پرستاری مراقبت­ های ویژه
سال:1401 | دوره:15 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف استرس شغلی، موجب کاهش کارایی، بهره وری و کیفیت کاری شده و بر جسم، روان، رفتار و عملکرد شغلی فرد تاثیرگذار است. داشتن مهارت های مدیریت زمان به پیشگیری و کنترل پیامدهای استرس شغلی کمک می کند. هدف پژوهش حاضر تعیین ارتباط مدیریت زمان با استرس شغلی پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های آموزشی شهر تهران، در سال 1401 است. روش ها این مطالعه از نوع مقطعی است که بر روی 350 پرستار شاغل در بخش های مراقبت ویژه بزرگسالان (سی سی یو و آی سی یو) بیمارستان های آموزشی شهر تهران در سال 1401 انجام شد. پرستاران به شیوه نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری داده های تحقیق شامل پرسشنامه کوتاه شده استرس شغلی پرستاران و پرسشنامه مدیریت زمان بود. یافته ها از تعداد 350 پرستار، 55/7 درصد زن بودند و تحصیلات در سطح کارشناسی با 75/7 درصد بیشترین فراوانی را داشت. 38 درصد سن بین 30 تا 39 سال داشتند و 58 درصد متاهل بودند. مدیریت زمان 45/4 درصد از پرستاران در سطح مطلوب و 9/4 درصد در حد خیلی مطلوب بود. هیچ کدام از پرستاران مدیریت زمان در حد نامطلوب نداشتند. میانگین نمره مدیریت زمان کسب شده (بر مبنای صفر تا 100) پرستاران 19/67 ±,56/41 بدست آمد. میانگین و انحراف معیار استرس شغلی پرستاران 10/77 ±,51/39 بود. مدیریت زمان و ابعاد آن با استرس شغلی و ابعادش همبستگی معنی دار آماری منفی داشتند یعنی با افزایش مدیریت زمان، استرس شغلی کاهش می یابد (0/001>p، 0/638-= r). نتایج تحلیل رگرسیون خطی نشان داد که ابعاد مدیریت زمان (تعدیل مسیولیت و هنجارها، مدیریت درخواست های دیگران و مدیریت هیجانات) قادر به تبیین 51 درصد استرس شغلی پرستاران است (0/05>p). نتیجه گیری اکثریت پرستاران دارای مدیریت زمان مطلوب بودند و با افزایش مدیریت زمان، استرس شغلی کاهش می یافت.

زمینه و هدف یکی از نیازهای آموزش پرستاری، ارتقاء مهارت های شجاعت اخلاقی پرستاران جهت ارایه مراقبت های پرستاری مبتنی استانداردهای حرفه ای و تضمین مراقبت بالینی شایسته است. لذا، این مطالعه با هدف بررسی همبستگی شایستگی بالینی با شجاعت اخلاقی پرستاران شاغل در بخش های مراقبت های ویژه بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1399 انجام شد. روش ها این مطالعه توصیفی مقطعی چند مرکزه بروی 350 پرستار شاغل در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های شهر تهران که به روش سهمیه ای انتخاب شدند، انجام گرفت. ابزار گردآوری اطلاعات مطالعه شامل پرسشنامه جمیعت شناختی، شایستگی بالینی پرستاران بخش مراقبت های ویژه و شجاعت اخلاقی سکرکا و همکاران بود. یافته ها میانگین نمره کل شجاعت اخلاقی و شایستگی بالینی در پرستاران بخش مراقبت های ویژه بترتیب 12/22±, 74/24 و 23/37±, 155/10 بود. بین شجاعت اخلاقی و شایستگی بالینی پرستاران ارتباط مستقیم و معنی دار قوی ای وجود دارد (0/81=r و 0/001=p). شایستگی بالینی در پرستاران با سابقه کاری بیشتر، مسن تر، شاغل در شیفت صبح و با وضعیت استخدامی رسمی و پیمانی به طور معناداری بالاتر از سایر پرستاران بود (0/001>p). همچنین، شجاعت اخلاقی در پرستاران مرد، متاهل، با سابقه کاری بیشتر، مسن تر، شاغل در شیفت صبح و روز و با وضعیت استخدامی رسمی و پیمانی به طور معناداری بالاتر از سایر پرستاران بود (0/001>p). نتیجه گیری با توجه به نتایج مطالعه حاضر با افزایش شایستگی بالینی پرستاران، شجاعت اخلاقی آنها افزایش می یابد. لذا لزوم توجه هر چه بیشتر مسیولان را در این زمینه می طلبد.

زمینه و هدف توانایی پرستار در درک فرهنگی برای ارایه مراقبت های هماهنگ با فرهنگ بیمار، نمادی از صلاحیت فرهنگی پرستاران است. این مطالعه با هدف تعیین صلاحیت فرهنگی پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه و ارتباط آن با عوامل جمعیت شناختی انجام شد. روش ها مطالعه مقطعی حاضر در سال 1399 روی 160 پرستار شاغل در بخش های مراقبت ویژه عمومی و مراقبت ویژه کرونری دو مراکز آموزشی درمانی 5-آذر و شهید صیاد شیرازی به عنوان مراکز ارجاعی بیماران سراسر استان و وابسته به دانشگاه علوم پزشکی گلستان انجام شد. برای جمع آوری داده ها از روش نمونه گیری در دسترس براساس معیارهای ورود استفاده شد. ابزار گردآوری داده ها فرم جمعیت شناختی و پرسشنامه صلاحیت فرهنگی 51 عبارت و چهار زیر مقیاس بود. پایایی این پرسشنامه در جامعه مطالعه حاضر 0/94 بود. پس اخذ رضایت آگاهانه از پرستاران پرسشنامه ها تکمیل شد. یافته ها اکثر پرستاران در دو بخش مراقبت ویژه عمومی ICU (59/1 درصد، 75 نفر) و مراقبت ویژه کرونری CCU (57/6 درصد، 19 نفر) مرد بودند. حداقل سن نمونه های پژوهش در بخش های ICU و CCU، 23 سال بود. بیشترین نمره میانگین صلاحیت فرهنگی در هر دو بخش به نگرش نسبت به مراقبت فرهنگی (0/22±, 0/54)، (0/23±, 0/56) و کمترین به دانش مراقبت فرهنگی (0/23±, 0/48)، (0/22±, 0/44) اختصاص داشت. سطح صلاحیت فرهنگی در هر دو بخش مراقبت ویژه عمومی ICU و مراقبت ویژه کرونری CCU ضعیف 82/7 درصد، 81/8 درصد) گزارش شد. در کل میانگین نمره صلاحیت فرهنگی در بخش مراقبت ویژه عمومی ICU بیشتر از بخش CCU مراقبت ویژه کرونری بود ولی تفاوت آماری معنی دار وجود نداشت. همچنین هیچ یک از متغیرهای مستقل به تنهایی و یا در حضور سایر متغیرها اثر معنی داری بر صلاحیت فرهنگی نداشتند. نتیجه گیری با توجه به یافته های این مطالعه مبنی بر ضعیف بودن سطح صلاحیت فرهنگی پرستاران و نگرش مراقبت فرهنگی با بیشترین میانگین و دانش مراقبت فرهنگی با کمترین میانگین، به نظر می رسد، آموزش صلاحیت فرهنگی برای ارایه بالاترین سطح مراقبت در بخش های مراقبت ویژه ضروری است. به این ترتیب که برنامه ریزان و سیاست گذاران نظام سلامت و مدیران پرستاری می توانند با اجرای کارگاه های آموزشی پیرامون آشنایی با مقوله های فرهنگی و ارتباط، صلاحیت فرهنگی را از مرحله نگرش فرهنگی به طرف آمادگی و اجرای مراقبت فرهنگی سوق دهند.

زمینه و هدف بیماران تحت همودیالیز دارای مشکلات مختلف گوارشی مانند یبوست هستند که بر کیفیت زندگی آنان تاثیر می گذارد. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط شدت یبوست با کیفیت زندگی بیماران تحت همودیالیز در استان چهار محال و بختیاری انجام شد. روش ها این پژوهش مقطعی بر روی 200 بیمار تحت همودیالیز به صورت سرشماری در چهار بیمارستان آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد در سال 1400 انجام شد. ابزار پژوهش شامل فرم مشخصات جمعیت شناختی و بالینی و متغیرهای آزمایشگاهی، پرسشنامه سنجش کیفیت زندگی بیمار دارای یبوست و مقیاس سنجش یبوست بود. یافته ها میانگین کل کیفیت زندگی بیماران 31/213±, 38/93 بود. ارتباط زیرمقیاس های چهارگانه کیفیت زندگی با شدت یبوست نشان داد که بین کیفیت زندگی و زیرمقیاس های آن با شدت یبوست همبستگی معنی دار آماری وجود دارد (0/001p<). بین کیفیت زندگی با متغیر تحصیلات و وضعیت اشتغال ارتباط معنی دار آماری وجود داشت (0/001p<). همچنین بین خرده مقیاس دغدغه و نگرانی با وزن (0/028 =p) و بین خرده مقیاس رضایتمندی با هماتوکریت (0/043 =p) ارتباط معنی دار آماری وجود داشت. نتیجه گیری بر اساس نتایج مطالعه، بین کیفیت زندگی و شدت یبوست و متغیرهای تحصیلات و وضعیت اشتغال ارتباط معنی دار وجود دارد. همچنین بین خرده مقیاس دغدغه و نگرانی با وزن و بین خرده مقیاس رضایتمندی با هماتوکریت ارتباط معنی دار دیده شد.

زمینه و هدف خانواده از مهم ترین نهادهای اجتماعی است و بر اساس اصول مراقبت تسکینی، خانواده بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه مددجو محسوب می شوند. توجه به نیازهای ایشان یک امر ضروری و در راستای مراقبت های پرستاری کل نگر است. لذا این مطالعه با هدف تعیین نیازهای خانواده بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه به انجام رسید. روش ها مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی است. جامعه هدف تمام اعضای خانواده بیماران بستری در بخش های مراقبت های ویژه بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه در نیمه اول سال 1401 بود که به روش نمونه گیری غیرتصادفی سهمیه ای وارد مطالعه شدند. جهت جمع آوری داده ها از فرم مشخصات جمعیت شناختی شرکت کنندگان و بالینی بیماران و پرسشنامه CCFNI استفاده شد. سطح معناداری کمتر از 0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها میانگین سن شرکت کنندگان در مطالعه 42/4 سال (حداقل سن 19 و حداکثر 78 سال) بود. 52/7 درصد اعضای خانواده بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه مرد و 47/3 درصد زن بودند. 31/9 درصد تحصیلات دانشگاهی، 34/8 درصد تحصیلات دیپلم و 33/3 درصد تحصیلات زیردیپلم داشتند. 74/9 درصد از افراد متاهل و 66/2 درصد دارای فرزند بودند. میزان نیاز مراقبتی شرکت کنندگان مورد پژوهش، در محدوده بالا با نمره کل 17/2±,143/3 (3/18 از بازه بین 1 تا 4) بود. مهمترین زیرمقیاس های نیازهای مراقبتی اعضای خانواده بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه به ترتیب نیاز اطمینان، نیاز راحتی، نیاز اطلاعات، نیاز مجاورت و نیاز حمایت بود. نتیجه گیری نیازهای مراقبتی خانواده این بیماران در حد بالا بوده و میزان نیاز به حمایت کمترین و میزان نیاز به اطمینان بالاترین بودند. با توجه به این که سنجش و تامین نیازهای اعضای خانواده در راستای پرستاری جامع نگر است لذا احساس نیاز مراقبتی بالای این افراد حاکی از اهمیت بیشتر پرستاران در این مورد است مخصوصا چون بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه شرایط خاص و حادتری دارند پرستاران ضمن اجرای مراقبت های پرستاری دقیق برای بیماران، در تامین نیازهای مراقبتی خانواده هایشان نیز باید تلاش کنند.

زمینه و هدف تشخیص میزان اضطراب قبل از عمل جراحی بیماران می تواند بسیاری از چالش های حین و بعد از عمل را کاهش دهد و به همین خاطر لازم است از ابزارهایی استفاده شود که دقت بالایی در تشخیص میزان اضطراب داشته باشد. لذا، مطالعه حاضر با هدف مقایسه دقت دو ابزار سطح کورتیزول و پرسشنامه سنجش اضطراب در تشخیص میزان اضطراب قبل از عمل بیماران کاندید جراحی تیروییدکتومی طراحی شد. روش ها مطالعه کارآزمایی بالینی حاضر، به منظور مقایسه دقت دو ابزار اندازه گیری اضطراب قبل از عمل بیماران تیروییدکتومی در سال 1399 طراحی شد. انتخاب نمونه ها با روش نمونه گیری در دسترس با تخصیص تصادفی از طریق بلوک های چهارتایی انجام گرفت. در گروه آزمون آگاهی بخشی از طریق همتایان صورت گرفت و در گروه کنترل مراقبت های روتین ارایه شد. قبل و بعد از مداخله آموزشی تکمیل پرسشنامه و اندازه گیری کورتیزول بزاق 78 نفر از بیماران (39 نفر گروه آزمون و 39 نفر گروه کنترل) بستری در بخش جراحی عمومی ولیعصر و انستیتو کانسر بیمارستان امام خمینی (ره) تهران انجام شد. نتایج یافته ها نشان داد که میزان کورتیزول بزاق بعد از مداخله در گروه آزمون به طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود (0/001>p) در حالی که پرسشنامه اشپیل برگر، اختلاف معناداری بین نمرات اضطراب دو گروه بعد از مداخله نشان نداد (0/397=p). نتیجه گیری از آن جایی که کورتیزول تحت تاثیر عوامل موقعیتی قرار نمی گیرد ابزار دقیق تری نسبت به پرسشنامه جهت سنجش اضطراب است اما با این حال توصیه می شود ترکیبی از ابزارهای فیزیولوژیکی و شیمیایی جهت سنجش میزان اضطراب مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف بخش های مراقبت ویژه به دلیل حساسیت بالا به عنوان یکی از پیچیده ترین بخش های بیمارستانی در نظر گرفته می شود. از این رو، پرستاران دچار چالش هایی از قبیل عدم قطعیت می شوند که می تواند بر عملکرد پرستاری تاثیر بگذارد. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط تاب آوری با عدم قطعیت و تحمل ناپذیری عدم قطعیت پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه انجام شد. روش ها مطالعه حاضر یک مطالعه مقطعی بود. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبتی، 237 پرستار شاغل در بخش های مراقبت های ویژه بزرگسالان در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1401 انتخاب شدند. داده ها از طریق پرسشنامه های اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه عدم قطعیت و پرسشنامه تحمل ناپذیری عدم قطعیت جمع آوری شدند. تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون t مستقل، تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون) انجام شد. یافته ها میانگین نمره تاب آوری پرستاران شرکت کننده در مطالعه 20/4 با انحراف معیار 2/6 در سطح متوسط (75 درصد) بود. همبستگی مثبت معنی داری بین نمرات تاب آوری و تحمل ناپذیری عدم قطعیت در پرستاران (0/001>p، 0/213=r) و همچنین همبستگی مثبت معنی دار اما در حد ضعیف بین نمرات تاب آوری و عدم قطعیت در پرستاران دیده شد (0/004=p، 0/188=r). به طوری که با افزایش نمرات تاب آوری پرستاران، نمره عدم قطعیت آنها عموما افزایش پیدا کرد. نتیجه گیری یافته ها نشان داد که عدم قطعیت و تحمل ناپذیری آن با تاب آوری ارتباط معکوس دارد و این نشان می دهد که عدم قطعیت و تحمل ناپذیری آن مفاهیم و مولفه های پیچیده ای هستند که می توانند تحت تاثیر عوامل متعددی قرار گیرند که نیاز به مطالعه بیشتر در این حوزه را می طلبد از طرفی تاب آوری نمی تواند حلال همه مشکلات پرستاران در محیط های بالینی باشد. همان طور که یافته ها در این مطالعه نشان داد افزایش تاب آوری نتوانسته است عدم قطعیت و تحمل ناپذیری آن را کاهش دهد و این یافته می تواند آغازگر مطالعات دیگر جهت شناسایی پیش بینی کننده های عدم قطعیت و تحمل ناپذیری آن باشد.

زمینه و هدف: پاندمی کووید-19 موجب بروز علائم استرس پس از سانحه و کاهش سرمایه های روانشناختی در افراد می شود. برای رفع این مشکلات به مداخلاتی مانند مدیریت هیجان نیاز است. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش مدیریت هیجانی بر علائم استرس پس از سانحه و سرمایه های روانشناختی بهبودیافتگان کووید-19 انجام شد. روش ها: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل بهبودیافتگان کووید-19 شهر بندرعباس در سال 1399 بود. از بین آنها تعداد 27 بهبودیافته کووید-19 به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی و با روش قرعه کشی در دو گروه آزمایش و کنترل (13 نفر در گروه آزمایش و 14 نفر در گروه کنترل) جایگزین شدند. افراد حاضر در گروه آزمایش آموزش مدیریت هیجانی (10 جلسه) و هر هفته یک جلسه دریافت نمودند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل علائم استرس پس از سانحه و سرمایه های روانشناختی بود. یافته ها: نتایج نشان داد قبل از مداخله تفاوت معنی داری بین میانگین نمرات علائم استرس پس از سانحه و کاهش سرمایه های روانشناختی گروه مداخله و کنترل وجود ندارد، ولی بین میانگین این نمرات در گروه مداخله و کنترل بعد از مداخله تفاوت معنی دار آماری وجود داشت. میانگین و انحراف معیار علائم استرس پس از سانحه در پس آزمون 8/55±, 41/46 و سرمایه روانشناختی 9/86±, 64/07 به دست آمد (0/001p<). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش آموزش مدیریت هیجان موجب کاهش علائم استرس پس از سانحه و افزایش سرمایه روانشناختی در بهبودیافتگان کووید-19 شده بود. از آنجایی که وضعیت روانی مطلوب بیماری در بهبودی او تأثیر دارد، بنابراین استفاده از این روش به عنوان یک استراتژی اثربخش برای کاهش مشکلات روانشناختی بیماران توصیه می شود.