ارتقای ایمنی و پیشگیری از مصدومیت ها
سال:1398 | دوره:7 | شماره:2 |تعداد مقالات:7

سابقه و هدف: بندرها به عنوان دروازه ورود و خروج کالا نقش اساسی در پیشرفت اقتصادی کشورهای درحال توسعه و توسعه یافته دارند. فشردگی و پیچیدگی کاری در بندرها باعث شده است که این مناطق به یکی از مناطق مخاطره آمیز با نرخ آسیب پذیری بالا تبدیل شده و ضریب حوادث در این مکان از نرخ بالایی برخوردار باشد. لذا برای رسیدن به حداقل خسارت و ارتقا سطح ایمنی در محیط بندر و همچنین آمادگی بندر در مقابل حوادث پیش بینی نشده و ایجاد بستری مناسب جهت ارتقا فرهنگ ایمنی نیازمند استقرار یک الگوی استاندارد مناسب با رویکرد فرهنگ سازی در بعد ایمنی و مهندسی رزیلینس است. روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت توصیفی و مقطعی در سال 1397 و بر روی 90 نفر از کارکنان عملیاتی بندر خرمشهر صورت گرفت. نمونه گیری به صورت تصادفی ساده انجام شد. برای رعایت ملاحظات اخلاقی شرکت افراد در این مطالعه به صورت داوطلبانه بود. جمع آوری دادهها با پرسشنامه استاندارد فرهنگ ایمنی انجام شد. برای تحلیل داده ها از آزمون آماری t تک نمونه ای، آزمون کولموگروف-اسمیرنوف، آزمون رتبه بندی فریدمن استفاده گردید. یافتهها: شش بعد مؤثر بر فرهنگ ایمنی شامل تعهد مدیریت، شفافیت، فرهنگ آموختن، آمادگی، انعطاف پذیری و آگاهی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان داد بعد تعهد مدیریت با رتبه 69/4 دارای بیشترین تأثیر و بعد آگاهی با رتبه 61/2 نسبت به سایر بعد ها دارای کمترین اهمیت بود. نتیجهگیری: به منظور بهبود فرهنگ ایمنی و رزیلینس، می بایست بر روی بعد های تأثیرگذار بر اساس اولویت، تمرکز نموده و نسبت به پایش و بهبود آن ها اقدام نماید. اصلاح و بهبود این بعد ها می تواند منجر به ارتقا ایمنی و سطح تاب آوری شود.

سابقه و هدف: اختلالات اسکلتی عضلانی در حال حاضر ازجمله آسیب های گسترده شغلی در میان کارکنان بهداشتی و درمانی است. این مطالعه با هدف ارزیابی شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی در بین کارکنان درمانی بیمارستان های منتخب تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در سال 1397 انجام گرفت. روشبررسی: این مطالعه از نوع مقطعی بر روی 80 نفر از کارکنان درمانی بیمارستان های منتخب با سابقه کاری 87/7± 2/11 سال انجام گرفت. شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی با استفاده از پرسشنامه Body Map و ارزیابی ارگونومیکی وضعیت پوسچر کاری توسط روش ارزیابی سریع کل بدن انجام گرفت. با مجوزهای لازم و کسب رضایت آگاهانه از شرکت کنندگان و محرمانه بودن اطلاعات حاصله، مطالعه انجام گرفت. اطلاعات توسط نرم افزارSPSS نسخه 25 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافتهها: بیشترین شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی به ترتیب مربوط به کمر 25/71% و زانوها 75/68 % بود. نتایج ارزیابی به روش ارزیابی سریع کل بدن نشان داد که بیشترین تعداد افراد به ترتیب در سطح ارگونومیک با خطر متوسط 50 %، سطح ارگونومیک با خطر بالا 75/28% و سطح ارگونومیک با خطر بسیار بالا 5/7 % قرار داشتند. رابطه مستقیم معنی داری بین نمره ارزیابی سریع کل بدن و شدت درد در دو ناحیه کمر و گردن مشاهده شد (0/05 0(05/0. (P<. نتیجهگیری: نتایج مطالعه نشان داد که شیوع اختلالات اسکلتی عضلانی نواحی کمر و زانوها نسبتا زیاد بوده واغلب افراد دارای سطح ارگونومیک با خطر متوسط و بالا بودند. بنابراین اصلاح ایستگاه های کار از طریق مداخلات ارگونومیکی، ارتقاء سطح آگاهی پرسنل در خصوص عوامل خطر اختلالات اسکلتی عضلانی و روشهای صحیح انجام کار برای این افراد ضروری است.

سابقه و هدف: گردن درد یکی از ضایعات شایع اسکلتی عضلانی می باشد و عدم درمان مناسب این عارضه می تواند سبب ایجاد درد و ناتوانی در افراد شود. لذا هدف از این مطالعه بررسی مقایسه تاثیر تمرینات ثباتی و تکنیک انرژی عضلانی بر میزان درد، ناتوانی و دامنه حرکتی گردن مردان دارای گردن درد مزمن بود. روش بررسی: بیماران دارای گردن درد مزمن به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول (مداخله1)، تمرینات ثباتی و گروه دوم (مداخله2)، تکنیک انرژی عضلانی را دریافت نمودند. گروه های مداخله، به مدت 6 هفته و هر هفته 4 جلسه پروتکل مربوط به خود را دریافت کردند و گروه کنترل فقط رهنمودهای مربوط به اصلاح پوسچر در خانه را دریافت کردند. درد بر اساس مقیاس بصری درد، ناتوانی بوسیله پرسشنامه شاخص ناتوانی گردن و دامنه حرکتی گردن بوسیله شیب سنج، قبل و 48 ساعت بعد از درمان ارزیابی شد. ملاحضات اخلاقی مطالعه طبق اعلامیه هلسینکی انجام شد. روش های آماری مورد استفاده شامل آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر بود. نتایج: اختلاف معنی داری در مقیاس شدت درد، ناتوانی و دامنه حرکتی گردن بعد از مداخلات تمرینی در دو گروه مداخله نسبت به گروه کنترل مشاهده شد (0/005≥ P). همچنین در مقایسه دو گروه مداخله پس از درمان، در متغیر شدت درد، ناتوانی و همچنین دامنه حرکتی گردن اختلاف معنی داری مشاهده گردید (0/005≥ P)، به طوری که در گروه تمرینات ثباتی نسبت به تکنیک انرژی عضلانی بهبود بیشتری حاصل شد. نتیجهگیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که در افراد مبتلا به گردن درد مزمن، با وجود این که هر دو روش تمرینات ثباتی و تکنیک انرژی عضله، در بهبود درد، ناتوانی و دامنه حرکتی گردن مؤثر بوده اند، ولی بیماران در گروه تمرینات ثباتی بهبودی بیشتری داشته اند.

سابقه و هدف: کراسفیت از جمله ورزش های جذاب و پرطرفداری است که اخیراً مورد توجه ورزشکاران قرار گرفته است. با این حال خطر بروز آسیب یکی از دغدغه های مهم مخاطبان این رشته ورزشی می باشد. ادبیات پیشینه درخصوص آسیب های این رشته ورزشی چندان غنی نمی باشد. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی شیوع و علت شناسی آسیب های ورزش کراسفیت در ایران می باشد. روش بررسی: تحقیق حاضر توصیفی-مقطعی و نحوه گردآوری اطلاعات آینده نگر می باشد. اطلاعات مربوط به آسیب های 163 ورزشکار کراسفیت کار ایرانی بوسیله پرسشنامه محقق ساخت ثبت آسیب در طول 6 ماه ثبت شد. نوع، شدت، علت، موضع و زمان بروز آسیب مهم ترین متغیرهای مورد بررسی بودند. پیش از شرکت در تحقیق، کلیه آزمودنی ها فرم رضایت نامه مشارکت آگاهانه در تحقیق را تکمیل کردند. پس از ثبت اطلاعات، از روش آماری خی دو (x2) جهت تجزیه و تحلیل آماری یافته های تحقیق استفاده شد. یافتهها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که کراسفیت، ورزش پرخطری می باشد؛ بطوریکه 45% آسیب ها از نوع عضلانی تاندونی می باشند. اکثر آسیب ها با شدت متوسط گزارش شدند (5/53%). گرم نکردن و سابقه قبلی آسیب مهم ترین دلایل آسیب می باشند (24%). اندام فوقانی رایج ترین موضع بروز آسیب بود (3/42%). بیشتر از نیمی از آسیب ها در 15 دقیقه ابتدایی و انتهایی تمرین رخ دادند (62%). نتیجهگیری: در صورت عدم رعایت نکات ایمنی از جمله گرم کردن و سرد کردن صحیح بدن و همچنین افزایش دانش و آگاهی مربیان و ورزشکاران در زمینه علل بروز آسیب، ورزش کراسفیت می تواند ورزشی پرآسیب باشد.

سابقه و هدف: خسارات سنگینی که هرساله در اثر وقوع حوادث و بیماری های شغلی به وجود می آید، لزوم توجه و نظارت دقیق و مؤثر بر موضوع بهداشت، ایمنی و محیط زیست را نشان می دهد. دراین بین اهمیت استقرار نظام یکپارچه ای تحت عنوان سیستم مدیریت بهداشت، ایمنی و محیط زیست و ممیزی آن به عنوان راهکاری جهت اطمینان از حرکت دائمی در مسیر صحیح و انطباق با الزامات، امری ضروری به حساب می آید. اما وقوع تقلب در ممیزی های بهداشت، ایمنی و محیط زیست علاوه بر اینکه باعث کاهش بازدهی آن می شود، می تواند خطرات جانی و خسارات مالی زیادی در پی داشته. هدف از این پژوهش شناسایی علل و عوامل وقوع تقلب در این ممیزی ها (جهت پیشگیری از وقوع تقلب) و شناخت نشانه های وقوع تقلب به همراه ارائه یک راهکار جدید برای کشف تقلب بود. روش بررسی: در این مطالعه پس ازاینکه تحقیقات میدانی و مصاحبه با نفرات خبره، پرسشنامه ای شامل 60 عامل احتمالی وقوع تقلب در پنج دسته کلی شامل: مدیریت سازمان، وضعیت صنعت، شرایط سازمان، واحد بهداشت، ایمنی و محیط زیست و گروه ممیزی تهیه شد که موارد اخلاقی همچون (وجود وابستگی با ممیز، نداشتن تجربه و تحصیلات مرتبط، عدم سلامت رفتاری مسئول بهداشت، ایمنی و محیط زیست، بی تفاوتی مدیران ارشد و غیره) را در برداشتند. همچنین به منظور کمک به ممیزان جهت تشخیص تقلب در ممیزی، پرسشنامه دیگری نیز شامل 13 نشانه احتمالی وقوع تقلب تهیه و با استفاده از روش آلفای کرون باخ، پایایی هر دو پرسشنامه تأیید شد. سپس 58 نفر از متخصصان بهداشت، ایمنی و محیط زیست دارای سوابق ممیزی به تکمیل پرسشنامه ها پرداختند. نتایج: تحلیل پرسشنامه اول نشان می دهد از میان عوامل پنج گانه تقلب، عوامل مربوط به «گروه ممیزی» و عوامل مربوط به «مدیریت» تأثیرگذارترین موارد در وقوع تقلب در ممیزی می باشند. همچنین با استفاده از نتایج پرسشنامه دوم، چک لیست پیشنهادی کشف تقلب تدوین گردید. نتیجهگیری: در این تحقیق با انجام مطالعه موردی، دریکی از ممیزی های بهداشت، ایمنی و محیط زیست در فاز 17و 18 مجتمع گازی پارس جنوبی، ضمن بررسی عوامل وقوع تقلب در ممیزی های بهداشت، ایمنی و محیط زیست در این واحدها، چک لیست تنظیم شده برای شناخت نشانه ها و علل وقوع تقلب اعمال گردید. بطوریکه می توان از این چک لیست به عنوان ابزار تکمیلی جهت افزایش بازدهی ممیزی های بهداشت، ایمنی و محیط زیست استفاده نمود.

سابقه و هدف: جراحات و صدمات حاصل از تصادفات ترافیکی در راهها به یک معضل جهانی تبدیل شده است. طبق آمار بخش قابل توجهی از تصادفات به دلیل همگرا شدن جریانهای ترافیکی در تقاطعها رخ میدهد. هدف پژوهش حاضر، بررسی عوامل مؤثر بر ایمنی تقاطعها و ارزیابی آنها و ارائه مدل های آماری برای پیشبینی تصادفات و در نهایت ارائه راهکارهایی برای ایمنی تقاطعها و کاهش افراد جراحت دیده در تقاطعها است. روش بررسی: برای تعیین عوامل مؤثر و پیشبینی تعداد تصادفات جرحی براساس پارامترهای ترافیکی، هندسی و خصوصیات وسایل کنترل ترافیک، از مدلهای آماری در سه خانواده لگ خطی پوآسون، لگ خطی دوجملهای منفی و مدل خطی استفاده شد. مدلسازی و تحلیل دادهها در این تحقیق بر اساس نرم افزار SPSS و اکسل انجام شد. مناسب بودن برازش مدل از طریق دویانس/ درجه آزادی و X2 پیرسون/ درجه آزادی کنترل گردید. یافتهها: طبق یافتهها به ترتیب کاهش حجم عبوری به میزان 37/190%، وجود خط گردش به راست ویژه به میزان 06/52%، وجود دوربین به میزان 09/27%، افزایش طول خط گردش به راست ویژه به میزان 06/1% سبب کاهش تصادفات میشوند. چنانچه عرض میانه در شاخه تقاطع یک متر افزایش یابد فراوانی تصادفات جرحی 02/2% افزایش خواهد یافت. به ازای افزایش هر خط به تقاطع فراوانی تصادفات جرحی به میزان 05/18% افزایش خواهد یافت. اگر دو تقاطع دارای شرایط کاملاً یکسان باشند و فقط تعداد فازهای آنها متفاوت باشد، تقاطعی که دارای دو فاز است نسبت به تقاطع دارای سه فاز، کاهش تصادفات آن به میزان 649/35% خواهد بود. بنابراین لازم است در خصوص کاهش تصادفات با اولویت بیان شده، اقدامات مناسب انجام شود. نتیجهگیری: طبق نتایج، مدل پواسون نسبت به مدل دوجملهای منفی از عملکرد و دقت بهتری برخوردار است. همچنین مشخص شد 7 متغیر بیان شده در بالا بر ایمنی تقاطعها تأثیر دارد که پیشنهاد میشود در برنامههای ایمنسازی شهری مورد توجه قرارگیرد.

سابقه و هدف: یکی از معیارهای مورد سنجش جهت میزان شاخص های توسعه یک کشور میزان سلامت در حوادث و بلایا می باشد. هرساله تعداد زیادی از افراد در کشور ایران به دلایل مختلف دچار غرق شدگی می شوند که هدف این تحقیق تخمین روند غرق شدگی در کشور ایران می باشد. روش بررسی: این تحقیق مطالعه طولی از نوع سری زمانی است، که با استفاده از آمار غرق شدگان در کشور که از سازمان پزشکی قانونی بین سال 1384 تا 1396کسب شده، به پیش بینی برای آینده با استفاده از روش سری زمانی آریما پرداخته است. مدل های باکس جنکینز که برای تخمین روند غرق شدگان استفاده شده شامل فرآیند خودرگرسیون، فرآیند میانگین متحرک، فرآیند خودرگرسیون میانگین متحرک، و فرآیند خودرگرسون میانگین متحرک انباشته، می باشد. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار ITSM استفاده گردیده است. یافته ها: در طی سال های 1384 تا 1396 مجموعا تعداد 14127 نفر در کشور بر اثر غرق شدگی جان خود را از دست داده اند که میانگین سالانه تعداد غرق شدگان متوفی برابر با 1086 نفر در سال می باشد. بررسی آخرین سال مطالعه غرق شدگان در این تحقیق یعنی سال 1396 نشان داد که بیشترین تعداد غرق شدگان متوفی مربوط به استان خوزستان با 161 نفر و کمترین آن مربوط به استان خراسان جنوبی با یک نفر متوفی است. تخمین روند غرق شدگان، روند کاهشی تعداد غرق شدگان در کشور در سال های آینده را پیش بینی کرد. نتیجه گیری: روند تعداد متوفیان بر اثر غرق شدن در کشور نزولی است که نشان دهنده موثر بودن اقدامات صورت گرفته جهت کاهش حوادث حوزه غرق شدگی است، بنابراین با ادامه و بهبود برنامه های کاهش تلفات غرق شدن، می توان روند نزولی بودن را با شیب بیشتری کاهش داد.