بیماران مبتلا به پره اکلامپسی اغلب به صورت سرپایی تحت درمان قرار میگیرند ولی در مواردی بستری بیماران و استفاده از شکل تزریقی سولفات منیزیوم صورت میگیرد. بدیهی است درمان سرپایی و استفاده از فرآورده های خوراکی دارو به شرط ایجاد سطح خونی مناسب در بیماران میتواند جانشین مناسبی بوده و باعث کاهش هزینه و راحتی بیماران شود. هدف از این مطالعه با توجه به این که تاکنون در این مورد بررسی انجام نشده است، مقایسه سطح سرمی منیزیوم به دو روش خوراکی و وریدی در بیماران مبتلا به پره اکلامپسی خفیف میباشد.مواد و روشها:این تحقیق یک مطالعه تجربی و به صورت کارآزمایی بالینی میباشد. بیماران مبتلا به پره اکلامپسی خفیف مراجعه کننده به درمانگاه های زنان بیمارستانهای الزهرا و شهید بهشتی اصفهان که سن بارداری بین 27 تا 38 هفته داشتند به صورت نمونه گیری آسان و یک در میان به دو گروه تقسیم شده و در صورت عدم وجود علایم پره اکلامپسی شدید در فرم مخصوصی ثبت نام میگردیدند. گروه اول تحت درمان با سولفات منیزیوم وریدی 2 گرم در ساعت و گروه دوم تحت درمان با کلرید منیزیوم خوراکی به میزان 4 گرم هر 2 ساعت از محلول %20 قرار گرفته و در هر دو گروه میزان منیزیوم در زمانهای 0 و 3 و 6 و 12 ساعت بعد اندازه گیری گردید. اطلاعات حاصله پس از جمع آوری توسط نرم افزار SPSS و تحت آزمون T-test تحلیل گردید.نتایج:میانگین سن، تعداد زایمان و سن حاملگی در دو گروه اختلاف معنی داری نداشت. افزایش سطح منیزیوم در هر دو گروه نسبت به سطح منیزیوم پایه مشهود بود. میزان افزایش سطح منیزیوم در دو گروه با یکدیگر تفاوت معنی دار داشت و در دریافت کنندگان سولفات منیزیوم وریدی این میزان بیشتر بود. میزان افزایش سطح منیزیوم در گروه کلرید منیزیوم به سطح درمانی نرسید.نتیجه گیری:افزایش سطح سرمی منیزیوم با مصرف وریدی آن از لحاظ آماری معنی دار بود و با گزارشهای قبلی مطابقت دارد. در گروه کلرید منیزیوم خوراکی نیز این افزایش معنی دار میباشد ولی افزایش در سطح خونی منیزیوم به حد درمانی نرسید. شاید با افزایش افراد مورد مطالعه و دریافت مقدار بیشتر دارو یا اشکال دارویی دیگر منیزیوم بتوان به حدود درمانی نیز دست یافت.