پرستاری داخلی و جراحی
سال:1392 | دوره:2 | شماره:3-4 |تعداد مقالات:11

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: اختلالات تعادل یکی از مشکلات شایع بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (Multiple sclerosis یا MS) می باشد. عدم تعادل باعث کاهش استقلال عملکردی، گسترش ناتوانی و همچنین افزایش خطر افتادن می گردد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف، تاثیر برنامه تمرینی تایی چی بر تعادل بیماران زن مبتلا به MS در سال 1391 انجام گرفت.مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی بود. از زنان 40- 30 سال مبتلا بهمراجعه کننده به انجمن MS شهرستان مشهد در سال 1391، 30 نفر به صورت نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی به در دو گروه کنترل (15 نفر) و مداخله (15 نفر) قرار گرفتند. تمرینات گروه مداخله شامل 8 هفته تمرینات تایی چی، هر هفته 3 جلسه تمرین بود. از تست تعادل Berg جهت اندازه گیری تعادل در بیماران مبتلا به MS با طرح پیش آزمون و پس آزمون استفاده گردید. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون های تی مستقل و تی زوجی تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: بین میانگین نمرات تعادل در گروه تجربی و کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت (P<0.001)؛ به گونه ای که میزان تعادل در گروه مداخله پس از دوره تمرینی به طور معنی داری افزایش نشان داد (P<0.001)؛ در حالی که در گروه کنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P=0.136).نتیجه گیری: تمرینات تایی چی می تواند باعث افزایش تعادل در بیماران مبتلا به MS شود واز آن می توان به عنوان یک درمان مکمل غیردارویی در کنار درمان های دارویی برای کمک به بیماران مبتلا به MS استفاده کرد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: پذیرش در بخش مراقبت های ویژه به طور بالقوه یک حادثه استرس زا است که در آن درد و اختلالات فیزیولوژیک ناشی از بیماری حاد همراه با اختلالات عاطفی ثانویه، ممکن است منجر به سندرم بخش مراقبت های ویژه یا دلیریوم (Delirium) گردد. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر تدابیر پرستاری بر میزان بروز دلیریوم در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه قلبی انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه به روش کار آزمایی بالینی بر روی 120 بیمار (دو گروه 60 نفری مداخله و) بستری در بخش مراقبت های ویژه قلبی بیمارستان های شهر شیراز در سال 1391 و در طی 4 ماه انجام شد. مداخلات از زمان پذیرش بیمار تا زمان ترخیص و حداکثر یک هفته به صورت گوش دادن به رادیو و ملاقات با افراد خانواده در ساعاتی خارج از ساعات ملاقات بر روی گروه مداخله اجرا گردید و گروه کنترل نیز مراقبت های معمول بخش را دریافت کردند. در طی انجام مداخله روزی دو بار احتمال بروز اختلال شناختی با استفاده از آزمون معاینه مختصر وضعیت روانی (Mini mental state examination یاMMSE ) در کلیه نمونه های پژوهش بررسی شد و بروز دلیریوم در موارد مشکوک این آزمون، توسط معیار (Diagnostic and statistical manual of mental disorders-4th-Text revision) تاییدگردید. داده ها با استفاده از آزمون های کای دو، من ویتنی یو و ویلکاکسون توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: با میزان بروز تنها یک مورد (1.7 درصد) در گروه کنترل، اختلاف آماری معنی داری در مقایسه با گروه مداخله مشاهده نشد (P=0.315). اما مقایسه میانگین نمرات شناختی در هر دو گروه، افزایش قابل توجهی در نمرات شناختی گروه مداخله پس از مداخلات (26.58±3.46) در مقایسه با قبل از آن (24.70±3.74) و با گروه کنترل (24.72±3.72) نشان دادند (P=0.003).نتیجه گیری: تدابیر به کار رفته در این پژوهش در میزان بروز دلیریوم تاثیری نداشت. اما با توجه به افزایش میانگین نمرات شناختی افراد می تواند به عنوان یک روش بی خطر غیردارویی در راستای پیشگیری از بروز دلیریوم در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه قلبی به کار رود.

زمینه و هدف: اختلال خواب مشکل شایعی در بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه است و از جمله عوامل خارجی ایجاد آن، اقدامات پرستاری می باشد. هدف این مطالعه، بررسی تاثیر تعدیل رویه های مراقبت پرستاری بر پیشگیری از اختلالات کمی . کیفی خواب بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه قلب بود.مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی و یک سوکور برای بیماران بود که طی آن، 30 بیمار بستری در بخش مراقبت ویژه قلب بیمارستان دکتر شریعتی تهران در سال 1390 از طریق نمونه گیری در دسترس به ترتیب در گروه های کنترل و مداخله مورد بررسی قرار گرفتند. در گروه کنترل کیفیت و کمیت خواب در روز اول بستری و بعد از سه شب بستری با استفاده از پرسش نامه اندازه گیری شد و در گروه مداخله نیز به همین روش کیفیت و کمیت خواب بیماران، اما با انجام آموزش به پرستاران و تغییراتی در مراقبت های پرستاری در طی سه شب بستری سنجیده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون های کای دو، تی زوجی و تی مستقل) و نرم افزار SPSS نسخه 18 استفاده شد.یافته ها: یافته ها اختلاف معنی داری را در نمره کیفیت خواب گروه کنترل و مداخله پس از سه شب بستری نشان داد (P<0.001)؛ به طوری که تعداد بیماران دچار اختلال خواب در گروه کنترل افزایش و در گروه مداخله کاهش یافتند. همچنین تغییرات میانگین کمی خواب قبل و بعد از بستری در گروه کنترل و مداخله از لحاظ آماری معنی دار بود (P<0.001)؛ به گونه ای که مدت زمان خواب در گروه کنترل افت مشخصی پیدا کرده بود. اما در گروه مداخله ثابت باقی مانده بود.نتیجه گیری: استفاده از تدابیر تعدیل رویه های مراقبت پرستاری می تواند وضعیت خواب بیماران را پس از بستری در بخش مراقبت ویژه قلب بدون تغییر حفظ کند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.

زمینه و هدف: اضطراب و ترس بیشترین پاسخ کودکان نسبت به بستری شدن در بیمارستان می باشد. در این راستا استفاده از روش های غیردارویی جهت کاهش اضطراب از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر قصه گویی بر اضطراب فیزیولوژیک، نگرانی و اجتماعی کودکان انجام شد.مواد و روش ها: کارآزمایی بالینی حاضر بر روی 64 کودک 10-7 ساله بستری در بیمارستان علی بن ابیطالب (ع) زاهدان در سال 1392 انجام شد. نمونه ها به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. در گروه مداخله، برنامه قصه گویی انجام شد و گروه کنترل نیز اقدامات متداول بخش را دریافت کردند. سنجش اضطراب در روز اول و ششم بستری در دو گروه انجام گردید. جمع آوری اطلاعات از طریق مقیاس تجدیدنظر شدهاضطراب آشکار کودکان (Revised children manifest anxiety scale یا RCMAS) صورت گرفت. در نهایت داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی و کای دو تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: مقایسه میانگین زیرمقیاس های اضطراب در گروه کنترل نشان داد که اضطراب فیزیولوژیک،نگرانی و اجتماعی در روز اول و ششم اختلاف آماری معنی داری نداشت (P>0.05)، اما مقایسه زیرمقیاس های اضطراب در گروه مداخله در روز اول و ششم اختلاف آماری معنی داری را نشان داد (P<0.001).نتیجه گیری: اضطراب در گروه کنترل در همه زیرمقیاس ها در طول بستری بالا می باشد و قصه گویی توانسته است همه ابعاد زیرمقیاس های اضطراب فیزیولوژیک، نگرانی و اضطراب اجتماعی را کاهش دهد. بنابراین توصیه می شود «قصه گویی» به عنوان روشی غیردارویی، آسان، ارزان، در دسترس و مورد علاقه کودکان استفاده شود. این پژوهش می تواند قصه گویی را به عنوان شیوه ای خلاق و نو به حیطه مراقبت و درمان در بخش های کودکان معرفی کند.

زمینه و هدف: تغییرات همودینامیک پس از سزارین می تواند بهبودی مادر از ریکاوری و تماس سریع بین وی و نوزاد را به تاخیر اندازد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر موسیقی درمانی بر تغییرات نبض و فشارخون مادران تحت جراحی سزارین انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه نیمه تجربی حاضر بر روی 54 نفر از بیماران تحت سزارین انتخابی در بیمارستان حکیم جرجانی گرگان (در سال 1390) که به صورت در دسترس انتخاب شده بودند و به طور تصادفی به دو گروه (27 نفر گروه مداخله و 27 نفر کنترل) تقسیم شدند، انجام گرفت. موسیقی آرام به مدت 20-15 دقیقه برای مادران گروه مداخله اجرا گردید. سپس تغییرات فشارخون و نبض در زمان های قبل از مداخله، بدو ورود به اتاق جراحی، بلافاصله بعد بیهوشی، 15 و 30 دقیقه بعد از هوشیاری و زمان خروج از ریکاوری در دو گروه اندازه گیری و مقایسه گردید. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون آماری اندازه های تکراری تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: بین فشارخون سیستولیک (P=0.045) و تغییرات نبض (P=0.036) در دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده شد؛ به طوری که در گروه مداخله میزان تغییرات کمتر از گروه کنترل بود. همچنین یافته ها بین تغییرات فشارخون دیاستولیک در دو گروه اختلاف معنی داری (P=0.610) را نشان نداد.نتیجه گیری: موسیقی درمانی قبل از ورود به اتاق عمل در مادران تحت سزارین، میزان تغییرات نبض و فشارخون پس از عمل جراحی را کاهش می دهد و ریکاوری بیمار را کوتاه تر می کند. بنابراین لازم است این روش درمانی مورد توجه پزشکان، پرستاران و کادر درمانی قرار گیرد.

زمینه و هدف: خانواده تاثیر انکارناپذیری بر رفتار و سبک زندگی بیماران دارد. توانمندسازی خانواده محود، الگویی است که جهت بهبود کیفیت زندگی و تغییر سبک زندگی بیماران مزمن مورد استفاده قرار می گیرد و با توجه به این که تغییر سبک زندگی در بیماری پرفشاری خون از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد؛ بنابراین هدف از این مطالعه، تعیین تاثیر الگوی توانمندسازی خانواده محور بر سبک زندگی بیماران مبتلا به پرفشاری خون بود.مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی بود که بر روی 67 بیمار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی- درمانی شهر قاین در سال 1392 انجام شد. پس از انتخاب افراد واجد شرایط ورود به مطالعه، افراد تحت پژوهش به طور تصافی به دو گروه کنترل (35 نفر) و مداخله (32 نفر) تقسیم شدند. الگوی توانمندسازی خانواده محور برای گروه مداخله با چهار بعد «تهدید درک شده، خودکارآمدی، مشارکت آموزشی و ارزشیابی، در طی 6 جلسه و به مدت 2.5 ماه انجام شد و برای گروه کنترل مراقبت رایج اجرا گردید. جهت جمع آوری داده ها، پرسش نامه محقق ساخته سبک زندگی مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده ازنرم افزار SPSS نسخه 20 و توسط آزمون های کای دو، تی مستقل، تی زوجی، ویلکاکسون و من ویتنی تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میانگین نمره کلی سبک زندگی در گروه مداخله قبل از مداخله 106.71±21.06 و بعد از مداخله 135.04±14.54 به دست آمد. آزمون تی زوجی تفاوت معنی داری را بین نمره کل و ابعاد سبک زندگی قبل و بعد از مداخله نشان داد (P=0.001)؛ همچنین بر طبق آزمون تی مستقل، تفاوت معنی داری بین میانگین نمره کل سبک زندگی گروه مداخله و کنترل بعد از مداخله مشاهده شد (P=0.001).نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان می دهد که اجرای الگوی توانمندسازی خانواده محور بر تغییر سبک زندگی بیماران مبتلا به پرفشاری خون موثر بوده است.

زمینه و هدف: اضطراب بر عملکرد همه اعضای بدن و به خصوص سیستم تنفسی تاثیر سوء می گذارد و در بیماران مبتلا به بیماری های انسدادی مزمن ریوی (Chronic obstructive pulmonary diseases یا COPD) آثار منفی بیشتری دارد. با توجه به آمار بالای بیماران مبتلا به COPD در ایران و لزوم وجود یک راهکار ایمن و غیرتهاجمی برای مراقبت پرستاری، بنابراین مطالعه حاضر با هدف تاثیر رفلکسولوژی (بارتاب شناسی) پا در کاهش اضطراب بیماران انجام گرفت.مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی، در سال 1391، 40 بیمار مبتلا به COPD بر اساس نمونه گیری مبتنی بر هدف که دارای پرونده بالینی در مرکز آموزشی- درمانی امام رضا (ع) تبریز بودند، انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. در گروه مداخله رفلکسولوژی پا به مدت 30 دقیقه هفته ای یک بار طی 6 جلسه انجام گرفت. فرم کلی اضطراب Spielberger یک بار قبل از مداخله و یک بار بعد از اتمام آخرین جلسه مداخله توسط همه بیماران تکمیل گردید و داده ها با استفاده از آزمون های تی زوجی، تی مستقل و کای دو در نرم افزار SPSS نسخه 13 تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: در مشارکت کنندگان گروه مداخله سطح اضطراب از 63.3±6.7 به 54.8±5.5 و در گروه کنترل از 65.0±6.1 به 64.8±5.8 کاهش یافت که تفاوت در گروه مداخله معنی دار بود (P<0.001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه، رفلکسولوژی پا می تواند به عنوان یک مداخله پرستاری آسان و بی خطر به منظور کاهش سطح اضطراب بیماران مبتلا به COPD مورد استفاده قرار گیرد.