود. روش بررسی: در پژوهش حاضر 26 مرد 18 الی 25 ساله ساکن شهرستان تهران دارای ناهنجاری لوردوز افزایش یافته کمری (بزرگ تر و یا مساوی 51 درجه)، با میانگین سنی 2/58±, 21/69 سال، وزن 8. 66±, 70. 56کیلوگرم و قد 8/01±, 177/35 سانتیمتر به صورت هدفمند به عنوان نمونه های پژوهش انتخاب شدند. در ادامه نمونه ها به صورت تصادفی در قالب دو گروه، تمرین 13 نفر و کنترل 13 نفر تقسیم شدند. زاویه لوردوز کمری با استفاده از خط کش منعطف، عملکرد اندام تحتانی از طریق آزمون های پرش سه لی، پرش سارجنت و پرش تک پا در مسافت شش متر در دو مرحله ی پیش آزمون و پس آزمون مورد ارزیابی قرار گرفت. به منظور بررسی تغییرات درون گروهی از آزمون آماری تی همبسته و به منظور مقایسه تفاوت های بین گروهی از آزمون آماری تی مستقل استفاده شد. نتایج: یافته های این پژوهش نشان داد که 8 هفته تمرینات اصلاحی باعث بهبود عملکرد و زاویه لوردوز کمری در گروه تمرین در پس آزمون نسبت به پیش آزمون شد (P> 0. 05). ولی در گروه کنترل تفاوت معناداری بین دو مرحله ی آزمون دیده نشد (P <0. 05). همچنین مقایسه زاویه لوردوز کمری و عملکرد در مرحله پس آزمون نشان دهنده تفاوت معناداری بین دو گروه کنترل و تمرین بود (P <0. 05). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از یافته های این پژوهش، نتیجه می گیریم که انجام تمرینات اصلاحی در بهبود زاویه لوردوز کمری و عملکرد اندام تحتانی در افراد مبتلا ناهنجاری لوردوز افزایشه کمری مفید است.

سابقه و هدف: با توجه به غیرقابل پیش بینی بودن زلزله و وقوع ناگهانی آن، لازم است برنامه های ویژه ای جهت رویارویی با این پدیده برای مراکز مختلف و گروه های استفاده کننده از این مراکز تدوین شود تا در شرایط بحرانی بتوانند واکنش صحیح و مناسبی از خود نشان دهند. ارتقای آگاهی و آمادگی در برابر زلزله در سینماها، هدف این مقاله بود. روش بررسی: از میان سینماهای تهران ده نمونه بر اساس نمونه گیری در دسترس از مناطق شمال شهر تهران انتخاب و بررسی شد. اطلاعات لازم به صورت میدانی به کمک مصاحبه با کارکنان سینما و چک لیست اطلاعات اولیه جمع آوری گردید و سپس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. از تعدادی مراجعه کننده در دسترس نیز به صورت اتفاقی، سوالاتی مرتبط با اهداف مطالعه پرسیده شد. نتایج: موارد مطالعه شده در این مقاله نشان دهنده اهمیت مکان هایی از جمله سینماها است که به طور مستمر شاهد رفت و آمد مراجعین می باشند. با توجه به اطلاعات جمع آوری شده و بررسی های صورت گرفته از سینماهای مورد مطالعه، سطح آگاهی و آمادگی مردم در رویارویی با سوانح در این مراکز به اندازه کافی نبوده و در بیشتر موارد در مقابله با شرایط بحرانی، سیستم های مقابله با شرایط اضطرار وجود نداشت. نتیجه گیری: در مجموع، نتیجه گیری ها نشان می دهد که در برنامه ریزی برای این اماکن لازم است در کنار ارتقای سطح آگاهی و آمادگی مردم، برای مقابله با شرایط بحران، سیستم های مقابله با شرایط اضطرار ایجاد شود یا در صورت وجود این سیستم ها، سطح آنها ارتقاء پیدا کند تا به هنگام رویارویی با حوادث به صورت موثرتر عمل کنند. در نهایت، توصیه ها و راهکارهایی ارایه گردید تا مسوولین و مدیران مرتبط این مراکز در برنامه های خود مورد توجه قرار دهند. برخی راهکارها برای کارکنان در راستای ارتقای توانمندی و افزایش آگاهی آنان و بعضی دیگر برای مراجعه کنندگان و چند توصیه نیز به صورت مشترک برای هر دو گروه کارآمد، پیشنهاد شد.