دانشور پزشکی: نشریه پژوهشی پایه و بالینی
سال:1401 | دوره:30 | شماره:159 |تعداد مقالات:8

مقدمه و هدف: داربست های کلاژنی یکی از داربست های مناسب جهت لود شدن سلول های بنیادی می باشند، اما میزان زنده مانی سلولهای فیبروبلاست لود شده بر روی داربستهای کلاژنی از مسایل مهم می باشد. بر این اساس مطالعه حاضر به بررسی میزان زنده مانی سلولهای فیبروبلاست لود شده بر داربست کلاژنی پرداخته است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، نمونه پوست انسان طی عمل جراحی ختنه از نوزادان دریافت شد و کلاژن گاوی به صورت آماده تهیه شد. سلول های فیبروبلاست پس از جدا شدن از قطعات بافتی به وسیله لام هموسیتومتر شمارش شدند. زنده مانی سلول ها با استفاده از روش های فلوسایتومتری بررسی شدند. به منظور بررسی هویت سلول های فیبروبلاست از مارکر ویمنتین استفاده شد. سلول های فیبروبلاست بر روی هیدروژل کشت شدند. به منظور بررسی اثر سیتوتوکسیک هیدروژل بر سلول ها از روش MTT استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تی تست مستقل آنالیز شدند. نتایج: زنده مانی سلول های فیبروبلاست جدا شده از پوست ختنه گاه در اولین روز پس از جدا سازی برابر 89 درصد بود. نتایج حاصل از بررسی ایمنوسیتوشیمی هویت سلول های فیبروبلاست را تایید کرد. نتایج MTT نشان دادند که هیدروژل کلاژن اثر سمیت معناداری بر سلول های فیبروبلاست لود شده نداشت. نتایج بررسی میکروسکوپی فلورسنت نشانگر آن بود که زنده مانی سلول های لود شده بر هیدروژل برابر 96 درصد بود. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشان دادند که داربست های کلاژنی جهت لود کردن سلول های فیبروبلاست جدا شده از پوست ختنه گاه مناسب بوده و می توانند در مهندسی بافت و انتقال سلول های فیبروبلاست به نواحی آسیب دیده کاربرد داشته باشند.

مقدمه و هدف: پپتیدهای مشتق از میتوکندری (MDPs) هیومنین (HN) و MOTS-c در بقای سلولی، سرکوب آپوپتوز و متابولیسم نقش دارند. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تمرین هوازی (AT) همراه با مکمل اسپیرولینا (SP) بر MDPs در مردان مسن دارای اضافه وزن بود. مواد و روش ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 40 نفر مرد مسن دارای اضافه وزن شهر انزلی انتخاب (سن 84/4±, 50/57 سال، شاخص توده بدنی 85/2±, 90/26 کیلوگرم بر متر مربع) و به طور تصادفی به پنج گروه کنترل-سالم (CN)، اضافه وزن (Obe)، اضافه وزن-تمرین (ObeAT)، اضافه وزن-اسپیرولینا (ObeSP) و اضافه وزن-تمرین-اسپیرولینا (ObeATSP) تقسیم شدند. گروه های تمرین به مدت هشت هفته، هر هفته پنج جلسه در برنامه تمرینی هوازی (با شدت 65 تا 85 درصد حداکثر ضربان قلب، 40 دقیقه) شرکت کردند. به گروه های ObeSP و ObeATSP روزانه 2 عدد قرص 500 میلی گرمی SP در صبح و عصر داده شد. داده ها با استفاده از آزمون t همبسته و تحلیل کوواریانس در سطح معنی داری 05/0

مقدمه و هدف: عوامل سلولی و ملکولی زیادی در تنظیم سوخت و ساز بافت چربی دخیل هستند، که دیابت می تواند منجر به نقص عملکردی آن ها شود. بنابراین هدف از انجام تحقیق حاضر، تاثیر تمرین استقامتی و تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر محتوای پروتیین های mTOR، CRTC1 و CRTC2 در بافت چربی زیرجلدی موش های دیابتی نوع 1 و 2 می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه، 36 سر موش صحرایی نر 2 ماهه نر از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزن 30±, 280 گرم انتخاب شدند. پس از القاء دیابت های نوع 1 (18 سر) و 2 (18 سر) از طریق محلول استرپتوزوتوسین و نیکوتین آمید، به روش تصادفی هر نوع دیابت به 3 گروه، تمرین استقامتی، HIIT و کنترل (هر گروه 6 سر) تقسیم شدند. گروه های تمرینی 4 روز در هفته به مدت 4 هفته برنامه تمرینی استقامتی و HIIT را انجام دادند. محتوای متغیرهای تحقیق حاضر در بافت چربی زیرجلدی از طریق روش آزمایشگاهی وسترن بلات اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه ی 23 و آزمون آماری آنوای یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج: تمرین استقامتی و HIIT منجر به افزایش معنی داری در محتوای پروتیین های mTOR (0001/0=P) و CRTC1 (0001/0=P) و CRTC2 (0001/0=P) در بافت چربی زیر جلدی شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد چهار هفته تمرین استقامتی و HIIT با افزایش پروتیین های تحقیق حاضر می تواند بافت چربی زیرجلدی را در آزمودنی های دیابتی نوع 1 و 2 تنظیم کند.

مقدمه و هدف: دیابت یکی از شایع ترین و پرهزینه ترین بیماری های مزمن است. بهبود یا تشدید این بیماری به طور قابل توجهی از عوامل روانشناختی متاثر می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی مدل ساختاری بهزیستی روان شناختی براساس نظریه خود فراروی و با میانجی گری حمایت اجتماعی در بیماران مبتلا به دیابت انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی می باشد که به شیوه الگوی معادلات ساختاری اجرا شد. جامعه مورد نظر شامل تمامی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به کلینیک های تخصصی دیابت سطح شهر تهران در سال 1400 بودند. نمونه مورد بررسی به تعداد 382 نفر و به روش در دسترس انتخاب شدند. ابزارگردآوری اطلاعات شامل، پرسشنامه بهزیستی روانشناختی طبسی، پرسشنامه خود فراروی بزرگسالان لونسون و پرسشنامه حمایت اجتماعی فلمینگ بود. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارهای SPSS21 و LISREL 8. 5 انجام شد. نتایج: مدل مفهومی پیشنهادی مورد تایید قرار گرفت تمامی شاخص های برازش مدل (همانند SRMR GFI، CFI، RMSEA) در دامنه قابل قبول تا خوب قرار داشتند و الگوی مورد نظر از ساختار عاملی و برازش مطلوبی برخوردار بود. خود فراروی با حمایت اجتماعی و بهزیستی روانشناختی ارتباط مستقیم و قوی داشت. نقش میانجی گر حمایت اجتماعی مورد تایید قرار گرفت. نتیجه گیری: بهبود مولفه خود فراروی با بهبود حمایت اجتماعی و ارتقاء بهزیستی روانشناختی همراه بوده و می تواند به عنوان راهکاری روانشناختی در کنار درمان های پزشکی مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه و هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرین تناوبی سرعتی (SIT) بر میزان آنزیم های کبدی، ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (TAC) و ماالوان-دی-آلدهید (MDA) بافت کبدی بود. مواد و روش ها: در یک کارآزمایی تجربی، 16 سر موش بزرگ آزمایشگاهی نر (موش) تصادفی به دو گروه کنترل (8=CO, n) و تمرین(8= EX, n) تقسیم شدند. موش ها پس از دوران سازگاری با محیط و آشنایی با تمرین، 8 هفته، هفته ای 3 جلسه تحت تمرین قرار گرفتند. در پایان دوره، پس از بیهوشی و خونگیری مستقیم از قلب، سرم برای سنجش های آنزیم های کبدی استخراج و بافت کبد جهت بررسی میزان TAC و MDA بافتی برداشته شد. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری t مستقل در سطح آلفای 05/0 در محیط SPSS نسخه 22 استفاده شد. نتایج: تحلیل آماری داده ها حاکی از بالاتر بودن معنی دار میزان TAC بافت کبد گروه EX نسبت به گروه CO بود (01/0=P)؛ اما تفاوت معنی دار بین گروهی در رابطه با میزان MDA بافتی کبد مشاهده نشد (24/0=P). در رابطه با میزان آنزیم های کبدی ALT (26/0=P) و GGT (44/0=P) نیز تفاوت بین گروهی معنی داری مشاهده نشد؛ اما میزان آنزیم AST (01/0=P) و (001/0=P) ALP گروه EX نسبت به گروه CO به طور معنی داری کمتر بود. نتیجه گیری: نتایج نشان داد، تمرین SIT باعث افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی و تغییرات مطلوب در میزان آنزیم های کبدی می شود و این نوع پروتکل تمرینی می تواند پیامد مفیدی بر وضعیت سلامتی وعملکردی کبد داشته باشد.

مقدمه و هدف: مکمل آویشن نقش مهمی در مقابله با اختلالات ناشی از چاقی دارد و می تواند تاثیرات مثبت تمرین ورزشی در افراد چاق را تقویت کند. بنابراین، محقق در مطالعه حاضر تغییر در سطح سرمی پروتیین شبه آنژیوپویتین3 (ANGPTL3) و 4 (ANGPTL4) و پروتیین واکنشگر C (CRP) بعد از تمرینات ترکیبی به تنهایی و همراه با مصرف آویشن در مردان چاق را مورد بررسی قرار داده است. مواد و روش ها: 40 مرد دارای اضافه وزن و چاق در گروه های برابر 10 نفری مشتمل بر گروه های دارونما (C)، آویشن (Z)، تمرین ترکیبی (CT) و تمرین ترکیبی+آویشن (CT+Z) در مطالعه حاضر شرکت کردند. هر جلسه تمرین ترکیبی مشتمل بر فعالیت ورزشی مقاومتی و استقامتی بود و مصرف روزانه مکمل آویشن نیز 500 میلی گرم بود. نمونه های خونی قبل و بعد از اتمام هشت هفته مداخله جمع آوری شد و سطوح سرمی ANGPTL3، ANGPTL4 و CRP به روش الایزا اندازه گیری شد. از آزمون تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی برای تجزیه و تحلیل یافته ها استفاده شد. نتایج: سطوح سرمی ANGPTL3 در گروه های CT و CT+Z نسبت به گروه های C و Z به صورت معناداری کاهش یافت (001/0>p). باوجود این، تغییرات سطوح سرمی ANGPTL4 در گروه های مختلف پژوهشی از نظر آماری معنادار نبود (059/0=p). همچنین، کاهش معنادار سطوح سرمی CRP در گروه های CT (015/0=p) و CT+Z (003/0=p) در مقایسه با گروه C مشاهده شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تاثیرات مثبت تمرین ترکیبی به تنهایی و همراه با مصرف آویشن در مردان چاق تاحدودی بواسطه کاهش معنادار آدیپوکاین های التهابی (ANGPTL3، CRP) اعمال می شود، اگرچه مصرف آویشن به همراه تمرین ترکیبی تاثیر سینرژیک نداشته است.

مقدمه و هدف: متوترکسات به عنوان داروی شیمی درمانی سبب آسیب و ایجاد استرس اکسیداتیو در بافت بیضه می شود. کویرستین یک فلاونویید با خواص آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی است. هدف از این پژوهش بررسی اثر فلاونویید کویرستین بر پتانسیل غشای میتوکندری و انفیلتراسیون نوتروفیلی به دنبال آسیب بیضه براثر متوترکسات در موش های بزرگ آزمایشگاهی بود. مواد و روش ها: تعداد 40 سر موش به 5 گروه: کنترل، تحت تیمار با کویرستین، متوترکسات و دو گروه متوترکسات تیمار شده با کویرستین با دوزهای 10 و 50 میلی گرم بر کیلوگرم به صورت تصادفی تقسیم شدند. متوترکسات با دوز 20 میلی گرم بر کیلوگرم به طور داخل صفاقی تزریق گردید. کویرستین به طور روزانه از یک روز قبل از تزریق متوترکسات تا دو هفته بعد آن با استفاده از گاواژ تجویز شد. در پایان کار، بیضه ها جدا و فعالیت آنزیم میلوپراکسیداز به عنوان مارکر اختصاصی انفیلتراسیون نوتروفیلی و میزان پتانسیل غشای میتوکندری در هموژنه بافت بیضه سنجش شد. برای آنالیز آماری از آنووای یکطرفه و تست تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج: پتانسیل غشای میتوکندری گروه متوترکسات نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری نشان داد (p=0. 001). و کویرستین با دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرم توانست موجب بهبود میزان پتانسیل غشا میتوکندری در مقایسه با گروه متوترکسات شود (p=0. 081). میزان میلوپراکسیداز گروه متوترکسات نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد (p=0. 027) و کویرستین با دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرم بر روی کاهش انفیلتراسیون نوتروفیلی نسبت به گروه متوترکسات تاحدی اثر کاهنده از خود نشان داد (p=0. 093). نتیجه گیری: نتایج این تحقیق به طور خلاصه نشان داد که تیمار با کویرستین برخی از عوارض متوترکسات را در بافت بیضه ازجمله تغییرات نامطلوب پتانسیل غشای میتوکندری و تا حدی انفیلتراسیون نوتروفیلی را کاهش می دهد.

مقدمه و هدف: افزایش تولید رادیکال های آزاد در مفاصل ملتهب و اختلال در سیستم آنتی اکسیدانی در آرتریت روماتویید (RA) نقش دارد. شواهد نشان می دهد تمرین ورزشی موجب بهبود علایم آرتریت روماتویید می شود، هر چند مکانیزم آن به خوبی روشن نیست. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تمرین استقامتی بر روی سیستم آنتی اکسیدانی گلوتاتیون و تغییرات اکسیداتیو ناشی از آرتریت روماتویید در موش های بزرگ آزمایشگاهی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 30 سر موش بزرگ آزمایشگاهی از نژاد ویستار با میانگین 200 تا 250 گرم به طور تصادفی در 3 گروه کنترل سالم (C)، گروه کنترل آرتریت روماتوییدی (RA+C) و گروه آرتریت روماتوییدی همراه با تمرین استقامتی (RA+EX) قرار گرفتند (10=n). گروه های تمرینی برنامه تمرین را به مدت 8 هفته اجرا کردند. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی، درسطح معناداری 05/0 بررسی شدند. نتایج: نتایج نشان داد، آرتریت روماتویید به طور معنی دار سطح مالون دی آلدیید را افزایش داد و تمرینات استقامتی از این پاسخ جلوگیری کرد (05/0>P). همچنین، گلوتاتیون پراکسیداز و گلوتاتیون ردوکتاز در گروه RA+C به طور معنی دار در مقایسه با گروه RA+EX و C کاهش یافت (05/0>P). علاوه بر این، شدت علایم بالینی آرتریت روماتویید در گروه RA+EX به طور معنی دار کمتر از گروه RA+C بود (05/0>P). نتیجه گیری: یافته های ما نشان می دهد که تمرین استقامتی ممکن است در جلوگیری از تغییرات منفی در سیستم آنتی اکسیدانی گلوتاتیون و شاخص های استرس اکسیداتیو مربوط به آرتریت روماتویید مفید باشد.