یکی از سیاست های اقتصادی کنترل آلودگی، مالیات های محیط زیستی است، که اصطلاحا به آن مالیات پیگویی یا مالیات سبز گفته می شود.این نوع مالیات در بیشتر موارد بر پایه هزینه وضع می شود. این پایه مالیاتی که بر انواع آلودگی های محیط زیستی اعمال می شود، نه تنها کارایی را خدشه دار نمی کند بلکه به دلیل کاهش هزینه آلودگی، فایده اجتماعی را افزایش می دهد. به عبارتی دارای فایده ای مضاعف است که نه تنها درآمد مالیاتی دولت را افزایش می دهد بلکه باعث کاهش آثار منفی پیامدهای خارجی غیراقتصادی و اختلالات مالیاتی می شود. در این پژوهش با استفاده از مدل سیستم تقاضای روتردام، نشان داده ایم که با اعمال مالیات سبز بر سوخت های مصرفی خانگی به ویژه گازطبیعی، می توان میزان تقاضای سوخت های آلاینده خانگی را کاهش داد و به تبع آن میزان انتشار گازهای آلاینده ناشی از آن را (SPM, CH, Nox, Sox, Co, Co2) کاهش داد. نتایج نشان می دهد که میزان آلایندگی زیست محیطی ناشی از مصرف گازطبیعی نسبت به سوخت های خانگی دیگر بیشتر است.