پژوهش های تولیدات دامی
سال:1391 | دوره:3 | شماره:6 |تعداد مقالات:7

به منظور بررسی اثر افزودنی های شیمیایی بر عملکرد رشد، سیستم ایمنی و سندرم آسیت در جوجه های گوشتی، آزمایشی در قالب طرح پایه کاملا تصادفی با 4 تیمار و 4 تکرار و 24 قطعه جوجه در هر پن به اجرا درآمد. تیمارها شامل افزودن مواد مختلف به مقدار 1.115 کیلوگرم در هر مترمربع به طور یکنواخت روی بستر در 24 ساعت قبل از ورود جوجه ها به سالن و متشکل از: 1) سولفات آلومینیوم + آهک، 2) زئولیت طبیعی + اسید سیتریک، 3) ترکیبی از مواد شیمیایی فوق و 4) گروه شاهد (بدون افزودن مواد فوق به بستر) بودند. عملکرد پرنده شامل افزایش وزن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی در تمام دوره های مورد بررسی تحت تاثیر معنی دار تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. در 42 روزگی، عمل آوری بستر تاثیر معنی داری بر درصد تلفات، درصد آسیت، اوزان نسبی قلب و بطن راست، شاخص آسیت قلب، درصد هماتوکریت، عیار پادتن علیه گلبول قرمز گوسفند و پاسخ به تزریق فیتوهماگلوتنین در بین تیمارهای آزمایشی نشان نداد. بیشترین وزن نسبی بورس فابریسیوس و طحال به ترتیب مربوط به تیمار 1 و 2 (P<0.05) بود و سایر تیمارها در مقایسه با گروه بدون افزودنی اختلاف معنی داری را نشان ندادند. اسیدیته و درصد رطوبت بستر تا 5 هفتگی دوره پرورش تحت تاثیر معنی دار افزودنی ها قرار گرفت (P<0.05). در 42 روزگی، درصد نیتروژن، pH و درصد رطوبت بستر تحت تاثیر معنی دار عمل آوری بستر قرار نگرفت. از نتایج این آزمایش می توان نتیجه گرفت که عمل آوری بستر هر چند موجب بهبود برخی شاخص های بستر می شود ولیکن تاثیر معنی داری بر شاخص های عملکردی جوجه های گوشتی نداشت.

هدف این آزمایش، اثر اسانس شوید روی برخی از فراسنجه های خونی، غلظت کلسترول زرده تخم مرغ، قدرت جوجه درآوری و کیفیت جوجه مرغ ­های مادر گوشتی بود. تعداد 80 قطعه مرغ و 8 قطعه خروس از سویه تجاری راس 308 انتخاب و به طور تصادفی به 4 تیمار، 2 تکرار و 10 زیر مشاهده در هر تکرار تقسیم بندی شدند. یک تیمار به عنوان شاهد (فاقد اسانس) در نظر گرفته شد. تیمارهای دیگر از 10، 20 و 40 میلی لیتر اسانس به ازای هر 100 کیلوگرم خوراک، به مدت 4 هفته تغذیه شدند. اسانس شوید اثر معنی داری بر غلظت تری گلیسرید و HDL پلاسما نداشت، ولی به طور معنی داری غلظت کلسترول پلاسما را افزایش داد (P<0.05) اثر اسانس شوید روی غلظت کلسترول زرده تخم مرغ معنی دار نبود. همچنین بین تیمارها از نظر کیفیت جوجه اثر معنی داری مشاهده نشد. افزودن اسانس شوید به جیره درصد جوجه درآوری را به طور معنی داری افزایش داد (P<0.05). به طور کلی نتایج این مطالعه نشان داد که استفاده از اسانس شوید در سطح 10 میلی لیتر به ازای هر 100 کیلوگرم خوراک در جیره مرغ های مادر گوشتی، به طور معنی دار درصد جوجه درآوری را بهبود می بخشد.

این تحقیق به منظور بررسی اثر پروبیوتیک ساکارومایسس سرویزیه و اسیدهای آلی بر بازدهی تولیدی و صفات مرفولوژی روده جوجه های گوشتی انجام گرفت. پرنده های آزمایشی طی دوره 1 تا 42 روزگی، جیره های آزمایشی حاوی پروبیوتیک، مخلوط اسیدهای آلی (ترکیب تجاری حاوی اسید فرمیک، اسید لاکتیک، اسید مالیک، اسید سیتریک، اسید تارتاریک و اسید ارتوفسفریک) و یا مخلوط هر دو نوع مکمل را دریافت نمودند. نوع افزودنی مورد استفاده در تحقیق اثری بر صفات تولیدی جوجه های گوشتی نداشت. استفاده توام از پروبیوتیک و اسید آلی افزایش ارتفاع ویلی، کاهش ضخامت اپیتلیوم، کاهش تعداد سلول های گابلت و افزایش عمق کریپت را در پی داشت. نتایج تحقیق حاضر نشان دهنده اثرات مثبت اسیدهای آلی بر ارتفاع ویلی و اثر مثبت مصرف توام دو نوع افزودنی فوق در کاهش قطر اپیتلیوم روده کوچک بود، اما تفاوت های مورفولوژیکی مذکور تفاوتی در عملکرد جوجه های گوشتی ایجاد ننمود.

داده های مورد استفاده در مطالعه حاضر مربوط به صفات تولیدمثلی گوسفند شال می باشد که طی سال های 1378 تا 1388 توسط سازمان جهاد کشاورزی استان قزوین جمع آوری شد. صفات تولیدمثلی مورد مطالعه در این تحقیق به دو صورت صفات اصلی و ترکیبی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. صفات تولیدمثلی اصلی شامل میزان آبستنی، تعداد بره متولد شده در هر زایمان و تعداد بره شیرگیری شده در هر زایمان و صفات تولیدمثل ترکیبی شامل کل وزن تولد در هر زایمان میش، کل وزن شیرگیری در هر زایمان میش، کل وزن تولد به ازای هر میش در معرض آمیزش و کل وزن شیرگیری به ازای هر میش در معرض آمیزش بودند. داده ها توسط روش حداکثر درستنمایی محدود شده و با استفاده از نرم افزار ASREML تجزیه تحلیل شدند. تاثیر عوامل محیطی نظیر سال و سن میش در زمان آمیزش بر کلیه صفات تولیدمثلی معنی دار (P<0.05) برآورد شد. برآوردهای وراثت پذیری اثرات ژنتیکی مستقیم عمدتا کوچک و از 0.06 تا 0.13 متغیر بود که دلیل آن تاثیر زیاد عوامل محیطی و توزیع آستانه ای برخی صفات می باشد. برآورد ضرایب تکرار پذیری از کم تا متوسط و در دامنه 0.10 تا 0.19 بین صفات برآورد شد. همبستگی های ژنتیکی و فنوتیپی بین صفت میزان آبستنی با صفات تعداد بره متولد شده در هر زایمان، تعداد بره شیرگیری شده در هر زایمان، کل وزن تولد در هر زایمان و کل وزن شیرگیری در هر زایمان منفی بود ولی سایر همبستگی های ژنتیکی و فنوتیپی بین صفات مثبت برآورد شد. نتایج نشان داد انتخاب بر اساس وزن از شیرگیری می تواند موثرتر از دیگر صفات در بهبود عملکرد تولیدمثلی در میش های گوسفند شال باشد.

در این تحقیق، از 701212 رکورد روزآزمون تولید شیر از دوره شیردهی اول، 199903 راس گاو شیری هلشتاین که از سال 1385 تا 1389 توسط مرکز اصلاح نژاد کرج جمع آوری شده بود، استفاده شد. مدل رگرسیون تصادفی با توابع چند جمله ای های لژاندر با درجات مختلف 2 تا 5 برای برازش اثرات ژنتیک افزایشی و محیط دائمی، ویلمینک و علی - شیفر تحت واریانس باقی مانده ثابت در کل دوره شیردهی مقایسه شدند. پارامترهای ژنتیکی با استفاده از روش حداکثر درستنمائی محدود شده (REML)، برآورد شدند. مقایسه مدل ها با استفاده از -2Logl، معیار اطلاعات آکایک(AIC) ، معیار اطلاعات بیزی (BIC)، واریانس باقیمانده (RV) و آزمون نسبت درستنمائی (LRT) انجام گرفت. با توجه به نتایج بدست آمده، مدل رگرسیون تصادفی با چندجمله ای لژاندر (2،5) به عنوان بهترین مدل انتخاب شد. واریانس باقی مانده همراه با افزایش درجه برازش اثرات محیط دائمی در چند جمله ای های لژاندر، کاهش یافت. واریانس محیط دائمی در اوایل دوره شیردهی بالاتر از دیگر مراحل دوره شیردهی و واریانس ژنتیک افزایشی در اوایل دوره نسبت به انتهای دوره شیردهی پایین­تر برآورد شد. واریانس فنوتیپی تولید شیر در طول دوره شیردهی ثابت نبود و در ابتدا و انتهای دوره شیردهی بالاتر بود. دامنه وراثت پذیری در طول دوره شیردهی در بین توابع مختلف بین 0.08 تا 0.23 متغیر بود.

چهار راس گوسفند زل دو ساله فیستوله دار با وزن 2±28 کیلوگرم در قالب یک طرح مربع لاتین تکرار شده 4×4 در چهار دوره 32 روزه (14 روز عادت دهی و 18 روز نمونه گیری) برای بررسی اثرات دو اندازه ذرات علوفه یونجه (بلند و ریز) و دو سطح روغن سویا (صفر و 4 درصد) بر قابلیت هضم، فعالیت جویدن، نرخ عبور و توزیع اندازه ذرات شکمبه ای که با چهار جیره کاملا مخلوط با نسبت علوفه به کنسانتره 40 به 60 در دو وعده مساوی در ساعات 8 صبح و 20 بعد از ظهر در حد نگهداری تغذیه شدند مورد استفاده قرار گرفت. شکمبه دامها در 3، 7.5 و 12 ساعت پس از تغذیه به طور دستی تخلیه و محتویات شکمبه به دو فاز جامد و مایع جدا شد. در هر یک از دوره ­ ها، با استفاده از NDF یونجه آغشته به کروم، نرخ عبور فاز جامد محتویات شکمبه تعیین شد. قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، آلی و مواد مغذی، زمان مصرف خوراک، زمان نشخوار و کل فعالیت جویدن تحت تاثیر تیمارها قرار نگرفت. تیمار حاوی یونجه بلند بدون افزودن روغن کمترین نرخ عبور مواد جامد و بالاترین زمان ماندگاری شکمبه ای را نشان داد، اما نرخ عبور و زمان ماندگاری شکمبه ای بین 3 تیمار دیگر معنی دار نبود. با کاهش اندازه ذرات علوفه یونجه نرخ عبور مواد جامد و زمان ماندگاری شکمبه ای به ترتیب افزایش و کاهش یافت. در تیمار حاوی یونجه بلند با افزودن روغن نرخ عبور مواد جامد و زمان ماندگاری شکمبه ای به ترتیب افزایش و کاهش یافت. در 3 ساعت پس از تغذیه ماده خشک غیر قابل عبور و ماده خشک قابل عبور تحت تاثیر تیمار قرار نگرفت. در 7.5 ساعت پس از تغذیه با کاهش اندازه ذرات علوفه و افزودن روغن، ماده خشک غیر قابل عبور 11.44 درصد افزایش و ماده خشک قابل عبور از شکمبه 11.63 درصد کاهش یافت. در 12 ساعت پس از مصرف خوراک با کاهش اندازه ذرات علوفه و افزودن مکمل روغن، ماده خشک غیر قابل عبور از شکمبه افزایش یافت. انتظار می رفت کاهش اندازه ذرات ماندگاری مواد جامد و فعالیت جویدن را کاهش دهد اما مکمل سازی روغن سبب جبران اثر اندازه ذرات شد که نهایتا نتایج مشابهی ایجاد کرد. کاهش اندازه ذرات علوفه یونجه و مکمل سازی روغن در جیره در جهت توزیع مناسب اندازه ذرات شکمبه یا تشکیل سقف شکمبه ای نسبتا پایدار عمل کرده است.

تعداد تلقیح به ازای هر آبستنی به علت اثر آن بر عملکرد تولیدمثلی، ژنتیکی و اقتصادی گله از اهمیت بالا برخوردار است. از طرفی استفاده از فن آوری های تولیدمثلی همچون اسپرم های تعیین جنس شده این صفت را تحت تاثیر قرار می دهد. در این مطالعه با استفاده از یک مدل شبیه سازی قطعی چهار روش مختلف تلقیح (شامل استفاده مستمر از اسپرم معمولی، استفاده مستمر از اسپرم تعیین جنس شده، استفاده از اسپرم تعیین جنس شده فقط در تلقیح اول در حالی که در تلقیح های بعدی از اسپرم معمولی استفاده شود و استفاده از اسپرم تعیین جنس شده در تلقیح اول و دوم و اسپرم معمولی در تلقیح های بعدی) از نظر تعداد تلقیح به ازای آبستنی در تلیسه ها مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان داد که متوسط تعداد تلقیح در اثر استفاده مستمر از اسپرم تعیین جنس شده بیشتر از دیگر سناریوها بود (4.2±1.33). در عین حال تغییرات تعداد تلقیح به ازای آبستنی در مقادیر مختلف نرخ آبستنی از یک روند درجه دو تبعیت می کرد. استفاده تلفیقی از اسپرم معمولی و تعیین جنس شده اثر تعدیل کننده ای روی تعداد تلقیح به ازای آبستنی در مقایسه با سناریوی استفاده مستمر از اسپرم تعیین جنس شده داشت. به نظر می رسد با توجه به کاهش باروری تلیسه ها در تلقیح های دوم به بعد استفاده تلفیقی از اسپرم معمولی و تعیین جنس شده مناسبتر از سایر روش ها باشد. با این وجود بررسی اقتصادی بیشتر جهت انتخاب بهترین روش ضروری می باشد.