روان پرستاری
سال:1396 | دوره:5 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

مقدمه: شیوه های فرزندپروری والدین از مهمترین و بنیادی ترین عوامل شکل گیری شخصیت کودکان می باشد که متاثر از عوامل مختلفی ازجمله وضعیت اجتماعی، اقتصادی و تجارب شغلی والدین و غیره می باشد. لذا باتوجه به ویژگی های شغلی زنان شاغل در بیمارستان، پژوهش حاضر به منظور بررسی سبک های فرزندپروری زنان شاغل در بیمارستان و برخی متغیرهای مرتبط با آن در بیمارستان های منتخب وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1393 انجام گردید.روش کار: این مطالعه توصیفی- تحلیلی از نوع همبستگی می باشد که در آن تعداد 202 نفر از زنان شاغل در بیمارستان های منتخب شهر اصفهان در سال 1393 که کودک 11-1 ساله داشتند به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه سبک های فرزندپروری بامریند را تکمیل نمودند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی مناسب از طریق نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: یافته های این مطالعه نشان داد که شرکت کنندگان بالاترین میانگین نمره را در سبک فرزندپروری اقتدارمنطقی کسب نمودند (32.4±4.2)، و پایین ترین میانگین مربوط به سبک استبدادی بود (16.78±6). از میان متغیرهای مورد بررسی، سن، سابقه کار و تعداد فرزند با نمره سبک فرزندپروری سهلگیرانه رابطه معکوس داشت همچنین بین تحصیلات و نمره سبک فرزندپروری سهلگیرانه رابطه مستقیم وجود داشت.نتیجه گیری: با توجه به ویژگی های شغلی کار در بیمارستان و همچنین نقش اساسی مادران در پرورش فرزندان ضروری است علاوه بر آموزش و ارتقاء مهارت های فرزندپروری، تسهیلات و اقدامات لازم در زمینه تعدیل حجم و ساعات کاری زنان شاغل در بیمارستان صورت پذیرد.

مقدمه: دیابت نوع دو یکی از شایع ترین بیماری های مزمن است که محدودیت های زیادی برای بیماران و خانواده های آنان ایجاد می کند. از این رو بهبود ویژگی های روانشناختی این افراد مورد توجه بسیاری از درمانگران قرار گرفته است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تنظیم شناختی هیجان و ناگویی هیجانی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.روش کار: پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمونو با گروه کنترلبود. جامعه پژوهش همه بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر اهواز در سال 1394 بودند. در مجموع 30 بیمار با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه مساوی (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه ای با روش گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد آموزش دید و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. گروه ها پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان Garnefski et al. و مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو Bagby et al. را به عنوان پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری (Mancova) و به کمک نرم افزار SPSS-21 تحلیل شدند.یافته ها: یافته ها نشان داد در مرحله پس آزمون بین میانگین های تنظیم شناختی هیجان و ناگویی هیجانی گروه های آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر روش گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد به طور معناداری باعث افزایش تنظیم شناختی هیجان و کاهش ناگویی هیجانی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شد (P<0.01).نتیجه گیری: با توجه به تاثیر گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تنظیم شناختی هیجان و ناگویی هیجانی توصیه می شود مشاوران، درمانگران و روانشناسان بالینی از روش مذکور برای افزایش تنظیم شناختی هیجان و کاهش ناگویی هیجانی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو استفاده کنند.

مقدمه: کمک به کودکان آزاردیده به منظور رسیدن به رشد پس از سانحه مساله مهمی است، می توان با استفاده ازروان درمانی به این کودکان کمک نمودتا مولفه های مثبت روانی را تجربه نمایند، بر این اساس این مطالعه با هدف تعیین تاثیرروش شناختی رفتاری متمرکز بر تروما بر رشد پس از سانحه کودکان آزاردیده انجام شد.روش کار: این پژوهش از مطالعات نیمه تجربی دو گروه قبل و بعد بود، که در آن 26 نفر از کودکان آزاردیده مراجعه کننده به مراکز سازمان بهزیستی اهواز در سال 1395 به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، این افراد به شکل تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. برای گروه مداخله روش شناختی رفتاری متمرکز بر تروما در 10 جلسه هفتگی اجرا شد. دادها از طریق پرسشنامه رشد پس از سانحه کیلمر و همکاران، جمع آوری و با استفاده از آزمون تی مستقل و زوجی در سطح معنی داری 0.05 تحلیل شدند.یافته ها: پس از انجام روش شناختی رفتاری متمرکز بر تروما میانگین رشد پس از سانحه در گروه مداخله از (6.76±2.24) به (17.23±3.49) افزایش یافت، که نشانه افزایش معنی دار رشد پس از سانحه در این گروه بود (P<0.003). در حالیکه در گروه کنترل این میزان قبل و پس از انجام مداخله (7.30±1.93) به (9.30±1.93) اختلاف معناداری نداشت (P>0.06).نتیجه گیری: یافته های پژوهش نشان داد روش شناختی رفتاری متمرکز بر تروما می تواند رشد پس از سانحه را در کودکان آزاردیده افزایش دهد.

مقدمه: سالمندی در قرن حاضر به دلیل افزایش امید به زندگی و کم شدن میزان تولد در دنیا، به یک پدیده مهم و جهانی تبدیل شده است. سالمندی باعث تغییراتی در میزان حمایت اجتماعی و خودکارآمدی عمومی می شود. به همین دلیل پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر مدل مراقبت مشارکتی بر حمایت اجتماعی و خودکارآمدی عمومی سالمندان شهر ایلام انجام شد.روش کار: کارآزمایی بالینی تصادفی سازی شده حاضر با داشتن گروه های آزمون و کنترل در فاصله های زمانی اندازه گیری قبل از مداخله، یک، دو و سه ماه بعد از انجام مداخله بر روی سالمندان شهر ایلام در سال 1395 انجام شد. تعداد 80 نفر از سالمندان به روش تخصیص تصادفی در دو گروه آزمون (40 نفر) و شاهد (40 نفر) قرار داده شدند. سپس آموزش های مبتنی بر مدل مراقبت مشارکتی در 5 جلسه 90-60 دقیقه ای و در 3 ماه اجرا گردید. مدل مراقبت مشارکتی شامل مراحل انگیزش، آماده سازی، درگیری سازی و ارزشیابی می باشد. داده ها با استفاده از پرسشنامه حمایت اجتماعی دوک (Duke Social Support Scale) و پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی عمومی (GSE) جمع آوری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم ازار SPSS20 انجام گردید.یافته ها: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که قبل از مداخله بین حمایت اجتماعی و خودکارآمدی عمومی سالمندان گروه آزمون و کنترل تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد (P>0.5) اما بعد از اجرای مداخله، سالمندان گروه آزمون در ماه های دوم و سوم بعد از انجام مداخله از حمایت احتماعی بالاتر و در ماه های اول تا سوم بعد از انجام مداخله از خودکارآمدی عمومی بالاتری برخوردار بودند (P<0.5). همچنین در هیچ کدام از ماه های اندازه گیری قبل و بعد از انجام مداخله، بین حمایت اجتماعی و خودکارآمدی عمومی سالمندان گروه کنترل تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد (P>0.5).نتیجه گیری: با توجه به اینکه اجرای مدل مراقبت مشارکتی باعث افزایش میزان حمایت اجتماعی و خودکارآمدی عمومی سالمندان شده بود، بنابراین اجرای این مداخله پرستاری در ارائه مراقبت های بالینی به سالمندن توصیه می گردد.

مقدمه: با توجه به رشد جامعه سالمندی و شیوع مشکلات روانشناختی در سالمندان آسایشگاهی، توجه به روش های روان درمانی ضروری است. هدف این مطالعه تعیین اثربخشی گشتالت درمانی به شیوه گروهی بر احساس تنهایی و روحیه سالمندان ساکن آسایشگاه است.روش کار: طرح پژوهشی حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پس آزمون- پیش آزمون و گروه کنترل است. جامعه آماری شامل زنان سالمند ساکن آسایشگاه شهر تهران بود. با استفاده از چک لیست ملاک های ورود و خروج و اجرای آزمون کوتاه شناختی و با روش نمونه گیری در دسترس تعداد 28 نفر از سالمندان ساکن آسایشگاه کهریزیک انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. اما در ادامه، تحقیق با پدیده افت و ریزش آزمودنی ها مواجه شد که نهایتا حجم نمونه در این پژوهش به 20 نفر و در هر گروه به 10 نفر تقلیل یافت. مقیاس احساس تنهایی و سنجش روحیه فیلادلفیا (Philadelphia Geriatric Center Morale Scale PGC) برای دو گروه اجرا شد. جلسات گشتالت درمانی برای گروه مداخله به صورت هفتگی در ده جلسه 90 دقیقه ای و در 6 هفته برگزار گردید. پس از جمع آوری داده های پس آزمون، تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره انجام شد.یافته ها: نتایج بدست آمده از مقایسه میانگین نمرات پس آزمون پرسشنامه های روحیه و احساس تنهایی در دو گروه با کنترل کردن اثر پیش آزمون حاکی از این است که پس از شرکت در جلسات مشاوره گروهی با استفاده از تکنیک های گشتالتی، نمره کلی روحیه و احساس تنهایی سالمندانی که در گروه آزمایش شرکت داشتند، به ترتیب (P<0.0005، 135.479=(15، 1)F) و (P<0.0005، 65.85=(14، 1)F) با آنهایی که در گروه کنترل جایگزین بودند، تفاوت معناداری داشته است.نتیجه گیری: نتایج نشان داد که مشاوره گروهی با استفاده از تکنیک های گشتالتی باعث کاهش احساس تنهایی و بهبود روحیه سالمندان ساکن آسایشگاه می گردد. استفاده از این روش درمانی با هدف اجرای بهبود وضعیت روانشناختی سالمندان، توصیه می شود.

مقدمه: مراقبین خانوادگی از بیماران روانی از استرس های زیادی رنج می برند، سطح متوسط تا بالایی از ناتوانی را تجربه می-کنند و اغلب کمک های ناکافی حرفه ای از سوی تیم سلامت روان دریافت می کنند. عملکرد موثر این خانواده ها ممکن است تحت تاثیر فاکتورهای متعدد روانی-اجتماعی قرار گیرد. این مطالعه با هدف تعیین سلامت عمومی مراقبین خانوادگی بیماران روانی و بررسی ارتباط آن با حمایت اجتماعی از این مراقبین انجام گردید.روش کار: در این مطالعه همبستگی 199 مراقب خانوادگی بیماران روانی مراجعه کننده به مرکز آموزشی درمانی فرشچیان شهر همدان در سال 1395 با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های مشخصات جمعیت شناختی، حمایت اجتماعی فیلیبس و سلامت عمومی استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با آمار توصیفی و آزمون همبستگی پیرسون انجام گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد حمایت اجتماعی در 45.7 درصد آزمودنی ها نامطلوب و سلامت عمومی در 89.9 درصد ضعیف بود. رابطه معناداری بین این دو متغیر وجود داشت (P=0.001). بعد مداخلات دوستان نامطلوب تر از سایر ابعاد حمایت اجتماعی بود. بعد سلامت زندگی فردی ضعیف تر از سایر ابعاد سلامت عمومی بود. مداخلات حمایتی از ابعاد سلامت عمومی، بیشترین ارتباط را با حمایت اجتماعی داشت (P=0.001).نتیجه گیری: وضعیت سلامت عمومی مراقبین با حمایت اجتماعی ارتباط داشت. بنابراین تغییر سیاست گذاری ها با هدف افزایش حمایت اجتماعی به ویژه برای مراقبین بیماران روانی می تواند باعث ارتقاء سلامت و رفاه آنان گردد.

مقدمه: یکی از مشکلاتی که در جامعه مورد توجه قرار گرفته است، پرخاشگری می باشد که بر کیفیت زندگی تاثیر دارد. یکی از سوال های اساسی این است که چگونه می توان پرخاشگری را کاهش داد. برهمین اساس، هدف مطالعه حاضر بررسی اثر بخشی واقعیت درمانی گروهی مبتنی بر تئوری انتخاب بر کیفیت زندگی افراد پرخاشگر بود.روش کار: این مطالعه یک طرح شبه آزمایشی با پیش- پس آزمون دارای گروه کنترل بود. شرکت کنندگان در دو گروه جایگزین شدند، گروه آزمایش ده جلسه واقعیت درمانی دریافت کرد ولی گروه کنترل هیچ درمانی را دریافت نکرد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه کیفیت زندگی و پرسشنامه پرخاشگری AQ بودند.یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که در گروه مداخله کیفیت زندگی افزایش معنی داری نسبت به گروه کنترل دارد و همچنین نتایج تحلیل کواریانس نشان می دهد که با کنترل پیش آزمون نتایج پس آزمون برای متغیرهای ارتباطات اجتماعی و روحی روانی از زیرمقیاس های کیفیت زندگی تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود دارد.نتیجه گیری: طبق نتایج به دست آمده می توان بیان کرد که واقعیت درمانی به شیوه گروهی بر روی افراد پرخاشگری، به دلیل تاکیدی بر کنترل درونی، بهبود ارتباطات و ارضا موثر نیازها دارد می تواند باعث افزایش کیفیت زندگی گردد.

مقدمه: پرستاران شاغل در بخش روانپزشکی مرتب با محرک های استرس آور رو به رو هستند که منجر به عوارض جسمی، روانی و رفتاری شده و بر کیفیت مراقبت از بیماران تاثیر می گذارد. آموزش می تواند در به کارگیری شیوه های موثر سازگاری کمک نماید. هدف این پژوهش تعیین تاثیر مدیریت استرس به شیوه شناختی_ رفتاری بر استرس شغلی و روشهای سازگاری پرستاران بخش روانپزشکی می باشد.روش کار: این پژوهش نیمه تجربی در سال 1395 انجام شد. 39 نفر از پرستاران بخش های روانپزشکی بیرجند وارد مطالعه شدند. نمونه گیری در دسترس بود. گروه آزمون به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای آموزش مدیریت استرس به شیوه شناختی رفتاری را دریافت کردند. پرسشنامه های استرس شغلی و روشهای سازگاری با استرس در سه مرحله پیش آزمون و پس آزمون و 2 ماه بعد از آموزش تکمیل شد. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 19 و آزمون های آماری مجذور کای، تی مستقل، تی زوج و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنی داری P£0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بیشترین استرس پرستاران نگرانی از آینده و پیامدها و روش سازگاری استفاده شده نگرش مثبت به شغل بود. مقایسه میانگین نمره کل استرس قبل از مداخله 1.79±0.88 و بعد از مداخله 1.50±0.82 و پیگیری دو ماه بعد 1.69±0.60 تفاوت معنی دار داشت (P<0.001).نتیجه گیری: آموزش مدیریت استرس به شیوه شناختی_ رفتاری در کاربرد روش های کارآمد سازگاری و کاهش استرس پرستاران می تواند مفید باشد.