سابقه و هدف مفهوم رضایت از زندگی طی دو دهه گذشته توجه زیادی را به خود جلب کرده است. رضایت از زندگی به معنای داشتن نگرشی مطلوب نسبت به زندگی خود به عنوان یک کل است. هدف مطالعه حاضر پیش بینی رضایت از زندگی بر اساس نگرش و التزام عملی به نماز در دانشجویان دانشگاه فرهنگیان تبریز بود. روش کار روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری تمامی دانشجویان دختر متاهل دانشگاه فرهنگیان تبریز بود که در سال تحصیلی 1400-1399 مشغول به تحصیل بودند و با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند 101 نفر از آنان انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسش نامه نگرش و التزام عملی به نماز انیسی و همکاران و مقیاس رضایت از زندگی دینر و همکاران جمع آوری شد. در این پژوهش همه موارد اخلاقی رعایت شده است و مولفان مقاله تضاد منافعی گزارش نکرده اند. یافته ها نتایج نشان داد که نگرش و التزام عملی به نماز با رضایت از زندگی همبستگی معنادار داشت (326/0=r). نتایج رگرسیون نیز نشان داد که نگرش و التزام عملی به نماز پیش بینی کننده رضایت از زندگی بود (458/0=β, ). همچنین از بین متغیرها اثربخشی نماز در زندگی فردی و اجتماعی (414/0=β, ) و مراقبت و حضور قلب در نماز (338/0=β, ) به صورت معناداری رضایت از زندگی را پیش بینی کرد. نتیجه گیری بر اساس یافته های به دست آمده می توان گفت نگرش و التزام عملی نقش معناداری در پیش بینی رضایت از زندگی دارد.