سال:1393 | دوره:3 | شماره:2 |تعداد مقالات:9

زمینه و هدف: پذیرش های مجدد بیمارستانی به علت تاثیر بر روی هزینه ها و کیفیت مراقبت های بیمارستانی و تحمیل بار اضافی برای بیماران و خانواده هایشان، یکی از موارد نگران کننده برای بیماران، فراهم کنندگان مراقبت و بیمارستان ها به حساب می آیند. این مطالعه با هدف پیش بینی پذیرش مجدد بیماران بر اساس شاخص LACE در بخش داخلی بیمارستان هاجر شهرکرد انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی که به صورت مقطعی از بهمن 1391 تا خرداد ماه 1392 انجام شد، احتمال پذیرش مجدد بیماران بستری شده در بخش داخلی بیمارستان هاجر شهرکرد در طول یک ماه پس از ترخیص، بر اساس داده های استخراج شده از پرونده هر بیمار و پرسش از بیمار در مورد هر کدام از مولفه های موجود در چک لیست شاخص LACE در زمان ترخیص برآورد گردید.یافته ها: از تعداد 120 نفر شرکت کننده در پژوهش، 67 نفر زن بودند. میانگین مدت اقامت بیماران 3 روز بود. 62.4% از بیماران در هنگام بستری سابقه ای از بیماری های عروقی، دیابتی و کبدی در حد متوسط داشته اند. بر اساس نتایج آماری آزمون کای اسکوئر، پذیرش مجدد بیماران تنها برای گروه های سنی مختلف و دارای تحصیلات متفاوت معنی دار بود (P<0.01)، ولی برای جنس، تاهل، شغل، محل سکونت و بیمه تفاوت معنی داری نشان نداد (P>0.05). در تحلیل رگرسیون، اختلاف نمره شاخص LACE در بین افراد با سابقه پذیرش مجدد و افراد فاقد پذیرش مجدد برای تشخیص بستری مجدد دارای محدوده 0.611، خطای معیار 0.053 و معنی داری 0.040 بود.نتیجه گیری: گروه های پرخطر با توجه به تحصیلات کمتر نیاز بیشتری به آموزش مراقبت از خود دارند، لذا پیشنهاد می گردد، بیمارانی که بر اساس شاخص LACE نمره بالای 8 دریافت می کنند. به طور ویژه در برنامه های آموزشی شرکت داده شوند.

زمینه و هدف: سرطان کودکان دارای اثرات متعددی بر روی همه اعضای خانواده است و مراقبت از این کودکان می تواند بار زیادی بر والدین آن ها تحمیل کند. این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه ابعاد مختلف بار مراقبتی والدین کودکان مبتلا به سرطان طراحی و اجرا شده است.روش بررسی: نمونه های این مطالعه توصیفی مقایسه ای را پدر و مادر 150 کودک مبتلا به سرطلان تحت درمان در مرکز آموزشی درمانی کودکان تبریز تشکیل می دانند که به روش نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. با استفاده از پرسشنامه مراقبت از کودکان سرطانی (Care of My Child with Cancer questionnaire)، بار مراقبتی والدین اندازه گیری شد.یافته ها: بار مراقبتی والدین بیش از حد متوسط بود. در ابعاد جسمی و مراقبتی، بار مراقبتی مادران بیشتر از پدران و در بعد عاطفی بار مراقبتی پدران بیشتر گزارش شد (P<0.05)، ولی در بعد رفت و آمد، بار مراقبتی پدر و مادر تفاوت معنی داری نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: این یافته ها بر تاثیر سرطان کودکان بر روی خانواده های آنان تاکید دارد، لذا می توان در حین مراقبت جسمی از بیماران، اطلاعاتی راجع به بیماری، درمان و نحوه مراقبت از کودک به مادران ارائه و بدین طریق مقداری بار مراقبتی آن ها را کاهش داد. همچنین با مداخلات حمایتی می توان بار مراقبتی عاطفی که بر دوش پدران وجود دارد را کاهش داد.

زمینه و هدف: مرگ مادران به علت عوارض بارداری و زایمان مهمترین شاخصی است که نشان دهنده وضعیت توسعه یک کشور می باشد. در این مطالعه مرگ و میر زنان باردار در استان چهارمحال و بختیاری در یک دوره 10 ساله بررسی شد.روش بررسی: برای انجام این مطالع ه توصیفی- مقطعی گذشته نگر، کلیه پرونده های مربوط به مرگ مادران باردار که در بیمارستان ها و مراکز بهداشتی و درمانی استان چهارمحال و بختیاری ثبت و به مرکز بهداشت استان ارسال شده بودند از ابتدای سال 1381 تا پایان سال 1390 بررسی شدند. اطلاعات موجود در پرونده ها شامل سن مادر، سن بارداری، تحصیلات، محل سکونت، تعداد بارداری، نوع زایمان، نوع، علت و زمان مرگ و نحوه مراقبت دوران بارداری بود که مورد ارزیابی و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در محدوده زمانی 10 سال، 28 مورد مرگ مادر باردار رخ داده بود که 17.2 مورد در صد هزار تولد زنده بود. میانگین سن مادران 31.1±5.9 سال و میانگین سن حاملگی 35.17±6.61 هفته بود. اکثریت افراد بی سواد و بیشتر آن ها روستایی (%71.4) بودند. درصد بیشتری (%46.4) بارداری 4 و بالاتر را تجربه می کردند و نوع زایمان اکثریت آن ها سزارین بود. 19 مورد (%67.9) در گروه مرگ مستقیم و 9 مورد (%32.1) در گروه مرگ های غیر مستقیم بارداری قرار داشتند. شایعترین علت مرگ مستقیم خونریزی و شایعترین علت مرگ غیرمستقیم بیماری قلبی بود. 4 نفر (%14.28) از مادران مراقبت دوران بارداری را به طور کامل دریافت نکرده بودند و هر 4 نفر در گروه مرگ مستقیم بارداری قرار داشتند.نتیجه گیری: باتوجه به نتایج می توان گفت افزایش سطح سواد و آگاهی مادران، پیشگیری از بارداری های متعدد در سنین بالا، انجام صحیح مراقبت های دوران بارداری و خودداری از سزارین های غیر ضروری در کاهش مرگ مادران باردار موثر خواهد بود که لازم است مورد توجه مسوولان ذیربط قرار گیرد.

زمینه و هدف: تاخیر در تشخیص سرطان پستان هنوز هم یکی از علل اصلی مرگ و میر در بین زنان بیمار است، با این حال اقدامات پیشگیرانه برای حل چنین مشکلی کمتر از حد انتظار است. میزان موفقیت در درمان این بیماری در ارتباط مستقیم با تشخیص زود هنگام سرطان پستان دارد و یکی از راه های تشخیص بیماری در مراحل اولیه، خودآزمایی پستان است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر آموزش بر آگاهی، نگرش و عملکرد زنان شاغل در خصوص خودآزمایی پستان صورت گرفت.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی سوکور که به صورت نیمه تجربی انجام شد، تعداد 50 نفر از خانم های شاغل در دانشگاه های شهرکرد به طور تصادفی انتخاب و وارد مطالعه شدند. افراد شرکت کننده در طول 2 هفته، تحت 2 جلسه 2 ساعته آموزش (سخنرانی و جزوه آموزشی) خودآزمایی پستان قرار گرفتند. میزان آگاهی، نگرش و عملکرد افراد، قبل و یک ماه بعد از آموزش با استفاده از پرسشنامه و چک لیست مربوطه ارزیابی و مقایسه شد.یافته ها: پس از آموزش، میانگین نمره آگاهی واحدهای مورد پژوهش از 33.5±18.4 به 68.9±9.2 افزایش یافت (P<0.001)، همچنین میانگین نمره نگرش از 74.5±14.7 به 82.2±10.2 (P<0.01) و میانگین نمره عملکرد از 41.5±30.8 قبل از آموزش به 84.8±7.8 بعد از آموزش رسید (P<0.001). قبل از آموزش، 30 درصد و بعد از آموزش، 84 درصد واحدهای مورد پژوهش خودآزمایی پستان را انجام می دادند که آزمون مک نمار تفاوت معنی داری در انجام خودآزمایی پستان قبل و بعد از آموزش نشان داد (P<0.001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر، طراحی برنامه های آموزشی مناسب در جهت ارتقاء آگاهی، نگرش و عملکرد و ارائه آن از طریق وسایل ارتباط جمعی و مراکز بهداشتی درمانی توصیه می گردد. تا بدین طریق زمینه لازم برای استفاده از روش های غربالگری فراهم شود.

زمینه و هدف: شیر مادر هدیه ای خدادادی است که با عاطفه و محبت مادری در هم می آمیزد و متناسب با نیاز کودک و سن او ساخته می شود. در این بین خودکارآمدی شیردهی، چارچوب تعدیل پذیری است که با تدوین برنامه آموزشی می توان آن را ارتقاء داد و برای افزایش طول مدت ومیزان شیردهی مناسب می باشد. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر آموزش تن آرامی بر خودکارآمدی شیردهی مادران دارای نوزاد نارس انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی، تعداد 60 مادر دارای نوزاد نارس بستری به صورت تصادفی طی دو بلوک زمانی دو ماهه در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. مادران گروه مداخله طی 72-24 ساعت پس از زایمان توسط پژوهشگر به صورت عملی و انفرادی 30 تا 45 دقیقه تحت آموزش آرام سازی پیشرونده عضلانی به روش جاکوبسون قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی شیردهی دنیس و فرم مشخصات دموگرافیک بود که پرسشنامه خودکارآمدی شیردهی در بدو ورود به مطالعه، پایان هفته چهارم و هشتم، توسط مادر تکمیل گردید.یافته ها: تفاوت معنی داری از نظر متغیرهای زمینه ای در دو گروه آزمون و کنترل مشاهده نشد (P>0.05). در ابتدای مطالعه تفاوت معنی داری در میانگین نمره خودکارآمدی شیردهی بین دو گروه وجود نداشت (P>0.05)، اما این میانگین در گروه آزمون، چهار (50.51±6.79) و هشت (57.62±6.22) هفته بعد از مداخله نسبت به بدو مطالعه (47.1±8.85) افزایش معنی داری نشان داد (P=0.001). نمره خودکارآمدی شیردهی تنها در گروه مداخله در زمان های مختلف دارای اختلاف معنی دار بود (P<0.001).نتیجه گیری: با توجه به تاثیر آموزش تن آرامی بر خودکارآمدی شیردهی مادران دارای نوزاد نارس، آموزش و انجام این تمرینات به عنوان یک روش موثر و کم هزینه در جهت ارتقای سلامت مادران به ویژه مادران دارای نوزاد نارس پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: پرستاران یکی از مهمترین اعضای تیم مراقبت هستند که در امر مراقبت از سالمندان دخالت موثر دارند و نگرش آن ها نسبت به مراقبت از سالمندان، به طور بالقوه تاثیر مهمی بر کیفیت مراقبت های ارائه شده خواهد داشت. پژوهش حاضر با هدف تعیین نگرش مربیان و دانشجویان پرستاری نسبت به مراقبت از سالمندان انجام گرفت.روش بررسی: این مطالعه توصیفی- تحلیلی بر رو کلیه دانشجویان سال سوم و چهارم پرستاری (116 نفر) و مربیان بالینی (22 نفر) دانشگاه علوم پزشکی اراک در سال 1391 انجام شد. نمونه ها به شیوه سرشماری انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه پژوهشگر ساخته استفاده شد و نمره نگرش پس از کدگذاری، بر حسب میزان امتیاز کسب شده در سه سطح ضعیف، متوسط و خوب رتبه بندی گردید.یافته ها: مربیان (3.69±0.42) نگرش موافق تری نسبت به مراقبت از افراد سالمند در مقایسه با دانشجویان (3.45±0.32) داشتند، که این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (P=0.01). اکثریت دانشجویان پرستاری (83.6%) و مربیان (72.7%) نگرش متوسطی نسبت به مراقبت از بیماران سالمند داشتند.نتیجه گیری: اگرچه ضعف نگرش در این مطالعه مشهود نبوده و کمتر به چشم خورد، با این حال مربیان می توانند با کسب دانش و تغییر در نگرش، الگوی مناسبی برای دانشجویان باشند و از تلاش برای القای درک ارزشمندی سلامتی برای تمامی افراد جامعه از جمله سالمندان و ایجاد شرایط زندگی بهتر برای ایشان دریغ نورزند.

زمینه و هدف: در بین عوارض ناشی از بیماری دیابت، مشکلات پا نظیر زخم یا عفونت پاها و آمپوتاسیون های اندام تحتانی ناشی از عدم رعایت مسائل ایمنی و پیشگیرانه در حال افزایش است، لذا مطالعه حاضر با هدف ارزیابی وضعیت مراقبت از پا در مبتلایان به دیابت با استفاده از نظریه رفتار برنامه ریزی شده انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، 69 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان گلستان اهواز طی یک دوره سه ماهه از خرداد تا شهریور ماه 1392 به صورت تصادفی انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه پژوهشگر ساخته (59 سوال) مشتمل بر سه بخش اطلاعات دموگرافیک، طبی و آگاهی، ابعاد نظریه رفتار برنامه ریزی شده (نگرش، هنجار انتزاعی، کنترل رفتاری درک شده و قصد رفتاری) و عملکرد مراقبت از پا جمع آوری و ارزیابی شدند.یافته ها: آگاهی %53.60 از شرکت کنندگان در زمینه فعالیت های مراقبت از پا ضعیف بود، در حالی که 79.71% نگرش بالایی به انجام این فعالیت ها داشتند. 52.17% فشارها و حمایت های اجتماعی را در حد بالا و 52.10% سطح متوسطی از کنترل بر این فعالیت ها را گزارش نمودند. اکثریت افراد (79.70%) قصد بالایی جهت انجام این فعالیت ها را گزارش نمودند، در حالی که 43.40% عملکرد ضعیفی داشتند. همبستگی مستقیم و معنی داری بین میانگین نمره آگاهی و عملکرد با تمام سازه های نظریه رفتار برنامه ریزی شده مشاهده شد (p<0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه بر لزوم توجه به مجموعه ای از عوامل موثر در تغییر رفتار مبتلایان به دیابت تآکید داشته و می تواند مبنای توسعه مداخلات آموزشی نظریه محور با هدف ارتقای عملکرد مراقبت از پا قرار گیرد.

زمینه و هدف: درد یکی از شکایات شایع بعد از عمل جراحی کودکان است و علی رغم پیشرفت های وسیع در زمینه پزشکی همچنان یافتن روش های درمانی بدون عارضه برای کاهش شدت درد بعد از عمل احساس می شود، لذا این مطالعه با هدف بررسی تاثیر رایحه درمانی بر شدت درد بعد از عمل جراحی کودکان صورت گرفته است.روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی دو سویه کور، 64 کودک 6-3 ساله بستری در بخش جراحی به روش آسان انتخاب و در دو گروه 32 نفره تصادفی سازی شدند. در کنار درمان های معمول کنترل درد، رایحه درمانی استنشاقی با یکی از دو نوع رایحه شمعدانی معطر و روغن بادام شیرین (پلاسبو)، در زمان های بدو ورود کودک به بخش و سپس 3، 6، 9 و 12 ساعت بعد از آن انجام و 30 دقیقه بعد از هر مرحله نمره شدت درد به وسیله چک لیست بررسی درد بعد از عمل جراحی در کودکان اندازه گیری و ارزیابی شد.یافته ها: نمره شدت درد کودکان، قبل از دریافت هر گونه مداخله در دو گروه، تفاوت معنی داری نداشت (P>0.05). پس از شروع رایحه درمانی و با گذشت زمان تا 12 ساعت بعد از ورود به بخش، نمره شدت درد در گروه شمعدانی معطر نسبت به گروه پلاسبو کاهش بیشتری نشان داد که این اختلاف بین دو گروه معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: رایحه درمانی با شمعدانی معطر می تواند در تسکین درد بعد از عمل جراحی کودکان در کنار سایر مراقبت ها موثر باشد.

زمینه و هدف: تمرکز روی ایمنی بیمار در بخش های مراقبت ویژه موضوعی مهم است و در این بین یکی از مهم ترین عوامل مربوط به ایمنی بیمار، مهارت های ارتباطی بین پرستار و بیمار می باشد. این مطالعه با هدف تعیین رابطه بین مهارت ارتباطی پرستار - بیمار با وضعیت ایمنی بیماران در بخش های ویژه بیمارستان های شهر ارومیه از دیدگاه پرستاران انجام شد.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی - همبستگی، 167 پرستار شاغل در بخش های ویژه بیمارستان های آموزشی و غیر آموزشی شهر ارومیه با روش تمام سرشماری شرکت کردند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های روا و پایا شده مهارت ارتباطی پرستار- بیمار و وضعیت ایمنی بیمار استفاده شد و مهارت ارتباطی پرستار - بیمار ارزیابی و ارتباط آن با وضعیت ایمنی بیماران تعیین شد.یافته ها: اکثریت پرستاران شاغل در بیمارستان های آموزشی و غیر آموزشی (به ترتیب 97.5 و 97.8 درصد) مهارت ارتباطی خود را در سطح خوب ارزیابی کردند. همچنین 87.6 درصد پرستاران بیمارستان های آموزشی و 84.8 پرستاران بیمارستان های غیر آموزشی ایمنی بیماران را در سطح خوب ارزیابی کردند. بین مهارت ارتباطی پرستاران با وضعیت ایمنی بیماران در بخش ویژه رابطه معنی دار آماری وجود داشت (P<0.001).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه پرستاران می توانند با بکارگیری مهارت های ارتباطی مناسب با بیماران بستری در بخش های ویژه، ایمنی آن ها را حفظ و ارتقاء بخشند.