پژوهش در نشخوار کنندگان
سال:1398 | دوره:7 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

سابقه و هدف: بکارگیری مواد خوراکی که پروتئین بالایی دارند و در داخل کشور نیز تولید می شوند و همچنین قیمت ارزانتری نسبت به منابع دیگر پروتئین که از خارج وارد کشور می شوند می تواند برای کاهش هزینه های غذایی در پروار بندی حائز اهمیت باشد. از طرف دیگر برای رشد سریع و تعادل بین پروتئین غیر قابل تجزیه و تجزیه پذیر در شکمبه، جایگزین نمودن یک منبع پروتئینی مطلوب در جیره غذایی مهم است. از این رو، هدف از این آزمایش بررسی نقش منبع نیتروژنی در بروز پتانسیل دام و همچنین استفاده از فرآورده های فرعی بجای منابع مرسوم برای کاهش قیمت تمام شده جیره است. مواد و روش: تعداد 28 راس بره نر به منظور بررسی اثر پودر ضایعات کشتارگاهی طیور در در قالب طرح کاملا تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. تیمارها(جیره غذایی) شامل 1-100درصد کنجاله سویا 2-67 درصد کنجاله سویا و 33 درصد پودر ضایعات کشتارگاهی طیور 3-33 درصد کنجاله سویا و 67 درصد پودر ضایعات کشتارگاهی طیور 4-100 درصد پودر ضایعات کشتارگاهی طیور 5-67 درصد کنجاله سویا و 33 درصد پودر ضایعات کشتارگاهی طیور فراوری شده 6-33 درصد کنجاله سویا و 67 درصد پودر ضایعات کشتارگاهی طیور فراوری شده 7-100درصد پودر ضایعات کشتارگاهی طیور فراوری شده. احتیاجات غذایی گوسفند براساس توصیه انجمن ملی تحقیقات (2007) با سطوح انرژی و پروتئین یکسان تنظیم گردید. عملکرد پروار و بازده اقتصادی، قابلیت هضم ظاهری تیمارها، فراسنجه های خونی و تجزیه لاشه در پایان دوره پروار صورت گرفت. یافته ها: نتایج نشان می دهد که جایگزینی سطوح کنجاله سویا با پودر ضایعات کشتارگاهی طیور بر صفات عملکرد پروار شامل مصرف ماده خشک، افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل غذایی و کارایی غذایی با تفاوت معنی داری نداشته است (05/0P>). آزمایش حاکی از آن است که درصد قابلیت هضم اختلاف معنی دار دارد(05/0P<). تیمار 2 با کمترین درصد قابلیت هضم (894/50)از سایر تیمارها نشان می دهد. کمترین هزینه خوراک برای یک کیلو گرم افزایش وزن نسبت به تیمار1 بترتیب به تیمار 7، 6، 3و 4 با 15، 7، 6 و 5 درصد کاهش در هزینه خوراک برای هر کیلو گرم افزایش وزن مربوط است. نیتروژن اوره ای خون، لیپو پروتئین با چگالی بالا و لیپو پروتئین با چگالی خیلی پایین تفاوت ها معنی دار(05/0P<) و برای پروتئین تام، قند خون، کلسترول، تری گلیسرید و لیپو پروتئین با چگالی پایین معنی دار نبوده است (05/0P>). وزن لاشه، درصد وزنی گردن، راسته، دنده و دنبه تفاوت معنی دار مشاهده نگردید. اما برای درصد وزنی ران، دست، جگر و قلب تفاوت معنی دار بوده است(05/0P<). نتیجه گیری: در مجموع استفاده از پودر ضایعات کشتارگاهی طیور در جیره های بره های پرواری می تواند جایگزین مناسبی برای کنجاله سویا باشد و ضمن حفظ عملکرد پروار، بازده اقتصادی مطلوبی داشته باشد.

سابقه و هدف: سنجش ابعاد بدن در دام های اهلی برای اندازه گیری ویژگی هایی نظیر وزن، ارزیابی تیپ و نمره بدنی حیوان استفاده می شود. در دام های اهلی مهمترین اندازه های خطی بدن شامل ارتفاع شانه، دور سینه، عمق سینه، طول بدن، استخوان پیشانی، ارتفاع کپل، فاصله بین چشم ها، طول گوش، عرض گوش و طول دم است. اغلب این اندازه ها با وزن زنده و برخی صفات تولیدی دام های اهلی ارتباط دارد. به عنوان مثال نتایج بسیاری از مطالعات نشان می دهد که دور سینه، طول بدن، عرض لگن و ارتفاع شانه مناسب ترین و مطمئن ترین ویژگی ها برای تخمین وزن زنده دام است. در مطالعات اخیر از ویژگی های تصاویر دیجیتال در شرایط خاص برای تخمین اندازه های بدنی دام های اهلی استفاده شده است. مبنای عمل این اندازه گیری ها استفاده از فن آوری یادگیری ماشین است و در حال حاضر در مورد برخی دام ها نظیر گاوهای شیری آزمایش شده است، لذا این تحقیق با هدف بررسی امکان استفاده از فن آوری ماشین بینایی به منظور تخمین ابعاد بدن شتر های یک کوهانه انجام شد. مواد و روش ها: این تحقیق در سال 1395 تا 1396 روی شترهای یک کوهانه در یکی از گله های پرورش شتر در استان قم انجام شد. گله مورد مطالعه شامل 9 نفر شتر ماده بالغ یک شتر لوک بالغ و 11 نفر بچه شتر 2 تا 12 ماهه بود که در ماه های بعد و با شروع زایش ها تعداد 5 بچه شتر نوزاد در گله متولد شد. ابعاد بدن بچه شترهای موجود در گله و شترهای بالغ هر ماه یک مرتبه ثبت شد و همزمان تصاویر دیجیتال از فاصله ثابت (2 متری) از هر یک از شترها تهیه گردید. بطور کلی در این مطالعه در مجموع 203 رکورد از شترهای موجود در سنین مختلف اندازه گیری شد. هر عکس ابتدا به رایانه منتقل شد و سپس برخی ویرایش های لازم جهت بهتر شدن کیفیت عکس انجام شد. برخی خصوصیات عددی هر تصویر با استفاده از توابع تعریف شده در محیط گرافیکی نرم افزار متلب استحصال شد و در نهایت تعداد 22 خصوصیت مختلف از خصوصیات شکل شناسی از تصاویر شترها استخراج گردید. خصوصیاتی که با صفات زیست سنجی شتر ارتباط بیشتری داشتند، با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون انتخاب شدند. داده کاوی اطلاعات با هدف کشف ارتباط ریاضی بین خصوصیات استخراج شده حاصل از یک تصویر با خصوصیات مرتبط با ابعاد بدن شتر ها با استفاده از ابزار شبکه عصبی مصنوعی نرم-افزار متلب انجام شد. برای تخمین ابعاد بدن شتر ها از ابزار "تخمین مقادیر" نرم افزار متلب استفاده شد. شبکه عصبی پیش بینی شده از نوع "شبکه عصبی پیش خور" بود که با الگوریتم "پس انتشار خطا" آموزش داده شد. یافته ها: ویژگی های قطر معادل، طول محور اصلی، طول محور فرعی، جعبه محاطی، مساحت قسمت محدب، مساحت ناحیه پرشده، محیط تصویر، مساحت تصویر و تعداد نقاط سفید تصویر با ابعاد بدنی شتر ها همبستگی بالا و معنی داری داشته (05/0P<) و به عنوان ویژگی های مؤثر در طراحی شبکه عصبی مورد استفاده قرار گرفتند. دقت مدل ها در تخمین ابعاد بدن از روی تصاویر دیجیتال با استفاده از شبکه عصبی مصنوعی و پردازش تصویر برای طول بدن، ارتفاع شانه و ارتفاع کپل به ترتیب 98/0، 96/0 و 96/0 برآورد شد. نتیجه گیری: استفاده از پردازش تصویر و شبکه عصبی مصنوعی یا سایر ابزارهای داده کاوی می تواند به عنوان یک جایگزین مناسب و دقیقی برای ارزیابی های انسانی باشد و به صرفه جویی در وقت و هزینه های مربوط به زیست سنجی دام های بزرگ بویژه شتر کمک کند.

سابقه و هدف: عملکرد تولیدمثلی نژادهای مختلف گوسفند در ایران پایین است و پرورش این گونه دامی از نظر اقتصادی زیاد به صرفه نیست. بنابراین باید راهکارهای اساسی و کاربردی برای افزایش عملکرد تولیدمثلی در گوسفند انجام شود. یکی از راهکارهای مناسب استفاده از برنامه های مختلف هورمون درمانی نظیر استفاده از گونادوتروپین جفت انسانی و هورمون آزادسازی گونادوتروپین ها در میش های سوپراوولاسیون شده (تخمک ریزی چندتایی) با گونادوتروپین جفت اسب سانان، است. با این وجود، نتایج مطالعات گوناگون در ارتباط با کاربرد این هورمون ها در نژادهای مختلف، متفاوت است. لذا مطالعه حاضر برای بررسی تاثیر این هورمون ها بر عملکرد تولیدمثلی گوسفندان لک و ترکی قشقایی در شرایط پرورش عشایری انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر به صورت دو آزمایش مجزا انجام شد و در هر آزمایش 75 راس میش لک و ترکی قشقایی (3 تا 4 ساله) و به-ترتیب با میانگین وزنی 6/2 54 و 9/1 59 کیلوگرم انتخاب شدند. چرخه فحلی میش ها در فصل تولیدمثلی با استفاده از اسفنج های محتوی پروژسترون برای یک دوره 14 روزه همزمان شد. آنگاه یک روز قبل از خارج نمودن اسفنج ها، به میش های لک و ترکی قشقایی به ترتیب 500 و 600 واحد بین المللی گونادوتروپین جفت اسب سانان به شکل درون ماهیچه ای تزریق شد. بعد از برداشت اسفنج، همه میش ها فحل شده و به سه گروه مختلف تیماری تقسیم شدند. گروه اول در هر آزمایش به عنوان شاهد در نظر گرفته شد و به گروه های دوم و سوم در هر آزمایش به ترتیب 500 واحد بین المللی گونادوتروپین جفت انسانی و نیم میلی لیتر هورمون آزادسازی گونادوتروپین ها تزریق شد. سپس در هر آزمایش فراسنجه هایی نظیر زمان شروع فحلی(ساعت)، نرخ بازگشت به فحلی، نرخ آبستنی، نرخ زایش، نرخ چند قلوزایی، تعداد بره های متولد شده و نرخ بره زایی اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج در میش های لک قشقایی (آزمایش اول) نشان داد که نرخ بازگشت به فحلی بین گروه های مختلف تیماری تفاوت معنی داری نداشت (05/0

سابقه وهدف: تغییرات فصلی در قوچ بر اندازه بیضه، تولید مایع منی، غلظت تستوسترون پلاسما و رفتارجنسی اثر می-گذارد که به طور کلی این تغییرات از بهار به پاییز افزایش می یابد. تجویز ملاتونین در زمان مناسب از سال و یا به دنبال روزهای بلند، اثر روز کوتاه طبیعی را در بالا بردن فعالیت تولید مثلی در قوچ تقلید می کند. بنابراین، هدف از انجام این تحقیق، بررسی اثرات کاشت ملاتونین و تغییرات طول شبانه روز برکیفیت وکمیت اسپرم قوچ افشاری در خارج از فصل تولید مثل می باشد. مواد و روش ها: دوازده رأس قوچ افشاری (6 قوچ بالغ و 6 قوچ یک ساله) به طور تصادفی به سه گروه آزمایشی اختصاص داده شدند: در گروه شاهد، حیوانات به مدت 60 روز از اوایل اردیبهشت تا اوایل تیرماه در معرض طول روز و شب طبیعی (16 ساعت روشنایی، 8 ساعت تاریکی) قرار گرفتند. در گروه ملاتونین، حیوانات با رژیم نوری گروه شاهد + دو ایمپلنت ملاتونین (هرکدام حاوی 18میلی گرم ملاتونین) تیمار شدند. در گروه سوم (رژیم نوری)، حیوانات در معرض 8 ساعت روشنایی و 16 ساعت تاریکی قرار گرفتند. ابعاد بیضه قوچ ها پنج بار با فاصله دو هفته اندازه گیری شد و نمونه منی یک بار در هفته جمع آوری گردید. فراسنجه های کمی و کیفی منی با کمک سیستم کاسا اندازه گیری شد. همچنین، برای اندازه گیری غلظت تستوسترن، نمونه خون از تمام قوچ ها در روز 0، 18، 30، 41 و50 پس از کاشت ملاتونین و اجرای دوره نوری گرفته شد. برای اندازه گیری غلظت ملاتونین پلاسما، نمونه خون از تمام قوچ ها در روز 30، 41 و 50 پس از کاشت ملاتونین و اجرای دوره نوری گرفته شد. یافته ها: حرکت پیش رونده اسپرم در گروه رژیم نوری (16/0± 71/4) و تیمار ملاتونین (16/0± 41/4) نسبت به گروه شاهد (16/0± 06/4) افزایش یافت (01/0=P). علاوه بر این، غلظت اسپرم در گروه ملاتونین (اسپرم/میلی لیتر 25/0± 32/5) نسبت به گروه های شاهد (اسپرم/میلی لیتر25/0± 17/4) و رژیم نوری (اسپرم/میلی لیتر25/0± 12/4) به صورت معنی داری افزایش یافت (002/0=P). غلظت ملاتونین پلاسمای خون در گروه ملاتونین نسبت به گروه دوره نوری و شاهد در روزهای مختلف نمونه گیری افزایش یافت. غلظت تستوسترون پلاسما در روزهای مختلف نمونه گیری تحت تاثیر کاشت ملاتونین یا دوره نوری قرار نگرفت (05/0=P).-نتیجه گیری: در مجموع، کاشت ملاتونین غلظت اسپرم و حرکت پیش رونده اسپرم قوچ های افشاری را افزایش داد در صورتیکه که اثری بر سایر فراسنجه های اسپرم نداشت. اجرای رژیم نوری موجب افزایش حرکت پیش رونده اسپرم گردید. کاشت ملاتونین و اجرای رژیم نوری اثری بر محیط و طول بیضه نداشتند. کاشت ملاتونین، غلظت ملاتونین پلاسما را افزایش داد در صورتیکه اجرای دوره نوری اثری بر غلظت ملاتونین پلاسما نداشت.

سابقه و هدف: نشاسته جو در مقایسه با ذرت، با سرعت بیشتری در شکمبه تجزیه می گردد بنابراین استفاده از سطوح بالای دانه جو در جیره گاوهای شیرده می تواند سبب ایجاد تجمع اسیدهای چرب فرار و در نهایت سبب اسیدوز گردد. در سال های اخیر استفاده از اسیدهای آلی در کاهش سرعت تجزیه نشاسته دانه جو به صورت غلتک زده خشک در شکمبه موثر بوده است. استفاده از دانه های روغنی در جیره گاوهای شیرده سبب تولید شیری با پروفیل مطلوب اسیدهای چرب در تغذیه انسان می گردد. از این رو در این تحقیق اثر فراوری دانه جو توسط اسید لاکتیک و منابع مختلف چربی جیره و اثر متقابل بین آن ها بر عملکرد، ترکیب اسیدهای چرب شیر و تولید پروتئین میکروبی در گاوهای شیرده مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: به منظور بررسی اثر فراوری دانه جو آسیاب شده توسط اسید لاکتیک و منابع مختلف چربی جیره بر عملکرد، ترکیب اسیدهای چرب شیر و تولید پروتئین میکروبی تعداد 12 راس گاو هلشتاین اوایل شیردهی به صورت آرایش فاکتوریل 2×2 در قالب طرح مربع لاتین 4×4 تکرار شده انتخاب و استفاده شد. دانه جو آسیاب شده به نسبت مساوی وزن به حجم در آب ( دانه جو + آب ) و یا در محلول 1 درصد اسید لاکتیک (دانه جو + اسید لاکتیک) به مدت 48 ساعت قبل از اضافه کردن به جیره خیسانده شد. دانه-های کتان و سویا به صورت اکستروده به عنوان منابع چربی جیره استفاده شد. بر این اساس تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1) ترکیب دانه جو + آب با دانه کتان اکستروده 2) دانه جو + آب با دانه سویای اکستروده 3) دانه جو + اسید لاکتیک با دانه کتان اکستروده و 4) دانه جو + اسید لاکتیک با دانه سویای اکستروده. یافته ها: ماده خشک مصرفی و تولید شیر به صورت معنی دار تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. درصد چربی و تولید روزانه چربی شیر در گاوهای مصرف کننده دانه جو+ اسید لاکتیک نسبت به گاوهای مصرف کننده دانه جو + آب بیشتر بود. درصد چربی شیر در گاوهای مصرف کننده سویای اکستروده نسبت به گروه مصرف کننده دانه کتان اکستروده کمتر بود. غلظت کل اسیدهای چرب امگا-3 و کل اسیدهای چرب امگا-6 در شیر حاصل از گاوهای مصرف کننده دانه کتان اکستروده نسبت به گاوهای مصرف کننده سویای اکستروده به ترتیب بیشتر و کمتر بود. نسبت اسیدهای چرب امگا-6 به امگا-3 در شیر حاصل از گاوهای مصرف کننده کتان اکستروده نسبت به سویا کمتر بود. غلظت اسید لینولئیک مزدوج شیر و سنتز پروتئین میکروبی تحت تاثیر فراوری دانه جو، منابع چربی جیره و اثر متقابل بین آن ها قرار نگرفت. نتیجه گیری: نتیجه کلی این تحقیق نشان می دهد که عملکرد گاوهای هلشتاین شیرده تحت تاثیر مصرف دانه جو فراوری شده توسط اسید لاکتیک و منابع چربی جیره شامل دانه های کتان و سویای اکستروده قرار نگرفت. مصرف دانه جو فراوری شده توسط اسید لاکتیک سبب افزایش درصد و تولید چربی شیر گاوهای شیرده شد. غلظت اسیدهای چرب امگا-3 و امگا-6 در شیر حاصل از گاوهای مصرف کننده کتان اکستروده نسبت به سویای اکستروده به ترتیب بیشتر و کمتر بود. در مقابل فرضیات تحقیق، غلظت اسید لینولئیک مزدوج و سنتز پروتئین میکروبی تحت تاثیر فراوری دانه جو، منابع چربی جیره و اثر متقابل بین آن ها قرار نگرفت.

سابقه و هدف: تامین مواد غذایی در یک دوره پرواربندی یکی از بالاترین هزینه های مربوط به پرورش می باشد به طوری که 65 تا 70 درصد هزینه های مربوط به پرورش دام در ارتباط با مساله تغذیه است. ایجاد مقاومت در عوامل بیماری زا در زمان استفاده از آنتی بیوتیک ها به عنوان ترکیبات محرک رشد و نیز امکان باقی ماندن آنتی بیوتیک ها در محصولات تولیدی، از معایبی است که استفاده از آنتی بیوتیک ها را در تغذیه دام و طیور محدود کرده است. در سالیان اخیر تمایل به استفاده از متابولیت های ثانویه گیاهی به عنوان راهکاری برای بهبود عملکرد دام و طیور افزایش یافته است. این مطالعه به منظور بررسی اثرات استفاده از پودر گیاه داروئی تجاری بیوهربال بر قابلیت هضم مواد مغذی، فراسنجه های خونی و فراسنجه های تولید گاز در گوساله های پرواری هلشتاین انجام گرفت. مواد و روش ها: تعداد 10 راس گوساله نر هلشتاین با میانگین وزن 30± 310 کیلوگرم به صورت تصادفی به 2 گروه آزمایشی 5 راسی تقسیم شده و هر گروه به یکی از جیره های آزمایشی اختصاص یافت به طوری که به گروه اول، بیوهربال به میزان 20 گرم در روز برای هر حیوان داده شد و به گروه دیگر بیوهربال داده نشد. جیره روزانه طی سه وعده و در حد اشتها و بصورت خوراک کاملا مخلوط در اختیار گوساله ها قرار گرفت. آزمایش در 3 دوره 30 روزه انجام شد. قبل از شروع آزمایش یک دوره 14 روزه به منظور عادت دهی گوساله ها به جیره های غذایی در نظر گرفته شد. گوساله ها هر دو هفته یکبار و قبل از وعده صبح وزن کشی شدند. در هفته پایانی هر دوره نمونه مدفوع هر گوساله بصورت روزانه قبل از وعده صبح از طریق رکتوم جمع آوری و در فریزر نگهداری شد. همچنین در آخرین روز هر دوره و قبل از وعده صبح نمونه خون بصورت ناشتا از سیاهرگ دمی گرفته و پلاسما جداسازی و در فریزر برای انجام آزمایش نگهداری شد. از خوراک گروه های آزمایشی به-صورت هفتگی نمونه تهیه شد و در فریزر نگهداری شد. در پایان آزمایش نمونه های خوراک و مدفوع در آون با دمای60 درجه سانتی گراد خشک و سپس با آسیاب پودر شدند. تجزیه تحلیل آماری با استفاده از نرم افزارهای SAS و رویه mixed انجام شد. یافته ها: قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی، الیاف نامحلول در شوینده خنثی و الیاف نامحلول در شوینده اسیدی در گروه بیوهربال بیشتر از گروه شاهد بود (01/0 P<). افزایش وزن روزانه از لحاظ عددی در گروه بیوهربال (78/1 کیلوگرم) بیشتر از گروه شاهد (35/1 کیلوگرم) بوده و تمایل به معنی دار شدن داشت. مصرف خوراک در گروه بیوهربال (54/11 کیلوگرم در روز) بیشتر از گروه شاهد (81/10 کیلوگرم در روز) بود (05/0 P<). ضریب تبدیل در گروه بیوهربال (50/6) کمتر از گروه شاهد (02/8) بود (05/0 P<). غلظت گلوکز، تری گلیسرید و کلسترول خون بین گروه ها اختلاف معنی داری نداشت. بین تیمار شاهد و تیمار دارای بیوهربال از نظر پتانسیل تولید گاز جیره هادر آزمون تولید گاز اختلاف معنی داری وجود داشت (01/0 P<) به طوری که بیشترین مقدار تولید گاز مربوط به تیمار بیوهربال (89/174 میلی لیتر) و کمترین مقدار مربوط به تیمار شاهد (33/149 میلی لیتر) بود. نتیجه گیری کلی: نتایج تحقیق بیانگر آن است که مکمل گیاهی بیوهربال می تواند موجب بهبود قابلیت هضم، خوراک مصرفی، تخمیر شکمبه ای، ضریب تبدیل و افزایش وزن گوساله های پرواری هلشتاین شود.

سابقه و هدف: اسیدهای لینولئیک کونژوگه شامل مخلوطی از ایزومرهای اسید لینولئیک می باشد. افزودن مکمل اسید لینولئیک کونژوگه به جیره حیوانات نشخوارکننده بر متابولیسم بدن آنها اثر دارد. اسید لینولئیک کونژوگه فواید بیولوژیکی فراوانی از جمله کاهش ابقای چربی و افزایش گوشت لخم و بازدهی استفاده از خوراک در دام های مختلف دارد. از طرفی نشخوارکنندگان با سرعت رشد بالا به مقادیر کافی اسیدهای آمینه ضروری قابل دسترس در روده کوچک نیاز دارند. با توجه به این که اطلاعاتی در مورد پاسخ نشخوارکنندگان در حال رشد به اثر متقابل مکمل پروتئین غیر قابل تجزیه و اسید لینولئیک کونژوگه محافظت شده در شکمبه وجود ندارد، لذا این پژوهش با هدف مطالعه اثر متقابل سطح پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه و اسید لینولئیک کونژوگه محافظت شده در شکمبه بر عملکرد، جمعیت پروتوزوا و تولید گاز بزغاله های در حال رشد انجام شد. مواد و روش ها: از 32 رأس بزغاله نر و ماده کردی با میانگین وزن بدن 08/1 ± 06/13 کیلوگرم و سن چهار ماه به صورت آزمایش فاکتوریل 2 × 2 در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی استفاده شد. دوره پرواربندی 100 روز بود که 20 روز آن برای عادت دهی بزغاله ها به شرایط آزمایش و جیره های غذایی اختصاص داده شد. دام های آزمایشی با جیره های غذایی کاملاً مخلوط حاوی 15 درصد پروتئین خام و 4/2 مگاکالری انرژی قابل متابولیسم در کیلوگرم ماده خشک سه بار در روز تغذیه شدند. پروتئین غیرقابل تجزیه در شکمبه نمونه های مواد خوراکی با روش کیسه های نایلونی و با استفاده از دو رأس قوچ دارای فیستولای شکمبه ای اندازه گیری شد. جیره های آزمایشی دارای دو سطح 25 و 35 درصد پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه با یا بدون 5/1 درصد اسید لینولئیک کونژوگه محافظت شده در شکمبه بود. مصرف خوراک، افزایش وزن روزانه، بازده استفاده از خوراک، جمعیت پروتوزوآ و فراسنجه های تولید گاز اندازه گیری شد. برای شمارش جمعیت و شناسایی گونه های پروتوزوآ، در روز 70 آزمایش نمونه های مایع شکمبه سه ساعت پس از مصرف وعده صبح جیره ها با استفاده از لوله مری جمع آوری شد. برای آزمون تولید گاز از مایع شکمبه دو رأس قوچ دارای فیستولای شکمبه استفاده شد که در سطح نگهداری تغذیه شدند. نمونه مایع شکمبه قبل از خوراک نوبت صبح جمع آوری شد. یافته ها: نتایج نشان داد بزغاله های تغذیه شده با جیره حاوی 35 درصد پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه و مکمل اسید لینولئیک کونژوگه محافظت شده در شکمبه بیشترین افزایش وزن روزانه (72/112 گرم در روز) و بازده استفاده از خوراک (21/0) و کمترین ماده خشک مصرفی (72/564 گرم در روز) را داشتند. جمعیت کل پروتوزوآ مایع شکمبه بزغاله ها تحت تأثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. جیره حاوی 25 درصد پروتئین غیرقابل تجزیه در شکمبه و بدون مکمل اسید لینولئیک کونژوگه محافظت شده در شکمبه دارای بیشترین تولید بالقوه گاز (76/497 میلی لیتر در گرم ماده آلی) و حداکثر میزان تولید گاز (80/11 میلی لیتر در گرم ماده آلی در ساعت) بود. جیره حاوی 35 درصد پروتئین غیرقابل تجزیه در شکمبه و مکمل اسید لینولئیک کونژوگه محافظت شده در شکمبه دارای بیشترین نیمه عمر مجانب تولید گاز (69/35 ساعت) و کمترین زمان رسیدن به حداکثر گاز تولیدی (27/5 ساعت) بود. نتیجه گیری کلی: به طور کلی، تغذیه جیره حاوی 35 درصد پروتئین غیرقابل تجزیه در شکمبه و 5/1 درصد اسید لینولئیک کونژوگه محافظت شده در شکمبه باعث بهبود عملکرد بزغاله های در حال رشد شد.

سابقه و هدف: گزینش ژنومی چالشی امید بخش برای کشف رموز ژنتیکی صفات کمی و کیفی به منظور بهبود رشد ژنتیکی و صحت پیش بینی ژنومی در اصلاح دام می باشد. در این پژوهش، عملکرد روش های Boosting و بیز A در برآورد ارزش های اصلاحی ژنومی صفات آستانه ای دودویی و پیوسته در تراکم مختلف نشانگری با استفاده از معماری های مختلف ژنومی مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: داده های ژنومی از طریق نرم افزار QMSim با سطوح متفاوت وراثت پذیری (1/0 و 3/0)، سطوح مختلف LD (کم و زیاد)، تراکم های متفاوت جایگاه های صفات کمی (150 و 450) و تراکم مختلف نشانگری (K10 و k 50) برای تعداد 30 کروموزم شبیه سازی شدند. جهت ایجاد فنوتیپ آستانه ای دودویی در مجموعه مرجع، افراد هر نسل بر اساس فنوتیپ پیوسته در خروجی QMSim رتبه بندی شدند، سپس فنوتیپ آستانه ای افراد، وابسته به میانگین جمعیت شبیه سازی شده به ترتیب کد صفر (پایین تر از میانگین صفت) و کد یک (بالاتر از میانگین صفت) در نظرگرفته شد. در نهایت، ارزش های اصلاحی ژنومی با استفاده از روش های Boosting و بیز A محاسبه و جهت ارزیابی صحت ژنومی صفات آستانه ای و پیوسته، مورد استفاده قرار گرفتند. نتایج: روش Boosting دامنه گسترده ای از صحت ژنومی در مقایسه با روش بیز A با تغییرات تراکم نشانگرها نشان داد. روش Boosting در مقایسه با روش بیز آستانه ای A به ترتیب افزایشی 3/6 و 3/7 درصدی در صحت ژنومی صفات آستانه ای برای تراکم های نشانگری k10 و k50 نشان داد. عملکرد بیز A برای صفات با توزیع فنوتیپی پیوسته به طور قابل توجهی بیشتر از روش Boosting بود، خصوصا هنگامی که سناریوهای با تراکم نشانگری پایین استفاده شدند. ساختار معماری ژنومی از جمله وراثت پذیری، تعداد QTL و LD از فاکتورهای موثر بر صحت ژنومی روشهای بیز و Boosting بودند. در این راستا نقش وراثت پذیری بر عملکرد هریک از این روش ها مشهودتر بود. در مجموع، صحت های ژنومی روش بیز برای نوسانات تعداد QTL و روش Boosting برای نوسانات سطوح LD، حساسیت بیشتری نشان دادند. در تراکم بالای نشانگرها و برای صفات با فنوتیپ آستانه ای، بیشترین و کمترین میزان صحت ژنومی به ترتیب برای روش Boosting (598/0) و بیز آستانه ای A (510/0) هنگامی بود که تعداد بالای QTL وجود داشت. برای صفات پیوسته، بیشترین و کمترین میزان صحت ژنومی به ترتیب برای روش بیز A (702/0) و Boosting (569/0) در تعداد QTL پایین مشاهده شد. اثر مثبت افزایش LD بر صحت ژنومی روش های Boosting و بیز Aدر سناریوهای با تراکم نشانگر پایین نسبت به سناریوهای با تراکم نشانگری بالا مشهودتر بود. نتیجه گیری: روند کلی نتایج این تحقیق نشان داد که روش Boosting در ارزیابی ژنومی صفات آستانه ای و روش بیز A در ارزیابی صفات پیوسته بهترین عملکرد را نشان می دهند.