پرستاری داخلی و جراحی
سال:1394 | دوره:4 | شماره:3 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: مراقبت معنوی به عنوان بخشی از مراقبت کل نگر مطرح بوده و متخصصان توانبخشی بر توجه به نیازهای معنوی بیماران مبتلا به سرطان تاکید دارند. این پژوهش با هدف تبیین فرآیند مراقبت معنوی در توانبخشی بیماران مبتلا به سرطان انجام گرفت.مواد و روش ها: مطالعه گراندد تئوری حاضر در سال 1391 در یکی از بیمارستان های شهر تهران انجام شد. مشارکت کنندگان 28 نفر شامل 11 بیمار مبتلا به سرطان و 7 نفر از اعضا خانواده آن ها، 6 پرستار انکولوژی، 1 پزشک، 2 روانشناس و 1 روحانی بودند. ابتدا از روش نمونه گیری هدفمند و در ادامه از نمونه گیری نظری بر اساس کدها و طبقات به دست آمده استفاده گردید. جمع آوری داده ها از طریق مصاحبه نیمه ساختار یافته فردی، مشاهده، ثبت یادداشت های در عرصه و استفاده از مستندات انجام گرفت. داده ها بر اساس رویکرد اشتراوس و کوربین مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: تحلیل داده ها منجر به ظهور 4 طبقه اصلی شامل احساس درماندگی، جستجوی حمایت، رسیدن به حس نسبی رفاه معنوی و عوامل موثر بر مراقبت معنوی گردید. "نیاز به حمایت" به عنوان مفهوم مرکزی پژوهش شناسایی شد.نتیجه گیری: حمایت از مراقبین توانبخشی (خانواده و پرستاران) در کنار حمایت بیماران و تشکیل تیمی جهت ارایه مراقبت معنوی متشکل از پزشک، پرستار، مددکار اجتماعی، روانشناس و روحانی ضروری به نظر می رسد.

زمینه و هدف: پنومونی وابسته به ونتیلاتور جز شایع ترین عفونت های بیمارستانی در بخش مراقبت های ویژه است. یکی از روش های مراقبتی که می تواند بر کاهش پنومونی وابسته به ونتیلاتور موثر باشد، دهانشویه است. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر دهانشویه اکیناسه بر شیوع پنومونی وابسته به ونتیلاتور در بیماران بخش های مراقبت ویژه صورت گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است که جامعه آماری آن را بیماران دارای لوله تراشه بستری در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های آموزشی شهر اراک در سال 1393 تشکیل دادند. 70 بیمار به روش هدفمند وارد مطالعه شده و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. گروه مداخله دو بار در روز دهانشویه اکیناسه و گروه کنترل دوبار در روز دهانشویه با نرمال سالین دریافت کردند. میزان بروز پنومونی با استفاده از معیار امتیاز بالینی عفونت ریوی (CPIS) قبل از مداخله و روز پنجم مداخله مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات با استفاده از آزمون های آماری کای دو، تی مستقل و آزمون دقیق فیشر تحت نرم افزار آماری  SPSS 16تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: شیوع پنومونی وابسته به ونتیلاتور در گروه نرمال سالین 60 درصد و در گروه اکیناسه 51.4 درصد بود. آزمون آماری کای دو تفاوت معنی داری را بین دو گروه نشان نداد.نتیجه گیری: بر اساس یافته ها اکیناسه تا حدودی می تواند میزان بروز پنومونی در بیماران وابسته به ونتیلاتور را کاهش دهد، اما انجام تحقیقات بیشتری در این زمینه ضروری است.

زمینه و هدف: مراقبت از بیماران تحت جراحی بای پس کرونر (CABG) نگرانی های زیادی برای مراقبین خانوادگی ایجاد می کند. ارتقا توانایی مراقبت کنندگان به عنوان همراهان همیشگی بیمار، امری ضروری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش با رویکرد مشارکتی بر میزان خودکارآمدی و خودباوری مراقبین خانوادگی بیماران تحت بای پس عروق کرونر انجام گرفت.مواد و روش ها: در کارآزمایی بالینی حاضر، 102 مراقبت کننده از بیماران بستری در بخش جراحی قلب یکی از بیمارستان های شهر تهران در سال 1390، به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 51 نفره مداخله و کنترل قرار گرفتند. برای گروه مداخله 5 جلسه برنامه آموزشی با رویکرد مشارکتی اجرا گردید. قبل و 8 هفته پس از اجرای مداخله، خودکارآمدی و خودباوری مراقبین با استفاده از پرسشنامه های پژوهشگر ساخته اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل، تی زوج، کای دو و آزمون دقیق فیشر تحت نرم افزار  PASW 18مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: در گروه مداخله میانگین نمرات خودکارآمدی مراقبین پس از مداخله از 29.49±3.89 به 47.43±1.93 و میانگین نمرات خودباوری از 93.49±6.03 به 126.13±18.52 افزایش پیدا کرد (P<0.001). همچنین نتایج آزمون آماری تی مستقل نشان داد خودکارآمدی (P<0.001) و خودباوری (P=0.002) مراقبین بین دو گروه مداخله و کنترل تفاوت آماری معنی داری داشته است.نتیجه گیری: آموزش مراقبین خانوادگی بیماران تحت جراحی بای پس کرونر با رویکرد مشارکتی می تواند منجر به ارتقای خودکارآمدی و خودباوری و در نتیجه افزایش مشارکت آن ها در ارایه مراقبت کارآمد شود. به کارگیری این روش در فرایند آموزش پیشنهاد می گردد.

زمینه و هدف: سرطان یکی از بیماری های مزمن و رو به افزایش در دوران کودکی است که پیامدهای روان شناختی متعددی و از جمله افسردگی را به همراه دارد. این پژوهش با هدف، تعیین تاثیر حرکات ایروبیک بر افسردگی خفیف کودکان مبتلا به سرطان انجام شد.مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی از نوع نیمه تجربی بود. جامعه پژوهش را کلیه کودکان 7 تا 12 ساله مبتلا به سرطان که در بخش انکولوژی یکی از بیمارستان های شهر تهران در سال 1393 بستری بودند، تشکیل دادند. 31 کودک واجد شرایط به روش مبتنی بر هدف وارد مطالعه شدند. افسردگی کودکان با استفاده از پرسشنامه افسردگی کودکان کواکس مورد بررسی قرار گرفت. مداخله طی 6 جلسه گروهی 45 دقیقه ای با اجرای حرکات ایروبیک در اتاق بازی انجام شد و افسردگی کودکان مجددا در روز پایانی مداخله (روز ششم) و سه هفته بعد، مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس با اندازه های مکرر، تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل واریانس تحت نرم افزار 18 SPSS تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: میانگین نمره افسردگی کودکان پس از مداخله (8.64±1.63) و سه هفته بعد از آن (8.35±2.11) نسبت به قبل از مداخله (11.71±1.94) کاهش معنی داری داشته است (p<0.001).نتیجه گیری: حرکات ایروبیک به عنوان یک مداخله غیر دارویی می تواند منجر به کاهش افسردگی خفیف در کودکان مبتلا به سرطان شود. بکارگیری آن جهت برقراری سلامت و شادابی کودکان بستری توصیه می شود.

زمینه و هدف: پس از عمل جراحی قلب، دلیریوم شیوع بالایی دارد. مطالعات متعددی بر روی اتیولوژی دلیریوم پس از جراحی قلب صورت گرفته است، اما هنوز دلیل قاطعی برای آن بیان نشده است. از آنجایی که درصد بالایی از این بیماران درد شدیدی را متحمل می شوند، مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه درد و بروز دلیریوم در بیماران تحت عمل جراحی قلب انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی - تحلیلی بر روی 40 بیمار تحت عمل جراحی قلب بستری در یکی از بیمارستان های آموزشی شهر تهران در سال 1393 انجام شد. نمونه گیری به روش در دسترس صورت گرفت. بروز دلیریوم در بیماران در روزهای دوم تا پنجم بعد از عمل، دو بار در روز توسط ابزار سنجش دلیریوم در آی سی یو؛ و درد بیماران در دو نوبت، حین استراحت و حین اجرای رویه های پرستاری، در روز دوم بعد از عمل توسط ابزار مشاهده ای درد در بخش ویژه مورد سنجش قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های دقیق فیشر، کای دو، من ویتنی و مک نمار تحت نرم افزار 16 SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: فراوانی بروز درد و دلیریوم پس از جراحی قلب به ترتیب 95 و 22.5 درصد بود. 2.5 درصد بیماران درد در حالت استراحت و دلیریوم را با هم تجربه کردند و 20 درصد از بیماران متحمل درد حین اجرای رویه های پرستاری و دلیریوم بودند. بر اساس آزمون دقیق فیشر این رابطه معنی دار نبود، اما بین برخی شاخص های درد، نظیر حرکات بدن (P=0.008) و تون عضلانی (P=0.020) با بروز دلیریوم، حین اجرای رویه های پرستاری، رابطه معنی دار و جود داشت.نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر، ارتباطی بین درد و بروز دلیریوم وجود ندارد. با توجه به بالا بودن میزان درد و دلیریوم، پیشنهاد می شود اقدامات لازم جهت کاهش بروز این عوارض صورت گیرد.

زمینه و هدف: دیابت، با عوارض متعددی همراه است که یکی از شایع ترین آن ها نوروپاتی می باشد. این بیماری در زنان شیوع بیشتری دارد و در صورت نقص در خودمراقبتی و برآورده نساختن نیازهای مرتبط با آن، می تواند منجر به بروز عوارض متعدد و یا حتی مرگ شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین توان خودمراقبتی زنان مبتلا به دیابت با نوروپاتی محیطی و نیازهای مرتبط با آن بر اساس الگوی خودمراقبتی اورم انجام گردید.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی - مقطعی بر روی زنان مبتلا به دیابت با نوروپاتی محیطی تحت پوشش کلینیک دیابت یکی از بیمارستان های شهر گناباد در سال 1393 انجام گردید. 120 بیمار به روش دردسترس انتخاب شدند. ابتدا نوروپاتی بیماران با استفاده از ابزار میشیگان و سیستم درجه بندی بالینی تورنتو تعیین شد و سپس داده ها با استفاده از پرسشنامه سنجش نیازهای خودمراقبتی و پرسشنامه توان مراقبت از خود در بیماران مبتلا به دیابت مبتنی بر الگوی خودمراقبتی اورم گردآوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون کای اسکوئر تحت نرم افزار آماری  spss 17صورت گرفت.یافته ها: توان خودمراقبتی %71.7 مشارکت کنندگان در سطح ضعیف با میانگین و انحراف معیار 33.72±8.48 بود و طبق نیازسنجی انجام شده، در حیطه های دانش، نگرش و عملکرد به ترتیب، %10.8، %0.8 و %52.5 افراد در سطح ضعیف قرار داشتند.نتیجه گیری: بنابر یافته ها توان خودمراقبتی زنان مبتلا به دیابت با نوروپاتی محیطی در حد ضعیف بود و ضعف در حوزه عملکردی و مهارتی مراقبت از خود نسبت به حوزه نگرش و خصوصا دانش بیشتر بوده است. لذا توصیه می شود اقدامات لازم جهت ارتقای توان خودمراقبتی، بر اساس نیاز بیماران تدوین و اجرا گردد.

زمینه و هدف: بیماران مبتلا به ضایعات نخاعی از درد نوروپاتیک مداوم و شدید رنج می برند که تاثیر مخربی بر کیفیت زندگی آن ها دارد. از آنجایی که یکی از مداخلات غیردارویی جهت کنترل دردهای مزمن، ورزش درمانی است؛ مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر برنامه ورزشی بر شدت درد نوروپاتیک بیماران مبتلا به ضایعات نخاعی پاراپلژی انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی می باشد که جامعه آماری آن را بیماران مبتلا به ضایعات نخاعی پاراپلژی مراجعه کننده به یکی از بیمارستان های خصوصی شهر تهران در سال 1393 تشکیل دادند. 40 بیمار به روش مبتنی بر هدف انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله وکنترل قرار گرفتند. برنامه ورزشی مخصوص بیماران مبتلا به ضایعات نخاعی پاراپلژی طی 12 جلسه 60- 45 دقیقه ای به مدت دو روز در هفته برای گروه مداخله انجام شد. داده ها با استفاده از فرم ویژگی های فردی و ابزار بین المللی مجموعه اطلاعات پایه درد در صدمات طناب نخاعی قبل و یک هفته بعد از مداخله جمع آوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده ازآزمون های آماری فیشر، تی مستقل، تی زوج و کای اسکوئر تحت نرم افزار آماری  SPSS 19انجام شد.یافته ها: میانگین نمرات شدت درد نوروپاتیک قبل از مداخله، در گروه های مداخله و کنترل به ترتیب 8.05±1.51 و 7.57±1.21 بود که بعد از مداخله به 5.55±1.61 در گروه مداخله و 7.37±1.05 در گروه کنترل رسید (P<0.001).نتیجه گیری: یافته ها نشان داد انجام منظم برنامه ی ورزشی باعث کاهش شدت درد نوروپاتیک در بیماران مبتلا به ضایعات نخاعی می گردد و می توان آن را به عنوان یک روش غیردارویی در کنترل درد این بیماران پیشنهاد نمود.

زمینه و هدف: ملاقات حمایتی یکی از نیازهای اساسی بیماران در بخش های مراقبت ویژه است؛ با این حال هنوز شواهد کافی به منظور نشان دادن تاثیر ملاقات حمایتی منظم بر شاخص های فیزیولوژیک بیماران وجود ندارد. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر ملاقات حمایتی منظم مراقبین خانوادگی بر شاخص های فیزیولوژیک بیماران مبتلا به سکته مغزی بستری در بخش ICU انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی می باشد که جامعه آماری آن را بیماران غیرونتیله مبتلا به سکته مغزی بستری در بخش مراقبت ویژه و مراقبین خانوادگی آنان در دو بیمارستان شهرهای گناباد و قاین در سال 1392 تشکیل دادند. 68 بیمار به روش دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. مراقبین خانوادگی در گروه مداخله آموزش های لازم را در رابطه با چگونگی ملاقات و مراقبت های مورد انتظار، قبل از مداخله دریافت کردند و طی شش روز و هر روز دو بار به طور منظم به کار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه بررسی ویژگی های فردی، دستگاه مانیتورینگ و فرم پژوهشگر ساخته ثبت شاخص های فیزیولوژیک قلبی بود. شاخص های فیزیولوژیک هر دو گروه، قبل، حین و بعد از ملاقات ثبت گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های دقیق فیشر، تی مستقل، آنالیز اندازه های مکرر و تحلیل کوواریانس تحت نرم افزار آماری SPSS 20 انجام شد.یافته ها: طبق نتایج، با کنترل اثر مخدوش کنندگی سن، میانگین فشار سیستولیک (p=0.01)، فشار متوسط شریانی (p=0.005)، تعداد تنفس (p=0.02)و تعداد ضربان قلب (p=0.04) بیماران از روز اول بستری تا روز ششم بعد از ملاقات در گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافت.نتیجه گیری: نتایج نشان داد ملاقات حمایتی منظم مراقبین خانوادگی می تواند باعث تعدیل شاخص های فیزیولوژیک بیماران مبتلا به ضایعات نخاعی شود. پیشنهاد می گردد مدیران بخش های مراقبت های ویژه، تمهیدات لازم را به منظور ملاقات حمایتی خانواده های بیماران فراهم نمایند.