در جهان امروز، گردشگری یکی از راهبردها و برنامه های مهم برای توسعه در کشورهای مختلف است. در سال های اخیر، صنعت گردشگری بیشترین درآمدزایی و اشتغال زایی در میان صنایع مختلف جهان داشته و بخش بزرگی از اقتصاد جهانی را به خود اختصاص داده است. فرصت ها و مزیت های فراوان اقتصادی آن و همچنین زمینه سازی و تاثیرات مثبت فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و امنیتی گردشگری باعث شده تا تقریبا تمامی دولت ها در کشورهای مختلف به دنبال فعال سازی صنعت گردشگری بر اساس جاذبه های خود باشند. به گونه ای که جهان شاهد جهانی شدن گردشگری است. ایران در منطقه خاورمیانه و جهان شرق جزو نخستین کشورهایی بود که از حدود هشتاد سال پیش به دنبال سازماندهی، بهره برداری و توسعه صنعت گردشگری بوده و در این سیاست گذاری، قانون گذاری، نهادسازی و برنامه ریزی کرده است، اما توفیق چندانی را حاصل نکرده است. صنعت گردشگری در ایران بیش از هر چیز متاثر از نهاد سیاست بوده و متناسب با تحولات سیاسی فراز و نشیب های زیادی پشت سر گذاشته است. یکی از مواردی که به خوبی می تواند میزان اهمیت و جایگاه این صنعت را در ایران مشخص کند اسناد و قوانین زیربنایی و فرادستی جمهوری اسلامی ایران است. داده های این تحقیق از قانون اساسی، سند چشم انداز ایران در افق 1404، سند نقشه جامع علمی کشور، برنامه های توسعه اول تا پنجم جمهوری اسلامی ایران جمع آوری شده است و برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل محتوا استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که مقوله گردشگری کمتر مورد توجه سیاست گذاران و برنامه ریزان کلان جمهوری اسلامی ایران بوده است و آنان با نگرش حداقلی و با نگاه فرهنگی نوعی گردشگری داخلی محدود را مورد توجه قرار داده اند.