علوم پیراپزشکی و توانبخشی مشهد
سال:1401 | دوره:11 | شماره:2 |تعداد مقالات:9

هدف دیابت یکی از بیماری های مزمن و شایع ترین بیماری مرتبط با متابولیسم در انسان است، نفروپاتی دیابتی، از عوارض خطرناک دیابت، شیوع نسبتا بالایی در بیماران دیابتی داشته و باعث نارسایی کلیه می شود. عوامل متعددی بر روی این اختلال اثر دارند هدف این مطالعه تعیین احتمال تجمعی رخداد عارضه نفروپاتی بیماری دیابت نوع 2 با استفاده از آنالیز بقاء می باشد. روش بررسی این مطالعه از نوع کوهورت تاریخی به روش آنالیز بقا بوده که به صورت توصیفی تحلیلی در سال 1399 انجام شد. حجم نمونه لازم 410 بیمار برآورد شد. داده ها با استفاده از نرم افزار Stata. ver14 و با استفاده از آزمون های توصیفی و سپس از روش کاپلان مایر و مدل خطرات متناسب کاکس بقا محاسبه شد. یافته ها متغیرهای مراجعه منظم و دخانیات با شانس رخداد عارضه نفروپاتی ارتباط معنی داری را نشان داد (0/05>p). به طوری که شانس رخداد عارضه نفروپاتی در افرادی که مراجعه منظم نداشتند، 1/03 برابر افرادی بود که مراجعه منظم داشتند. آزمون لوگ رتبه ای (Log-Rank) نشان داد میانه زمان بقاء (ماه) رخداد عارضه نفروپاتی با متغیرهای قند خون ناشتا، فشار خون، سیستولیک، چربی خون ارتباط دارد. نتیجه گیری با تشخیص زودرس دیابت و کنترل عوامل تسریع کننده ابتلا به نفروپاتی دیابتی و درمان های موثر و به موقع، می توان پیشرفت بیماری را در این بیماران کاهش داد و می تواند در زمینه راه های پیشگیری و درمان این بیماران و جلوگیری از ضایعات و عوارض بعدی ابتلا به دیابت در این مبتلایان مورد استفاده واقع شود.

هدف سندرم شانه منجمد شرایطی است که موجب درد و محدودیت حرکتی در مفصل گلنوهومرال می شود. روش های مختلف درمانی از جمله تزریق استرویید، منیپولیشن تحت بیهوشی و تمرین درمانی برای بهبود علایم این عارضه معرفی شده است. از میان این روش ها انواع تمرین درمانی به دلیل غیر تهاجمی بودن حایز اهمیت می باشند. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر تمرینات کادمن و ریتم حرکتی کتف بر برخی فاکتورهای پاسچرال زنان مبتلا به شانه منجمد بود. روش بررسی در این پژوهش نیمه تجربی، تعداد 30 زن با دامنه سنی 40 تا 60 سال، از میان جامعه آماری مبتلا به شانه منجمد شهرستان ایلام، به صورت هدفمند براساس معیارهای ورود، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه مساوی، تمرینات کادمن (15 نفر) و تمرینات ریتم حرکتی کتف (15 نفر) تقسیم شدند. هر دو گروه تمرینات مربوط به خود را در طول 8 هفته، هر هفته 3 جلسه و هرجلسه 30 تا 40 دقیقه اجرا نمودند. قبل و بعد از مداخله تمرینی میزان سربه جلو و شانه به جلو به وسیله عکسبرداری با استفاده از نرم افزار کینوا و کایفوز به وسیله خط کش منعطف ارزیابی شد. پس از بررسی نرمال بودن داده ها توسط آزمون کولموگروف اسمیرنف، از روش آماری آنکوا و در نظر گرفتن خطای نوع اول 0/05=α, ، تجزیه و تحلیل داده ها انجام شد. یافته ها نتایج نشان داد اختلاف معنی داری بین دو برنامه تمرینی کادمن و ریتم حرکتی کتف در متغیرهای سربه جلو (0/478=p) و کایفوز (0/215=p) وجود ندارد. اما در متغیر شانه به جلو نتایج حاکی از معنی داری تفاوت دوبرنامه تمرینی کادمن و ریتم حرکتی کتف بود (0/001=p). نتیجه گیری برنامه تمرینی ریتم حرکتی کتف به دلیل تاثیر مثبت بر تعادل عضلات اطراف اسکاپولا و موقعیت کتف، در بهبود وضعیت شانه به جلو زنان مبتلا به شانه منجمد بهتر عمل کرده است. از آنجا که حرکاتی مانند چرخش خارجی و ابداکشن گلنوهومرال، از موقعیت کتف تاثیر می پذیرند، پس تمرینات ریتم حرکتی کتف توانسته است با بهبود وضعیت شانه به جلو و موقعیت کتف، علایم افراد مبتلا را کاهش دهد.

هدف برخی از بیماران سرگیجه دارای اسیلوپسی نیز می باشند. اسیلوپسی به عنوان کاهش حدت بینایی در طول حرکت عامل مهمی در زمین خوردن و مشکلات تعادلی ناشی از سیستم وستیبولار گوش می باشد. وجود اسیلوپسی می تواند باعث افزایش مشکلات بیماران گردد. هدف این مطالعه مقطعی، بررسی اسیلوپسی در بیماران دارای سرگیجه بوسیله مصاحبه، پرسشنامه معلولیت سرگیجه و بررسی های رفلکس دهلیزی چشمی می باشد. روش بررسی ابتدا 50 بیمار دارای سرگیجه و اسیلوپسی با مصاحبه مورد شناسایی قرار گرفتند. سپس بیماران به وسیله پرسشنامه DHI (Dizziness Handicap Inventory) و آزمون های (Dynamic Visual Acuity Test) DVAT، (Video Head Impulse Test) vHIT تحت ارزیابی قرار گرفتند. این نتایج به همراه خصوصیات دیگر آن ها مانند سن، جنسیت و طول مدت سرگیجه مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها میانگین سن افراد 16/9±, 50/8 سال بود. 68 درصد افراد مونث بودند و در حدود 54 درصد دارای سرگیجه مزمن بودند. تمامی بیماران در مصاحبه اولیه، وجود اسیلوپسی را بیان می کردند. برخی از افراد به خاطر وجود اسیلوپسی و سرگیجه شدید قادر به انجام DVAT و پر کردن پرسشنامه DHI نبودند. آزمون vHIT در تمامی افراد انجام شد که به ترتیب در 31 نفر (62 درصد)، 13 نفر (26 درصد) و 6 نفر (12 درصد) نشان دهنده نتایج آسیب دو طرفه، یک طرفه و طبیعی بود. البته آسیب در بسیاری از بیماران در برخی کانال ها و نه در تمام آن ها مشاهده شد. نتیجه گیری نتایج بدست آمده نشان دهنده این موضوع است که فاکتورهای متعددی در ایجاد اسیلوپسی نقش دارد. همچنین شدت اسیلوپسی در بیماران مختلف متفاوت است.

هدف حرکت به عنوان یک سیستم تلقی می شود که خود از اجزایی تشکیل شده است که در تولید و تنظیم آن نقش مهمی دارند. گاهی قرار گرفتن در وضعیتی ثابت برای مدتی طولانی و یا انجام حرکات تکراری، سبب دور شدن از وضعیت طبیعی می شود. هدف از تحقیق حاضر، بررسی ارتباط بین اختلالات حرکتی کتف با قدرت و دامنه حرکتی کمربند شانه ای در والیبالیست های حرفه ای مرد بود. روش بررسی آزمودنی های این پژوهش شامل 120 مرد والیبالیست حرفه ای با (میانگین±,انحراف معیار، سن: 3/23±, 23/25 سال، قد: 8/63 ±,192/78 سانتی متر، وزن: 8/14 ±,88/11 کیلوگرم) بودند، که به صورت غیر تصادفی هدف دار انتخاب شدند. شرکت کنندگان در این مطالعه بر اساس مشاهده اختلال حرکتی کتف در حین آزمون دیسکینزی کتف و آزمون لغزش جانبی کتف کیبلر انتخاب شدند. برای اندازه گیری قدرت و دامنه حرکتی به ترتیب از قدرت سنج دستی و گونیامتر استفاده شد. برای ارزیابی ریتم کتفی_بازویی از اینکلاینومتر استفاده گردید. برای توزیع طبیعی داده ها از آزمون شاپیرو-ویلک استفاده شد. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون (0/05>p) استفاده شد. یافته ها نتایج نشان داد که بین اختلالات حرکتی کتف و دامنه حرکتی اکستنشن (0/001= p )، (0/725-= r )، چرخش داخلی شانه (0/003= p )، (0/554-= r )، قدرت چرخش تحتانی کتف (0/003= p )، (0/482-= r )، اسکاپشن (0/003= p )، (0/137= r )، الویشن (0/029= p )، (0/286= r )، دپریشن (0/002= p )، (0/460= r )، پروتراکشن (0/001= p )، (0/534= r )، و ریترکشن کتف (0/002= p )، (0/649-= r )، همچنین ریتم کتفی بازویی °, 0، °, 90 و °, 135(0/001= p )، (0/583، 0/581، 0/583= r )، 45°, (0/003= p )، (0/580= r )، رابطه معنی داری وجود دارد. با این حال بین اختلالات حرکتی کتف و دامنه حرکتی فلکشن، ابداکشن، اداکشن و چرخش خارجی شانه، همچنین قدرت اداکشن افقی، فلکشن، اکستنشن، اداکشن، ابداکشن و چرخش داخلی و خارجی شانه رابطه معنی داری مشاهده نشد (0/05< p ). نتیجه گیری با توجه به نتایج این تحقیق، به نظر می رسد انجام الگوهای حرکتی تکراری در ورزش والیبال ممکن است در طولانی مدت باعث به هم خوردن نسبت طبیعی قدرت، دامنه حرکتی و ریتم کتفی بازویی در کتف و کمربند شانه ای شود.

هدف با عنایت به اهمیت و تاثیر فعالیت های بدنی بر سیستم های مختلف بدنی، خوشبختانه روز به روز تعداد افراد استفاده کننده از باشگاه های بدنسازی نیز افزوده می شود. توام با این افزایش متاسفانه تعداد آسیب های بدنی نیز افزایش می یابد که اطلاعات دقیقی در این خصوص موجود نمی باشد، لذا هدف این تحقیق تعیین آسیب های بدنی متداول در بین کاربران باشگاه ها جهت تدوین یک برنامه مدیریتی استراتژیک پیشگیری از آسیب ها بود. روش بررسی جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه اعضای باشگاه پالادیوم در اصفهان بود (6800) که از این میان تعداد 364 عضو به صورت داوطلبانه در این تحقیق مشارکت نمودند. اطلاعات مربوط به آسیب های ورزشی نمونه ها توسط فرم گزارش آسیب جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها در سطح آمار توصیفی (تعداد و درصد) انجام شد. یافته ها نتایج تحقیق حاضر نشان داد که حرکات چرخشی، پیچشی و حرکات غیر طبیعی منجر به 36/8 درصد از آسیب ها شدند و به دنبال آن افتادن وزنه ها و وسایل باشگاه بر روی بدن 21/5 درصد، افتادن در حین انجام فعالیت در کلاس های گروهی 10/9 درصد، فرود یا چرخش بد در حین تمرین 10/4 درصد از آسیب ها را منجر شدند. حدود 45/1 درصد از آسیب ها در حین اجرای تمرینات با وزنه رخ داد و به دنبال آن 17/3 درصد در کلاس های گروهی (ایروبیک)، 9/9 درصد در هنگام استفاده از تردمیل اتفاق افتاد. در خصوص نوع آسیب ها، آسیب های ناحیه زانو و درد در زانو و سندرم کشککی رانی بیشترین تعداد را به خود اختصاص دادند (19/7 درصد) و به دنبال آن درد ناحیه قدامی ساق پا و از جمله شین اسپلینت (18/6 درصد)، درد ناحیه مچ دست و پیچیدگی مچ دست و استرین تاندون های مچ دست (17/8 درصد)، بیشترین آسیب ها را به خود اختصاص دادند. در کاربران باشگاه بدنسازی اندام تحتانی (43/5 درصد)، متداول ترین ناحیه آناتومیکی آسیب دیده و به دنبال آن اندام فوقانی (34/7 درصد)، ستون فقرات (15/3 درصد) و سر و گردن (6/5 درصد) بودند. نتیجه گیری از یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری کرد که متاسفانه تعداد آسیب ها در کاربران باشگاه های بدنسازی بسیار بالاست لذا بایستی از این اطلاعات برای تدوین یک برنامه منظم پیشگیری از آسیب ها استفاده نمود تا بتوان با مدیریت صحیح پیشگیری سطح عملکرد و سلامتی اعضا را به حداکثر رساند.

هدف مفصل شانه یکی از مستعدترین مفاصل بدن برای آسیب دیدگی است. عارضه شانه منجمد یکی از شایع ترین علت های درد و ناتوانی شانه است. به دنبال این آسیب مفصل شانه سفت و بی تحرک می شود و در حرکات فعال و غیر فعال با محدودیت مواجه می شود. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر تمرین درمانی با و بدون مکمل شاک ویو بر میزان درد و دامنه حرکتی مفصل شانه بیماران مبتلا به شانه منجمد انجام شد. روش بررسی روش تحقیق از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود که با دو گروه تجربی و یک گروه کنترل انجام شد. بدین منظور 40 نفر زن و مرد مبتلا به شانه منجمد در دو گروه 13 نفری تمرین درمانی با و بدون مکمل شاک ویو درمانی و یک گروه کنترل 14 نفری تقسیم شدند. سپس میزان درد شانه با استفاده از پرسشنامه CMS و دامنه حرکتی با گونیامتر مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس آزمودنی های گروه تجربی تمرینات را برای مدت شش هفته انجام دادند. در نهایت پس آزمون همانند پیش آزمون از آزمودنی ها سنجیده شد. داده ها بعد از جمع آوری اطلاعات با استفاده از آزمون های تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی LSD با نرم افزار SPSS نسخه 22 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها نتایج آزمون آنالیز کوواریانس نشان داد در تمامی متغیرهای دامنه حرکتی و درد اختلاف معنی داری بین سه گروه وجود داشت (0/05>p) بنابراین برای بررسی اختلافات بین گروهی از آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. نتایج آزمون تعقیبی LSD نشان داد در تمامی متغیرهای دامنه حرکتی شانه و همچنین میزان درد شانه تنها بین گروه های تمرین درمانی و شاک ویو با گروه کنترل و همچنین بین گروه تمرین درمانی بدون شاک ویو و کنترل اختلاف معنی داری مشاهده شد (05/0>p) اما این اختلاف بین دو گروه تجربی درهیچ یک از متغیرها معنی دار نبود (0/05

هدف مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) بیماری مزمن سیستم عصبی مرکزی است که به وسیله تخریب میلین سلول های عصبی مرکزی باعث اختلال در هدایت جریان عصبی می شود. کاهش تحریک پذیری عصبی وکاهش قدرت عضلانی از علایم و عوارض ناتوان کننده این بیماری به شمار می رود. تمرین درمانی یک رویکرد بسیار مهم درمانی، برای کاهش علایم و نشانه های بیماری، کاهش سطح ناتوانی و بهبود استقلال در بیماران مبتلا به ام اس می باشد. هدف این تحقیق تعیین تاثیر تمرینات ترکیبی بر رانش عصبی، قدرت عضلانی زنان مبتلا به ام اس بود. روش بررسی تعداد 20 نفر از زنان مبتلا به ام اس به صورت هدفمند انتخاب و به شکل تصادفی به دو گروه تجربی (سن 7/2 ±,38/7 سال، قد 5/4 ±,156 سانتی متر، وزن 9/8 ±,46/1 کیلوگرم) و گروه کنترل (سن 5/6 ±,40/1 سال، قد 6 ±,158 سانتی متر، وزن 11 ±,55/5 کیلوگرم) تقسیم شدند. برنامه تمرینات ترکیبی (انعطاف پذیری، قدرتی، تعادل، ثبات مرکزی، چابکی و پلیومتریک) به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هرجلسه به مدت 45 دقیقه برای گروه تجربی اجرا شد. به منظور بررسی رانش عصبی عضلات راست رانی، پهن جانبی و نیمه وتری از الکترومایوگرافی سطحی، قدرت ایزومتریک عضلات چهارسررانی و همسترینگ از بایودکس ایزوکنتیک استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر انجام شد (0/05>p). یافته ها هشت هفته تمرینات ترکیبی باعث بهبود رانش عصبی عضلات راست رانی (0/05>p)، پهن جانبی (0/05>p) و نیم وتری (0/05>p) زانو شد. همچنین پروتکل اجرا شده باعث بهبود قدرت عضلات چهارسررانی (0/05>p) و همسترینگ زانو (0/05>p) بیماران مبتلا به ام اس شد. نتیجه گیری با توجه به تحقیق حاضر از تمرینات ترکیبی می توان برای بهبود علایم ضعف عضلانی و افزایش تحریک پذیری عصبی این بیماران استفاده کرد. با توجه به این نتایج، متخصصان مربوطه می توانند از این تمرینات به عنوان یک مکمل درکنار درمان های دارویی برای بیماران ام. اس استفاده کنند.

هدف اهمیت و جایگاه تلفن های همراه در زندگی امروز بشر، بر کسی پوشیده نیست. با توجه به گسترش روز افزون استفاده از آن ها در سنین مختلف از خردسال تا بزرگسال و افزایش مدت زمان قرارگیری گروه های مذکور در معرض امواج الکترومغناطیسی ناشی از آن ها که عمدتا در محدوده 900-1800 مگاهرتز می باشد، نگرانی های عمده ای در رابطه با اثرات سوء آن ها در سال های اخیر ایجاد شده است. با توجه به اهمیت موضوع هدف از این مطالعه مروری، بررسی اثرات ناشی از این امواج بر قسمت های مختلف بدن از قبیل مغز، قلب و سایر بافت ها می باشد. روش بررسی مطالعه مروری حاضر با انتخاب کلید واژه های مناسب و جستجوی مطالعات تجربی و کاربردی از پایگاه های اطلاعاتی Pubmed وGoogle scholar انجام شد. در این مقاله اثرات امواج الکترومغناطیسی ساطع شده از تلفن همراه بر عملکرد مغزی، پارامتر های ارزیابی قلبی، اثرات آن ها بر بافت بیضه و پروستات در موش صحرایی نر، اثر بر جنبش، توان زیستی و یکپارچگی DNA اسپرم انسان و تغییرات جذب ریوی MIBI-TC99M در موش صحرایی نر مورد بررسی قرار گرفته است. یافته ها تعداد 11 مقاله براساس معیارهای ورود به مطالعه از سال های 2011 تا 2021 انتخاب شدند این مطالعات به طور عمده مطالعات تجربی بودند که به بررسی اثرات ناشی از امواج تلفن همراه بر عملکرد بافت ها و اندام های موجودات زنده می پرداختند. نتیجه گیری مطالعات بررسی شده بیانگر این موضوع است که امواج الکترومغناطیسی ناشی از تلفن همراه بر مواردی چون دمای بافت مغزی، تراکم نورون و قطر هسته در سلول های عصبی هیپوکامپ موش، سطح بیان ژن در مغز موش، برخی فعالیت-های مرتبط با مغز از قبیل پاسخ تجمعی، وابستگی و تعلق و میزان صدا در جوجه های در معرض تابش، پارامتر های قلبی، آریتمی سینوسی، ساختار بافت بیضه و پروستات در موش صحرایی نر و همچنین جنبش، توان بقا و یکپارچگی DNA اسپرم انسان و جذب ریوی MIBI-TC99M در موش های نر و فاکتورهای خونی موش ها تاثیر می گذارد.

هدف کمردرد یک وضعیت ناتوان کننده شایع و یک مسیله مهم بالینی و همه گیر اجتماعی و اقتصادی در اکثر کشورهای صنعتی و غیرصنعتی است. روش های متعددی برای توانبخشی کمردرد وجود دارد اما دستیابی به روش مختصر، ساده تر و فشرده، نیاز امروز جوامع صنعتی است. هدف از انجام مطالعه حاضر، مروری بر تاثیر پروتکل های توانبخشی تمرینی بر درد و ناتوانی عملکردی افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی می باشد. روش بررسی جستجو در فاصله زمانی2010 تا 2021 میلادی و از موتور های جستجوگر داخلی Iran Medex, ISC SID, Magiran, Irandoc, Doaj, Google Scholar با استفاده از کلید واژه های کمردرد مزمن، توانبخشی، پروتکل، تمرین، درد و ناتوانی عملکردی جهت یافتن مقالات مرتبط استفاده گردید. پژوهش هایی که به بررسی اثربخشی روش های مختلف توانبخشی تمرینی بر بهبود درد و ناتوانی عملکردی در افراد مبتلا به کمردرد مزمن پرداخته بودند وارد مطالعه شدند. یافته ها تعداد 16 مقاله براساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب شدند این مطالعات به طور عمده به بررسی تاثیر پروتکل-های توانبخشی تمرینی بر درد و ناتوانی عملکردی افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی پرداخته بودند. نتیجه گیری با توجه به پژوهش های بررسی شده در مطالعه حاضر، به نظر می رسد پروتکل های توانبخشی تمرینی که باعث فعال سازی و تقویت عضله های ناحیه مرکزی بدن بخصوص عضله های مولتی فیدوس، عرضی شکم، دیافراگم و کف لگنی می شود باعث بهبود درد و ناتوانی عملکردی در افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیراختصاصی است.