مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1401 | دوره:20 | شماره:3 (مسلسل 78) |تعداد مقالات:8

مقدمه: شکستگی دیستال رادیوس (زند زبرین) بسیار شایع است. این شکستگی می تواند در همه گروه های سنی رخ دهد. روش های مختلفی برای درمان این نوع شکستگی ها وجود دارد. بررسی نتایج درمان شکستگی دیستال رادیوس با کاربرد فیکساتور خارجی به همراه پین گذاری زیرپوستی (bridging external fixator + (percutaneous pinning هدف ما در این مطالعه است. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بین سال های 1397 تا 1400، در مرکز آموزشی درمانی بیمارستان کاشانی در شهر اصفهان، بر روی 72 بیمار انجام شد. شکستگی بیماران از نوع فرناندز 3، 4 و 5 بود و تحت درمان فیکساتور خارجی و پین گذاری برای شکستگی دیستال رادیوس قرار گرفته بودند. بیماران در فواصل 3 و 6 ماه پس از عمل، تحت معاینه مجدد قرار گرفتند. یافته ها: 72 بیمار در این مطالعه بررسی شدند. میانگین سنی 2/44 سال بود. 55 درصد از بیماران مرد و بقیه زن بودند. شایع ترین علت ایجاد شکستگی، تصادفات وسایل نقلیه بود. 4 مورد بدجوش خوردگی (malunion)، 4 مورد آسیب عصب رادیال سطحی، 2 مورد شل شدگی فیکساتور خارجی و 6 مورد عفونت سطحی در نتایج مطالعه یافت شد. نتیجه گیری: کاربرد فیکساتور خارجی یک روش درمانی مناسب برای درمان شکستگی های دیستال رادیوس، همراه با عوارض کم و سطح رضایت بالای بیمار است.

پیش زمینه: تمرین مداوم با شدت متوسط، MICT (Moderate intensity continuous training)، به عنوان یک تمرین موثر بر متابولیسم استخوان گزارش شده است. با این حال، مطالعات بسیار کمی روی تمرینات تناوبی با شدت بالا، HIIT (high-intensity interval training)، متمرکز شده اند. هدف از این مطالعه بررسی و مقایسه اثرات 8 هفته تمرین HIIT و MICT بر تراکم استخوان در موش های صحرایی میانسال بود. مواد و روش ها: 30 سر موش صحرایی نر از نژاد ویستار (16هفته ای) به طور تصادفی در سه گروه کنترل، MICT و HIIT قرار گرفتند. هر دو گروه، 5 جلسه تمرین روی نوارگردان (treadmill) را به مدت 8 هفته تکمیل کردند. در این برنامه از گروه HIIT خواسته شد تا 10 جلسه دویدن با سرعت 35 تا 47 متر در دقیقه را با ریکاوری فعال 2 دقیقه ای انجام دهند و گروه MICT، 10 تا 45 دقیقه دویدن مداوم با سرعت 15تا 20 متر در دقیقه را انجام دادند. ترکیب بدنی و تراکم استخوان BMD (Bone mineral density)، قبل و پس از مداخله از طریق جذب سنجی دوگانه اشعه ایکس، DEXA (Dual Xray absorptiometry)، اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آنالیز واریانس یک راهه و تعقیبی توکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: پس از 8 هفته مداخله، BMD کل بدن و استخوان ران به طور معنی دار در دو گروه افزایش یافت (05/0≥, p)، هر چند تغییر مشاهده شده در گروه تمرین HIIT بیشتر بود (05/0≥, p). بعلاوه، در مورد BMD مهره کمری بین هر سه گروه بعد از مداخله اختلاف معنی داری مشاهده نشد (05/0≤, p). نتیجه گیری: این یافته ها: نشان داد که یک دوره تمرین HIIT و MICT می تواند تراکم استخوان را در موش های صحرایی میانسال بهبود بخشد و در مقایسه با MICT، HIIT مزایای بیشتری بر تراکم استخوان به همراه داشت.

پیش زمینه: جراحی آرترودز (Arthrodesis) مچ پا یکی از جراحی های اصلی برای درمان آرتروز پیشرفته مفصل مچ پا است. تکنیک های مختلفی برای درمان آرترودز مچ پا وجود دارد و هر تکنیک دارای مزایا و معایب منحصر به فرد خود است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمانی آرترودز مچ پا با استفاده از دو تکنیک بود که از میان تکنیک های مختلف انتخاب شد. مواد و روش ها: سوابق پزشکی بیمارانی که از دی ماه 1393 تا دی ماه 1398 به دلیل آرترودز مچ پا در بیمارستان بستری شده و توسط یک جراح تحت درمان قرار گرفته بودند، بررسی شد. بیماران پس از میانگین دوره پیگیری 19 ماهه برای ارزیابی مجدد به بیمارستان فراخوانده شدند. نتایج عملکردی با استفاده از سیستم امتیازدهی مورد تایید AOFAS (American Orthopedic Foot and Ankle Society Score) برای مچ پا، پرسشنامه پای منچستر آکسفورد MOXFQ (Manchester-Oxford Foot Questionnaire) و مقیاس دیداری درد VAS (visual analog scale)، ارزیابی شد. داده های جمع آوری شده در فهرست از پیش طراحی شده، ثبت شد و با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: در مجموع 32 بیمار، 18 مرد و 14 زن با میانگین سنی 7/46 سال وارد مطالعه شدند. 6/67 درصد این بیماران، سابقه شکستگی مچ پا داشتند. 24 بیمار یعنی 75 درصد از بیماران با روش قدامی و باقی بیماران (25 درصد) با روش جانبی تحت جراحی قرار گرفته بودند. رایج ترین ابزار برای درمان آرترودز استفاده همزمان از پلیت و پیچ در 18 بیمار (56%) بود. جوش خوردگی در 28 بیمار (5/87%) در 1/11 هفته پس از جراحی رخ داد. در ارزیابی این بیماران پس از جراحی، امتیازدهی AOFAS به طور معنی داری افزایش یافت و امتیازات MOXFQ و VAS به طور معنی داری کاهش یافت (p<0. 001 برای هر کدام). سن بالا و میخ داخل استخوانی با زمان طولانی جوش خوردگی همبستگی داشت (p<0. 05). روش های جراحی (اعم از قدامی یا جانبی) هیچ ارتباطی با امتیازات AOFAS، MOXFQ و VAS نداشتند. عدم جوش خوردن در 4 بیمار (5/12%) و عفونت عمیق در 3 بیمار (3/9%) پس از آرترودز مچ پا گزارش شد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که این نوع جراحی می تواند درد و عملکرد بیماران را با عوارض نسبتا پایین پس از عمل، بهبود بخشد.

هدف: درد پس از جراحی آرتروپلاستی هیپ، THA (Total hip arthroplasty) بر توانبخشی و کیفیت زندگی بیماران تاثیر می گذارد. اگرچه گاباپنتین به طور گسترده برای کنترل درد استفاده شده، اما اثربخشی آن در آرتروپلاستی هیپ مورد بحث است. مطالعه حاضر با هدف مرور سیستماتیک مطالعات انجام شده در زمینه تاثیر گاباپنتین بر درد پس از آرتروپلاستی هیپ انجام شد. روش: در این مطالعه به منظور دستیابی به مقالات مرتبط، جستجوی سیستماتیک بدون محدودیت زمانی در سه پایگاه داده MEDLINE PsycINFO، و Embase، از طریق OVID با استفاده از کلیدواژه های گاباپنتین، درد و آرتروپلاستی هیپ، انجام شد. برای ارزیابی کیفیت مقالات، از ابزار Cochrane Collaboration استفاده شد. یافته ها: از بین 30 مقاله یافت شده، در نهایت 5 مطالعه (با حجم نمونه 728 نفر) برای بررسی سیستماتیک انتخاب شدند. در این پژوهش ها از گاباپنتین 600 میلی گرم در 3 مطالعه و گاباپنتین 1200 میلی گرم در 2 مطالعه استفاده شده بود. نتایج این مطالعات نشان داد گاباپنتین تاثیر معناداری بر درد و کاهش میزان مصرف مورفین پس از آرتروپلاستی هیپ ندارد. در این مطالعات مصرف گاباپنتین با عوارضی از جمله راش، تهوع، سردرد، استفراغ و خارش همراه بود. نتیجه گیری: پس از آرتروپلاستی هیپ، استفاده از گاباپنتین بر درد و کاهش میزان مصرف مورفین تاثیری ندارد. مطالعات کارآزمایی بالینی با حجم نمونه بزرگتر و دوره پیگیری طولانی تر مورد نیاز است.

مقدمه: مطالعه حاضر با هدف مقایسه «تزریق کورتون» و «تزریق کورتون با کاربرد پای کراستینگ (pie-crusting)» برای درمان التهاب فاشیای پلانتار (plantar fasciitis) بیماران مبتلا به درد پاشنه انجام شده است. روش اجرا: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی سازی شده است. جامعه پژوهش شامل بیماران با درد پاشنه پا است که در طول سال های 1398 تا 1399 به بیمارستان باهنر شهر کرمان مراجعه کرده اند. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه «تزریق کورتون» و «تزریق کورتون به همراه روش خراش دادن فاشیا» قرار گرفتند. در هفته های سوم، ششم، دوازدهم و بیست و چهارم بیماران ویزیت شدند. در هر نوبت، شدت درد و نمره درد پاشنه پا، بر اساس مقیاس نمره بندی انجمن ارتوپدی پا و مچ پای آمریکا AOFAS (American orthopaedic foot & ankle society) تعیین شد. داده های این مطالعه با نسخه 24نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در این مطالعه 89 بیمار شامل 46 بیمار زن و مرد در گروه تزریق کورتیکواسترویید و 43 بیمار زن و مرد در گروه تزریق کورتیکواسترویید با کاربرد پای کراستینگ قرار گرفتند. بیماران هر دو گروه از نظر متغیرهای سن، جنسیت و شاخص توده بدنی مشابه بودند. دو گروه مداخله از نظر مقیاس آنالوگ دیداری درد، فقط در هفته 24 اختلاف آماری معناداری نشان دادند. در مقایسه AOFAS، در ویزیت های مختلف اختلاف آماری معناداری بین دو گروه گزارش شد. نتیجه گیری: یافته ها: ی این تحقیق استفاده از درمان تلفیقی تزریق کورتون و جراحی غیرتهاجمی پای کراستینگ را تایید و به عنوان یک تکنیک به روز و کاربردی و بدون عوارض معرفی می کنند.

مقدمه: هدف از این مطالعه، بررسی نتایج به دست آمده از درمان جراحی بیماران هالوکس ریجیدوس درجه 3 (3rd grade hallux rigidus) به شیوه استیوتومی ویل (Weil osteotomy) است. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت شبه تجربی از نوع مداخله تک گروهی به صورت قبل و بعد از مداخله انجام شد. جامعه مورد پژوهش بیماران مبتلا به هالوکس رجیدوس درجه 3 را در بر می گرفت. ابزار گردآوری در این مطالعه شامل چک لیست بر اساس معاینات بالینی بود که میزان حرکت مفصلی در دو سمت پلانتار و دورسال را ارزیابی می کرد، همچنین برای میزان اندازه گیری درد بیماران از پرسشنامه میزان درد VAS (Visual Analoge Scale) استفاده شد. میزان دامنه حرکتی و میزان درد مفاصل MPT (MetaTarsoPhalangeal) بیماران قبل از عمل و 1، 3 و 6 ماه بعد از عمل بررسی و ثبت شد. تمامی این اطلاعات وارد نرم افزار SPSS نسخه 26 شد. یافته ها: در این مطالعه 8 بیمار (9/22 درصد) مرد و 27 بیمار (1/77 درصد) زن، که میانگین سنی ±,انحراف معیار آنها 17/12 ±,1/77 سال بود، مورد بررسی قرار گرفتند. میزان درد در بیماران در پیگیری های یک ماه و سه ماه بعد از مداخله به میزان معناداری کاهش پیدا کرد (P=0. 00) و همچنین میزان حرکت پاسیو مفصل در پلانتار و دورسال فلکسیون نیز به طور معناداری یک ماه و سه ماه بعد از مداخله به میزان معناداری افزایش یافت (p=0. 00). مدت زمان راه اندازی بیمار بعد از عمل، در 17 بیمار (6/48 درصد) تا دو هفته، در 10 بیمار (6/28 درصد) بین دو تا چهار هفته و در 8 بیمار (9/22 درصد) بیشتر از یک ماه طول کشیده بود. میانگین فضای مفصلی بیماران بعد از عمل در گرافی ساده 46/0 ±,6/3 میلی متر بود. نتیجه گیری: در این مطالعه، نتایج جراحی استیوتومی weil در بیماران هالوکس رجیدوس در پیگیری های یک ماه وسه ماه بعد از عمل کاهش معناداری در میزان درد بیماران نشان داد. همچنین در این بیماران افزایش معناداری در میزان ROM (Range of Motion) مفاصل، کاهش مدت زمان راه اندازی بیماران و همچنین بهبود در میانگین فضای مفصلی بیماران مشاهده شد.

مقدمه: یکی از آسیب های نادر ناحیه آرنج دست، آسیب Essex-Lopresti (ELI) است که شامل شکستگی سر رادیوس، اختلال در غشای بین استخوانی ساعد، IOM (interosseous membrane) و دررفتگی مفصل رادیواولنار دیستال، DRUJ (distal radio-ulnar joint) است و در اثر وارد شدن فشار عرضی به آرنج و ساعد هنگام زمین خوردن یا وارد شدن انرژی بالا اتفاق می افتد. معرفی مورد: در این مطالعه بیمار 40 ساله ای را معرفی می کنیم که علاوه بر آسیب فوق دچار شکستگی دوبل ساعد نیز شده است. بیمار ابتدا تحت جراحی ORIF دوبل ساعد قرار گرفت و سپس جهت فیکساسیون سر استخوان رادیوس دو عدد پیچ هربرت جاگذاری شد و نیز مفصل رادیواولنار دیستال پین گذاری شد. یافته ها: معاینه پس از جراحی نشان داد وضعیت عصبی-عروقی بیمار نرمال است و بیمار با بهبودی نسبی مرخص شد. نتیجه گیری: پس از شش ماه ویزیت مجدد نشان داد که بیمار تنها در حالت پرونیشن دارای 20 درجه محدودیت حرکتی است و در بقیه حالت ها دامنه حرکتی مفصل کامل بود.

مقدمه: برای بهبود سطح آموزش دستیاران ارتوپدی و بهبود خدمت رسانی به بیماران در سیستم آموزشی درمانی ایران، در قدم اول لازم است که اطلاعاتی در مورد وضعیت کنونی آموزش علمی، عملی و پژوهشی دستیاران به دست آید. روش ها: در این طرح پژوهشی در وهله اول بررسی کریکولوم آموزشی اجرایی در 14 مرکزاز 6 دانشگاه علوم پزشکی مختلف انجام شد و در وهله بعد به بررسی منابع انسانی، زیرساخت ها، امکانات و تجهیزات اتاق عمل، نتایج آموزشی و پژوهشی و اجرای منظم آزمون های عملی و عملکرد دستیاران در سال های رزیدنتی پرداختیم. تمامی موارد فوق در قالب پرسشنامه ای کامل و جامع طراحی شد. این پرسشنامه از جانب انجمن علمی ارتوپدی ایران، توسط سایت فرم افزار به صورت لینک برای روسای بخش های این مراکز ارسال و پاسخ ها بررسی شد. ارتباط امکانات و تجهیزات با میزان قبولی در امتحان بورد تخصصی ارتوپدی در این پرسشنامه سنجیده شد. یافته ها: در بین مراکز بررسی شده تنها 20 درصد به طور مشخص معیارهای کوریکولوم آموزشی ایران را در تمام زمینه های منابع انسانی، آموزشی و پژوهشی کامل رعایت کرده بودند. نتیجه گیری: مراکز آموزشی ارتوپدی ایران باید در فواصل منظم روش های نوین آموزشی مراکز معتبر جهانی و کوریکولوم کشوری را بررسی کنند. همچنین سیستم های نظارتی نیز باید به طور مستمر بر روند آموزش دستیاران تخصصی ارتوپدی نظارت کنند تا استاندارد سازی و یکسان سازی خدمات، تجهیزات و برنامه آموزشی بخش های داخل کشور به نحو مطلوب انجام شود.