سوخت و ساز و فعالیت ورزشی
سال:1391 | دوره:2 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

هدف: هدف از این پژوهش، مقایسه اثر دو الگوی تمرین مقاومتی هرمی مسطح و دوگانه بر برخی از عوامل آمادگی جسمانی و ترکیب بدنی بازیکنان جوان فوتبال بود. روش پژوهش: برای این منظور، 39 فوتبالیست عضو لیگ برتر سوریه به صورت تصادفی انتخاب شده و به 3 گروه (هر گروه 13 بازیکن)، کنترل (سن: 0.6±17.76 سال، وزن: 4±71.9 کیلوگرم، قد: 5±176.2 سانتی متر، 40.7±1.4 :VO2max میلی لیتر، کیلوگرم در دقیقه)، تمرین مقاومتی با الگوی هرمی مسطح (سن: 0.73±18.16 سال، وزن: 7.3±73.8 کیلوگرم، قد: 5.8±176.1 سانتی متر، 42.3±3.6 :VO2max میلی لیتر، کیلوگرم در دقیقه) و تمرین مقاومتی با الگوی هرمی دوگانه (سن 0.63±17.46 سال، وزن: 6±71.9 کیلوگرم، قد: 6.7±176.1 سانتی متر، VO2max: 2±2/41 میلی لیتر، کیلوگرم در دقیقه) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه های هرمی مسطح و هرمی دوگانه به مدت 8 هفته و هفته ای 3 جلسه (علاوه بر تمرینات عادی روزانه لیگ) در برنامه تمرین مقاومتی شرکت کردند. شاخص های آمادگی جسمانی و پیکرسنجی آزمودنی های گروه کنترل فقط تمرین عادی روزانه لیگ را انجام می دادند. آزمودنی ها قبل و بعد از 8 هفته تمرین مورد آزمون قرار گرفتند. یافته ها: قدرت عضلانی و سطح مقطع عرضی ران پس از 8 هفته تمرین مقاومتی در هر دو گروه هرمی مسطح و هرمی دوگانه، به طور معنی داری افزایش یافت (P<0.05) با این حال در مورد سطح مقطع بازو، فقط در گروه تمرین هرمی مسطح تفاوت معنی داری مشاهده شد (P<0.05). همچنین، تفاوت معنی داری بین این دو گروه با گروه کنترل مشاهده شد (P<0.05). هر دو الگوی باردهی، تغییرات معنی داری در BMI و درصد چربی بدن آزمودنی ها ایجاد نکردند. نتیجه گیری: از نتایج این مطالعه چنین نتیجه گیری می شود که تمرینات هرمی دوگانه و مسطح در افزایش قدرت و یا حجم عضلانی مزیتی نسبت به هم ندارند و این امر نظریه های موجود را مبنی بر برتری تمرینات هرمی دو گانه برای کسب قدرت و حجم عضلانی بیشتر در ورزشکاران را به چالش می کشد. از این رو، برای کسب اطمینان بیشتر و نتیجه گیری قاطع تر، نیاز به انجام تحقیقات بیشتر می باشد.

لطفا برای مشاهده متن چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف: هدف این تحقیق مقایسه اثرات یک نوبت و سه نوبت تمرین مقاومتی بر قدرت عضلانی بالاتنه و پایین تنه در مردان تمرین نکرده بود. روش پژوهش: برای این منظور، 18 دانشجوی تمرین نکرده دانشگاه گیلان به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها به صورت تصادفی در دو گروه یک نوبت (9=n، سن: 1.8±22.8 سال) و سه نوبت تمرین مقاومتی (9=n، سن: 1.5±22.6 سال) قرار گرفتند. آزمودنی ها سه روز در هفته و به مدت 8 هفته تمرین کردند. شدت تمرین برای هر دو گروه یکسان بود (8 تکرار بیشینه). در شروع و پایان 8 هفته تمرین قدرت عضلانی آزمودنی ها با استفاده از آزمون یک تکرار بیشینه (1RM) در دو حرکت بالاتنه (پرس سینه و جلو بازو) و دو حرکت پایین تنه (اکستنشن پا و فلکشن پا) اندازه گیری شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون t وابسته و t مستقل به ترتیب برای مقایسه تغییرات درون گروهی و بین گروهی استفاده شد (P£0.05). یافته ها: بعد از 8 هفته، قدرت عضلانی در تمام حرکات بالاتنه و پایین تنه در هر دو گروه به طور معنی داری افزایش یافت (P£0.05). افزایش در قدرت یک تکرار بیشینه در حرکات پایین تنه به طور معنی داری در گروه سه نوبت تمرین مقاومتی نسبت به گروه یک نوبت تمرین مقاومتی بالاتر بود (P£0.05)، در حالی که هیچ تفاوت معنی داری در قدرت یک تکرار بیشینه در حرکات بالاتنه بین دو گروه یک نوبت و سه نوبت تمرین مقاومتی وجود نداشت. نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد که در مردان تمرین نکرده، سه نوبت تمرین مقاومتی نسبت به یک نوبت تمرین مقاومتی در ارتباط با افزایش قدرت در عضلات پایین تنه موثرتر می باشد، در حالی که در ارتباط با افزایش قدرت عضلانی بالاتنه بین یک نوبت و سه نوبت تمرین مقاومتی تفاوتی مشاهده نشد.

هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی نیمرخ فیزیولوژیک و آنتروپومتریک والیبالیست های نخبه و بزرگسال بر اساس پست بازی آن ها بود. روش پژوهش: 36 بازیکن تیم ملی والیبال ایران با میانگین سن 4.5±24.5 سال در مطالعه شرکت کردند. بازیکنان بر اساس پست بازی به 5 گروه پاسور (7 نفر)، لیبرو (6 نفر)، دفاع کننده وسط (8 نفر)، دریافت کننده قدرتی (9 نفر) و پشت خط زن (6 نفر) تقسیم شدند. سپس متغیر های فیزیولوژیک شامل توان هوازی (آزمون شاتل ران)، توان بی هوازی (آزمون ارگوجامپ 15 ثانیه)، انعطاف پذیری (آزمون انعطاف تنه به جلو)، سرعت (آزمون 40 یارد)، چابکی (آزمون 9×4 متر) و توان انفجاری (آزمون پرش عمودی) و متغیرهای آنتروپومتریک شامل وزن، قد و درصد چربی (پنج نقطه ای) شرکت کنندگان اندازه گیری شد. همچنین ویژگی های سوماتوتیپ آن ها نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: لیبروها کوتاه تر و لاغرتر از سایر بازیکنان بودند (P<0.05)، آن ها همچنین دارای چابکی بیشتری بودند (P<0.05). دریافت کننده های قدرتی و دفاع کننده های وسط به ترتیب مزومورف و اکتومورف تر از سایر پست ها بودند (P<0.05). پاسور ها و لیبروها عملکرد پرش عمودی ضعیف تری نسبت به سایر بازیکنان داشتند (P<0.05). همچنین، پاسور ها و لیبروها از انعطاف پذیری بیشتری نسبت به سایر بازیکنان برخوردار بودند (P<0.05). در مورد سایر متغیرهای فیزیولوژیک و آنتروپومتریک تفاوت معنی داری بین پست ها وجود نداشت. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان دهنده تفاوت های فیزیولوژیک و آنتروپومتریکی بین بازیکنان پست های مختلف والیبال می باشد که این تفاوت ها با بارکارهای مختلف آن ها همخوانی دارد. از جنبه عملی، پیشنهاد می شود که متخصصان ورزشی و مربیان در طراحی برنامه های تمرین ویژه هر پست و استعدادیابی بازیکنان باید ویژگی های فیزیولوژیک و آنتروپومتریک آنان را در نظر بگیرند.

هدف: کاهش سریع وزن ممکن است سبب افت آمادگی جسمانی و قابلیت های فیزیولوژیک هنگام اجرای تمرین یا مسابقات شود. در این مطالعه، تاثیر کاهش سریع وزن کشتی گیران جوان سبک آزاد بر تغییرات آنتروپومتریک (وزن، جرم خالص، شاخص توده بدن و مجموع لایه های چربی زیرجلدی) و عملکرد بی هوازی (شاخص های میانگین، اوج و حداقل توان های مطلق و نسبی بی هوازی) بررسی می شود.روش پژوهش: 32 کشتی گیر آزاد کار در دامنه سنی 19تا 21 سال با میانگین های وزن 0.45±69.28 کیلوگرم و میانگین شاخص توده بدن 3.6±23.2 کیلوگرم بر متر مربع، در دو رده وزنی 60 و 66 کیلو گرم آماده شرکت در مسابقات انتخابی استان داوطلبانه از دو باشگاه فعال در شهر همدان انتخاب شدند. ابتدا آزمودنی ها 0.1±5 کیلوگرم از وزن شان را به روش های متعارف کاهش دادند. آن ها آزمون دوی شاتل (RAST) را اجرا کردند (پیش آزمون). پس از گذشت 6 ساعت همراه مصرف مایعات و تغذیه دلخواه، سنجش متغیرهای ترکیب بدن و شاخص های توان بی هوازی تکرار گردید. همچنین آزمودنی ها مطابق توصیه انجمن های بین المللی، پارامترهای وابسته در دو گروه (3 و 6 درصد کاهش وزن) مقایسه شدند. یافته ها: متغیرهای آنتروپومتری و مقادیر مطلق و نسبی توان بی هوازی در 2 گروه از کشتی گیران پس از 6 ساعت ریکاوری کاهش وزن، تغییرات معنی داری رخ داد (P<0.05). نتیجه گیری: به نظر می رسد که کشتی گیران جوان سبک آزاد بدون ملاحظه توصیه های بین المللی ورزشی، 3 تا 4 روز مانده به فصل مسابقات رسمی، اقدام به کاهش سریع وزن معادل 6-3 درصد می کنند، این شیوه آب زدایی امکان اختلال در عملکرد کشتی گیران هنگام تمرین یا مسابقه را فراهم می سازد.

هدف: تحقیق حاضر به منظور تعیین تاثیر مکمل سازی کوتاه مدت کوآنزیم Q10 بر لاکتات پلاسما و کراتین کیناز تام سرمی دانشجویان پسر سالم پس از یک وهله فعالیت هوازی انجام شد. روش پژوهش: هیجده نفر مرد غیرورزشکار سالم داوطلب (سن  24±3سال، درصد چربی 2±12% و اکسیژن مصرفی بیشینه 3±39 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) به صورت تصادفی و دوسویه کور در دو گروه 9 نفری همگن مکمل (کوآنزیم 2.5 :Q10 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن در روز) و شبه دارو (دکستروز: 2.5 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن در روز) جایگزین شدند. همه آزمودنی ها پس از 14 روز مکمل سازی، در یک قرارداد ورزشی هوازی روی نوار گردان با 75% اکسیژن مصرفی بیشینه به مدت 30 دقیقه شرکت نمودند. نمونه خونی اولیه، قبل از شروع مکمل سازی و نمونه های خونی دوم و سوم به ترتیب بلافاصله قبل و پس از قرارداد ورزشی گرفته شد. شاخص های لاکتات پلاسمایی و کراتین کیناز تام سرمی توسط دستگاه اتوانالایزر اندازه گیری گردید. داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس مکرر، تعقیبی بونفرونی و تی مستقل در سطح معنی داری 0.05 بررسی شد. یافته ها: نتایج حاکی است که مصرف 14 روزه کوآنزیم Q10 در حالت پایه بر شاخص های مورد مطالعه تاثیر معنی داری نداشت. از طرفی، 30 دقیقه فعالیت هوازی باعث افزایش معنی دار لاکتات و کراتین کیناز گردید (P<0.05). با این حال، دامنه افزایش لاکتات و کراتین کینازگروه مکمل سازی کوآنزیم Q10 پس از انجام فعالیت هوازی کمتر از گروه شبه دارو بود (P<0.05). نتیجه گیری: بر اساس یافته های حاضر می توان نتیجه گرفت که مکمل سازی کوتاه مدت (14روزه) کوآنزیم Q10 می تواند موجبات افت لاکتات پلاسما و کراتین کیناز تام سرمی (شاخص های خستگی و آسیب سلولی) را در دانشجویان پسرغیرورزشکار پس از انجام فعالیت هوازی فراهم نماید.

هدف : هدف پژوهش حاضر بررسی اختلالات تغذیه ای در دختران ورزشکار و غیرورزشکار دارای ترکیب بدنی متفاوت بود.روش پژوهش : جهت اجرای این پژوهش اختلال تغذیه ای 570 زن (شامل 277 ورزشکار و 293 غیرورزشکار) توسط پرسشنامه EAT-26 مورد بررسی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های یومان ویتنی، کروسکال والیس و آنالیز واریانس یک طرفه و همچنین از آزمون آلفای کرونباخ برای بررسی پایایی پرسشنامه استفاده شد. یافته ها : نتایج تحقیق نشان داد که ورزشکاران با ترکیب بدنی متفاوت دارای اختلال تغذیه ای متفاوتی نمی باشند، در حالیکه تفاوت معنی داری در میزان اختلال تغذیه ای زنان غیرورزشکار دارای اضافه وزن مشاهده شد (p<0.01). نتیجه گیری : نتیجه گیری می شود که اختلاف معنی داری بین ورزشکاران نسبت به غیرورزشکاران در بروز اختلالات تغذیه ای وجود دارد که این اختلالات در دختران ورزشکار بیشتر است.