مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی ایلام
سال:1401 | دوره:30 | شماره:5 |تعداد مقالات:10

مقدمه: از زمان همه گیری کووید-19، مطالعات متعدد افزایش مشکلات مرتبط با نگرانی و اضطراب را نشان می دهند. بر اساس نتایج پژوهش ها، زنان بیش از مردان در معرض نگرانی و اضطراب ناشی از شیوع این بیماری قرار دارند. هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر نگرانی، اضطراب و عدم تحمل بلاتکلیفی زنان مبتلا به اضطراب کووید-19 بود. مواد و روش ها: طرح این پژوهش از نوع آزمایشی تک موردی با خط پایه چندگانه و سنجش مداوم و پیگیری سه ماهه بود. سه بیمار زن به صورت هدفمند و بر اساس ملاک های تعیین شده برای ورود به پژوهش از جامعه آماری مدنظر انتخاب شدند و بر اساس دستورالعمل رفتاردرمانی دیالکتیکی تحت درمان قرار گرفتند. این افراد با تکمیل مقیاس اضطراب کرونا، پرسش نامه نگرانی ایالت پنسیلوانیا و مقیاس عدم تحمل بلاتکلیفی ارزیابی گردیدند. داده ها به روش ترسیمی، درصد بهبودی و شاخص تغییر پایا تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: بهبودی کل شرکت کنندگان پس از مرحله درمان (پیگیری) در متغیر نگرانی 25 درصد (34 درصد)، در متغیر اضطراب کرونا 56 درصد (57 درصد) و در متغیر عدم تحمل بلاتکلیفی 49 درصد (52 درصد) بود که از نظر آماری در سطح اطمینان 95 درصد معنی دار است. نتایج نشان می دهند که بهبودی نگرانی و عدم تحمل بلاتکلیفی شرکت کنندگان در پیگیری سه ماهه افزایش داشته و بهبودی اضطراب کرونای آنان تثبیت شده است. بحث و نتیجه گیری: به طورکلی، رفتاردرمانی دیالکتیکی در بهبود نگرانی و اضطراب و عدم تحمل بلاتکلیفی زنان مبتلا به اضطراب کووید-19 موثر است.

مقدمه: آثار ضدسرطانی سیلیمارین در مطالعات متعددی گزارش شده است. با وجود این، سازوکار اثر آن در سلول های سرطانی کولون به درستی شناخته نشده است. در این مطالعه اثر سیلیمارین بر مسیر میتوفاژی و ایجاد گونه های آزاد اکسیژن (ROS) در سلول های سرطانی کولون انسانی (HT-29) بررسی شده است. مواد و روش ها: سلول های سرطانی HT-29 و سلول های غیرسرطانی NIH-3T3 به مدت 48 ساعت در معرض غلظت های 0 (کنترل)، 25، 50 و 100 میکروگرم بر میلی لیتر سیلیمارین قرار گرفتند. درصد زنده مانی سلول ها، سطح ROS، پتانسیل غشای میتوکندری (MMP) و بیان ژن های مهم مسیر میتوفاژی شامل Pink1 (PTEN-induced putative kinase protein 1) و Parkin برای ارزیابی آثار سیلیمارین بررسی گردید. یافته ها: سیلیمارین به صورت وابسته به غلظت، درصد زنده مانی سلول های HT-29 را به طور معنی داری کاهش داد (P<0. 05)؛ همچنین سیلیمارین به صورت وابسته به غلظت، سبب کاهش معنی داری MMP شد، درحالی که تشکیل ROS را در سلول های HT-29 به طور معنی داری افزایش داد (P<0. 05). علاوه بر این، سیلیمارین بیان ژن های Pink1 و Parkin را به طور معنی داری و به صورت وابسته به غلظت افزایش داد (P<0. 05). غلظت 100 میکروگرم بر میلی لیتر سیلیمارین بیشترین تاثیر را در کاهش درصد زنده مانی و MMP و همچنین افزایش سطح ROS و بیان ژن های مرتبط با میتوفاژی داشت (P<0. 001). سیلیمارین در غلظت های مختلف تغییر معنی داری در درصد زنده مانی، سطح ROS و MMP در سلول های غیرسرطانی NIH-3T3 ایجاد نکرد. بحث و نتیجه گیری: داده های این مطالعه نشان می دهند که سیلیمارین احتمالا با کاهش MMP، سبب افزایش سطح ROS و درنتیجه، القای میتوفاژی از طریق مسیر سیگنالینگ Pink1 / Parkin در سلول های HT-29 می شود.

مقدمه: نقش E-cadherin و CD44 در توسعه و پیشرفت ضایعات سرطانی و پیش سرطانی ثابت شده است. به نظر می رسد که این دو مارکر توانایی بالایی در ارزیابی پیش بدخیمی ضایعات لیکن پلان و لکوپلاکیای دهانی داشته باشند؛ بنابراین، مطالعه حاضر با هدف ارزیابی و مقایسه بیان دو مارکر E-cadherin و CD44 در ضایعات لیکن پلان دهانی و لکوپلاکیای دهانی و اسکواموس سل کارسینومای دهانی انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی است که روی 60 بلوک لیکن پلان، لکوپلاکیا و اسکواموس سل کارسینوما صورت گرفت. بلوک ها توسط آنتی بادی CD44 و E-cadherin رنگ آمیزی شدند. داده های به دست آمده از این مطالعه با نرم افزار SPSS vol. 22 ارزیابی گردیدند و سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: تنها 30 درصد از نمونه های SCC مارکر CD44 را بیان کردند، درحالی که در لکوپلاکیا و لیکن پلان، به ترتیب همه نمونه ها 40 درصد و 50 درصد مارکر CD44 را بروز دادند. میزان بیان مارکر E-cadherin در نمونه های SCC در 40 درصد موارد در وسعت رنگ پذیری نشان داد، درحالی که در لکوپلاکیا و لیکن پلان به ترتیب 60 درصد و 50 درصد بود. میان شدت پذیری رنگ آمیزی CD44 و E-cadherin هم تفاوت معناداری نشان داده نشد (P<0. 16)، درحالی که در SCC، 70 درصد موارد شدت بیان ضعیف تا متوسط بود که از نظر آماری، در مقایسه با لیکن پلان و لکوپلاکیا معنادار است (P<0. 004). بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های به دست آمده از این تحقیق، به نظر می رسد میزان شدت بروز CD44 و E-cadherin می تواند بیانگر تغییرات دیسپلازی و پیش بدخیمی لکوپلاکیا و لیکن پلان دهانی در مقایسه با کارسینوم های دهانی باشد.

مقدمه: با توجه به مزمن بودن بیماری صرع و مقاومت به داروهای شیمیایی، استفاده از گیاهان دارویی توجه فراوانی را به خود جلب کرده است. در این پژوهش اثر عصاره هیدروالکلی برگ بید سفید بر تشنج ناشی از PTZ در موش سوری نر بررسی شد. مواد و روش ها: 56 سر موش سوری نر در محدوده وزنی 25-20 گرم، به طور تصادفی به 7 گروه 8تایی شامل گروه های کنترل منفی (سالین)، کنترل مثبت (فنوباربیتال) و 5 گروه دریافت کننده دوزهای مختلف عصاره هیدروالکلی برگ بید سفید تقسیم گردیدند و پس از 45 دقیقه، همه گروه ها ماده تشنج زای پنتیلن تترازول دریافت کردند و زمان شروع تشنج ها میوکلونیک، تونیک-کلونیک و میزان مرگ ومیر 24 ساعته اندازه گیری شد. یافته ها: عصاره به طور معنی داری، سبب تاخیر در شروع تشنج های میوکلونیک و تونیک-کلونیک در دوز 100 میلی گرم در هر کیلوگرم (P<0. 01) و برای سایر دوزها (P<0. 001) نسبت به گروه کنترل شد؛ همچنین عصاره به طور معنی داری، مرگ ومیر 24 ساعته را در دوز 1000 میلی گرم در هر کیلوگرم (P<0. 001) و برای دوزهای 300 500 و 800 میلی گرم در هر کیلوگرم (P<0. 05) نسبت به گروه کنترل کاهش داد. بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد که عصاره هیدروالکلی برگ بید سفید اثر کاهشی معنی داری بر تشنج های ناشی از PTZ در موش سوری نر دارد که احتمالا به علت اثر ضدالتهابی و آنتی اکسیدانی آن است.

مقدمه: در این تحقیق کارایی فعالیت ضدمیکروبی نانوذرات Zn و Cu سنتزشده به روش زیستی بر باکتری های گرم مثبت و گرم منفی بیماری زای مقاوم در عفونت های بیمارستانی بررسی گردید. مواد و روش ها: نانوذرات اکسید روی با استفاده از باکتری زانتوموناس کمپستریس و نانوذرات مس و با استفاده از باکتری سودوموناس استوتزری سنتز شدند. برای تاثیر غلظت های مختلف نانوذرات بر باکتری ها، به روش ماکرودایلوشن غلظت های 01/0، 1 /0، 5/0، 1 و 5/1 درصد از نانوپارتیکل های روی و مس (محیط کشت+نانوذرات) تهیه و به غلظت cell/ml 105 از هریک از باکتری های بررسی شده اضافه گردید. ظروف حاوی محیط کشت های تیمار (باکتری+نانوذرات) و محیط های کشت کنترل در انکوباتور شیکر قرار داده شدند؛ سپس OD محیط های تیمار و کنترل مثبت و کنترل منفی تعیین گردید. یافته ها: در نتایج آنالیز آماری مشخص شد، نانوپارتیکل هایCu و Zn با غلظت 5/0 درصد قادر به حذف تقریبا 100 درصد باکتری های کلبسیلا پنومونیه، اسینتوباکتر بومانی و استافیلوکوکوس اوریوس هستند و غلظت 1/0 درصد برای هر سه باکتری باکتریواستاتیک بود. بحث و نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از تعیین خاصیت ضدباکتریایی نانوذرات نشان داد که میان غلظت نانوذره و درصد حذف باکتری ارتباط مستقیم وجود دارد.

مقدمه: امروزه استفاده از نانومواد مغناطیسی نویددهنده دارورسانی هدفمند و هوشمند است. این نانوحامل های دارویی مغناطیسی قابلیت پاسخ مناسب و هوشمند به میدان مغناطیسی خارجی اعمالی را دارند که از این موضوع می توان در آزادسازی انتخابی دارو در بافت هدف استفاده کرد؛ ازاین رو، در این پژوهش به سنتز نانوذرات فریت روی و بررسی برخی از خواص ساختاری، الکترونی و مغناطیسی آن ها پرداخته شد. هدف غایی این پژوهش استفاده از فناوری نانو و مکانیک کوانتوم در دارورسانی هوشمند و هدفمند به منظور ارتقای کیفیت زندگی بیمار و کاهش آثار مخرب ناشی از توزیع ناخواسته دارو در بافت های سالم بدن است. مواد و روش ها: در این مطالعه، نانوذرات فریت روی با استفاده از عملیات گرمایی تهیه شد؛ سپس ویژگی های ساختاری و مغناطیسی این نانوذرات با استفاده از روش های تصویربرداری-اندازه گیری در ابعاد نانو بررسی گردید. علاوه بر این، آزمون سمیت سلولی (MTT) روی رده سلولی فیبروپلاست موش (NIH3T3) انجام گرفت و نتایج به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه وتحلیل شد؛ همچنین با استفاده از نتایج محاسبات کوانتومی، سامانه مولکولی کیتوسان به عنوان پوشش این حامل دارویی پیشنهاد گردید. یافته ها: تحلیل نتایج به دست آمده از طیف پراش پرتوی ایکس (XRD) و میکروسکوپ الکترونی (SEM)، وجود ساختار اسپینلی و اندازه کوچک این ذرات (23-20 نانومتر) را تایید کرد؛ همچنین نتایج به دست آمده از مغناطیس سنج لرزان و طیف سنج تشدید پارامغناطیس وجود خاصیت پارامغناطیسی در نانوذرات سنتزی را نشان داد. علاوه بر این، تحلیل نتایج به دست آمده از مغناطیس سنج لرزان نشان دهنده پسماند مغناطیسی پایین نانوذرات مغناطیسی سنتزی است. این موضوع می تواند در سازوکار رهاسازی هدفمند دارو مفید واقع شود. تحلیل نتایج آزمون سمیت سلولی (MTT) بر نانوذرات سنتزی نشان داد که سمیت این نانوذرات بسته به غلظت (مقدار دوز مصرفی) و زمان است، به طوری که در غلظت های بیشتر از 20 میکروگرم بر میلی لیتر و همچنین با گذشت زمان، فعالیت حیاتی سلول ها کاهش یافت. بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج این پژوهش، استفاده از نانوذرات مغناطیسی فریت روی (با پوشش کیتوسان) برای انتقال هدفمند دارو به بافت هدف پیشنهاد شد. ویژگی های منحصربه فرد این نانوذره حامل دارویی، مانند پاسخ مناسب به میدان مغناطیسی، اندازه مناسب ذرات و همچنین سمیت پایین، پزشک را قادر می سازد کنترل دقیق تری بر دارورسانی هدفمند به بافت هدف داشته باشد.

مقدمه: مدیریت سرطان پروستات بر تشخیص سریع و درمان متمرکز بوده است. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر فیناستراید بر میزان تغییرات PSA و نتایج بیوپسی انجام گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی گذشته نگر، تعداد 98 بیمار بین سنین 50 تا 75 سال و با سطح PSA بین 5/2 تا 10 و DRE منفی که کاندید بیوپسی پروستات بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران به دو گروه تقسیم گردیدند: گروه اول، بیمارانی که به بیوپسی پروستات بر اساس سطح PSA رضایت دادند و گروه دوم، بیمارانی که به بیوپسی پروستات در حین مراجعه رضایت ندادند و به تعویق بیوپسی پروستات تمایل داشتند. در پایان دوره سه ماهه، از بیمارانی که به بیوپسی پروستات رضایت دادند، نمونه گیری شد. تاثیر درمان در قالب نتیجه بیوپسی و تغییرات سطح PSA در دو گروه مقایسه گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که با گذشت سه ماه از شروع مطالعه، میانگین سطح PSA در گروه مورد 43/3±, 11/6 و در گروه شاهد 20/2±, 36/7 نانوگرم در میلی لیتر به دست آمد. این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (P=0. 031). پس از 3 ماه از مصرف فیناستراید، میانگین سطح PSA کل در میان افرادی که نتیجه بیوپسی مثبت داشتند، 41/2±, 63/7 نانوگرم در میلی لیتر و در گروهی که نتیجه بیوپسی منفی داشتند، 98/2±, 42/6 نانوگرم در میلی لیتر به دست آمد. این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (P=0. 046). بحث و نتیجه گیری: استفاده از فیناستراید در بیماران مشکوک به سرطان پروستات به مدت حداقل سه ماه می تواند به تصمیم گیری صحیح تر درباره اقدام به بیوپسی پروستات منجر شود، تعداد موارد نتیجه منفی سرطان پروستات در بیوپسی را کاهش دهد و از بار هزینه ها بر سیستم درمانی ناشی از استفاده نابجای بیوپسی پروستات بکاهد.

مقدمه: عوامل متعددی بر حافظه و یادگیری تاثیر می گذارد. منیزیم یکی از مهم ترین این عوامل است که برای عملکرد طبیعی حافظه ضروری است. منیزیم چهارمین کاتیون مهم بدن و دومین کاتیون مهم داخل سلولی پس از پتاسیم به شمار می آید. منیزیم در انتقال پیام در دستگاه عصبی نقش مهمی دارد. هدف از این مطالعه بررسی اثر نانوذره اکسید منیزیم بر مولفه های استرس اکسیداتیو برای بهبود حافظه در موش های آلزایمری توسط بتا آمیلویید است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، 54 موش صحرایی بالغ نر در 9 گروه تصادفی به صورت ذیل تقسیم شدند: 1. گروه کنترل سالم؛ 2. گروه کنترل آلزایمری (موش هایی بودند که تحت جراحی استریوتکس قرار گرفتند و بتا آمیلویید را با دوز nmol/µ, l 2 به صورت درون بطنی دریافت کردند)؛ 3. گروه شم (موش هایی بودند که تحت جراحی استریوتکس قرار گرفتند و سالین را به عنوان حلال بتا آمیلویید دریافت کردند)؛ 4، 5 و 6. گروه تجربی سالم (حیوانات سالم و دریافت کننده نانوذره اکسید منیزیم در دوزهای 5/2، 5 و 10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت تزریق درون صفاقی)؛ 7، 8 و 9. گروه تجربی آلزایمری (حیوانات آلزایمری شده و دریافت کننده نانوذره اکسید منیزیم در دوزهای 5/2، 5 و 10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به صورت تزریق درون صفاقی). مدت تیمار خوراکی نانوذره 30 روز بود. پس از پایان دوره تیمار (30 روز)، مولفه های استرس اکسیداتیو ازجمله سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، گلوتاتیون پراکسیداز (GPX)، کاتالاز (CAT) و مالون دی آلدیید (MDA) در بافت مغز اندازه گیری و همه داده ها به روش آنالیز واریانس یک عاملی و آزمون تعقیبی توکی در نرم افزار SPSS vol. 21، با سطح معنی دار بودن P<0. 05 بررسی شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که نانوذره اکسید منیزیم در دوزهای 5/2، 5 و 10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن باعث کاهش معنی دار میزان مالون دی آلدیید در موش های آلزایمری گردید؛ همچنین میزان آنزیم های آنتی اکسیدان ازجمله SOD، GPX و CAT در موش هایی که نانوذره اکسید منیزیم با دوزهای 5/2، 5 و 10 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن دریافت کرده بودند، به طور معنی داری افزایش یافت. بحث و نتیجه گیری: تاثیر استرس اکسیداتیو بر روند پیشرفت بیماری آلزایمر و نقش آنتی اکسیدانی و مهاری نانو اکسید منیزیم در کاهش پیشرفت این بیماری و بر فرایندهای نوروفیزیولوژیک مغز مشخص شد؛ همچنین در مسیرهای حافظه، بروز سازوکار های مرتبط با اختلالات ناشی از بتا آمیلویید بهبوددهنده است.

مقدمه: شفافیت به مجموعه ای از شیوه های سازمانی گفته می شود که حاکمیت خوب و فرایندهای دموکراتیک را در سازمان ارتقا می دهد و چنانچه در سازمان عملیاتی گردد، فرایند تصمیم گیری را بهبود می بخشد و روند تصمیمات سازمانی را سازنده و موثر می سازد؛ بنابراین، این پژوهش با هدف تبیین عوامل موثر شفافیت سازمانی در تصمیم گیری راهبردی مدیران شاغل در نظام سلامت انجام شده است. مواد و روش ها: این تحقیق به لحاظ هدف، کاربردی و از نظر ماهیت داده ها جزو پژوهش های ترکیبی (کیفی-کمی) اکتشافی به شمار می رود. در بخش کیفی، جامعه آماری شامل مدیران و اعضای هییت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایلام است. برای نمونه گیری در بخش کیفی، از روش گلوله برفی استفاده گردید. برای جمع آوری اطلاعات در این بخش، روش مصاحبه نیمه ساختاریافته به کار گرفته شد که بر اساس قاعده اشباع نظری، تعداد 17 مصاحبه انجام گردید؛ همچنین برای تحلیل داده ها در بخش کیفی از روش کیفی داده بنیاد استفاده شد و در بخش کمی، هدف آزمون الگوی طراحی شده در بخش کیفی بود که برای جمع آوری اطلاعات این بخش از پرسش نامه محقق ساخته مبتنی بر الگوی کیفی استفاده گردید. جامعه آماری بخش کمی تحقیق شامل 250 نفر از مدیران و اعضای هییت علمی دانشگاه علوم پزشکی ایلام بودند. برای بررسی روابط و تاثیرات مولفه ها در الگو، از معادلات ساختاری و نرم افزار PLS2 استفاده شد. یافته ها: یافته های بخش کیفی که شامل 27 مفهوم و 4 مولفه یا شاخص نهایی (شامل مسیولیت پذیری مدیران، مشارکت کارکنان، ارزش های اخلاقی، مدیریت اطلاعات و ارتباطات) طی سه مرحله کدگذاری باز، محوری و انتخابی شناسایی گردیدند. یافته های بخش کمی نیز نشان داد، بعد مسیولیت پذیری مدیران با ضریب 546/0 و مقدار t=3. 058، بعد مشارکت کارکنان با ضریب 548/0 و مقدار t=3. 789، بعد ارزش های اخلاقی با ضریب 618/0 و مقدار t=3. 019 و بعد مدیریت اطلاعات و ارتباطات با ضریب 764/0 و مقدار t=3. 76، با شفافیت سازمانی رابطه مثبت و معناداری دارند. بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهشی می توان بیان کرد که مهم ترین عوامل موثر افزایش شفافیت سازمانی در تصمیم گیری راهبردی مدیران نظام سلامت دانشگاه علوم پزشکی، توجه به مدیریت اطلاعات و ارتباطات، نهادینه سازی ارزش های اخلاقی، مشارکت کارکنان و مسیولیت پذیری مدیران است.

مقدمه: مرگ سلولی ناشی از استرس اکسیداتیو توسط رادیکال های آزاد فعال می گردد که به نظر می رسد فعالیت ورزشی و تغذیه توانایی دارند که مرگ سلولی را تعدیل می کنند. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر ترکیبی تمرین هوازی و مصرف کروسین بر پیشگیری از مرگ سلولی بافت عضله قلب در رت های نر نژاد ویستار بود. مواد و روش ها: در پژوهش تجربی حاضر، تعداد 36 سر رت نر نژاد ویستار با میانگین وزنی 180 تا 200 گرم به طور تصادفی به شش گروه 6تایی (آب اکسیژنه، آب اکسیژنه+کروسین، آب اکسیژنه+تمرین، آب اکسیژنه+کروسین+تمرین، شم و کنترل) تقسیم شدند. پس از دو هفته آشنا سازی با محیط و یادگیری تمرین، گروه های تمرینی برای شش هفته به تمرین هوازی در آب پرداختند. به همه گروه ها به جز شم و کنترل، به میزان 1 میلی مول H2O2 و به گروه های مکمل 5/12 میلی گرم کروسین به صورت زیر صفاقی تزریق گردید. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، رت ها پس از 10 تا 12 ساعت ناشتایی، با استفاده از گاز CO2 بیهوش شدند و بافت قلب آن ها جدا گردید. برای اندازه گیری ژن های پروآپوپتوتیک از روش Real Time PCR، برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی شفه در سطح معنی داری 0. 05≥, P استفاده شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد که شش هفته تمرین هوازی در آب، مصرف مکمل کروسین و همچنین ترکیب تمرین هوازی و مکمل کروسین باعث کاهش بیان ژن های مسیر داخلی آپوپتوزی در سطح معنی داری 0. 05≥, P گردید. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد، برای کاهش آپوپتوز بافت قلب، آسیب کمتر سلولی و درنهایت سلامت بافت قلب، از تعامل و ترکیب تمرین هوازی در آب و مکمل آنتی اکسیدانی کروسین استفاده شود.