مجله علوم پزشکی فیض
سال:1400 | دوره:25 | شماره:5 |تعداد مقالات:13

سابقه و هدف: بیماری پارکینسون دومین بیماری شایع نورودژنراتیو مرتبط با سن، بعد از بیماری آلزایمر می باشد که تاکنون، روش درمان موثری برای این بیماری شناخته نشده است. هدف از این تحقیق بررسی اثرات سلول های بنیادی آندومتر انسانی به همراه داروی ضدالتهاب پومالیدوماید بر فاکتورهای گونه های واکنش پذیر اکسیژن ROS: Reactive oxygen species، پروتئین واکنشی C CRP: C Reactive Protein و بیان ژن کیناز تنظیم شده توسط پیام خارج سلولی (ERK: Extracellular signal-regulated kinases) در مدل پارکینسونی رت نر نژاد ویستار بود. مواد و روش ها: 40 سر رت نر به صورت تصادفی به 5 گروه (8 حیوان در هر گروه) کنترل، پارکینسونی و 3 گروه تجربی پارکینسونی دریافت کننده سلول های بنیادی، پومالیدوماید و ترکیب سلول های بنیادی و پومالیدوماید تقسیم شدند. القای پارکینسون با تزریق 6-هیدروکسی دوپامین (غلظت 6 میکروگرم) در جسم مخطط به روش استریوتاکسی انجام شد. در پایان روز 28 پس از تیمار، از همه گروه ها نمونه ی خونی تهیه گردید و میزان فاکتورهای موردنظر اندازه گیری شدند و مورد تجزیه وتحلیل آماری قرار گرفتند. نتایج: نتایج، کاهش معنادار فاکتور ROS، CRP و بیان ژن ERK را در گروه های تیمارشده در مقایسه با گروه پارکینسونی نشان داد (0. 05>P). همچنین مقایسه فاکتورهای مذکور میان گروه کنترل و گروه پارکینسونی افزایش معنادار در گروه پارکینسونی را نشان داد (0. 05>P). نتیجه گیری: با توجه به بهبود فاکتورهای موردسنجش در موش های پارکینسونی می توان از سلول های بنیادی آلوژنیک به عنوان منبعی بالقوه در تحقیقات آینده برای درمان بیماری پارکینسون همراه با داروی پومالیدوماید استفاده نمود.

سابقه و هدف: هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثرات محافظتی احتمالی آسکوربیک اسید بر سمیت ناشی از منکوزب بر پارامترهای اسپرم و ساختار بیضه فرزندان نسل اول موش بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ی تجربی، موش های ماده ی باردار نژاد NMRI به طور تصادفی به چهار گروه شامل: کنترل، شم، منکوزب (500 میلی گرم بر کیلوگرم) و آسکوربیک اسید + منکوزب (100 میلی گرم بر کیلوگرم آسکوربیک اسید + 500 میلی گرم بر کیلوگرم منکوزب) تقسیم شدند. تیمارها از روز اول بارداری شروع شد و تا پایان شیردهی ادامه داشت. فرزندان نر هر گروه تا سن بلوغ (10-8 هفته) نگهداری شدند. وزن بیضه چپ اندازه گیری و ساختار آن مطالعه شد. سپس اپیدیدیم چپ فرزندان جدا و پارامترهای اسپرم (تعداد، حیات، تحرک و مورفولوژی) مطالعه شد. نتایج: کاهش معنی داری در پارامترهای اسپرم گروه منکوزب نسبت به گروه کنترل و شم مشاهده شد (001/0> P) و مصرف همزمان آسکوربیک اسید اثرات منفی ناشی از منکوزب را بهبود بخشید. همچنین پارامترهای بیضه شامل وزن، شاخص گنادوسوماتیک، قطر لوله های اسپرم ساز، نمره جانسون، و نیز تعداد سلول های زایا از جمله اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت، اسپرماتید و سرتولی در گروه منکوزب در مقایسه با گروه های کنترل و شم کاهش معناداری را نشان داد (01/0> P)؛ در حالی که مصرف همزمان آسکوربیک اسید اغلب این پارامترهای آسیب دیده ی بیضه و اسپرم را بهبود بخشید. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که مصرف آسکوربیک اسید در دوران بارداری و شیردهی اثر محافظتی در مقابل اثرات مخرب منکوزب بر پارامترهای اسپرم و ساختار بیضه فرزندان نر نسل اول موش دارد.

سابقه و هدف: از دیدگاه مطالعات مولکولی، تاثیر تمرینات تناوبی بر میزان بیان پروتئین های کانال پتاسیمی حساس بهATP و پروتئین های مرتبط با بیوژنز میتوکندری مورد بررسی قرار نگرفته است. بنابراین هدف پژوهش حاضر، بررسی ایمنوهیستوشیمیایی پروتئین های کانال پتاسیمی حساس به ATP و بیوژنز میتوکندری در بافت قلب رت های نر متعاقب 8 هفته تمرین تناوبی بود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه تجربی بود که نمونه های آن را 10 سر رت نژاد نر ویستار سالم با میانگین وزنی 70±, 150 تشکیل داده بودند که به طور تصادفی به گروه کنترل و تمرین تناوبی تقسیم شدند. گروه تمرین تناوبی به مدت 8 هفته پروتکل تمرین را اجرا کردند. جهت انجام آزمایش های ایمنوهیستوشیمیایی بافت قلب، خارج و سطح پروتئین های بیوژنز میتوکندری (TFAM, PGC1α, ) و کانال های پتاسیمی (KIR6. 2, SUR) در بطن چپ بافت اندازه گیری شد. از آزمون T مستقل برای تحلیل داده ها استفاده شد. سطح معنی داری کمتر از 05/ 0 در نظر گرفته شد. نتایج: پس از 8 هفته تمرین تناوبی نشان داده شد که میزان بیان پروتئین های بیوژنز میتوکندری TFAM, PGC1α,و پروتئین های کانال پتاسیمی (KIR6. 2, SUR) در گروه تمرین تناوبی نسبت به گروه کنترل بالاتر است (001/0P =). نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین تناوبی موجب افزایش تعداد کانال های پتاسیمی حساس بهATP در بافت قلب موش ها شده است، همچنین این تمرینات افزایش پروتئین های بیوژنز میتوکندریایی در بافت قلب را به همراه داشت.

زمینه و هدف: کوتاه شدن تلومر سبب ایجاد سیگنال های درون سلولی می شود که مرگ برنامه ریزی شده سلول را راه اندازی می کند. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین مقاومتی به همراه مصرف ویتامین C بر بیان فاکتور 1 تکرار اتصال تلومر [1](TRF1) و سیکلین وابسته به کیناز 1[2] (CDK1) در عضله اسکلتی موش های صحرایی نر ویستار سالمند می باشد. روش کار: تحقیق حاضر از نوع تجربی با گروه کنترل بود. 25 راس موش صحرایی نر (نژاد ویستار) با گروه سنی 24 هفته ای (280-320 گرم) به صورت تصادفی در 5 گروه تقسیم شدند؛ گروه کنترل جوان، گروه سالمند + تمرین مقاومتی، گروه سالمند + ویتامین C لیپوزومال، گروه سالمند + تمرین مقاومتی + ویتامین C لیپوزومال و گروه کنترل دوران سالمندی. در گروه های دریافت کننده ویتامین C لیپوزومال، هر گروه روزانه ویتامین C لیپوزومال به صورت گاواژ براساس کیلوگرم وزن بدن تجویز شد. تمرین مقاومتی به مدت سه روز در هفته، هر روز 20 دقیقه با نردبان و وزنه، به مدت 8 هفته تمرین انجام شد. از آزمون آنایز واریانس یک طرفه برای بررسی تفاوت بین گروهی و از آزمون تعقیبی توکی برای مشخص کردن محل اختلاف گروه ها استفاده شد. یافته ها: سالمندی باعث کاهش معنادار بیان CDK1 و TRF1در عضله اسکلتی موش های صحرایی شد (001/0=P). تمرین مقاومتی به همراه مصرف ویتامین C تاثیر معناداری بر بیان CDK1 داشت (001/0=P). تغییر معناداری در بیان TRF1 در اثر تمرین مقاومتی و مصرف ویتامین C رخ نداد. نتیجه گیری: هشت هفته تمرین مقاومتی به همراه مصرف ویتامین C در موش های صحرایی سالمند باعث افزایش معنادار CDK1 در عضله اسکلتی شد اما تاثیر معناداری برTRF1 نداشت. لذا پیشنهاد می گردد از دوز بالاتر ویتامین C استفاده شود.

سابقه و هدف: یکی از راهکارهای موثر برای کنترل وزن، استفاده از تمرینات ورزشی منظم و بهره مندی از مکمل های گیاهی است. هدف از این مطالعه، بررسی تغییرات سطوح لیپوکالین-2 پس از تمرینات مقاومتی و مصرف میکروجلبک اسپیرولینا در مردان دارای اضافه وزن و چاق بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر به صورت کارآزمایی بالینی شاهددار یک سوکور و از نوع نیمه تجربی و کاربردی بود. به همین منظور 60 مرد با دامنه سنی 30 تا 55 سال و شاخص توده بدن بیشتر از 25 (کیلوگرم بر مترمربع) دارای اضافه وزن و چاق، به صورت هدفمند انتخاب شدند و به روش تصادفی ساده (با جایگزین) در چهارگروه تمرین + اسپیرولینا، تمرین + دارونما، اسپیرولینا و دارونما قرار گرفتند. گروه مداخله و دارونما به ترتیب به مدت هشت هفته روزانه دو عدد کپسول 500 میلی گرمی اسپیرولینا و دارونما مصرف نمودند. تمرینات مقاومتی به مدت هشت هفته، هفته ای سه جلسه اجرا شد. نتایج: مقادیر پلاسمایی لیپوکالین-2 بین گروه های تحقیق تفاوت معنی داری را نشان داد (05/0>P). همچنین مقادیر لیپوکالین-2 در گروه تمرین + اسپیرولینا، درصد چربی در گروه های تمرین + اسپیرولینا، تمرین + دارونما کاهش معنی داری داشت؛ اما توده خالص بدن در گروه تمرین + اسپیرولینا افزایش معنی داری را نشان داد (05/0>P). نتیجه گیری: به نظر می رسد مکمل دهی اسپیرولینا توام با تمرینات مقاومتی می تواند با کاهش مقادیر لیپوکالین-2 و برخی شاخص های ترکیب بدنی در کنترل وزن و چاقی موثر باشد.

سابقه و هدف: ورزش همراه با رژیم غذایی مناسب و دارودرمانی از روش های اساسی درمان دیابت نوع 2 است. هدف این تحقیق، بررسی تاثیر 12 هفته تمرین هوازی و مصرف مکمل ایزوفلاون سویا بر تغییرات هموگلوبین A1C و قند خون بیماران دیابتی نوع 2 بود. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 56 زن و مرد مبتلا به دیابت نوع 2، مراجعه کننده به کلینیک زاهدان، با دامنه سنی 35-25 سال حضور داشتند که به روش نمونه گیری هدفمند و به طور تصادفی به چهار گروه (14 نفره) (هفت زن و هفت مرد): دریافت مکمل و تمرین هوازی، تمرین هوازی، دریافت مکمل و کنترل، تقسیم شدند. تمرین هوازی، 12 هفته انجام شد و گروه های مکمل، روزانه یک قرص ایزوفلاون سویا (50 میلی گرمی) مصرف کردند. 24 ساعت قبل و 48 ساعت پس از پایان مداخله، خون گیری به صورت ناشتا صورت گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با SPSS-22 و روش های آماری تی وابسته و تحلیل واریانس یک طرفه در سطح معنی داری (05/0>P) انجام شد. نتایج: در هر چهار گروه موردمطالعه در قند خون (FBS) و هموگلوبین AC1 (HBA1C) زنان و مردان کاهش معنی داری مشاهده شد (05/0>P)؛ در مقایسه بین گروهی فقط در فاکتور FBS مردان تفاوت معنی دار مشاهده گردید (05/0>P) و در فاکتور HBA1C بین گروهی تفاوت معنی دار مشاهده نشد (05/0>P). نتیجه گیری: تمرین هوازی و مکمل ایزوفلاون سویا (با دوز 50 میلی گرم در روز) موجب بهبود در فاکتورهای FBSو HBA1C در بیماران دیابتی نوع 2 می شود. بنابراین احتمالا می توان تمرین هوازی و مصرف مکمل ایزوفلاون سویا را جایگزین دارودرمانی در بهبود بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 نمود؛ ولی این مساله، نیاز به تحقیقات بیشتر و دقیق تر دارد.

سابقه و هدف: استیوآرتریت زانو، یکی از شایع ترین بیماری های سالمندان است که منجر به درد، خشکی، دشواری در انجام فعالیت ها، تضعیف عملکرد و کاهش کیفیت زندگی می شود. به کارگیری راهکاری جهت کنترل عوارض بیماری و بهبود کیفیت زندگی بیماران ضروری است. هدف مطالعه حاضر، مقایسه تاثیر آب درمانی و تمرین درمانی در خشکی بر شاخص های جسمانی و روانی مبتلایان به استیوآرتریت زانو بود. مواد و روش ها: این مطالعه، کاربردی و نیمه تجربی بود. 54 زن مبتلا به استیوآرتریت زانو با دامنه سنی 69-60 سال (قد: 53/5 ±,96/159، وزن: 50/9 ±,93/76) به صورت هدفمند و دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آب درمانی و تمرین درمانی در خشکی (مدت 8 هفته) تقسیم شدند. از پرسشنامه پیامدهای صدمات زانو و استیوآرتریت جهت بررسی درد، عوارض بیماری، دشواری در انجام فعالیت ها و کیفیت زندگی و نیز جهت تحلیل داده ها از واریانس برای اندازه های تکرارشده در نرم افزار SPSS 26 استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که هر دو روش موجب تغییرات درون گروهی در شاخص های درد (001/0=P)، عوارض بیماری (001/0=P)، فعالیت های روزمره (001/0 =P)، و کیفیت زندگی (001/0 =P) بیماران شده بود. فقط در شاخص فعالیت های عملکردی و ورزشی تاثیر آب درمانی بیشتر از تمرین درمانی در خشکی بوده است (04/0 =P). نتیجه گیری: تمرین درمانی در خشکی به اندازه آب درمانی منجر به کاهش درد و عوارض بیماری، راحتی در انجام فعالیت ها و بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به استیوآرتریت زانو می شود. بنابراین می توان هر یک از این دو روش را با توجه به شرایط بیمار تجویز کرد.

سابقه و هدف: نقش تعداد پلاکت ها و لکوسیت ها در رشد و پیشرفت حوادث قلبی کاملا مشهود است. در سال های اخیر میزان نسبت پلاکت به لنفوسیت (PLR) در ارزیابی و پیش بینی عوارض نامطلوب قلبی-عروقی بسیار مهم بوده است. هدف مطالعه حاضر، بررسی نقش PLR در پیشگویی شدت بیماری عروق کرونر (CAD) بوده است. مواد و روش ها: در این مطالعه گذشته نگر پرونده 816 بیمار مشکوک به درگیری عروق کرونری که در بازه زمانی 1397-1398 به یک مرکز بزرگ قلب در تهران مراجعه کرده و تحت آنژیوگرافی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات استخراج شده از پرونده بیماران شامل متغیرهای جمعیت شناختی، پروفایل خطرات قلبی-عروقی و یافته های آزمایشگاهی (مانند PLR) بود. همچنین تعداد رگ های درگیرشده (یک رگی و چندرگی) به عنوان شدت بیماری عروق کرونر در نظر گرفته شد. درنهایت داده های جمع آوری شده از طریق نرم افزار SPSS نسخه 23 و با استفاده از آزمون ROC جهت تعیین دقت PLR در پیش بینی شدتCAD مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. نتایج: یافته های آزمون ROC نشان داد که PLR در پیش بینی شدت بیماری عروق کرونر (درگیری یک رگی و چندرگی (دو و سه رگی)) باارزش می باشد (793/0=AUC) و برای بهترین نقطه برش با حساسیت 7/96 درصد و ویژگی 80 درصد، عدد 176 به دست آمد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که PLR بالا یک معیار پیش بینی کننده قوی بر وجودCAD شدید به حساب می آید.

سابقه و هدف: رفتارهای خودکشی پدیده بسیار پیچیده و چندبعدی است. هدف پژوهش حاضر آزمون مدل شکست، به دام افتادگی، ایده و اقدام به خودکشی براساس نظریه انگیزشی-ارادی رفتار خودکشی بود. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی به روش مدل یابی بود و جامعه آماری آن متشکل از کلیه دانشجویان مشغول به تحصیل در دانشگاه محقق اردبیل در سال تحصیلی 1399 بود. تعداد 650 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مقیاس های ایده، اقدام به خودکشی، شکست، به دام افتادگی، مقیاس بین فردی، اضطراب، افسردگی، مقیاس انصراف از هدف، مقیاس های نقشه، تکانشگری، مواجهه، تحمل آشفتگی، نشخوار، ظرفیت خودکشی و ترس از مرگ گردآوری و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS-25 و pls-3 استفاده شد. نتایج: تناسب داده ها با مدل پیشنهادی خوب بود و مدل موجود 36% واریانس شکست، 67% واریانس به دام افتادگی، 30% درصد واریانس ایده خودکشی و 42% واریانس اقدام به خودکشی را تبیین کرد. همه مسیرهای پیشنهادی به غیر از ارتباط مواجهه، ظرفیت عملی، ترس از مرگ و تحمل آشفتگی با اقدام و تعلق پذیری خنثی و انصراف از هدف با ایده بقیه مسیرها مثبت و معنادار بودند (05/0> P). همچنین متغیر نشخوار فکری، رابطه بین شکست و به دام افتادگی را تعدیل می کرد (05/0> P). نتیجه گیری: این یافته ها نشان دهنده گامی مقدماتی در برابر شفاف سازی مراحل گذار از ایده به اقدام به خودکشی و همچنین پشتیبانی سودمند برای تحقیقات و مداخله مبتنی بر نظریه انگیزشی-ارادی خودکشی است.

سابقه و هدف: افسردگی در زنان، سطح امیدواری آن ها را به شدت کاهش داده، از این طریق آن ها را با مشکلات متعددی مواجه می سازد. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی درمان پذیرش و تعهد مثبت نگر با درمان پذیرش و تعهد و روان درمانی مثبت نگر بر امیدواری زنان افسرده اجرا شد. مواد و روش ها: روش پژوهش، نیمه آزمایشی چهارگروهی با سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری است. جامعه آماری شامل زنان افسرده شهر اصفهان در پاییز و زمستان 1398 بود. 80 نفر از جامعه آماری با نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه آزمایش (هر گروه 20 نفر) و گروه کنترل (20 نفر) قرار گرفتند. از پرسشنامه امیدواری اسنایدر برای سنجش متغیر وابسته استفاده شد. دو گروه درمان پذیرش و تعهد مثبت نگر و درمان پذیرش و تعهد طی 12 جلسه و روان درمانی مثبت نگر طی 13 جلسه تحت درمان قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ گونه درمانی دریافت نکرد. داده ها ازطریق تحلیل واریانس اندازه های تکرارشده و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شدند. نتایج: نتایج نشان داد که در متغیر امیدواری در پس آزمون و پیگیری به ترتیب بین درمان پذیرش و تعهد مثبت نگر، درمان پذیرش و تعهد و روان درمانی مثبت نگر با گروه کنترل تعهد تفاوت معنادار وجود دارد (01/0>P). همچنین در مرحله پس آزمون روان درمانی مثبت نگر و درمان پذیرش و تعهد مثبت نگر اثربخش تر از درمان پذیرش و تعهد و در مرحله پیگیری، درمان پذیرش و تعهد مثبت نگر اثربخش تر از روان درمانی مثبت نگر و درمان پذیرش و تعهد در افزایش امیدواری در زنان افسرده بودند (01/0>P). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر اثربخشی درمان پذیرش و تعهد مثبت نگر همراه با دو درمان پذیرش و تعهد و روان درمانی مثبت نگر بر افزایش امیدواری را نشان داد. بنابراین استفاده از این سه درمان در مراکز درمانی برای زنان افسرده می تواند مدنظر قرار گیرد.

سابقه و هدف: بیماری کووید-19 ناشی از ویروس SARS-CoV-2 بوده که برای نخستین بار در دسامبر 2019 در ووهان چین گزارش شد. بیماری های روماتیسمی شامل طیفی از اختلالات اتوایمیون، خودالتهابی مزمن و مولتی سیستم بوده، مبتلایان به آن در خطر بیشتر ابتلا به این عفونت قرار دارند. این مطالعه به منظور بررسی عوامل موثر بر پیش آگهی کووید-19 در بیماران مبتلا به بیماری های التهابی روماتیسمی انجام گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه برروی 207 بیمار روماتیسمی مبتلا به کووید-19 با PCR مثبت که از اردیبهشت 1399 لغایت خردادماه 1400 به سه مرکز درمانی در شهرهای کاشان، تبریز و تهران مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. نمونه گیری به روش غیراحتمالی و به صورت دردسترس انجام شد. داده های جمع آوری شده، ازطریق نرم افزار SPSS نسخه 26 و با استفاده از آزمون های کای اسکویر، تی مستقل، تحلیل واریانس و رگرسیون لجستیک مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج: یافته ها نشان داد که با توجه به مقادیر OR، شانس پیش آگهی ضعیف در بین بیماران مرد 48/4 برابر بیماران زن؛ در بیمارانی که دارای بیماری ریوی بوده اند، 55/5 برابر بیمارانی است که بیماری ریوی نداشته اند؛ و در بین بیمارانی که در زمان ابتلا به کووید-19 در فاز فعال بیماری روماتیسمی بوده اند، 09/5 برابر بیمارانی است که در فاز غیرفعال بیماری قرار داشته اند و در بین بیمارانی که یافته های CT آن ها دارای شدت متوسط تا شدید بوده، 69/25 برابر بیمارانی است که یافته های CT آن ها خفیف و نرمال بوده است. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که پیش آگهی کووید-19 در بیماران روماتیسمی در مردان، افراد دارای بیماری ریوی زمینه ای، بیماران دچار فاز فعال بیماری روماتیسمی و در آن هایی که درگیری متوسط تا شدید در CT اسکن از ریه داشته اند، ضعیف بود.

سابقه و هدف: سرطان پستان، شایع ترین سرطان در زنان سراسر جهان است که عمدتا در زنان 50 ساله و بالاتر مشاهده می شود. وظیفه اصلی IL-17 پاسخ به التهاب است و در مراحل اولیه تومورزایی و شکل گیری تومور نقش دارد. مطالعات اپیدمیولوژیک نشان می دهند که پلی مورفیسم اینترلوکین 17 (IL-17) با خطر ابتلا به سرطان همراه است. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط بین پلی مورفیسم های تک نوکلیوتیدی در ژن های IL-17A rs2275913G>A وIL-17F rs763780T>C در زنان مبتلا به سرطان پستان بود. مواد و روش ها: 50 فرد بیمار و 50 فرد سالم به عنوان کنترل در این مطالعه موردبررسی قرار گرفتند. پس از استخراج DNA ژنومی تعیین ژنوتیپ در پلی مورفیسم های rs2275913 و rs763780 با استفاده از روش Tetra-ARMS-PCR انجام شد و درنهایت نتایج مورد آنالیز و تحلیل های آماری قرار گرفت. نتایج: در تحقیق حاضر فراوانی ژنوتیپ های GG، AG و AA ژن IL-17A در نمونه های بیمار](24%) 12، (46%) 23 و (30%) 15[و در افراد نرمال به ترتیب](42%) 21، (54%) 27 و (4%) 2[مشاهده گردید، (ژنوتیپ هایGG/AA درمقابلGA، 67/3-61/095% CI: ، 49/1 OR= و ژنوتیپ AA درمقابل ژنوتیپ های GG/GA، 46/67-55/295% CI: ، 12/13OR=). همچنین فراوانی آلل A در جمعیت بیمار و نرمال به ترتیب برابر با 53% و 31% تعیین گردید. آلل A در مقایسه با آلل G در IL-17A 197به صورت قابل ملاحظه ای خطر ابتلا به سرطان پستان را افزایش می دهد (473/4-408/195 CI: %، 510/2OR=)، اما وجود آلل C IL-17F7488 ارتباط آماری معناداری را با افزایش خطر سرطان پستان نشان نمی دهد (24/4-24/095 CI: %، 000/1OR=). نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن بود که پلی مورفیسم IL-17A rs2275913G>A با خطر ابتلا به سرطان پستان در ارتباط بوده و می تواند در پیش آگهی، درمان کارآمد و مدیریت بالینی این بیماری حایز اهمیت باشد؛ درحالی که پلی مورفیسمIL-17F rs763780T>C ارتباط معناداری را با استعداد خطر ابتلا به سرطان پستان نشان نداد.

سابقه و هدف: نظر به این که رضایت شغلی پرستاران موجب ارتقای کیفیت مراقبت های پرستاری می گردد، بررسی وضعیت رضایت شغلی این قشر به شکل دوره ای به خصوص پس از هر تغییر در سیستم های بهداشتی-درمانی ضروری می باشد. بنابراین این مطالعه با هدف بررسی میزان رضایت شغلی پرستاران بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی کاشان و عوامل مرتبط طراحی شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی-تحلیلی، نمونه گیری به روش سرشماری در سال 1396 انجام شد و 422 پرستار شاغل در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی کاشان، مورد ارزیابی قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه های عوامل احتمالی مرتبط با رضایت شغلی، شادکامی آکسفورد و رضایت شغلی مینه سوتا بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16، آزمون تی مستقل و آنالیز رگرسیون رتبه ای تجزیه وتحلیل شدند. نتایج: نمرات رضایت شغلی کلی پرستاران 27/9±, 18/68 (در مقیاس 100-20)، رضایت شغلی بعد عمومی 40/2±, 74/12 (در مقیاس 20-4)، بعد درونی 69/4±, 83/35 (در مقیاس 50-10)، بعد بیرونی 86/3±, 64/19 (در مقیاس 30-6) بود. متغیرهای تحصیلات، بومی بودن، بخش محل کار، علاقه به حرفه پرستاری، رضایت از حقوق دریافتی، رضایت از برخورد و عملکرد سرپرستار و مسوولان دفتر پرستاری از عوامل پیش گویی کننده رضایت شغلی بودند و 3/47 درصد از واریانس نمره رضایت شغلی را تبیین می کردند. نتیجه گیری: رضایت شغلی پرستاران در سطح متوسط و متاثر از عوامل مختلف بود. مسوولان باید در سیاست گذاری و برنامه ریزی ها به این عوامل توجه نمایند.