نشریه پرستاری ایران
سال:1402 | دوره:36 | شماره:141 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: توانمندسازی ارایه دهندگان خدمات سلامت از جمله پرستاران و مدیران پرستاری از اهمیت بالایی برخوردار است. همان طورکه کسب تبحر بالینی، هدف نهایی آموزش پرستاری است. بنابراین پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر برنامه توانمندسازی مدیران رده های مختلف پرستاری بر مهارت های مدیریتی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع مداخله ایی در مجتمع بیمارستانی امام خمینی تهران انجام شد. مشارکت کنندگان پژوهش 84 دانشجوی پرستاری ترم 8 در 2 دوره کارآموزی مدیریت پرستاری و نیز 19 مدیر پرستاری بودند. دانشجویان در دو مرحله قبل و بعد (42 نفر)، به روش تخصیص غیرتصادفی و در دو گروه کنترل و آزمون (42 نفر) قرار گرفتند. برنامه توانمندسازی با رویکرد توانمندسازی روان شناختی اسپریتزر و به صورت کارگاه آموزشی برای مدیران پرستاری انجام شد. سنجش مهارت های مدیریتی دانشجویان تحت سرپرستی مدیران هر دو گروه آزمون و کنترل، قبل و بعد از اجرای برنامه های توانمندسازی، با استفاده از پرسش نامه مهارت های مدیریتی به روش مشاهده و پرسش از مدرسان مربوطه و سرپرستار بخش، مورد سنجش قرار گرفت و نتایج حاصله با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: مهارت های مدیریتی دانشجویان پرستاری در مرحله پس از مداخله در گروه آزمون 0/422±, 2/340 و کنترل 0/498±, 1/940 بوده است. به این ترتیب برنامه های توانمندسازی سبب افزایش 0/274 واحدی (13/2 درصد) این متغیر شده است. نتیجه گیری: توانمندسازی روان شناختی مدیران پرستاری می تواند ارتقاء مهارت های مدیریتی دانشجویان پرستاری را به دنبال داشته باشد. بنابراین مطالعه حاضر با تشویق مدیران پرستاری جهت شرکت و برگزاری در برنامه های توانمندسازی، توانمندی روان شناختی محیط های کاری، پرستاران و نیز دانشجویان پرستاری را نیز فراهم سازد.

زمینه و هدف: مفهوم تحرک زودهنگام از تخت بیمار بستری در بخش مراقبت ویژه، یک مفهوم بسیار پیچیده است که نیازمند هماهنگی بین بخشی، صرف انرژی و هماهنگی همه کارکنان بخش مراقبت ویژه شامل پزشک، پرستار و فیزیوتراپ است. تحرک زودهنگام ایمن، امکان پذیر و همراه با نتایج مثبتی برای بیمار، کادر درمانی، خانواده و نظام سلامت است. درواقع این مفهوم تعریف واحدی ندارد و در متون مختلف از خروج از تخت در اولین فرصت تا انجام فعالیت بدنی در تخت و تحت تهویه مکانیکی بدان اشاره شده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین موانع تحرک زودهنگام بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی کهکیلویه و بویراحمد انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی مقطعی در سال 1399-1400 است. جامعه پژوهش این مطالعه کارکنان درمان شامل پزشکان، پرستاران و فیزیوتراپ های شاغل در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی کهکیلویه و بویراحمد و به صورت سرشماری بود. داده ها از طریق پرسش نامه جمعیت شناختی و پرسش نامه پژوهشگرساخته موانع تحرک زودهنگام بیماران بخش ویژه، جمع آوری و وارد نرم افزار SPSS نسخه 18 شدند. با کمک آمار توصیفی و تحلیلی تجزیه وتحلیل داده ها صورت گرفت. یافته ها: در مطالعه حاضر 174 پرستار، پزشک، فیزیوتراپ به پرسش نامه پاسخ دادند. 57/8 درصد از نمونه ها زن و بیشتر پاسخ دهندگان (59/8 درصد) مجرد بودند. براساس یافته های مطالعه حاضر، موانع مرتبط به بیمار کمترین میانگین (0/108±, 0/411) و موانع فرهنگی بیشترین میانگین (0/146±, 0/478) را در بین موانع تاثیرگذار درخصوص تحرک زودهنگام به خود اختصاص داده اند. نتیجه گیری: براساس یافته های این مطالعه، لازم است موانع تحرک زودهنگام در بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه به خصوص موانع فرهنگی مورد بررسی قرار گیرد و برهمین اساس، راهنمای بالینی و پروتکل مناسب جهت مدیریت و کاهش این موانع طراحی و تدوین شود.

زمینه و هدف: بهورزان به دلیل بر عهده داشتن مسیولیت های متعدد در تامین سلامت بیماران تحت تاثیر عوامل متعدد استرس زا هستند که ممکن است به بروز فرسودگی شغلی در آن ها منجر شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط استرس شغلی با فرسودگی شغلی در بهورزان دانشگاه علوم پزشکی ساوه در سال 1398 انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه همبستگی توصیفی است که بر روی همه 128 بهورز شهرستان های ساوه و زرندیه انجام شد. ابزار گردآوری داده ها، پرسش نامه مشخصات جمعیت شناختی، پرسش نامه فرسودگی شغلی ماسلش و استرس شغلی اشپیلبرگر بود. برای توصیف داده ها از آمارهای توصیفی و برای بررسی ارتباط بین متغیرها از آزمون های آماری تی مستقل، تحلیل واریانس و همبستگی پیرسون در نرم افزار SPSS نسخه 18 استفاده شد. یافته ها: میانگین نمره استرس شغلی در بین بهورزان مورد مطالعه 48/60±, 140/7 بود که از میانه نمره ابزار (یعنی 150) پایین تر بود. میانگین نمره فراوانی فرسودگی شغلی در بعد خستگی عاطفی 8/30±, 23/43، میانگین نمره فراوانی شخصیت زدایی 4/78±, 17/00 و موفقیت فردی 6/74±, 14/43 بود. بین استرس شغلی با فراوانی خستگی عاطفی (0/59=P<0/001, r) و شخصیت زدایی (P<0/001, r=0/22)، ارتباط مستقیم و معنادار و بین استرس شغلی و فراوانی موفقیت فردی (0/001>P، 0/47=r) ارتباط معکوس و معنادار وجود داشت. به این معنی که با افزایش استرس شغلی، فرسودگی در دو بعد خستگی عاطفی و شخصیت زدایی نیز افزایش و با افزایش استرس شغلی، نمره موفقیت فردی کاهش می یابد. نتیجه گیری: بهورزان در این مطالعه دارای سطح استرس متوسط و سطح فرسودگی شغلی بالا در حیطه های شخصیت زدایی و موفقیت فردی بودند. باتوجه به میزان بالای فرسودگی شغلی و ارتباط آن با استرس شغلی در بهورزان و نظر به این که این عوامل می توانند بر کیفیت ارایه خدمات سلامتی تاثیر منفی دشته باشند، انجام مداخلات لازم برای کاهش و مدیریت استرس و فرسودگی شغلی در کارکنان بهورزی ضروری می باشد.

زمینه و هدف: فرسودگی شغلی کیفیت زندگی، سطح عملکردی و تعهد سازمانی پرستاران را کاهش و قصد ترک شغل را افزایش می دهد. مطالعات مختلف نشان داده اند که توانمندسازی کارکنان و مشارکت دادن آن ها در تصمیم گیری ها باعث کاهش فرسودگی شغلی می شود. رفتارهای توانمندساز موثر رهبران باعث احساس توانمندی، استقلال و انگیزه در کارکنان می شود. ناظران و مدیران پرستاری نقش بسیار مهمی در توانمندسازی کارکنان دارند. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط رفتارهای توانمندساز رهبران پرستاری با فرسودگی شغلی پرستاران انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی همبستگی در سال 1399 در مرکز قلب و عروق شهید رجایی انجام شد. جامعه پژوهش شامل پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه (سی سی یو و آی سی یو) بود. شرکت کنندگان 165 پرستار بودند که به روش دردسترس انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از پرسش نامه رفتارهای توانمندساز رهبران و پرسش نامه فرسودگی شغلی ماسلاچ استفاده شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندگانه در نرم افزار SPSS نسخه 24 انجام شد. یافته ها: میانگین و انحراف معیار سن پرستاران مورد بررسی 7/20±, 36/73 سال بود و پرستاران در محدوده سنی 24 تا 53 سال قرار داشتند. همچنین، 104 نفر (63 درصد) از پرستاران مورد بررسی خانم و 61 نفر (37 درصد) آقا بودند. بیشتر پرستاران (59/4 درصد) متاهل بودند. ضرایب همبستگی پیرسون نشان دهنده رابطه معکوس بین نمرات ابعاد پرسش نامه رفتارهای توانمندساز رهبران پرستاری و نمرات خستگی عاطفی و مسخ شخصیت پرسش نامه فرسودگی شغلی پرستاران بود (P<0/001). همچنین رابطه مستقیم بین نمرات ابعاد پرسش نامه رفتارهای توانمندساز رهبران پرستاری و موفقیت فردی دیده شد (P<0/001). نتیجه گیری: براساس نتایج مطالعه حاضر، رفتارهای توانمندساز رهبران در بیمارستان موردمطالعه در حد متوسط بوده است. هرچه رفتارهای توانمندساز رهبران از سطح بالاتری برخوردار باشند، فرسودگی شغلی پرستاران در ابعاد مختلف کاهش پیدا می کند.

زمینه و هدف: بستری نوزادان در بخش مراقبت های ویژه نوزادان سبب از بین رفتن یا تاخیر در روند دلبستگی مادر و نوزاد می شود. از سوی دیگر قرنطینه و محدودیت های فاصله گذاری اجتماعی در طی همه گیری ویروس کووید-19 منجر به عواقب روان شناختی ازجمله افزایش ترس از ابتلا به کووید-19 می شود. این پژوهش با هدف تعیین ارتباط بین رفتارهای دلبستگی و ترس از کووید-19 در مادران دارای نوزاد بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان در بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی ایران در همه گیری کرونا انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی همبستگی، 195 مادر دارای نوزاد بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان مراکز آموزشی درمانی منتخب دانشگاه علوم پزشکی ایران شرکت کردند. نمونه گیری با روش مستمر انجام شد. ترس از کووید-19 با پرسش نامه ترس از کووید-19 و رفتارهای دلبستگی مادر و نوزاد از طریق ابزار مشاهده ای رفتارهای دلبستگی مادر و نوزاد آونت ارزیابی شد. از مادران دارای معیارهای ورود خواسته شد پرسش نامه ترس از کووید-19 را تکمیل کنند. سپس رفتارهای دلبستگی مادر و نوزاد توسط پژوهشگر مشاهده و ثبت شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل، کراسکال والیس، من ویتنی و آنووا تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: میانگین و انحراف معیار ترس از کووید-19 به ترتیب برابر با 5/40±, 19/04 و همچنین میانگین و انحراف معیار دلبستگی به ترتیب برابر با 12/57±, 52/31 می باشد. یافته ها نشان دادند، ارتباط معناداری بین میزان ترس از کووید-19 و دلبستگی مادر به نوزاد وجود نداشت (0/05). نتیجه گیری: دلبستگی عاطفی مادران به نوزادان مورد مطالعه پایین و ترس از کووید-19 در آن ها تقریبا بالا بود. هرچند بین ترس از ابتلا به کووید-19 و دلبستگی مادر به نوزاد ارتباط معناداری دیده نشد، به نظر می رسد توجه به عوامل موثر در ارتقای دلبستگی عاطفی میان مادر و نوزادان بستری در بخش مراقبت ویژه ضروری است. همچنین توجه کادر درمان و پرستاران به این گروه از مادران در همه گیری هایی مانند کووید-19 و استفاده از راهکارهایی برای کاهش ترس آن ها از ابتلا و انتقال بیماری توصیه می شود.

زمینه و هدف: پرستاران به عنوان بزرگترین گروه ارایه دهنده خدمات به بیماران از جمله در دوران همه گیری کووید-19 هستند. با تشدید این بیماری و نیاز به مراقبت پیشرفته تر، این بیماران در بخش مراقبت ویژه بستری می شوند. باتوجه به در قرنطینه ماندن، نداشتن ملاقات و دوری از خانواده نیاز به مراقبت معنوی در این بیماران به شدت احساس می شود و این بیماران نیازمند حضور پرستاران با صلاحیت جهت ارایه مراقبت معنوی می باشند. پژوهش حاضر با هدف بررسی صلاحیت مراقبت معنوی پرستاران بخش های مراقبت ویژه کووید-19 در بیمارستان های آموزشی شهر اراک انجام شد. . روش بررسی: این مطالعه، یک پژوهش توصیفی از نوع مقطعی بود. در این مطالعه 142 پرستار شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اراک از بهمن ماه سال 1400 تا خرداد ماه سال 1401 به شیوه نمونه گیری تمام شماری مشارکت کردند. ابزار گردآوری داده ها ابزار روا و پایاشده شایستگی مراقبت معنوی بود. داده ها تحت نرم افزار SPSS نسخه 16 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد، میانگین نمره کلی شایستگی مراقبت معنوی، 14/45±, 100/71 به دست آمد که از نمره میانه ابزار (81) بالاتر بود. سایر یافته ها حاکی از آن بود که از میان مشخصات فردی پرستاران، شایستگی مراقبت معنوی با وضعیت تاهل (0/044=P)، تمایل به داشتن اضافه کار (0/001>P)، سن (0/011=P)، کل سابقه کار (0/030=P) و سابقه کار در بخش ویژه (0/025=P)، ارتباط آماری معنا داری داشت، به گونه ای که در پرستاران متاهل، خواهان اضافه کار، سن بالاتر و سابقه کار بیشتر، شایستگی مراقبت معنوی بالاتر گزارش شد. نتیجه گیری: باتوجه به بالاتر بودن بودن میانگین نمره کلی شایستگی مراقبت معنوی از نمره میانه ابزار، شایستگی مراقبت معنوی در پرستاران مورد پژوهش مطلوب ارزیابی شد. نتایج این مطالعه می تواند پایه ای برای مطالعات آتی در جهت ارتقای کیفیت مراقبت پرستاری و شایستگی مراقبت معنوی پرستاران باشد.

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش تنظیم هیجان با شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر تاب آوری و شفقت به خود در زنان مبتلایان به سندرم روده تحریک پذیر انجام شده است. روش بررسی: این پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش تعداد 300 نفر از بیماران زن مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر در شهر ایلام بودند که در سال 1398-1399 به مطب خصوصی پزشکان متخصص داخلی مراجعه کردند. حجم نمونه براساس معادله برآورد حجم نمونه فلایس، 12/07 به دست آمد که برای اطمینان برای هر گروه 20 نفر در نظر گرفته شد. 60 نفر به روش خوشه ای ساده و براساس رضایت آگاهانه که معیارهای ورود را داشتند، به عنوان نمونه انتخاب شدند و سپس براساس ویژگی های جمعیت شناسی در 3 گروه (20 نفر تحت آموزش تنظیم هیجان براساس مدل گراس، 20نفر تحت ذهن آگاهی مبتنی بر شناخت درمانی و 20 نفر هم گروه کنترل) جایگزین شدند. بعد از ارایه آموزش ها، پس آزمون در مورد گروه ها اجرا شد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، پرسش نامه تاب آوری کونور-دیویدسون (CD-RIS) و پرسش نامه شفقت به خود نف بوده است. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارSPSS نسخه 23 و آزمون آماری تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر انجام شد. یافته ها: آموزش تنظیم هیجان و آموزش شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر تغییرات تاب آوری افراد و شفقت به خود و مولفه های آن تاثیر دارد (0/001=P). بین آموزش های انجام شده بر روی مبتلایان به سندرم روده تحریک پذیر تفاوت معناداری وجود دارد و شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی در مقایسه با آموزش تنظیم هیجانی تاثیر بیشتری بر تاب آوری و شفقت به خود و مولفه های آن داشته است. نتیجه گیری: باتوجه به یافته های پژوهش، می توان از شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی به عنوان روش موثر برای افزایش تاب آوری و شفقت به خود در زنان مبتلایان به سندرم روده تحریک پذیر استفاده کرد.

زمینه و هدف: یک بعد مهم از زندگی زنان را باروری جهت تولید مثل و حفظ بقا شامل می شود. ارایه مراقبت های دوران بارداری در حیطه زنان علاوه بر این که مقرون به صرفه است، باعث حفظ و ارتقای سلامت مادر و جنین و درنتیجه سلامت کل خانواده و افزایش جمعیت جامعه می شود. این پژوهش با هدف استخراج مشوق ها و بازدارنده های دریافت مراقبت های دوران بارداری در سال 1401 در شهر زاهدان (جنوب شرق ایران) انجام شد. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع کیفی با رویکرد تحلیل محتوای قراردادی است. جمع آوری داده ها به صورت هدفمند از طریق مصاحبه نیمه ساختاریافته عمیق با انجام مصاحبه با 26 مشارکت کننده (8 پرستار و 18 زن باردار) که از مراقبین سلامت و زنان باردار مراجعه کننده به پایگاه سلامت بودند تا مرحله اشباع داده ها ادامه یافت. تحلیل اطلاعات هم زمان با جمع آوری به روش 4 مرحله ای گرانیهام انجام شد. برای صحت و استحکام داده ها از 4 روش اعتبار، تاییدپذیری، قابلیت اعتماد و انتقال پذیری استفاده شد. یافته ها: پس از تحلیل، 504 کد به دست آمد که براساس شباهت ها به 215 کد خلاصه شدند، 19طبقه اولیه و 2 طبقه اصلی تحت عناوین»بازدارنده های دریافت مراقبت های دوران بارداری» و »مشوق های دریافت مراقبت های دوران بارداری» و 6 زیرطبقه نهایی شامل بازدارنده های سازمانی، بازدارنده های فردی، درک مفید بودن انجام مراقبت، ارایه مراقبت های رایگان، آموزش های مراقبت از خود، ارتباط مناسب مراقبین سلامت طبقه بندی شدند. نتیجه گیری: سیاستگذاران و برنامه ریزان افزایش جمعیت و طرح ملی جوانی جمعیت در کشور می توانند از مشوق ها و بازدارنده های دریافت مراقبت های دوران بارداری جهت برنامه ریزی و ارتقاء سلامت زنان باردار استفاده کنند.