پژوهش در پزشکی
سال:1401 | دوره:46 | شماره:3 |تعداد مقالات:14

سابقه و هدف به نظر می رسد اجرای فعالیت در زمان های مختلف روز با پاسخ متفاوتی در عملکرد سیستم اتونوم قلبی همراه باشد. هدف از این پژوهش، بررسی اثرات حاد فعالیت ورزشی درمانده ساز در ریتم های مختلف شبانه روزی بر تغییرپذیری ضربان قلب دوره ریکاوری مردان کم تحرک با وضعیت پیش پرفشاری خون است. روش کار در این مطالعه تجربی، تعداد 15 مرد کم تحرک دارای پیش پرفشار خونی استفاده از مقایسه ای درون آزمودنی و طرح متقاطع در سه نوبت صبح، ظهر و بعد از ظهر فعالیت هوازی وامانده ساز را اجرا کردند. تغییرپذیری ضربان قلب پایان پایه، پایان فعالیت و دقایق 5، 10، 20 و 30 دوره ریکاوری در هر نوبت فعالیتی با استفاده از هولتر مانیتور قلبی ثبت شد. داده های اولیه با استفاده از آزمون تحلیل واریانس در اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: با در نظرگیری مشخصات عمومی آزمودنی ها (انحراف معیار±, میانگین سن؛ 87/3 ±,3/35 سال، وزن؛ 73/5 ±,2/89 کیلوگرم و فشار خون متوسط 68/4 ±,2/101 میلی مترجیوه)، نتایج نشان داد اجرای فعالیت ورزشی وامانده ساز در نوبت بعد از ظهر نسبت به نوبت صبح و ظهر سبب تفاوت معنا داری در شاخص های انحراف معیار (1/0=P دقیقه 10 صبح، 01/0=P دقیقه 10 ظهر) و واریانس (01/0=P دقیقه 5 صبح، 001/0=P دقیقه 5 ظهر؛ 03/0=P دقیقه 10 صبح، 001/0=P دقیقه 10 ظهر) توالی های زمانی و شاخص های فرکانس پایین (03/0=P دقیقه 5 صبح، 01/0=P دقیقه 5 ظهر؛ 01/0=P دقیقه 10 صبح) و بالا (01/0=p دقیقه 5 صبح، 01/0=P دقیقه 5 ظهر؛ 04/0=P دقیقه 10 صبح، 01/0=P دقیقه 10 ظهر) تغییرپذیری ضربان قلب دقایق 5 و 10 دوره ریکاوری می شود. نتیجه گیری: در صورت اجرای فعالیت هوازی درمانده ساز توسط مردان کم تحرک دارای پیش پرفشار خونی، اجرای این مدل از فعالیت هوازی در نوبت بعد از ظهر مطلوب است.

سابقه و هدف آسیب اکسایشی لیپیدی واکنشی است که مستلزم حمله بنیان های آزاد به اسیدهای چرب غیر اشباع با پیوندهای چندگانه است. سیر با برخورداری از آثار ضد اکسایشی می تواند ضمن مقابله با آثار نامطلوب فشار اکسایشی ناشی از بیماری ها، سبب کاهش شاخص آسیب های غشای سلولی شود. هدف پژوهش حاضر، پاسخ شاخص پراکسیداسیون لیپیدی به مصرف طولانی مدت سیر متعاقب فعالیت ورزشی وامانده ساز بود. روش کار مطالعه حاضر از نوع تجربی و جامعه آن دانشجویان پسر غیر فعال دانشگاه آزاد اهر با دامنه سنی 23-19 است که تعداد 26 نفر براساس پیشینه تحقیقات انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه دارونما، مکمل قرص سیر در دو دوز 500 و 1000 میلی گرمی در روز توزیع شدند. نمونه های خونی اول و دوم در حالت پایه و پس از فعالیت ورزشی وامانده ساز و نمونه های سوم و چهارم پس از 8 هفته مکمل سازی و در همان شرایط به منظور سنجش شاخص پراکسیداسیون لیپیدی گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری (0/05

سابقه و هدف استفاده از فرآورده های گیاهی دارای خواص ضدمیکروبی در سال های اخیر بسیار مورد توجه محققان قرار گرفته است. عصاره های گیاهی به ویژه عصاره اسطوخودوس به دلیل دارا بودن اسیدهای فنولی و ترکیبات ترپنوییدی موثر از نظر کاربرد آن در صنایع دارویی و پزشکی از اهمیت و جایگاه ویژه ای برخوردارند. این مطالعه با هدف بررسی خواص ضد باکتریایی عصاره های اسطوخودوس بر برخی باکتری های شایع بیماری زای بیمارستانی در مقایسه با آنتی بیوتیک ها در شرایط آزمایشگاهی اجرا شد. روش کار در این مطالعه که یک تحقیق تجربی و از نوع مطالعات آزمایشگاهی است، از سرشاخه های گیاه اسطوخودوس برای تهیه عصاره های اتانولی و متانولی در غلظت های مختلف (500، 250، 125، 5/62، 25/31، 62/15، 81/7 میلی گرم بر دسی لیتر) به روش ماسیراسیون استفاده شد. برای شناسایی و سنجش اسیدهای فنولی از قبیل رزمارینیک اسید و کافییک اسید در عصاره ها از دستگاه کروماتوگرافی مایع با کارآیی بالا (HPLC) استفاده شد. برای تعیین قطر هاله عدم رشد و حداقل غلظت بازدارندگی (MIC) و حداقل غلظت کشندگی (MBC) از روش انتشار از چاهک در آگار و روش میکرودایلوشن بر روی چهار سویه از باکتری های شایع بیماری زا شامل سالمونلا تیفی موریوم (Salmonella typhimurium)، شیگلا دیسانتری (Shigella dysenteriae)، استافیلوکوکوس اوریوس (Staphylococus aureus) و استرپتوکوک پیوژنز (Streptococcus pyogenes) استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات حاصل با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه (One-way ANOVA) در سه تکرار در سطح 0/01>p انجام شد. یافته ها: میزان هر دو ترکیب رزمارینیک اسید (5/0±,6/4 گرم در 100 گرم وزن خشک) و کافییک اسید (2/0±,7/2 گرم در 100 گرم وزن خشک) در عصاره متانولی بیشتر از عصاره اتانولی بود. بین غلظت های مختلف عصاره اتانولی، تنها غلظت های 500 و 250 میلی گرم بر دسی لیتر عصاره به ترتیب با ایجاد 1/0±, 12 و2/0±,10 میلی متر قطر هاله عدم رشد موثر بوده است. حداقل غلظت میکروب کشی در همه آنتی بیوتیک ها و باکتری های بیماری زا در غلظت 125 میلی گرم بر دسی لیتر عصاره متانولی به دست آمد. حداقل غلظت مهارکنندگی برای باکتری های استافیلوکوکوس اوریوس و شیگلا دیسانتری در غلظت 250 میلی گرم بر دسی لیتر عصاره ها حاصل شد. نتیجه گیری: عصاره متانولی گیاه اسطوخودوس احتمالا به دلیل استخراج بیشتر اسیدهای فنولی تاثیر بازدارندگی بهتری نسبت به عصاره اتانولی علیه باکتری های مورد آزمایش داشت.

سابقه و هدف امروزه، استفاده از فلزات نظیر نقره، مس، طلا و آلومینیوم در فرم های مختلف از جمله نانوذرات به عنوان ترکیباتی ضد میکروبی و باکتری کش رواج پیدا کرده است. این مطالعه به منظور بررسی اثر نانوذره روی بر باکتری سودوموناس آیروژینوزا (ATCC 27853) انجام گرفت. روش کار در این مطالعه تجربی نانوذره روی از شر کت نانو پارس، تهران تهیه شد. از باکتری سودوموناس آیروژینوزا (ATCC 27853) به عنوان میکروارگانیسم مورد آزمایش استفاده شد. مقایسه فعالیت ضدباکتریایی نانو ذره روی با بنزآلکونیوم با استفاده از روش انتشار در آگار (دیسک دیفیوژن) و رقت سازی سریالی (دایلوشن) بررسی شد. داده های به دست آمده، توسط نرم افزار spss ورژن 22 (IBM, Armonk, NY, USA) و با استفاده از روش آماری آنالیز واریانس یکطرفه (One way ANOVA) و آزمون توکی تجزیه و تحلیل آماری شد. یافته ها: نتایج حاکی از آن بود که با اضافه شدن نانو ذرات روی به حلال بنزآلکونیوم کلراید میزان قطر هاله عدم رشد باکتری سودوموناس از 1±, 9 به 3/05±,19/66افزایش داشت (0/01P-value =). میزان MIC و MBC برای نانوذره روی به ترتیب 0/15 و 0/24 میلی گرم بر میلی لیتر بود. در حالی که میزان MIC و MBC برای نانوذره روی + حلال بنزآلکونیوم کلراید 10 درصد به ترتیب 0/03 و 0/04 بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد که استوک نانو ذرات با حلال بنزآلکونیوم کلراید در مقابل باکتری سودوموناس آیروژینوزا در غلظت های مختلف دارای اثر باکتری کشی یا ممانعت کنندگی رشد است و در غلظت های بیشتر از غلظت MIC دارای اثر باکتری کشی سریع است. از نانوذره اکسید روی می توان برای پیشگیری و یا کمک به درمان عفونت های سودوموناس آیروجینوزا استفاده کرد.

سابقه و هدف حافظه و یادگیری از مهم ترین فرآیند های رفتاری هستند که در عالی ترین سطوح عملکردی سیستم عصبی مرکزی رخ می دهند. پروبیوتیک ها، میکرو ارگانیسم های زنده ای هستند که در صورت مصرف به اندازه کافی، سبب بهبود سلامت میزبان می شوند. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی اثر پروبیوتیک Bifido bacterium bifidum بر دانسیته نورونی هیپوکامپ در رت های آلزایمری است. مواد و روش ها: در این تحقیق تجربی تعداد 30 رت نر نژاد ویستار با وزن حدود 200 تا 250 گرم تهیه شد و به طور تصادفی به 5 گروه کنترل، آلزایمری و 3 گروه تیمار تقسیم شدند. برای القای آلزایمر، استروپتوزوتوسین با دوز 5 میلی گرم/ کیلوگرم با حجم 5 میکرولیتر در هر بطن جانبی موش به روش استریوتاکسی تزریق شد. در گروه های تیمار همزمان با تزریق STZ به مدت 21 روز به صورت درون صفاقی پروبیوتیک با دوزهای ml/CFU6-10، 7-10، 8-10 تزریق شد. پس از 21 روز رت های تیمار شده با رامپون و کتامین بیهوش و پس از انجام متد پرفیوژن، مغز از جمجمه خارج و در فرمالین نمکی10 درصد قرار گرفت. پس از طی مراحل پاساژ بافتی از مغز برش های هفت میکرونی تهیه شد و با آبی تولوییدین و اریتروزین رنگ آمیزی شدند. از نواحی CA1, CA2, CA3 DG عکسبرداری و به طریق دایسکتور و متد استریولوژی دانسیته نورونی محاسبه و نتایج گروه ها با استفاده از آزمون ANOVA با هم مقایسه شدند. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که در گروه های تیمار شده با پروبیوتیک Bifido bacterium bifidum در تمام مناطق هیپوکامپ دانسیته نورونی نسبت به گروه آلزایمری افزایش (معنادار 0/001>P) داشته است. نتیجه گیری: به نظر می رسد پروبیوتیک Bifido bacterium bifidum با داشتن اثرات ضد التهابی و آنتی اکسیدانتی توانسته از ضایعات سیستم عصبی ممانعت کند.

سابقه و هدف زخم معده یک بیماری مزمن دستگاه گوارش است که یکی از عوامل ایجاد آن استفاده از داروی ضدالتهاب غیراستروییدی (NSAID) است که خطر عوارض گوارشی مانند زخم یا خونریزی را افزایش می دهد. استفاده از آنتی اکسیدان ها به عنوان کمک درمانی برای این بیماری بسیار مورد توجه است. اسیدپانتوتنیک نوعی ویتامینB و یک آنتی اکسیدان قوی است که در متابولیسم کربوهیدرات ها، چربی ها و پروتیین ها در بدن نقش مهمی دارد. هدف از این مطالعه بررسی اثر اسیدپانتوتنیک بر فاکتورهای آنتی اکسیدانی در بهبود مدل های تجربی زخم معده القا شده با ایندومتاسین در موش های نر کوچک آزمایشگاهی نژاد NMRI بود. روش کار در این مطالعه تجربی، 60 موش نر بالغ NMRI (با وزن 30-25 گرم) به طور تصادفی به 10 گروه تقسیم شدند. موش های گروه کنترل دست نخورده بودند. گروه شاهد، حلال اسیدپانتوتنیک (نرمال سالین) را دریافت کرد. گروه های تجربی، اسیدپانتوتنیک را در دوزهای 100، 200 و 400 میلی گرم/کیلوگرم، امپرازول (40 میلی گرم/کیلوگرم) به عنوان داروی استاندارد و ایندومتاسین (18 میلی گرم/کیلوگرم) را برای ایجاد زخم به صورت گاواژ به مدت دو هفته دریافت کردند. 6 ساعت بعد از دریافت ایندومتاسین و ایجاد زخم، معده موش ها برای ارزیابی ماکروسکوپی زخم در سطح اپیتلیال، ضایعات قابل مشاهده، التهاب به همراه خونریزی و ادم، همچنین ارزیابی بیوشیمیایی آنزیم های آنتی اکسیدانی به وسیله جذب نوری با دستگاه الایزاریدر، خارج و بررسی شدند. داده های آماری بوسیله آنالیز واریانس یکطرفه تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: تجویز ایندومتاسین، میزان آنتی اکسیدان های معده نظیر سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، گلوتاتیون پراکسیداز(GPx) و فعالیت کاتالاز (CAT)را به صورت معناداری کاهش می دهد (0/001>P) و سطح مالون دی آلدیید (MDA) را در مقایسه با گروه کنترل سالم افزایش می دهد (0/001>P). درمان با اسیدپانتوتنیک، میزان SOD و CAT را با دوزهای 200 (0/01>P) و 400 میلی گرم/کیلوگرم (0/001>P) و GPx در هر دو دوز (0/001>P) به طور معناداری افزایش و سطح MDA با دوزهای 200 (0/05>P) و 400 میلی گرم/کیلوگرم (0/001>P) به طور معناداری کاهش داد. نتیجه حاصل از اسید پانتوتنیک 400 میلی گرم/کیلوگرم هم ارز با امپرازول بود و این دو نسبت به هم اختلاف معناداری ندارند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که اسیدپانتوتنیک بتواند از معده در برابر زخم ناشی از ایندومتاسین محافظت کند.

سابقه و هدف باروری در مردان شامل توانایی تولید اسپرم نرمال به تعداد کافی است، عوامل متعددی در روند اسچرماتوژنز و کیفیت پارامترهای اسپرم تاثیرگذار است. از این عوامل می توان به مصرف بعضی داروهای شیمیایی ازجمله زینک و بایولوزاکس-اچ (ترکیب لوزارتان + هیدروکلروتیازید) از داروهای رایج در درمان فشار خون اشاره کرد. پژوهش حاضر به بررسی اثر این داروها براسپرماتوژنز و بیان دوژن موثر بر آن در بیضه رت پرداخته است. روش کار در این مطالعه تجربی32 سر موش نژاد ویستار 10-12 هفته ای تهیه و به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شد (8 =n). گروه شاهد دریافت آب مقطر، گروه تیمار بایولوزاکس-اچ (Lnh) با ترکیب (5/12/50 گرم/کیلوگرم وزن بدن از هیدروکلروتیازید ولوزارتان) و گروه تیمار روی (Zn) با (30 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) وگروه (LnhZn) (20 میلی گرم بایولوزاکس-اچ + روی) به صورت توام و به روش (مری-معده ای) و به مدت 60 روز، ادامه یافت. پس از اتمام دوره، بافت بیضه، پارامترهای اسپرمی و میزان بیان ژن های AR و DAZL در تمامی گروه ها بررسی شد. تحلیل واریانس یک طرفه آنوا و آزمون های توکی انجام شد. یافته ها: در گروه Lnh کاهش معنادار در تعداد سلول های اسپرماتید(8/1 ±,34/1) در مقایسه با کنترل مشاهده شد. در گروه Zn، همه عوامل مشابه گروه کنترل بودند و تعداد اسپرماتوسیت ها (1/3 ±,75/11) و سلول های سرتولی (3/4 ±,14/63) در این گروه هادر مقایسه با کنترل افزایش یافت اما این افزایش تنها در تعداد اسپرماتوسیت ها به صورت معنادار مشاهده شد. (0/05

سابقه و هدف یکی از مشکلات در درمان های ارتودنسی ثابت، تغییر در خشونت سطحی سیم های ارتودنسی است. وجود ناهمواری های سطحی بر روی سیم های ارتودنسی می تواند بر روی خوردگی، اصطکاک، حرکات دندانی، سازگاری نسجی و زیبایی تاثیر بگذارد. این مطالعه به اندازه گیری و بررسی تاثیر نوشابه های گازدار بر خشونت سطحی سیم های نیکل تیتانیوم و استنلس استیل پرداخته است. روش کار تحقیق به صورت تجربی In vitro بر روی 80 عدد سیم انجام گرفت. بسته های 10 عددی سیم های ارتودنسی نیکل تیتانیوم و استنلس استیل با سطح مقطع دایره با قطر 0/016اینچ و سطح مقطع مستطیل در ابعاد 022/0× 016/0 اینچ از کمپانی American Orthodontics (AO) در قطعات 10 میلی متری به صورت تصادفی آماده شدند نمونه ها با محلول آلکالینی تمیز شدند و سپس خشونت سطحی سیم ها به وسیله دستگاه پروفیلومتر سنجیده شد. همه نمونه ها ابتدا در ویال پلاستیکی حاوی 10 میلی لیتر نوشابه گازدار (کوکاکولا 2/74 (pH= به مدت 4 دقیقه و سپس در بزاق مصنوعی با 7 pH= قرار گرفتند. این روند به طور روزانه برای مدت30 روز تکرار شد. در نهایت، خشونت سطحی دوباره ارزیابی شد و با مقدار قبل از مداخله مقایسه شد. در هر گروه تغییرات قبل و بعد توسط آزمون Wilcoxon اندازه گیری شده و به وسیله آنالیز آماری Mann-u-Whitney معنادار بودن اختلاف بین گروه ها بررسی شد. یافته ها: آنالیز نشان داد که میزان تغییرات زبری سطحی در چهار گروه مذکور به لحاظ آماری معنادار نبود (0/9>P) میزان تفاوت همچنین، در مقایسه متغیر های Ra, Rq, Rz، بین گروه های استنلس استیل و نیکل تیتانیوم قبل و بعد از قرار دادن سیم ها در نوشابه کوکاکولا نشان داد که هر سه متغیر در استنلس استیل بیشتر از نیکل تیتانیوم است. مثلا به عنوان نمونه مقدار متغیر های Ra، RqوRz در سیم های استیل و نیکل تیتانیوم 0/016بترتیب 3/55 ±,18/08، 8/84 ±,105/31، 4/54 ±,95/64 در مقابل 0/34 ±,6/19، 3/66 ±,60/78، 1/91 ±,53/74 است (0/9

سابقه و هدف سودوموناس آیروژینوزا به عنوان یکی از مهم ترین عوامل بیماری زای بیمارستانی مطرح است. یکی از مشکلات درمانی این باکتری، مقاومت آنتی بیوتیکی آن به درمان های رایج آنتی بیوتیکی است که با تولید بیوفیلم مرتبط است. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر نانوذره کورکومین بر روی بیان ژن بیوفیلم در سودوموناس آیروژینوزا در شرایط آزمایشگاهی انجام شده است. روش کار در مطالعه تجربی (in vitro) حاضر تعداد 50 جدایه سودوموناس آیروژینوزا از بیمارستان فیروزگر جمع آوری شد. شیوع ژن های pilA، algX، lasI و estA با استفاده از PCR، درت تشکیل بیوفیلم با روش میکروتیتر پلیت وMIC برای نانوپارتیکل کورکومین با استفاده از روش میکرودایلوشن براث تعیین شد. به منظور بررسی تاثیر بازدارندگی نانوپارتیکل کورکومین بر بیان ژن های مورد بررسی، از تکنیک مولکولی Real-time PCR استفاده شد. در نهایت داده ها با استفاده از نرم افزارهای آماری REST 2009 وGraphPad Prism 8 (GraphPad Software, Inc) تجزیه و تحلیل شدند. آزمون ناپارامتری کروسکال والیس (Kruskal-Wallis Test) برای بررسی میانگین تغییرات بیان ژن های مورد مطالعه نسبت به نمونه کنترل در حضور ژن کنترل داخلی 16srRNA استفاده شد و (0/05P-value<). معنادار در نظر گرفته شد. یافته ها: شیوع ژن های pilA، algX، lasI و estA به ترتیب 40 درصد، 100درصد، 100درصد و 94 درصد بود. 38 درصد سویه ها تولید کننده بیوفیلم قوی، 54 درصد متوسط و 8درصد ضعیف بودند. مقدارMIC برای همه جدایه ها و سویه کنترل مثبت PAO1 یکسان و غلظتی معادل 128 میکروگرم در میلی لیتر از نانوذره بود. میزان بیان ژن های pilA، algX و lasI به ترتیب 1/91، 2/9 و 3/98 بار کاهش یافت. اما میزان بیان ژن estA 0/19 افزایش نشان داد. تغییرات مشاهده شده در بیان ژن از لحاظ آماری معنادار بود (0/05 < P-value). نتیجه گیری: با توجه به تاثیر مهاری نانوکورکومین بر ژن بیوفیلم سودوموناس آیروژینوزا احتمالا بتوان از این نانوذره به عنوان یک گزینه درمانی علیه این باکتری و مهار ژن ویرولانس آن استفاده کرد.

سابقه و هدف سلول های بنیادی در التیام زخم ها نقش موثری دارند، گرچه مکانیسم اثرات ترمیمی این سلول ها هنوز هم روشن نیست. مطالعه حاضر به بررسی اثر تزریق سلول های فیبروبلاست بر التیام زخم های دیابتی و تغییرات ضخامت و کشسانی پوست در موش های صحرایی نر پرداخته است. این تحقیق طی سال 1399 در آزمایشگاه بیوتکنولوژی جاوید انجام گرفت. روش کار طی این تحقیق تجربی-آزمایشگاهی سلول های فیبروبلاست از پوست ختنه گاه جداسازی شدند. 12 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار دیابتی شده با استرپتوزوتوسین به دو گروه کنترل (دریافت کننده نرمال سالین) و تیمار شده با سلول های فیبروبلاست تقسیم بندی شدند. زخم هایی به قطر 8/0 سانتی متر به وسیله پانچ بیوپسی در ناحیه پشت موش ها ایجاد شدند. در روز اول تجربه و روزهای 7، 14 و 21 پس از تیمار با استفاده مشاهده مورفولوژیک و سونوگرافی و سنجش الاستیسیته، ترمیم پوست ارزیابی شد. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: سرعت التیام زخم همراه با میزان ضخامت و کشسانی پوست در گروه تیمار با سلول های فیبروبلاست نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری یافت. طی روزهای 14 و 21 پس از تیمار و در مقایسه با روز 7 افزایش معنادار خاصیت ارتجاعی (R2)، و بهبودی پس از تغییر شکل R7 (به ترتیب 0/01>p و 0/001>p) و کشسانی خالص (R5 (به ترتیب 0/001>p و 0/01>p) در پوست ناحیه زخم مشاهده شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که سلول های فیبروبلاست مشتق شده از پوست ختنه گاه می توانند از طریق افزایش ضخامت و کشسانی پوست سبب تسریع التیام زخم دیابتی شوند.

سابقه و هدف VEGF یکی از عوامل آنژیوژنیک مهم است که بیان و سطوح پلاسمایی آن تحت تاثیر چاقی قرار می گیرد و اثرات آن می تواند سلامتی بخش یا القا کننده بیماری باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر شش هفته تمرین تناوبی بر بیان ژن VEGF عضله صاف عروقی در موش های صحرایی نر تحت رژیم پر چرب انجام شد. روش کار در یک مطالعه تجربی تعداد 40 سر موش صحرایی نر بر اساس مطالعه پیشینه ها و با استفاده از نرم افزار جی پاور به صورت تصادفی به چهار گروه 1) کنترل (رژیم غذایی استاندارد)، 2) رژیم پرچرب 1 (هشت هفته رژیم پرچرب)، 3) رژیم پرچرب 2 (14 هفته رژیم پرچرب)، 4) رژیم پرچرب و تمرین تناوبی) تقسیم شدند. حیوانات گروه های 2تا 5 ابتدا به مدت هشت هفته رژیم پرچرب (60 درصد کالری از چربی) مصرف کردند. در هفته هشتم گروه رژیم پرچرب 1 به منظور تعیین سطح VEGF در شروع مداخله تمرینی آسان کشی و نمونه گیری از آن انجام شد. گروه رژیم پرچرب و تمرین از هفته نهم تا 14 به مدت شش هفته تمرین تناوبی را انجام دادند. تمرین تناوبی شامل 5 تا 12 وهله 60 ثانیه ای دویدن با شدت 24 تا 32 متر بر دقیقه و فواصل کار سبک 75 ثانیه ای به مدت شش هفته (برای اطمینان از سازگاری های اکسایشی با تمرین تناوبی) و پنج روز در هفته بود. برای بررسی بیان ژن VEGF بافت عروقی از ناحیه چادرینه برداشته و با تکنیک PCR Real Time اندازه گیری شد. برای مقایسه گروه ها از آزمون من ویتنی استفاده شد. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد هشت هفته رژیم پرچرب بیان ژن VEGF در عضله صاف عروق موش های صحرایی نر را به طور معنا داری نسبت به گروه کنترل افزایش داد (0/001=P) میزان بیان ژن VEGF پس از 14 هفته رژیم پرچرب به طور معنا داری پایین تر از هشت هفته بود (0/005=P) بیان ژن VEGF پس از شش هفته تمرین تناوبی به طور معنا داری پایین تر از هشت هفته رژیم پرچرب بود (0/001=P) و تفاوت معناداری با گروه های 14 هفته رژیم پرچرب و کنترل نداشت. نتیجه گیری: احتمالا تمرین تناوبی می تواند با کاهش بیان VEGF در عروق بافت چربی احشایی آنژیوژنز آن را کاهش و درنتیجه از توسعه بافت چربی جلوگیری کند.

سابقه و هدف از دست رفتن برگشت ناپذیر سلول های گانگلیونی شبکیه بر اثر بیماری های تخریب عصبی منجر به نابینایی می شود. از آنجا که تخریب سلول های عصبی به صورت غیر قابل برگشت و پیش رونده است، شناسایی عوامل تخریب گر و جلوگیری از ایجاد این تخریب اهمیت ویژه ای در حفظ بینایی دارد. مطالعات اخیر، تشکیل تایو پاتوژن در سیستم عصبی مرکزی را به عنوان عامل مهم و پیش برنده تخریب عصبی در پی ضربات مغزی نشان داده اند. به ویژه نشان داده شد که کانفورمر سیس (Cis-p tau) تایو فسفریله به شدت سمی بوده و نهایتا سبب مرگ سلول های عصبی می شود. در این مطالعه ما به بررسی حضور تایو پاتوژن در جسم سلولی و آکسون آسیب دیده سلول های گانگلیونی شبکیه برای اولین بار پرداختیم. روش کار روش ما به صورت آزمایش تجربی و با اثر مداخله ای بر سلول های گانگلیونی شبکیه است. موش های کوچک آزمایشگاهی تحت له شدگی عصب بینایی قرار گرفتند و در نتیجه آکسون سلول های گانگلیونی دچار آسیب شده و ارتباط چشم و عصب بینایی تحت تاثیر قرار گرفت. بینایی و رفتار موش پس از جراحی توسط تست رفتاری Visual cliff بررسی شد تا از تاثیر جراحی بر له شدگی عصب بینایی مطمین شویم. سپس وجود تایو پاتوژن در جسم سلولی و آکسون عصب بینایی به وسیله رنگ آمیزی ایمونوفلورسنت اختصاصی پروتیین تایو در طی 60 روز پس از آسیب بررسی شد. یافته ها: اولین نشانه های تجمع تایو پاتوژن 24 ساعت پس از آسیب عصب بینایی در لایه سلول های گانگلیون پس از رنگ آمیزی با آنتی بادی اختصاصی پروتیین تایو دیده شد، به طوری که در طی روزهای بعدی در نواحی بیشتری دیده شد. مشاهده ما در روز 60 پس از آسیب، مبنی بر حضور پروتیین تایو پاتوژن در هسته سلول های گانگلیون بود. همچنین اثبات بالارفتن بیان تایو پاتوژن به صورت کمی شده در مطالعه دیگری انجام شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تایو پاتوژن پس از آسیب له شدگی عصب بینایی، در سلول های شبکیه موش کوچک آزمایشگاهی تجمع می کند. بر این اساس می توان حضور تایو پاتوژن را به صورت کیفی به عنوان یکی از عوامل حاضر پس از آسیب عصب بینایی در شبکیه چشم و لایه سلول های عصبی آن نشان داد و همچنین میزان افزایش بیان آن در مطالعه دیگر اثبات شد. این پژوهش تا به حال در هیچ مطالعه ای در شبکیه چشم نشان داده نشده بود.

سابقه و هدف آمارها نشان می دهند که سرطان پستان دومین سرطان شایع در اغلب کشورهای جهان است. فاکتورهای بسیاری را می توان در بروز این بیماری دخیل دانست و احتمالا یکی از این فاکتور های مطرح در ایجاد سرطان پستان، خانواده هرپس ویریده است. هرپس سیمپلکس تیپ 1 یکی از اعضای این خانواده است که دارای DNA دو رشته ای و ساختار بیست وجهی است و با توجه به پروتیین های آنکوژن و توانایی تحریک سیستم ایمنی، در این مقاله شیوع این ویروس در نمونه های پستان بررسی شد. روش کار در این مطالعه توصیفی، 40 بافت سرطانی پستان و 50 بافت سالم کناری از بیمارستان طالقانی و امام حسین (ع) تهران، بین سال های 2017 و 2021 جمع آوری شد. پس از استخراج DNA با استفاده از فنول و کلروفرم و در نهایت تایید نحوه استخراج توسط ژن β,-گلوبین، شیوع هرپس ویروس سیمپلکس تیپ 1 در نمونه های سرطانی پستان و سالم کناری آنها با روش PCR بررسی شد. (در این مطالعه از IBM SPSS نسخه 22 و تست دقیق فیشر برای یافتن ارتباط بین شیوع هرپس ویروس سیمپلکس تیپ 1 و سن بیمار استفاده شد. ) یافته ها: در نمونه های ارزیابی شده، بیش از 50 درصد از نمونه های سرطانی در فاز III-IV قرار داشتند. همچنین هیچ یک از بافت های سرطانی آلودگی به هرپس ویروس تیپ 1 را نشان ندادند در صورتی که یکی از نمونه های سالم دارای ژن هرپس ویروس سیمپلکس تیپ 1 بود. (میزان مواجهه بودن با هرپس در دو گروه اختلاف معناداری نداشتند 0/9>p به علاوه بیشتر از 62 درصد از بافت های تومور اندازه ای بیش از 2سانتی متر داشتند و این در صورتی است که در حدود 12 درصد از افراد سابقه خانوادگی این بیماری را داشتند. نتیجه گیری: شیوع هرپس ویروس سیمپلکس تیپ 1 در نمونه های سرطانی پستان نسبت به نمونه های سالم مشابه کمتر است و این به آن معناست که احتمالا این ویروس در سرطان پستان نقشی ایفا نمی کند هرچند برای مشخص شدن نقش این ویروس با بروز سرطان پستان به مطالعات بیشتری نیاز است.

سابقه و هدف شوانوم تومور غلاف عصبی است که اغلب ماهیت خوش خیم و رشد آهسته داشته و منفرد و کپسول دار است. این تومور می تواند از هر عصب محیطی که دارای سلول شوان است، منشا بگیرد. شوانوما به ندرت در رتروپریتوین ایجاد می شود و2درصد تومورهای رتروپریتوین را شامل می شود و موارد بدخیم از این هم نادرنر هستند. این تومورها به طور معمول تهاجمی نیستند. تشخیص دقیق قبل از عمل دشوار و چالش برانگیز است و جراح ممکن است با آسیب عروق خونی، اعصاب یا اندام ها هنگام عمل روبه رو شود، زیرا یافته های هنگام عمل متفاوت است. علاوه بر این، پیش آگهی شوانومای بدخیم بسیار ضعیف است. گزارش مورد: بیمار خانم 35 ساله ای بود که با شکایت درد مبهم لگن با انتشار به پشت و تکرر ادرار و تاخیر در دفع ادرار یک سال قبل از پذیرش مراجعه کرد. در سی تی اسکن توده لگنی گزارش شد و بیوپسی سوزنی benign spindle cell neoplasm گزارش شد که تحت جراحی و رزکسیون کامل توده با حفظ امتداد زنجیره سمپاتیک لگنی قرار گرفت و پاتولوژی نهایی شوانوما بود. نتیجه گیری: تومورهای خلف صفاق در تشخیص افتراقی هر بیمار با درد شکم و پهلو و علایم ادراری در نظر گرفته شود.