پژوهش های جانوری
سال:1392 | دوره:26 | شماره:4 |تعداد مقالات:15

فرشته ماهی آب شیرین زیاد مورد توجه آکواریومیست ها قرار گرفته است، اما هنوز اطلاعات کمی در زمینه پرورش و نگهداری آنها در آکواریوم موجود است. در این تحقیق، اثرات رژیم غذایی مختلف روی رشد و بازده تکثیر فرشته ماهی، در طول 40 روز مطالعه شد. سه رژیم غذایی مختلف 1) غذای خشک کارخانه چینه (لوفک)، 2) ناپلئوس آرتمیا و 3) دل گاو چرخ شده (به مدت 10 روز) و غذای خشک کارخانه چینه (لوفک) به مدت 30 روز، در سه تکرار برای 9 جفت مولد استفاده شد. مولدین رژیم غذایی 2 ماکزیمم تعداد تخم (461 عدد) و درصد لقاح (55.53 درصد) رادر مرحله اول تخمریزی نشان دادند و بین رژیم های غذایی مختلف اختلاف معنی دار مشاهده شد (P<0.05). اما اختلاف معنی داری بین رژیم غذایی 1 و 3 در مرحله اول تخمریزی مشاهده نشد (P>0.05). همچنین زیست سنجی در هر مرحله بر روی 30 لارو از هر تیمار انجام گرفت. نتایج نشان دادند که بالاترین وزن و طول لاروها در طی روزهای 13، 22 و 35 از مولدین با رژیم غذایی 2 بدست آمد (P<0.05).

هپارین بعنوان بهبود دهنده باروری اسپرم و تکوین جنین در برخی از گونه های حیوانی، شناخته شده است. لقاح آزمایشگاهی در موش بعنوان یک آزمایش استاندارد برای مطالعات باروری یاری شده تعیین شده است. به منظور بهینه نمودن این آزمایش، در مطالعه حاضر اثر محیط های M16 و T6 هپارین دار (10 mg/ml) و بدون هپارین بر پارامترهای باروری اسپرم و تخمک شامل تعداد، میزان تحرک و بقای اسپرم، میزان لقاح پذیری تخمک ها و تکوین زیگوت ها تا مرحله دوسلولی در موش غیر همخون NMRI، مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها از نظر تاثیر هپارین در دو گروه آزمایش و شاهد نشان داد که میزان لقاح در محیط T6 (P<0.001) و تکوین زیگوت ها به رویان های دوسلولی در محیط (P<0.001) M16 با همدیگر اختلاف معنی دار دارند. همچنین در مقایسه دو محیط کشت از نظر تحرک و بقای اسپرم محیط  (P<0.05) M16و از نظر میزان لقاح تخمک ها و تعداد رویان های دو سلولی، محیط T6 مطلوب تر (P<0.001) از دیگری است. بطور کلی می توان گفت که محیط M16 بویژه هپارین دار آن بهتر از محیط T6 (با و بدون هپارین) برای افزایش تحرک و بقای اسپرم و محیط T6 هپارینه مناسب تر از محیط T6 بدون هپارین و M16 (با و بدون هپارین) از نظر موفقیت لقاح آزمایشگاهی در موش غیر همخون NMRI عمل می نمایند.

پایین بودن سرعت تاثیر ویروس در مزرعه یکی از عوامل محدودکننده کاربرد باکولوویروس ها می باشد. دمای حاکم بر شرایط میکروکلیمایی موجود در منطقه از جمله عواملی است که به عنوان یک عامل جانبی در کنار سایر عوامل موثر در کارایی و سرعت تاثیر ویروس اثرگذار می باشد. در این بررسی تاثیر دمای 20-30 درجه سانتی گراد بر فعالیت بیولوژیکی (LD50 و LT50) و ویروس چند وجهی هسته ای کرم غوزه پنبه (Helicoverpa armigera multiple nucleopolyhedrovirus) در لاروهای اوایل سن 3 کرم غوزه پنبه Helicoverpa armigera Hub.در شرایط نوری 8D: 16L و رطوبت نسبی %50-60در قالب طرح اسپلیت پلات فاکتوریل به صورت دز و زمان لازم برای مرگ و میر با اهمیت برابر در داخل عامل دما مورد ارزیابی قرار گرفت. مقادیر LD50 مربوط به ویروس در دماهای 20، 26 و 30 درجه سانتی گراد به ترتیب 3580.83، 2614.82 و 1751.62 پلی هدر در هر لارو برآورد شد. مقایسه میانگین مقادیر LD50 با آزمون دانکن در هر سه دما نشان می دهد که با افزایش دما میزان مرگ و میر حاصل از ویروس به طور معنی دار افزایش می یابد. تاثیر دما در میزان مرگ ومیر به ویژه در دزهای پایین معنی دار می باشد. مقادیر LT50 مربوط به دز 5×105 پلی هدر در هر لارو در دماهای 20، 26 و 30 درجه سانتی گراد به ترتیب 7.15، 6.73 و 6.58 روز برآورد شد. مقایسه میانگین مقادیر LT50 با آزمون دانکن نشان می دهد که ویروس در دمای 30 درجه سانتی گراد سریع تر از 20 درجه سانتی گراد عمل کرده و در دمای 26 درجه سانتی گراد اختلاف معنی داری با دو دمای دیگر ندارد. بررسی مقادیر LD50 و LT50 مربوط به ویروس و مقایسه آن با دوره نهفته آلودگی نشان می دهد که تاثیر دما در سرعت و میزان مرگ ومیر بعد از دوره نهفته آلودگی می باشد. لذا دماهای بالای 26-30 درجه سانتی گراد جهت حصول درصد مرگ ومیر بیشتر و افزایش سرعت مرگ ومیر ناشی از ویروس توصیه می شود.

لیمو آب یکی از مهمترین گیاهانی است که در درمان بیماری های مختلف استفاده می شود. این مطالعه، برای بررسی اثرات عصاره لیموآب روی هورمون های گنادی–هیپوفیزی و اسپرماتوژنز در موش های صحرایی نر بالغ انجام شد. پوست لیموترش خشک گردید و بعد از تهیه عصاره از آن جهت تزریق استفاده شد. موش های گروه کنترل آب آشامیدنی شهر دریافت کردند. آزمایش در دو دوره تیمار و پس از آن انجام شد. در دوره تیمار موش های گروه تجربی غلظت های 50، 100 و 150 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن حیوان، عصاره هیدروالکلی را به مقدار 1 سی سی و به مدت 2 هفته به صورت درون صفاقی دریافت کردند و دوره پس از تیمار به مدت 1 هفته بدون تزریق انجام گردید. پایان هر دوره موش ها به کمک اتر بیهوش شده و پس از خونگیری از قلب آنها تشریح شدند. تعداد سلول های سرتولی و لایدیگ در مقاطع بافتی هرگروه شمارش گردید. همچنین غلظت هورمون های تستوسترون،  LHو FSH به روش الیزا اندازه گیری شد. نتایج این مطالعه نشان داد که تعداد سلول های سرتولی و لایدیگ کاهش معنی داری (P<0.05) در گروه های تجربی در مقایسه با گروه کنترل دارد. هم چنین نتایج نشان داد که غلظت هورمون LH در گروه های تجربی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری (P<0.05) پیدا کرده است. ولی اختلاف معنی داری در غلظت هورمون های تستوسترون و FSH مشاهده نشد. می توان چنین نتیجه گیری کرد که پوست لیموترش موجب کاهش تعداد سلول های لایدیگ در لوله های منی ساز شده و با تاثیر بر محور هورمونی هیپوفیز- گناد باعث کاهش غلظت هورمون LH در موش صحرایی نر بالغ گردیده است.

در فرایند اسمولتیفیکاسیون و سازگاری با دریا، وزن و سن ماهی مهم می باشد. در مطالعه حاضر، نرخ مرگ و میر، تغییرات مورفولوژیک آبشش و سلولهای کلراید آبششی در اوزان 5، 15 و 25 گرم (ماهیان هم سن) در ماهی آزاد خزر، پس از 10 روز انتقال به آب لب شور خزر مقایسه کردیم. بافت شناسی آبشش با استفاده از رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین و ایمونولوکالیزه نمودن Na+K+ATPase با استفاده از آنتی بادی IgGa5 صورت گرفت. تصاویر ایمونو گرفته شده با استفاده از نرم افزار Image Tools بررسی شد. نرخ مرگ و میر، در اوزان مختلف 5، 15 و 25 گرم پس از مواجه با آب لب شور خزر (ppt 13)، به ترتیب برابر با: %25، %8، و %0 بود و ضایعاتی در ساختار آبشش نمونه ها مشاهده گردید. سلولهای کلراید در وزن 5 گرم، افزایش ولی مساحت آنها کاهش معنی دار داشت. در وزن 15 گرم، تعداد کل سلول های کلراید و مساحت آنها در مواجه با شوریppt 13 تغییری نداشت اما در وزن 25 گرم، کاهش معنی داری در تعداد سلولهای کلراید مشاهده شد. با توجه به نتایج حاضر، در بچه ماهیان هم سن، ماهی با وزن کم (5 گرم) قادر به تنظیم اسمزی نبوده و در وزن 15 گرم دارای سازگاری بهتری به آب دریای خزر نسبت به سایر وزن هاست و پس از رسیدن به 25 گرم با توجه به پشت سر نهادن مرحله اسمولتیفیکاسیون، به محیط آب شیرین سازگار شده و در دراز مدت توانایی تنظیم اسمزی در آب شور را از دست می دهند.

پارامترهای خونی و شکنندگی اسمزی در فیل ماهی تحت تاثیر سه ماده ضد انعقاد مختلف هپارین 10 واحد بین المللی بر میلی لیتر، سیترات 0.3 میلی گرم بر میلی لیتر و Na2EDTA در غلظتهای 0.1، 0.5، 1 میلی گرم بر لیتر بررسی شد. بدین منظور خونگیری از فیل ماهیان پرورشی با میانگین وزنی 170±10 گرم بدون استفاده از مواد بیهوشی از طریق قطع باله دمی صورت گرفت. طبق نتایج بدست آمده بیشترین تعداد کل گلبولهای سفید در تیمار Na2EDTA با غلظت 1 میلی گرم بر میلی لیتر اندازه گیری شد. شمارش افتراقی گلبولهای سفید نیز اختلاف معنی داری در میزان مونوسیت، لنفوسیت و ائوزوفیل نشان داد (P£0.05). میزان هموگلوبین (گرم بر دسی لیتر) در خون در تیمارهای مختلف اختلاف معنی داری را نشان نداد (P³0.05) تعداد گلبولهای قرمز (106 بر میکرولیتر) در تیمارهای 0.5 و 0.1 میلی گرم بر میلی لیتر Na2EDTA به صورت معنی داری (P£0.05) بالاتر از بقیه تیمارها بود. میزان MCH (پیکوگرم)، MCV (فمتولیتر) و  MCHC(%) در تیمارهای 0.5 و 0.1 و 1 میلی گرم بر میلی لیتر Na2EDTA بالاتر از تیمارهای هپارین و سیترات بود. هم چنین مقاومت سلولها نسبت به همولیز در تیمارهای هپارینه بالاتر از سایر تیمارها بود. با توجه به نتایج به دست آمده هپارین به عنوان ماده ضد انعقاد خون مناسبتری نسبت به سیترات وNa2EDTA در فیل ماهی دریای خزر می باشد که بهتر است در مطالعات خون شناسی مورد توجه قرار گیرد.

این تحقیق بمنظور تعیین مراحل پار و اسمولت و تعیین اندازه ای از بچه ماهی آزاد دریای خزر (Salmo trutta caspius Kessler,1877) جهت تحمل آب دریای خزر انجام گرفت. در این تحقیق از 4 گروه وزنی 5، 10، 15 و 20 گرمی در سه تیمار شوری آب دریا (11-11.5 در هزار)، آب ساحل (7 در هزار) و آب شیرین و با 3 تکرار استفاده شد. متوسط فشار اسمزی بچه ماهیان 5، 10، 15 و 20 گرمی در زمان صفر بترتیب معادل 301±7.1، 334.7±14.6، 307.7±6 و 331.3±8.7 میلی اسمول در لیتر و متوسط فشار اسمزی پس از 240 ساعت ماندگاری در آب دریای خزر بترتیب 346.5±13.4 325.3±6.7، 321±9 و 329±0.53 میلی اسمول در لیتر محاسبه گردید. آبشش بچه ماهیان 5 گرمی، سطح پایینی از فعالیت آنزیم Na+, K+-ATPase (بر اساس روش غیرمستقیم سنجش فسفر معدنی آزاد شده از ATP) به میزان 3.2 تا 6.1 میکرومول فسفات/ میلی-گرم پروتئین در ساعت را نشان داد. در همه گروههای وزنی میزان فعالیت آنزیم فوق در بچه ماهیان موجود در آب دریا بیش از میزان فعالیت آنزیم فوق در آب 7 در هزار بود. در گروه 10 گرمی در زمان صفر (قبل از مقابله با آب خزر) سطح بالایی از آنزیم مشاهده شد که دارای اختلاف معنی دار با گروه وزنی 20 گرمی بود (P<0.05). این وضعیت را می توان به تغییرات متابولیک و گذار به شرایط آمادگی برای مهاجرت نسبت داد (مطابقت با تعریف پار- اسمولت). در صورتیکه بچه ماهیان 15 و 20 گرمی این مرحله را پشت سر گذاشته و ویژگیهای مرحله اسمولت را نشان می دهند.

در مطالعه حاضر دو فاکتور سن و رشد سیاه ماهی Capoeta damascina در رودخانه دالکی استان بوشهر واقع در جنوب ایران مورد بررسی قرار گرفت. پنج کلاس سنی از صفر تا چهار سال برای نرها و ماده ها بدست آمد. بیشتر فراوانی طولی متعلق به کلاس های طولی 13-11 و 17-15 سانتی متر بترتیب برای نرها و ماده ها بود. دامنه طولی بین 72 تا 224 میلی متر و دامنه وزنی بین 4.9 تا 226 گرم بود. همچنین دامنه ضریب چاقی بین 0.68 تا 1.36 بود. تعداد ماده ها از نرها بیشتر بود (1 به 1.55). روابط معنی داری بین طول و وزن در ماده ها (R2=0.965، lnY=2.895 lnX-10.895) و نرها (R2=0.959، lnY=2.836 lnX=10.895) بدست آمد. طول بیشینه برای این ماهی 40 سانتی متر محاسبه شد. در نهایت ساختار جمعیت در این رودخانه با سایر ماهیان مطالعه شده در دیگر زیستگاهها مقایسه و دلایل احتمالی تفاوتها مورد بررسی قرار گرفت.

به منظور بررسی عملکرد پرورش توام ماهی انجک (Schizothorax zarudnyi) با کپور ماهیان چینی (فیتوفاگ، سرگنده، آمور) این ماهی با تراکم متداول (3000 عدد در هکتار) از تیر ماه 1384 تا آبان ماه 1385 در مرکز تکثیر و پرورش ماهیان گرمابی زهک در زابل پرورش داده شد. ترکیب کشت متداول بچه کپور ماهیان چینی به ترتیب، فیتوفاگ %65، کپورمعمولی %20، سرگنده %5 و آمور %10 بود. پرورش در 3 استخر طرح و 3 استخر شاهد به مساحت 3500 مترمربع (حدود 1.3 هکتار) با تراکم 1100 عدد انجام گردید. ماهی انجک با تراکم 220 عدد در هر استخر به ترکیب کشت توام کپور ماهیان چینی (جایگزین کپور معمولی) اضافه گردید و در طول دوره پرورش عوامل فیزیکی و شیمیایی مهم آب اندازه گیری شد. نرخ بازماندگی ماهی انجک و کپور ماهیان چینی بترتیب 69.1 و 85.8 درصد بود. بچه ماهیان انجک از وزن متوسط 40 گرم در ابتدای دوره پرورش به وزن متوسط 760.4±12 گرم در پایان دوره پرورش رسیدند. بررسی ها نشان داد که متوسط تولید ماهی کپور بیشتر از ماهی انجک بوده ولی تولیدات آمور در استخرهای طرح بیشتر از استخرهای شاهد بود. میانگین تولید کل ماهیان در کشت توام با ماهی انجک با کپور ماهیان چینی (استخرهای طرح) 1312 کیلوگرم در هکتار و در کشت کپور ماهیان چینی متداول (استخرهای شاهد) 1681 کیلوگرم در هکتار بود. با توجه به قیمت ماهی انجک در بازارهای محلی نسبت به ماهی کپور می توان تولید این ماهی را به مزرعه داران توصیه نمود.

پراکنش و ساختار جامعه سخت پوستان مزوزئوپلانکتونی تالاب حنا در استان اصفهان در طی چهار فصل مختلف بررسی شد میانگین فصلی دمای آب، اکسیژن محلول،نیترات و فسفات محلول به ترتیب 14.79، 8.01، 1.18 درجه سانتی گراد و 0.05 میلی گرم بر لیتردر بهار، 20.65، 7.46، 2.26 درجه سانتی گراد و 1.20 میلی گرم بر لیتر در تابستان، 11.33، 7.94، 1.89 درجه سانتی گراد و 0.67 میلی گرم بر لیتر در پاییز و 5.34، 9.73، 5.27 درجه سانتی گراد و 0.03 میلی گرم بر لیتر در زمستان بود. فیتوپلانکتونهای غالب از جنسهایStrastrum ، Gonium،Chlorella وAphanothece با بیش ترین فراوانی در تمام فصول نمونه برداری در تالاب وجود دارند کلروفیتا (Chlorophyta) با بیش ترین فراوانی و به دنبال آن جلبک های سبز-آبی (Cyanophceae) در تالاب حضور داشتند. فراوانی نسبی (درصد) آنتن منشعب ها دامنه ای از 27.2 در تابستان تا 74.3 در بهار داشت در حالی که پاروپایان دامنه ای از 25.6 در بهار تا 72.7 در پائیز بود. آنتن منشعب ها شامل گونه های Daphnia longispina،Daphniadubia ،pulex ، Ceriodaphnia sp.، Moina sp.، Moina macrocopa  و Bosmina sp. پاروپایان غالب Daphnia شاملApocyclops procerus ،Acanthocyclops sp. ، Microcyclops varicans، Allocyclops sp.، Diacyclops bicuspidatus و Macrocyclops albidus بود. زیست توده خشک زئوپلانکتونِی دامنه ای از 0.1 تا 28.9 میلی گرم بر مترمکعب داشت. اگرچه آنتن منشعب ها گروه عمده مزوزئوپلانکتونها را تشکیل داد اما (پاروپایان) شامل ناپلیوس و کپه پودید ها (عمدتا) در تمام ایستگاه های نمونه برداری بود. گونه D. longispina معمول ترین گونه در تمام ایستگاه ها و فصول، به استثناء زمستان، بود و جنس Bosmina چرخه زندگی کوتاهی داشت و در زمستان بندرت حضور داشت. تالاب حنا شرایط یوتروف دارد و برداشت زیست توده مزوزئوپلانکتونی میتواند سبب مناسب شدن محیط زیست پلانکتونیک برای کلونی شدن موجودات پلانکتونی آبی شود.

یکی از فراوانترین فلزات موجود بر روی پوسته زمین آلومینیوم می باشد و منابع گوناگونی از این فلز می تواند انسان را در معرض آلودگی قرار دهد. آلومینیوم در غذا، آب، ترکیبات دارویی و محیط و ... وجود دارد و براثر بارش باران اسیدی در خاک قرار می گیرد. اختلالاتی از قبیل دمانس (ضایعه مغزی) در بیماری آلزایمر و همچنین اختلال اعمال حرکتی در بیماری پارکینسون در انسان و حیوان به افزایش میزان آلومینیوم مربوط می شود. اما هنوز بطور یقین ثابت نشده که آلومینیوم نقش اساسی را در هر یک از این بیماریها بازی می کند. به دلیل اهمیتی که آلومینیوم در ایجاد مسمومیت فیبرهای عصبی دارد احتمالا باعث ایجاد اختلال در حرکت و تعادل در بیماری پارکینسون می گردد. در این کار پژوهشی اثر تجویز خوراکی و مرکزی کلرید آلومینیوم روی فعالیت های حرکتی و تعادلی موش صحرایی نر بالغ با استفاده از دستگاه روتارود مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفت. معیارهای مورد نظر در این آزمایش، مقاومت حرکتی و حفظ تعادل می باشند. با توجه به آزمایشات صورت گرفته مشخص گردید که در تجویز خوراکی و مرکزی کلرید آلومینیوم تعادل و هماهنگی موشها کاهش می یابد. آلومینیوم یک نوروتوکسین انتخابی است و بعنوان یک سم سلولی با پپتیدهای طبیعی موجود در مغز ترکیب می شود. آلومینیوم با مهار آنزیم های دستگاه عصبی باعث کاهش انرژی سلولهای مغزی، خستگی و ناتوانی پیش رونده ای می شود. اختلال سیستم عصبی مرکزی توسط ترکیبات آلومینیوم یک انسفالوپاتی پیشرونده تولید می کند.

هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر کیتوزان به عنوان یک محرک ایمنی بر سیستم ایمنی و میزان مقاومت ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) در برابر باکتری بیماری زای آئروموناس هیدروفیلا می باشد. برای این منظور 900 قطعه ماهی قزل آلای رنگین کمان (با میانگین وزنی 25.62±0.10 گرم) مورد بررسی قرار گرفتند. سپس ماهیان به مدت 10 روز با شرایط آزمایشگاه سازگار شده و به چهار گروه تقسیم شدند. به ترتیب گروهها با مقادیر 0 (شاهد)، 0.25، 0.5 و 1 درصد کیتوزان (Chitosan) همراه غذای تجاری (GFT-1) به مدت هشت هفته تغذیه شدند. در طول مطالعه هر دو هفته یکبار از تمام تیمارها خونگیری شده و فعالیت لیزوزیم (Lysozyme activity) و مقدار گلوتاتیون پراکسیداز (Glutathione peroxidase) سرم خون اندازه گیری شد. در پایان دوره تحقیق همه تیمارها با مقدار 107 CFU/ml باکتری آئروموناس هیدروفیلا به صورت درون صفاقی (Intera peritoneal) تزریق شده و ماهیان به مدت یک هفته روزی دو بار از نظر علائم بالینی و تلفات مورد بررسی قرار گرفتند. یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد افزودن 0.25 درصد کیتوزان به جیره غذایی قزل آلای رنگین کمان به مدت 56 روز می تواند به طور معنی داری (p<0.05) فعالیت لیزوزیم و مقدار گلوتاتیون پراکسیداز سرم را نسبت به گروه شاهد افزایش دهد. همچنین نتایج ثابت کرد که میزان مقاومت این تیمار در رویارویی با باکتری بیماریزای آئروموناس هیدروفیلا افزایش می یابد. بر اساس یافته های حاصل مانند میزان لیزوزیم و گلوتاتیون پراکسیداز سرم، می توان نتیجه گیری کرد که کیتوزان می تواند ایمنی ماهی قزل آلا را در مقابل باکتری مورد آزمایش افزایش دهد.

در این تحقیق تغییرات تراکم Pleurobrachia sp. به صورت ماهانه از مهر 1384 تا شهریور 1385 در آبهای سطحی خور دورق و غزاله در استان خوزستان بررسی شد. همچنین تغییرات فاکتورهای فیزیکی و شیمیایی آب از قبیل دما، شوری، کدورت، سختی، PO4، NO3، pH، NO2BOD5DO در طی ماه های نمونه برداری اندازه گیری شد. تمامی شانه داران مشاهده شده در این مطالعه از جنسPleurobrachia sp. بودند. کمترین میانگین تراکم Pleurobrachia sp. در تیرماه 1385 (0.6±0.5 تعداد در مترمکعب) در خور دورق و بیشترین میانگین تراکم آنها در بهمن ماه 1384 (2846.7±0.4 تعداد در مترمکعب) در خور غزاله بود. بیشترین میانگین شوری در خور دورق در مهرماه (47 گرم در لیتر) و کمترین میانگین شوری در بهمن و اسفند (37 گرم در لیتر) بوده است. بیشترین میانگین دما در خور دورق در مرداد ماه (32 درجه سانتی گراد) و کمترین میانگین دما در بهمن ماه (13 درجه سانتی گراد) بوده است. بیشترین میانگین دما در خور غزاله در مرداد ماه (32 درجه سانتی گراد) و کمترین میانگین دما در بهمن ماه (15 درجه سانتی گراد) بوده است. با توجه به نتایج این تحقیق شوری (P<0.01, r=-0.59) و دمای آب (P<0.05, r=-0.79) بر فراوانی Pleurobrachia sp. در خور دورق اثر معنی دار وکاهشی دارد. در خور غزاله نیز دمای آب (P<0.05, r=-0.43) بر فراوانی این شانه دار اثر معنی دار و کاهشی را نشان داد.

هدف از انجام این پروژه استفاده بهینه از ریشه گیاه نی بومی به عنوان یک مکمل در جیره غذایی کپور معمولی (Cyprinus carpio) می باشد. با توجه به اینکه تاکنون هیچگونه مطالعات جامعی در این خصوص صورت نگرفته است، از این رو یک آزمایش 8 هفته ای جهت دستیابی به میزان مطلوب ریشه گیاه نی در جیره انجام شد. 4 جیره غذایی تجاری کپور معمولی حاوی 0، 3، 6، 9 و 12 درصد پودر ریشه گیاه نی در تیمار های 3 تکراری مورد تغذیه ماهیان جوان قرار گرفت. بین 15 عدد مخزن فایبر گلاسی 500 لیتری تعداد 90 قطعه بچه ماهی با وزن متوسط 50±2 گرم به صورت تصادفی که با 400 لیتر آب پر شده بودند، توزیع گردید. غذادهی روزانه در 3 نوبت (7 صبح-12 ظهر- 5 بعدازظهر) به میزان 5 درصد وزن بدن انجام گردید. بهترین عملکرد رشد، راندمان تغذیه ای در جیره های 6 و 9 درصد مشاهده شد و با سایر تیمارها اختلاف معنی داری را نشان داد (P<%5). اختلاف معنی دار بین تیمارهای شاهد با تیمار حاوی 3 درصد پودر ریشه گیاه نی مشاهده نشد (P>%5). اگرچه تیمار حاوی 12 درصد ریشه گیاه نی منجر به کاهش عملکرد رشد و بازدهی بچه ماهیان شدند (P<%5). اما ترکیبات مغذی لاشه بین تیمارهای مختلف تا سطوح 9 درصد اختلاف معنی داری نشان ندادند (P>%5). اگرچه ترکیبات لاشه در تیمار حاوی 12 درصد پودر ریشه نی عدم بهبود را در مواد مغذی نشان دادند (P<%5).

این تحقیق در سال 1388 با هدف تعیین غلظت فلزات سنگین آهن، جیوه، کادمیوم، روی، قلع و نیکل در کنسروتون ماهیان در ایران انجام شد. 54 نمونه کنسرو ماهی تون به صورت تصادفی از سه کارخانه شهرهای ایران (کرج، همدان، اصفهان) تهیه شدند. هضم نمونه ها به روش خشک و سنجش فلزات سنگین به روش جذب اتمی با دستگاه Perkin Elmer 4100 صورت پذیرفت. تجزیه و تحلیل داده ها به کمک نرم افزار SPSS17 و آزمون t انجام شد که وجود یا عدم وجود اختلاف معنی دار در سطح 5 درصد (P<0.05) تعیین گردید. بر اساس نتایج به دست آمده در این تحقیق میانگین غلظت کادمیوم، جیوه، نیکل، قلع، روی و آهن به ترتیب 0.195±0.053، 0.036±0.003، 0.086±0.031، 0.037±0.07، 3.78±0.95، 5.71±1.23 میلی گرم در کیلوگرم وزن خشک بود. میزان کادمیوم، جیوه، قلع، نیکل، روی و آهن بین نمونه های کنسرو کارخانه کرج و همدان و کارخانه همدان و اصفهان اختلاف معنی داری نداشت .(P>0.05) میزان کادمیوم، قلع و نیکل نمونه های کارخانه کرج و اصفهان اختلاف معنی داری داشت (P<0.05) اما میزان جیوه، روی و آهن اختلاف معنی داری نداشت .(P>0.05) مقادیر به دست آمده کادمیوم، جیوه، قلع، نیکل و روی در این تحقیق در مقایسه با استانداردهای سازمان بهداشت جهانی (WHO)، آژانس حفاظت محیط زیست آمریکا (EPA) و سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) پایین تر بود.