در چندین دهه اخیر توسعه شهرنشینی با خود معضلاتی را به همراه داشته که حاشیه نشینی یکی از این مسایل اجتماعی بوده است. مسیله اصلی در بین حاشیه نشینان پایین بودن سطح کیفیت زندگی آنان است به همین دلیل نظریه پردازان حوزه شهری معتقدند با توانمندسازی ساکنین محلی در محلات حاشیه نشین شهری می توان کیفیت زندگی آنان را بالا برد. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین توانمندسازی بر ارتقا کیفیت زندگی شهروندان محله همت آباد اصفهان است. که برای رسیدن به اهداف پژوهش از نظریه فیترمن استفاده شده است. پژوهش حاضر مبتنی بر رویکرد کمی از نوع راهبرد پیمایش (توصیفی-همبستگی) بوده است. جامعه آماری 15488نفر از شهروندان محله همت آباد بوده اند که با استفاده از فرمول کوکران نمونه ای371 نفری از آن ها مورد بررسی قرار گرفته اند. ابزار پژوهش پرسشنامه محقق ساخته بوده، که اعتبار آن از طریق صوری و پایایی آن از طریق آلفای کرونباخ-کیفیت زندگی (90/0)، احساسس شایستگی (90/0)، احساس موثر بودن (72/0)، معنادار بودن (86/0)، حق تعیین سرنوشت (70/0)-بدست آمده است. همچنین برای تحلیل داده های پژوهش از نرم افزار Spss24 استفاده و برای تجزیه و تحلیل یافته ها از آماره های توصیفی و استنباطی استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان داد که میزان کیفیت زندگی ساکنین محله همت آباد از متوسط میانگین پایین تر بوده است. نتایج حاصله از فرضیات پژوهش بیان می کند که بین توانمند سازی و کیفیت زندگی (68/0) رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد، همچنین بین تحصیلات، درآمد و کیفیت زندگی تفاوت معنی داری مشاهده گردید. نتایج بدست آمده از مدل رگرسیونی پژوهش نشان داد که متغیر توانمند سازی با بتای β, =64 توانسته است 38 درصد از واریانس متغیر کیفیت زندگی را تبیین کند.