توسعه آبزی پروری (علوم زیستی)
سال:1398 | دوره:13 | شماره:1 |تعداد مقالات:10

در تحقیق حاضر تأثیر استفاده از پودر هسته خرما بعنوان یک منبع با ارزش و ارزان قیمت کربوهیدرات نسبت به آرد غلات ار قبیل گندم، برنج و ذرت در جیره غذایی میگوی سفید غربی مورد بررسی قرار گرفت. پودر هسته خرما با نسبت های صفر (تیمار کنترل) 5، 10، 15 و 23 درصد به سایر اجزای مورد استفاده در ساخت غذای میگو اضافه شد و عملکرد رشد میگو در طی 8 هفته مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که در پایان دوره آزمایش تغذیه، میزان افزایش طول و وزن، نرخ رشد ویژه، ضریب تبدیل غذایی و شاخص وضعیت میگوی تغذیه شده با سطوح مختلف پودر هسته خرما نسبت به تیمار کنترل از نظر آماری اختلاف معنی دار نداشت (p>0. 05). میزان شاخص وضعیت در همه تیمارها نزدیک به عدد 1 بود. نتایج این تحقیق نشان داد که می توان پودر هسته خرما را به عنوان یک منبع بومی و ارزان قیمت کربوهیدرات تا بیش از 20 درصد به جیره میگوی وانامی پرورشی اضافه و جایگزین سایر منابع تأمین کننده انرژی جبره مثل آرد گندم کرد، بدون آنکه بر عملکرد میگوی پرورشی تأثیر منفی بگذارد.

تحقیق حاضر به منظور بررسی اثر پرورش در قفس قزل آلای رنگین کمان(Oncorhynchus mykiss, Walbaum, 1792) بر جمعیت کفزیان مستقر در عمق 30-25 متری سواحل جنوبی دریای خزر و در منطقه نشتارود استان مازندران طراحی و انجام شد. این مطالعه بمدت 150 روز و با اندازه گیری و سنجش فاکتورهای فیزیکی و شیمیایی آب طی 5 مرحله و تا انتهای دوره پرورشی انجام گرفت. رسوبات با استفاده از دستگاه ون وین طی سه تکرار بطور ماهیانه از داخل و خارج از قفس برداشت شد. در این مطالعه برای بررسی جمعیت کفزیان ازشاخص تنوع (شانون وینر )، غالبیت (سیمپسون) وغنای گونه ای (مارگالف) استفاده شد. در مجموع 200 عدد (درمترمربع) بی مهر گان کفزی متعلق به رده صدف های دوکفه ای، کرم های پرتار، و سخت پوستان جمع آوری شدند. بیشترین و کمترین زیتوده به ترتیب گونهAbra ovate با بیوماس(2/49 گرم در متر مربع)وگونه هایNereis diversicolor، Balanus improvises، Mytilaster lineatus، Cerastoderma lamark با بیوماس(1گرم در مترمربع) مشاهده گردید. بیشترین میزان مواد آلیorganic matter)) در غرب قفس های مستقر شده و کمترین آن در داخل قفس مشاهده گردید(P˂ 0/05). بین تراکم و زیتوده کفزیان با درصد رس موجود در کف بستر همبستگی معنی دار آماری مشاهده گردید(P˂ 0/05). نتایج بررسی ها ضریب همبستگی مثبتی و معنی داری را بین شاخص تنوع شانون و زیتوده موجودات کفزی نشان داد(p=0. 001; r= 0. 467). یافته ها حاکی از آن بود اگرچه پس از معرفی بچه ماهیان قزل آلا به قفس های پرورشی اختلاف معنی داری آماری در تنوع و تراکم کفزیان مشاهده گردید (P˂ 0/05)اما روند تغییرات آنها تا انتهای دوره بسیار جزئی و اندک بوده است. بر اساس طبقه بندی اکولوژیکی انجام شده، بستر های پرورشی مورد مطالعه در شرایط پرتنش و آلوده قرا داشتند.

در میان مهره داران، تنها ماهیان هستند که اسپرم اکثر آنها فاقد آکروزوم بوده و از طریق میکروپیل وارد تخمک می گردد. این حالت برای آنها امکان لقاح هترولوگ را فراهم کرده و موجب دورگه گیری و پلی پلوئیدی می شود. دورگه گیری هم در طبیعت و هم بطور مصنوعی در ماهیان انجام می شود. امروزه به واسطه رشد بهتر دورگه ها نسبت به والدین آنها در تعدادی از گونه های اقتصادی ماهیان، این شرایط فراهم گردیده که دورگه گیری مصنوعی در آنها انجام شود. به دلیل شباهت زیاد بعضی از دورگه ها به یکی از والدین شان، شناسایی و تایید آنها امکان پذیر نبوده که هم به آنالیز صفات مورفومتریک و مریستیک و هم به آنالیز مولکولی آنها در مقایسه با والدین نیاز دارد. در این حالت، مطمئن ترین و سریعترین روش، استفاده از نشانگرهای ژنتیکی مبتنی بر DNA خصوصا نشانگرهای ریزماهواره است که می تواند در تشخیص قطعی دورگه ها نقش مهمی را ایفا کند.

در این پژوهش تاثیرجایگزینی پودرضایعات بجای پودرماهی بر شاخصهای رشد، ترکیب بیوشیمیایی لاشه و برخی پارامترهای ایمنی فیلماهی (SD 95/5 ± 83 / 108 گرمی) پرورش یافته در وانهای فایبرگلاس2000 لیتری به مدت 18هفته مورد آزمایش قرار گرفت. شش جیره آزمایشی محتوی42 درصد پروتئین و5/18 کیلوژول در گرم انرژی خام تهیه گردید که در آن پودرضایعات مرغ (PBM) در سطوح 0، 20، 40، 60، 80 و تا 100 درصد با عناوین (PBM0، PBM20، PBM40، PBM60، PBM80 و PBM100) جایگزین پودر ماهی گردید. در پایان دوره تغذیه تا حد سیری، شاخصهای وزن نهایی (FW)، درصدافزایش وزن بدن (WG%) وضریب رشد ویژه (SGR) ماهیان تیمار شاهد (PBM0) اختلاف معنی داری آماری با ماهیان تیمارهای PBM20، PBM40، PBM60 وPBM80 نداشت (P>0. 05). اختلاف معنی داری در پروتئین لاشه ماهیان تغذیه شده از تیمارهایPBM00، PBM20، PBM40، PBM80 و PBM100, PBM20, مشاهده نشد (P>0. 05). اما با افزایش جایگزینی مقدار چربی لاشه کاهش یافت (P<0. 05). پروتئین کل پلاسما درماهیان تیمارهای0 تا80% جایگزینی دارای اختلاف معنی دارآماری نبود (P>0. 05). سطوح آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) و آلانین آمینوترانسفراز (ALT) از سطوح جایگزینی پودرضایعات مرغ تاثیر نپذیرفت (P>0. 05)، درصورتی که لایزوزیم پلاسما در ماهیان تغذیه شده از جیره های PBM20 بطور معنی داری از تیمارشاهد (PBM0) و تیمارهایPBM80) وPBM100) بالاتر بود (P<0. 05). نتایج این آزمایش نشان می دهد که جایگزینی پودرضایعات مرغ در سطوح بالا بجای پودرماهی تاثیر منفی بر شاخص های رشد، ترکیب لاشه و پارامترهای ایمنی فیلماهی در دوران رشد ندارد.

این مطالعه به منظور بررسی اثرات پرورش ماهی در محل استقرار قفس های دریایی در منطقه کلارآباد واقع در جنوب دریای خزر انجام شده است. نمونه برداری در سه جهت محل استقرار قفس ها؛ شرق، غرب و جنوب (سمت ساحل دریای خزر) انجام گرفته است. به این منظور 4 ایستگاه در هر سمت، از سایه قفس ها (5 متری) تا فاصله 1000 متری قفس ها (شاهد) برحسب فاصله در نظر گرفته شد. آنالیز دانه بندی، میزان درصد سیلت – رس (ذرات کوچک تر از 63 میکرون) را با دامنه (4/98-44/25) و میانگین درصد مواد آلی (TOM) در رسوبات را با دامنه (21/7-74/1) نشان داد. آن طور که نتایج نشان می دهد در کل دوره درصد ذرات دانه ریز و از جنس ذرات سیلتی ( mm063/0) بوده و بیشترین درصد مواد آلی در ایستگاه 3 (100 متری) در اوایل دوره پرورش (دی ماه) نشان داد جایی که می تواند به دلیل وجود جریانات دریایی (سیلکون و آنتی سیلکون) از غرب به شرق بستگی داشته باشد. براساس نتایج، بیشترین تراکم در ایستگاه شاهد و کمترین تراکم در سایه قفس ها بوده است که می تواند به دلیل فعالیت پرورش در قفس های دریایی و جریانات آبی بستگی داشته باشد. از نظر زی توده نیز کمترین میزان در سایه قفس ها و بیشترین میزان در ایستگاه 100 متری از قفس ها بوده است، جاییکه می تواند به دلیل حضور گونه Cerastoderma lamarki در ایستگاه 100 متری اعلام نمود که به دلیل بزرگ جثه بودن و مقاوم بودن به شرایط ناپایدار حاکم بر محل استقرار قفس های دریایی با توجه به جریانات آبی که سبب جابجایی و حمل بیشتر مواد آلی از محل استقرار قفس ها به این نقطه شده است منجر به افزایش زی توده گردید. محدوده ی شاخص شانون بین 92/0-29/0 تعیین شد که نشان دهنده ی تنوع پایین منطقه مورد مطالعه می باشد. اندازه گیری شاخص های بیولوژیک مانند تنوع، فراوانی، گونه های شاخص، اختلافات جزئی را بین ایستگاه زیر قفس و ایستگاه دور از قفس، نشان دادند که بخشی از این اختلافات می تواند ناشی از فعالیت پرورش ماهی در قفس ها باشد.

هدف از این مطالعه، ارزیابی اثرات پروبیوتیکی باکتری لاکتوباسیلوس پلانتاروم بر برخی از شاخص های تغذیه و بازماندگی در تاس ماهی سیبری (Acipenser baerii) بود. این تحقیق در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار و 3 تکرار انجام شد، که شامل تغذیه با جیره های غذایی حاوی 107، 108، 109 سلول باکتری پروبیوتیک در هر گرم جیره و تیمار شاهد با جیره پایه بدون پروبیوتیک بود. ماهیان به مدت 60 روز تغذیه شده و در پایان 60 روز نمونه برداری و مورد آزمایش قرار گرفتند. 240 عدد تاس ماهی سیبری با وزن 094/10 ± 666/37 گرم به صورت کاملا تصادفی در 12 حوضچه فایبرگلاس توزیع گردیدند. نتایج بدست آمده نشان داد که باکتری مورد استفاده قادر به تقویت پارامترهای رشد (وزن، ضریب تبدیل غذایی و ضریب بازده پروتئینی) بوده و باعث افزایش معناداری در شاخص نسبت کارآیی پروتئین (PER) و کاهش معناداری در میزان ضریب تیدیل غذایی (FCR) تیمارهای تغذیه شده با پروبیوتیک در مقایسه با گروه شاهد شد. در این میان، لوگ 8 باکتری لاکتوباسیلوس پلانتاروم اختلاف معنی داری با سایر تیمارها و تیمار شاهد داشته است. میزان بازماندگی در تمام تیمارها و تیمار شاهد 100 درصد بود. در مجموع نتایج نشان داد که استفاده از پروبیوتیک لاکتوباسیلوس پلانتاروم باعث افزایش رشد تاس ماهی سیبری می شود.

تحقیق حاضر به منظور مقایسه اثر سطوح مختلف سلنیوم جیره غذایی برعملکرد رشد، برخی از شاخص های خونی و ترکیب لاشه بچه فیل ماهی (Husohuso) به مدت 10 هفته طراحی و اجرا گردید. بدین منظور تعداد 315 عدد ماهی با میانگین وزنی 77/0 ± 66/15 گرم در 21 مخزن فایبرگلاس 500 لیتری (به تعداد 15 عدد در هر مخزن)توزیع شدند. هفت جیره غذایی محتوی سطوح متفاوت سلنیوم شامل 0، 5، 10، 20 و 40، 80 و 160 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم جیره با مقادیر پروتئین و چربی یکسان فرموله شد. نتایج روند رشد در پایان دوره پرورش حاکی از آن بود که ماهیان تغذیه شده با جیره محتوی 10 تا 20 میلی گرم سلنیوم به ازای هر کیلوگرم جیره، بطور معنی داری از وزن کسب شده، ضریب چاقی، شاخص کبدی بالاتری نسبت به ماهیان تغذیه شده با سایر تیمارها برخوردار بودند (05/0>P). در ضمن ماهیان تغذیه شده با جیره محتوی 10 تا 20 میلی گرم سلنیوم به ازای هر کیلوگرم جیره، بطور معنی داری ازضریب تبدیل غذایی پایین تری نسبت به ماهیان تغذیه شده با سایر تیمارها برخوردار بوده اند (05/0>P). با افزایش میزان سلنیوم به میزان 160 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم جیره، میزان پروتئین و چربی لاشه به طور معنی داری کاهش و در مقابل رطوبت لاشه به طور معنی داری افزایش یافت (05/0>P). نتایج مربوط به آنالیزهای خونی نشان داد تیمار تغذیه شده با جیره 10 تا 20 میلی گرم سلینوم به ازای هرکیلوگرم سلنیوم دارای تفاوت معنی دار در شاخص های گلبول سفید، گلبول قرمز هموگلوبین و هماتوکریت، حجم متوسط گلبولی، هموگلوبین متوسط سلولی، غلظت متوسط هموگلوبین گلبول قرمز، نسبت به ماهیان تغذیه شده با 160 و 80 میلی گرم سلنیوم بود (05/0>P). با توجه به نتایج مطالعه حاضر می توان اذعان نمود، افزودن سلنیوم در جیره بچه فیل ماهی جوان پرورشی، در سطوح بیشتر از 10 و کمتر از 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم جیره، سبب افزایش روند رشد، بهبود کارایی تغذیه و ترکیب لاشه، بهبود و تقویت بسیاری از شاخص های خونی می گردد.

این مطالعه با هدف تعیین ارتباط هم آوری با تغییرات طول، وزن و سن کپور معمولی فرم وحشی در تالاب انزلی انجام شد. تعداد 100 نمونه ماهی ماده قبل از تخمریزی با محدوده وزنی 1/285 تا 5483 گرم، طول کل 9/27 تا 1/67 سانتی متر و سن 4 تا 12 سال از تالاب انزلی در سال های 1394 و 1395 صید شدند. سپس یک زیرنمونه تخمک از چند قسمت تخمدان برداشت و هم آوری دسته ای با شمارش تخمک های بزرگ و هم آوری سالانه با شمارش همه تخمک ها (بزرگ، متوسط و کوچک) برآورد شد. نتایج نشان داد هم آوری دسته ای 11312 تا 1280460 با میانگین 3/176651± 6/170977 و هم آوری سالانه 19773 تا 1504448 با میانگین 5/216295± 1/228978 عدد تخمک بود. هم آوری دسته نسبی 39400 تا 286500 با میانگین 62400± 132400 و سالانه نسبی 69400 تا 394300 با میانگین 75200± 185400 عدد تخمک در کیلوگرم وزن بدن محاسبه گردید. ضریب همبستگی پیرسون (r) بین هم آوری دسته 1 با وزن، طول و سن به ترتیب 93/0، 84/0 و 71/0 و بین هم آوری سالانه با وزن، طول و سن به ترتیب 89/0، 81/0 و 72/0 تعیین شد که در همه آن ها همبستگی در سطح 01/0 معنی دار بود. میانگین هم آوری های دسته ای و سالانه با افزایش وزن، طول و سن ماهی به طور منظم و معناداری (05/0P<) افزایش یافت. بررسی حاضر نشان داد که هم آوری کپور تالاب انزلی بیشتر از سواحل گلستان بوده و به عنوان یک شاخص، می تواند تفاوت جمعیت های کپور در سواحل جنوبی دریای خزر را صحه بگذارد.

دمای آب یکی از مهمترین فاکتورهای محیطی تأثیر گذار بر تخم گشایی و تکامل جنین و بازماندگی و رشد در دوران لاروی ماهیان است. در پژوهش حاضر، تخم چشم زده ماهی قزل آلای رنگین کمان تا 30 روز بعد از شروع تغذیه در سه دمای 7، 11 و º C 15 در 4 تکرار انکوباسیون و پرورش داده شد، تا تأثیرات بر تکامل، بازماندگی، رشد و برخی فاکتورهای فیزیولوژیک بررسی شود. سه گروه پنج تایی از جنین ها و لاروها در هفت مرحله جمع آوری شد و نمونه ها تا زمان استفاده در تانک ازت نگهداری شدند. مدت زمان تکامل در بین تیمارهای دمایی اختلاف معنی داری را نشان داد. در مراحل مختلف اختلاف معنی داری بین گروه های آزمایشی از لحاظ میزان بازماندگی مشاهده شد (05/0>p)، که نشان دهنده دماهای بهینه متفاوت در دوره های مختلف تکاملی بود. در دوره چشم زدگی تا تفریخ دمای º C 11 و 7، در دوره تفریخ تا شروع تغذیه، دمای º C 7 و در نهایت در دوره شروع تغذیه تا 30 روز بعد از شروع تغذیه لاروی دمای º C 15 دمای بهینه بازماندگی بودند. وزن نهایی در ماهیان پرورش یافته در دمای º C 15 به طور معنی داری بیشتر از بقیه بود، به طوری که میانگین وزن لاروها در انتهای دوره در دماهای 7، 11 و 15 به ترتیب حدود 57/342، 00/596 و 29/1116 میلی گرم بود. نتایج تحلیل آماری آنوای دو طرفه نشان می دهند که هم دما و هم مرحله تکاملی بر میزان پروتئین کل و گلوبولین کل تأثیر عمده داشتند و اثر متقابل بین دما و مرحله تکاملی نیز معنی دار بود. در مورد آلبومین و نسبت آلبومین به گلوبولین دما تاثیری بر میزان آلبومین ایجاد نکرد، ولی مراحل تکاملی بر میزان آلبومین تاثیر داشت. علاوه بر این تأثیرات متقابل میان دما و مرحله تکاملی معنی دار بود. به طور کلی اگرچه بازماندگی در دمای º C 15 در مراحل ابتدایی کمتر بود ولی بازماندگی بیشتر بعد از شنای فعال و رشد سریعتر می تواند راهکاری مفید برای کاهش تلفات لاروی و در نتیجه مدیریت بهتر پرورش لاروی باشد.

هدف از اجرای این تحقیق بررسی مقایسه ای تأثیر مقادیر مختلف آنالوگ عصاره هیپوفیز و هورمون LHRHa2به روش سه مرحله ای، بر شاخص های تولیدمثلی ماهی شیربت (Arabibarbus grypus) از خانواده کپور ماهیان و از ماهیان بومی استان خوزستان است. به این منظور 50 قطعه ماهی مولد شیربت در 4 تیمار شاهد mg/kg4 عصاره هیپوفیز، تیمار اول mg/kg4 هیپوفیز وµ g/kg3 LHRHa2، تیمار دوم mg/kg4 هیپوفیز وµ g/kg7 LHRHa2 و تیمار سوم mg/kg4 هیپوفیز وµ g/kg10 LHRHa2 به صورت 40 قطعه به روش تزریق یه مرحله ای و 10 قطعه به روش تزریق دو مرحله ای (شاهد) مورد مطالعه قرار گرفتند و شاخص های تولیدمثلی از زمان تخم کشی مولدین تا بازماندگی بچه ماهی محاسبه شدند. نتایج نشان داد که وزن تخمک استحصالی (2/111± 692)، هم آوری نسبی (22/3 ± 9/41)، درصد لقاح (89/0 ± 4/94) درصد تخم گشایی (84/0± 2/98)، تعداد لارو استحصالی (93/1817± 8/10912) و درصد زنده مانی بچه ماهی در استخر خاکی (3/2± 5/70) در تیمار دوم (تزریق سه مرحله ای) دارای افزایش معنی داری نسبت به تزریق دومرحله ای و سایر تیمارها است(p<0. 05). لذا روش تزریق سه مرحله ای با غلظت بکار رفته در تیمار دوم (mg/kg4 هیپوفیز وµ g/kg7 LHRHa2) بهترین روش و غلظت جهت تکثیر مصنوعی مولدین شیربت به دست آمد.