پژوهش در نشخوار کنندگان
سال:1397 | دوره:6 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

سابقه و هدف: افزایش بهره وری در استفاده از خوراک دام ها مهم است. استفاده از افزودنی عصاره جلبکی (تسکو) در تغذیه حیوانات اهلی باعث بهبود قابلیت هضم جیره و در نتیجه افزایش تولید و سودآوری می شود. از این ماده خوراکی به عنوان منبع ویتامینی برای افزایش طول عمر اقتصادی دام استفاده می شود و نیز مصرف این ماده خوراکی در کاهش اثرات استرس گرمایی نقش دارد. آسکوفیلوم نودوسوم یک جلبک دریایی می باشد که چندین کاربرد از جمله افزایش قابلیت هضم مواد خشبی را دارد. آزمایش حاضر به منظور بررسی اثر استفاده از عصاره حاصل از جلبک آسکوفیلوم نودوسوم با نام تجاری تسکو در جیره بر قابلیت هضم خوراک و عملکرد پرواری گوساله های گاومیش انجام شد. مواد و روش ها: در آزمایش حاضر از 18 راس گوساله گاومیش (262± 18 کیلوگرم) در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 3 تیمار و 6 تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1-جیره پایه بدون مکمل (شاهد)، 2-جیره پایه حاوی یک درصد عصاره جلبک آسکوفیلوم نودوسوم (تسکو)، 3-جیره پایه حاوی دو درصد عصاره جلبک آسکوفیلوم نودوسوم بود. مقدار مصرف خوراک و باقیمانده به طور روزانه ثبت شد. وزن زنده دو هفته یکبار ثبت شد. میانگین افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل و بازده خوراک محاسبه شد. قابلیت هضم مواد مغذی جیره با روش جمع آوری کل مدفوع انجام شد. یافته ها: میانگین خوراک مصرفی کل دوره در تیمار شاهد بیشترین مقدار و در تیمار حاوی 1 درصد تسکو کمترین مقدار بود. بیشترین وزن نهایی و اضافه وزن کل دوره و از روز 30 تا روز 60 آزمایش مربوط به تیمار حاوی 1 درصد تسکو بود (05/0>P). ضریب تبدیل خوراک در تیمارهای حاوی 1 و 2 درصد تسکو در مقایسه با تیمار فاقد تسکو به ترتیب 25 و 21 درصد بهبود یافت. تیمار حاوی 1 درصد تسکو مناسب ترین ضریب تبدیل را نشان داد (05/0>P). افزودن تسکو در مقایسه با شاهد باعث افزایش معنی دار مصرف الیاف نامحلول در شوینده خنثی و قابلیت هضم الیاف نامحلول در شوینده خنثی شد (05/0P<). قابلیت هضم پروتئین و الیاف نامحلول در شوینده خنثی به طور خطی با افزایش مقدار تسکو افزایش یافت (05/0P<)، در مقایسه با شاهد بیشترین مقدار آن مربوط به تیمار حاوی 2 درصد تسکو بود. نتیجه گیری: بنابراین، داده های آزمایش حاضر نشان دادند که استفاده از تسکو اثرات مطلوبی بر عملکرد و قابلیت هضم مواد مغذی در گاومیش های پرواری داشت و مقدار 1 درصد آن در ویژه گی های عملکردی در مقایسه با جیره شاهد و جیره حاوی 2 درصد بهترین نتایج را نشان داد. لذا، شاید استفاده از آن در دام های پرواری مفید باشد.

سابقه و هدف: غالب پژوهش های انجام شده در حوزه محدودیت خوراکدهی، القای دوره رشد جبرانی را نیز در دستور کار خود داشته و در رابطه با عملکرد پروار دام در شرایط محدودیت خوراکدهی دائمی (اعمال محدودیت در کل دوره پروار) و به ویژه در جیره های کنسانتره ای اطلاعات چندانی در دسترس نیست. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر اعمال محدودیت کمی در خوراک مصرفی بره های نر نژاد سنجابی بر عملکرد رشد، غلظت فراسنجه های سرم، قابلیت هضم اجزای شیمیایی جیره و وزن برخی اجزای غیرلاشه ای به انجام رسید. مواد و روش ها: این پژوهش در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار و هفت تکرار و با استفاده از 21 رأس بره نر نژاد سنجابی (با میانگین سنی 9± 90 روز و دامنه وزنی 25/3± 5/29 کیلوگرم) انجام شد. جیره آزمایشی بر اساس جداول انجمن ملی تحقیقات (2007) تنظیم گردید. بره ها پس از شیرگیری به طور تصادفی در بین تیمارهای آزمایشی توزیع شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) مصرف آزادانه خوراک در کل دوره پروار (شاهد)؛ 2) خوراکدهی در سطح 90 درصد از مصرف آزاد و 3) خوراکدهی در سطح 80 درصد از مصرف آزاد در کل دوره پروار بودند. خوراک مصرفی هر بره روزانه و افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک هر سه هفته یکبار محاسبه شدند. به منظور تعیین غلظت برخی فراسنجه های خونی، در روزهای 1، 42 و 84 آزمایش از ورید وداج بره ها خونگیری به عمل آمد. قابلیت هضم اجزای شیمیایی جیره با استفاده از نشانگر خاکستر نامحلول در اسید مورد بررسی قرار گرفت. پس از اتمام دوره 84 روزه رکوردبرداری، چهار بره از هر تیمار کشتار و درصد لاشه و وزن اجزای غیرلاشه ای مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: میانگین افزایش وزن روزانه به طور خطی با کاهش سطح مصرف خوراک کاهش یافت (01/0P<) و ضریب تبدیل خوراک تحت تأثیر محدودیت خوراکدهی قرار نگرفت. مقدار وزن زنده، وزن بدن خالی، وزن لاشه گرم، و اوزان سر، دنبه، کلیه ها، چربی بطنی و دستگاه گوارش خالی در تیمار 3 در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری کاهش یافت (05/0P<). به استثنای وقوع کاهش معنی دار در غلظت انسولین و گلوکز سرم خون (05/0P<)، محدودیت خوراکدهی تأثیری بر غلظت دیگر فراسنجه های اندازه گیری شده در سرم خون شامل پروتئین کل، کراتینین، اوره، کلسترول، اسیدهای چرب غیراستریفه و نیز غلظت هورمون های تیروکسین (T4) و تری یدوتیرونین (T3) نداشت. اعمال محدودیت خوراکدهی به استثنای قابلیت هضم چربی خام (05/0P<) تأثیری بر قابلیت هضم ماده خشک و دیگر اجزای شیمیایی جیره نداشت. نتیجه گیری: اعمال محدودیت خفیف در خوراک مصرفی تضعیف عملکرد رشد بره های نر پرواری سنجابی را به دنبال داشت؛ لذا محدود کردن خوراک مصرفی بره های پرواری در کل دوره پروار به بهره برداران توصیه نمی شود.

سابقه و هدف: به افزایش میزان هموزیگوسیتی در نتاج حاصل از آمیزش بین افرادی که دارای جد مشترک بوده و یا از نظر ژنتیکی با یکدیگر خویشاوندند همخونی اطلاق می شود. مهمترین اثر همخونی کاهش در عملکرد صفات اقتصادی حیوانات می باشد که از آن به عنوان پسروی همخونی یاد می شود و میزان آن در بین صفات و جمعیت های مختلف یکسان نمی باشد. تحقیقات اخیر نشان داده که میزان پسروی همخونی در بین نوادگان حاصل از اجداد مختلف نیز متغیر می باشد. وقتی توزیع آلل های مغلوب نامطلوب بین حیوانات بنیانگذار یک جمعیت نامتوازن باشد، میزان پسروی همخونی مشاهده شده در بین نوادگان آنها نیز می تواند با هم متفاوت باشد. علاوه بر این، اثرات مضر همخونی می تواند در اثر پالایش ژنتیکی آلل های مغلوب از طریق انتخاب بر علیه ژنوتیپ های هموزیگوت مغلوب در نسل های پیشین کاهش یابد. برآورد ضریب همخونی جزئی و ضریب همخونی اجدادی امکان بررسی توزیع متوازن آلل های مغلوب در ژنوم حیوانات بنیانگذار و وقوع پالایش ژنتیکی در جمعیت را امکان پذیر می سازد. هدف از تحقیق حاضر برآورد ضرائب همخونی رایت، همخونی جزئی، همخونی اجدادی بالو و همخونی اجدادی کالینفسکی در گله اصلاح نژادی گوسفند قره گل می باشد. مواد و روش ها: در این تحقیق از فایل شجره گله اصلاح نژادی گوسفند قره گل که حاوی 7477 رکورد شجره جمع آوری شده در طی سال های 1368 تا 1393 بود جهت برآورد ضرائب همخونی، همخونی جزئی و همخونی اجدادی دام ها استفاده گردید. جهت بررسی کیفیت شجره، شاخص تکامل شجره دام ها محاسبه گردید. حیوانات متولد شده در 4 سال آخر فایل شجره با شاخص تکامل شجره بالای 6/0 به عنوان جمعیت مرجع جهت تجزیه همخونی به همخونی جزئی حاصل از حیوانات بنیانگذار جمعیت در نظر گرفته شدند. همخونی اجدادی بالو برای همه افراد جمعیت برآورد گردید. همچنین همخونی دامها به دو بخش همخونی جدید و همخونی اجدادی کالینفسکی تجزیه گردید. یافته ها: میانگین ضریب همخونی رایت در دام های کل جمعیت و دام های جمعیت مرجع به ترتیب 85/0 و 36/1 درصد بود. 108 فرد از 280 فرد بنیانگذار جمعیت مرجع (38%) در ضریب همخونی جمعیت مرجع مشارکت مثبت داشته اند. میانگین و انحراف معیار ضریب همخونی جزئی این 108 رأس به ترتیب 19/5 و 37/7 درصد بود. بخش زیادی از کل ضریب همخونی جمعیت مرجع یعنی 42 و 66 درصد آن به ترتیب توسط 10 و 25 فرد بنیانگذار با بیشترین مشارکت در همخونی این جمعیت تبیین گردید. میانگین همخونی اجدادی بالو در کل جمعیت و افراد جمعیت مرجع به ترتیب 17/1 و 12/2 درصد بود. مقدار ضریب همخونی اجدادی بالو برای اکثر افراد همخون جمعیت مثبت بود. میزان همخونی اجدادی کالینفسکی دامها پایین و میانگین آن در جمعیت برابر با 07/0 درصد بود. همخونی اجدادی موجود در این جمعیت بیشتر با تعریف بالو برای همخونی اجدادی منطبق بود. همبستگی ضریب همخونی رایت با ضرائب همخونی بالو، کالینفسکی و جدید به ترتیب 1/0، 37/0 و 99/0 بود (01/0P<). نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، ضریب همخونی اجدادی بالو در دامهای این گله روند افزایشی داشته است که می-تواند در نتیجه پدیده پالایش ژنتیکی آلل های مغلوب در این جمعیت باشد. از این رو جهت بررسی وقوع پالایش ژنتیکی آلل های مغلوب در این جمعیت، برآورد تاثیر همخونی اجدادی بر صفات تولیدی و تولید مثلی در این گله پیشنهاد می گردد. همچنین می توان با استفاده از ضرائب همخونی جزئی محاسبه شده، سهم هر کدام از حیوانات بنیانگذار را در میزان پسروی همخونی مشاهده شده تعیین نمود. از سوی دیگر این ضرائب همخونی جزئی می تواند به شناسایی حیوانات بنیانگذار حامل ژنهای نامطلوب کمک نماید. این اطلاعات می تواند در برنامه های آمیزشی گله در جهت طراحی تلاقی ها مورد استفاده قرار گیرد، بطوریکه بره های حاصل، دارای مقادیر کمتری از ضریب همخونی جزئی حاصل از حیوانات حامل ژنهای نامطلوب و یا حیواناتی با بیشترین مشارکت بر پسروی همخونی باشند.

سابقه و هدف: به طورکلی عوامل ایجادکننده ی ورم پستان به دو دسته ی عوامل واگیردار (نظیر: استافیلوکوکوس اورئوس) و عوامل محیطی نظیر (اشرشیاکلای) تقسیم بندی می شود. راه رایج درمان این بیماری استفاده از آنتی بیوتیک هاست که می تواند موجب بروز مشکلاتی مرتبط با سلامت انسان شود. پپتیدهایی که در محیط آزمایشگاهی یا در موجودات زنده از هضم ناقص پروتئین ها ایجاد و دارای عملکرد زیستی خاص باشند را اصطلاحا پپتیدهای زیست فعال نامیده می شوند. کازئین حاوی پپتیدهای ضد باکتریایی به نام ایزراکیدین می باشد که از طریق تخریب غشای سلولی یا غشای میتوکندری باعث نابودی سلول های باکتریایی می شود. هدف از انجام این پژوهش، شناسائی پروتئین و پپتیدهای زیست فعال ضدباکتریائی پروتئین آلفا s1 کازئین در هشت گونه مختلف از پستانداران و مقایسه خاصیت ضدباکتریائی این پپتید ها در این هشت گونه از پستاندران در مقابله با دو باکتر مهم مولد ورم پستان استافیلوکوکوس اورئوس و اشرشیاکلای می باشد. مواد و روش: ابتدا جمع آوری داده های ژنومی و پروتئینی برای هشت گونه مختلف پستانداران(گاو، گوسفند، شتر، اسب، انسان، گاو میش و خوک) از سایت مرکز ملی اطلاعات زیست فناوری(NCBI) صورت گرفت و پس از آن پیش بینی پپتیدهای زیست فعال پروتئین آلفا s1 کازئین و ساختار سه بعدی آن ها با کمک نرم افزارهای آنلاین ACCLUSTERServer، I-TASSER و GalaxyWEB انجام شد. برای بررسی پایداری پروتئین و پپتیدها در شرایط دینامیکی (شرایط درون سلول) از نرم افزار های آنلاین 3Drefine و YASARA استفاده گردید. در نهایت شبیه سازی برهمکنش(داکینگ) پروتئین های آلفا s1 کازئین و پپتیدهای زیست فعال ایزراکیدین با باکتری های مولد ورم پستان در درون سلول با استفاده از نرم افزار آنلاینClusPro2. 0 انجام شد. یافته ها: نتایج آنالیز بیوانفورماتیکی برهمکنش مولکولی این پروتئین و پپتیدهای زیست فعال آن در هشت گونه مختلف از پستانداران با پروتئین های سطحی غشاء دو باکتری مهم مولد ورم پستان نشان می دهد که شیر "گوسفند و خوک" دارای بالاترین عملکرد در در نابودی باکتری استافیلوکوکوس، شیر "انسان و گاو میش" نیز بهترین عملکرد در مقابله با باکتری اشرشیا کلای و جلوگیری از بیماری ماستیت (ورم پستان) را دارا هستند. نتیجه گیری: بنابراین به نظر می رسد که می توان از پپتیدهای ایزراکیدین به عنوان عامل طبیعی و مواد جایگزین آنتی بیوتیک برای کاهش اثرات مخرب بیماری ورم پستان بر سلامت انسان از طریق امکان انتقال سویه های باکتریایی مقاوم شده به آنتی بیوتیک از دام به انسان و همچنین افزایش کیفیت شیر مصرفی (کاهش تعداد سلول های بدنی در شیر، افزایش تولید شیر و آسیب کمتر به بافت پستانی) استفاده کرد.

سابقه و هدف: صفات تولید مثلی مهمترین صفات مؤثر بر سودآوری در پرورش گوسفند می باشند. این صفات دارای ماهیت آستانه ای بوده ولی در عمل به صورت صفات دارای توزیع پیوسته مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرند. علاوه بر دقیق و درست بودن رکوردهای شجره و عملکرد صفات، بکار بردن مدل مناسب جهت تجزیه صفات نیز تأثیر بسیار بالائی در برآورد دقیق فراسنجه های ژنتیکی و همچنین ارزیابی ها خواهد داشت. بروز ظاهری برخی از صفات اقتصادی که دارای توارث ساده مندلی نیستند به صورت گسسته می باشد. یکی از مدل هایی که برای توارث این صفات در نظر گرفته می شود این است که آنها نیز مانند بسیاری از دیگر صفات کمی تحت تأثیر عوامل متعدد ژنتیکی و غیر ژنتیکی با توزیع پیوسته قرار دارند. هدف این پژوهش مطالعه عملکرد و برآورد وراثت پذیری و تکرار پذیری صفات تولید مثلی در گوسفندان نژاد ماکویی با استفاده از مدل های خطی و آستانه ای بود. مواد و روش ها: در این پژوهش از اطلاعات 4319 رکورد مربوط به 1629رأس میش، جمع آوری شده طی سال های 1375 تا 1392 در ایستگاه پرورش و اصلاح نژاد گوسفند ماکویی (ماکو) واقع در استان آذربایجان غربی استفاده شد. صفات تولید مثلی شامل میزان آبستنی، تعداد بره متولد شده در هر زایمان میش، تعداد بره زنده شیرگیری شده در هر زایمان میش، تعداد بره متولد شده به ازای هر میش در معرض آمیزش و تعداد بره شیرگیری به ازای هر میش در معرض آمیزش بودند. مدل های حیوانی خطی و آستانه ای به صورت یک صفتی شامل اثر عوامل ثابت (سال و سن میش ) و اثر عوامل تصادفی ژنتیکی افزایشی میش، محیطی دائمی میش و باقی مانده توسط نرم افزار ASREML پیش بینی شدند. یافته ها: میانگین کل صفات مورد بررسی به صورت 93/0 برای میزان آبستنی، 16/1 برای تعداد بره متولد شده در هر زایمان میش، 98/0 برای تعداد بره زنده شیر گیری شده در هر زایمان، 07/1 برای تعداد بره متولد شده به ازای هر میش در معرض آمیزش و 91/0 برای تعداد بره شیرگیری به ازای هر میش در معرض آمیزش بودند. ضریب وراثت پذیری صفات به ترتیب 05/0، 11/0، 06/0، 08/0 و 04/0 با استفاده از مدل تجزیه خطی و 12/0، 20/0، 15/0، 18/0 و 10/0 با استفاده از مدل تجزیه آستانه ای برآورده شد. برآورد ضریب تکرار پذیری صفات نیز به ترتیب 09/0، 16/0، 18/0، 15/0 و 12/0 حاصل از تجزیه خطی و 48/0، 51/0، 34/0، 50/0 و 41/0 حاصل از تجزیه آستانه ای بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که استفاده از مدل های آستانه ای برای تجزیه رکوردهای صفات تولید مثلی در ارزیابی ژنتیکی، در مقایسه در مدل های خطی، منجر به افزایش نسبی پارامترهای ژنتیکی و افزایش دقت ارزیابی-ها خواهد شد.

سابقه و هدف: مخمرها سوش های متفاوتی دارند که در بین آن ها سلول های مخمر از سویه ساکارومایسیس سرویسیه مهم ترین است. این مخمر دارای توانایی منحصر به فردی جهت ایجاد تغییرات در شکمبه و افزایش قابلیت تولید شیر در گاو می باشد. استفاده از پروبیوتیک ها می تواند اثرات زیانبار ناشی از تنش گرمایی بر عملکرد تولیدمثلی را نیز از طریق بهبود مصرف خوراک به طور معنی داری کاهش دهد. افزودن مخمرها به جیره گاوهای شیری با تاثیر بر توازن منفی انرژی، به صورت مستقیم (از طریق کاهش اندوتوکسین ها) و یا غیرمستقیم بر سامانه ایمنی گاوهای شیری تأثیر خواهد داشت. هدف از این پژوهش، ارزیابی اثر مصرف مخمر زنده فعال پروبیوساک از سه هفته قبل تا هشت هفته بعد از زایمان بر عملکرد شیردهی، خوراک مصرفی و تغییرات اوره، آنزیم های کبدی، کورتیزول، اسیدهای چرب غیراستریفه، بتاهیدروکسی بوتیرات در گاوهای شیری دوره انتقال تحت شرایط تنش گرمایی بود. مواد و روش ها: این پژوهش در قالب طرح کاملاّ تصادفی به مدت 85 روز (10 تیر الی پنج مهر 1395) در واحد گاوداری شرکت کشت و دام فکا واقع در شهرستان اصفهان، استان اصفهان اجرا شد. در این آزمایش، تعداد 12 رأس گاو حداقل یکبار زایش کرده در دو گروه دریافت چهار گرم پروبیوتیک (روزانه به ازای هر رأس با غلظت 109×15 CFU/g) و شاهد (عدم دریافت پروبیوتیک) قرار گرفتند. گاوها سه نوبت در روز (8 صبح، 4 بعدازظهر و 12 شب) دوشیده شدند. مجموع شیر سه نوبت به عنوان تولید روزانه در نظر گرفته شد. طی آزمایش جیره های غذایی قبل زایش در دو وعده و در بعدزایش در سه وعده به صورت کاملاّ مخلوط در اختیار دام ها قرار گرفت. برای بررسی تغییرات متابولیت های خون در روزهای 14-، روززایش، 14+، 28+ و 60+ نسبت به زایش از همه دام ها، نمونه خون از سیاهرگ دم جمع آوری شد و غلظت آن ها در سرم سنجیده شد. یافته ها: نتایج نشان می دهند که میانگین تولید شیر در گروه تیمار نسبت به شاهد افزایش معنی داری داشت (05/0>P). درصد چربی شیر در گروه تیمار به طور معنی داری بالاتر از گروه شاهد بود (05/0>P). دریافت پروبیوتیک سبب افزایش درصد چربی شیر و کل مواد جامد شیر در گروه تیمار نسبت به شاهد شد (05/0>P). مقدار خوراک مصرفی در دوره قبل زایش بین گروه های آزمایشی تفاوت معنی داری نشان داد و در گروه تیمار نسبت به شاهد بیشتر بود (05/0>P)، ولی در دوران بعد زایش این تفاوت معنی دار نبود. در این آزمایش غلظت بتاهیدروکسی بوتیرات و اسیدهای چرب غیراستریفه در خون تحت تاثیر پروبیوتیک قرار نگرفت. اگرچه هر دو صفت در گاوهای تحت تیمار با پروبیوتیک کمتر شده است (1/0=P). در اثر مصرف پروبیوتیک غلطت گلوکز افزایش و غلطت نیتروژن اوره ای خون کاهش یافت. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که استفاده از پروبیوتیک سبب افزایش میانگین تولیدشیر، چربی شیر و سطح گلوکز و کاهش غلطت نیتروژن اوره ای خون در روز 60 بعد زایش شد. این زمان در محدوده زمانی نخستین تلقیح پس از زایمان است. این نتایج در روز 60 نشان دهنده ی کارکرد بهتر محور سوماتوتروپیک و بهبود شرایط تخمیر شکمبه و در نهایت ثبات شکمبه است.

سابقه و هدف: پیش بینی دقیق تولید شیر یکی از ملزومات مدیریت دامپروری و مدل سازی درآمد دامداران در تجزیه و تحلیل های هزینه-فایده می باشد. بطوری که پیش بینی دقیق رکوردهای آینده می تواند طول دوره رکوردبرداری را کاهش دهد. برآوردهای زودهنگام ارزش اصلاحی گاوهای نر با استفاده از رکوردهای بخشی از دوره شیردهی می تواند باعث کاهش فاصله نسل و بیشتر شدن شدت انتخاب و پیشرفت ژنتیکی گردد. مدل خطی یکی از روشهای مرسوم مدلسازی در تحقیقات رشته های مختلف علوم می باشد. شبکه عصبی مصنوعی روشی مبتنی بر هوش مصنوعی است که اصول کارکرد آن مانند سلول های مغز انسان می باشد. کاربرد آسان شبکه عصبی مصنوعی و توان مدل سازی توابع و روابط پیچیده یک از عوامل کاربرد وسیع آن است. در طول دو دهه گذشته انقلابی در جهت استفاده از شبکه های عصبی مصنوعی برای مدل سازی در حوزه های مختلف علوم ایجاد شده است که نشان از موفقیت کاربرد این تکنیک قدرتمند در حل دامنه وسیعی از مشکلات مربوط به علوم مختلف می باشد. با این مقدمه تحقیق حاضر با هدف پیش بینی تولید شیر گاوهای شیری در دوره های شیردهی مختلف با استفاده از تولید شیر اولین دوره شیردهی رکوردبرداری شده و مدل سازی شبکه عصبی مصنوعی انجام شد. علاوه بر آن نتایج مدل شبکه عصبی مصنوعی با مدل خطی مورد مقایسه قرار گرفت. مواد و روشها: در این تحقیق از رکوردهای دو دوره شیردهی متوالی 2460 راس گاو شیری مربوط به یک گله استفاده شد. در شجره سری داده مورد استفاده تعداد 2517 گاو شیری وجود داشت. جهت برازش مدل شبکه عصبی مصنوعی، داده ها به دو دسته آموزش و آزمون تقسیم شدند. مدل شبکه عصبی با استفاده از داده های آموزش روابط بین خروجی و ورودی ها را یادگیری نمود. با پیش بینی خروجی داده-های آزمون توسط مدل و مقایسه برآوردها با اندازه های واقعی، پارامترهای برازش مدل مورد بررسی قرار گرفتند. ساختار شبکه ای که بهترین پارامترهای برازش را ایجاد می نمود در مدل شبکه عصبی مصنوعی مورد استفاده قرار گرفت. در نهایت، مدل خطی بر روی داده ها برازش شده و با مدل شبکه عصبی مصنوعی مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: بهترین ساختار مدل شبکه عصبی دارای 8 ورودی، 4 نرون در لایه پنهان اول، 2 نرون در لایه پنهان دوم و یک خروجی بود که ورودی های آنها شامل ارزش اصلاحی میانگین تولید شیر دوره اول شیردهی ثبت شده، نوبت زایش، گروه پدری، سن اولین زایش ثبت شده، تعداد رکورد برای هر دوره شیردهی و میانگین، حداقل و حداکثر روزهای شیردهی ثبت شده و خروجی مدل شامل رکورد شیر تولیدی بود. مدل شبکه عصبی مورد استفاده، رکورد مربوط به دوره های شیردهی را به ترتیب با RMSE و ضریب تبیین 94/7 و 625/0 برآورد کرد. ضریب تبیین و RMSE مدل خطی مورد بررسی به ترتیب 39/0 و 63/26 بود. نتیجه گیری: مدل شبکه عصبی مورد استفاده در این تحقیق قادر به پیش بینی تولید شیر دوره آینده بر اساس اطلاعات اولین دوره شیردهی ثبت شده بود. این تحقیق نشان داد که استفاده از مدل سازی شبکه عصبی می تواند در کاهش طول دوره رکوردبرداری برای ارزیابی ژنتیکی گاوهای شیری بخصوص گاوهای نر مفید می باشد و می تواند باعث کاهش فاصله نسل گردد. نتایج همچنین نشان داد که با بکارگیری مدل شبکه عصبی مصنوعی داده های ناقص نیز در ارزیابی ژنتیکی قابل استفاده می باشند. مقایسه تحقیق حاضر با تحقیقات گذشته نشان داد که استفاده از عوامل موثرتر برای تولید شیر به عنوان ورودی مدل می تواند دقت و صحت پیش بینی ها را افزایش دهد.

سابقه و هدف: تجزیه شدن پروتئین جیره در شکمبه نشخوارکنندگان اغلب موجب هدر رفتن آن در حیوانات پرتولید می گردد. بدین منظور محافظت از پروتئین در حیوانات پرتولید که نیاز پروتئینی آن ها از ساخت پروتئین میکروبی قابل تامین نیست، ضروری می باشد. بنابراین پژوهش حاضر جهت بررسی اثر سطوح مختلف عصاره ضایعات چای سبز بر تجزیه پذیری شکمبه ای و قابلیت هضم روده ای ماده خشک و پروتئین خام کنجاله سویا انجام گرفته است. مواد و روش ها: به منظور عصاره گیری از ضایعات چای سبز، از یک حلال با نسبت 10 میلی لیتر متانول، 10 میلی لیتر اتانول و 80 میلی لیتر آب مقطر در هر 100 میلی لیتر استفاده شد. کنجاله سویا با سطوح صفر (شاهد)، 5، 10، 15 و 20 درصد ماده خشک با عصاره حاصل عمل آوری گردید. تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک و پروتئین خام با استفاده از 2 راس گاو نر تالشی به روش کیسه های نایلونی در ساعات صفر، 2، 4، 6، 8، 12، 24 و 48 ساعت و قابلیت هضم روده ای آن به روش برون تنی اندازه گیری شد. یافته ها: عمل آوری در تمامی ساعات انکوباسیون مقدار تجزیه پذیری ماده خشک کنجاله سویا را به طور معنی داری کاهش داد (05/0 >P). پس از 48 ساعت انکوباسیون تجزیه پذیری پروتئین خام تیمارهای عمل آوری شده با سطوح 5 و 10 درصد تفاوت آماری معنی داری با تیمار شاهد نداشت (05/0 >P) اما سطوح 15 و 20 درصد عصاره به طور قابل توجهی تجزیه پذیری پروتئین خام را نسبت به تیمار شاهد کاست (05/0 >P). بخش سریع تجزیه ماده خشک کنجاله سویا در تیمارهای عمل آوری شده با سطوح 15 و 20 درصد عصاره به طور معنی داری نسبت به تیمار شاهد کاهش یافت (05/0 >P). بخش سریع تجزیه پروتئین خام در کلیه سطوح عمل آوری نسبت به تیمار شاهد کاهش معنی داری پیدا کرد (05/0 >P). بخش کند تجزیه و پتانسیل تجزیه پذیری ماده خشک در تیمارهای عمل آوری شده نسبت به تیمار شاهد به طور معنی داری کاهش یافت (05/0 >P). بخش کند تجزیه پروتئین خام در تیمارهای شاهد و عمل آوری شده با 5 و 10 درصد عصاره تفاوت معنی داری با هم نداشتند، اما سطوح 15 و 20 درصد عصاره مقدار این بخش را نسبت به تیمار شاهد به طور قابل توجهی کاهش داد (05/0 >P). نرخ ثابت تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی داری با هم نداشتند. تجزیه پذیری موثر ماده خشک و پروتئین خام (در سرعت های عبور 2، 5 و 8 درصد) در اثر عمل آوری کاهش یافت (05/0 >P). قابلیت هضم روده ای ماده خشک تیمارهای عمل آوری شده با سطوح 5 و 10 درصد عصاره به طور معنی داری از سایر تیمارهای آزمایشی بیشتر بود ولی سطح 20 درصد عصاره منجر به کاهش آن شد (05/0 >P). قابلیت هضم روده ای پروتئین خام نیز در تیمارهای عمل آوری شده با 5 و 10 درصد عصاره از سایر تیمارها بیشتر بود اما عمل آوری با 20 درصد عصاره منجر به کاهش آن گردید (05/0 >P). نتیجه گیری: عمل آوری کنجاله سویا با عصاره ضایعات چای سبز می تواند موجب کاهش تجزیه پذیری شکمبه ای آن گردد. با توجه به نتایج حاصل از اندازه گیری قابلیت هضم روده ای ماده خشک و پروتئین خام، سطوح 5 و 10 درصد عصاره ضایعات چای سبز موجب بهبود جذب روده ای کنجاله سویا شده و می تواند برای محافظت از پروتئین خام آن در مقابل تجزیه پذیری شکمبه ای مورد استفاده قرار گیرد.