نفس
سال:1394 | دوره:2 | شماره:1 |تعداد مقالات:6

خانواده اینترلوکین 17 (IL-17) مجموعه ای از سایتوکاین ها است که در هر دو پاسخ التهابی حاد و مزمن شرکت می کنند. IL-17 مسیر ارتباطی مهمی بین ایمنی تطبیقی وابسته به سلول T و سیستم ایمنی ذاتی (بخصوص جزء التهابی پاسخ های ایمنی ذاتی) است. IL-17 با دارا بودن توانایی فراخوانی نوتروفیل ها موجب می شود که Th17 نقش محوری خود را در واکنش های ایمنی تطبیقی (که التهاب نوتروفیل ها از مشخصه های آن است) ایفا کند. تجمع گسترده نوتروفیل ها در مسیرهای هوایی، از ویژگی های برجسته برخی شرایط پاتولوژیک مانند آسم برونشیالی و بیماری های انسدادی مزمن مسیرهای هوایی (COPD) بشمار می رود. IL-17A و IL-17F عملکردهای مشترک زیادی در القای کموکاین ها دارند که این عملکرد در فراخوانی نوتروفیلی و فعال سازی آن ها در محیط آزمایشگاهی و محیط بیولوژیک ضروری است. اگر چه IL-17A به تنهایی یک فعال ساز ضعیف NFkB است، اما یک سایتوکاین قدرتمند در همکاری با دیگر سایتوکاین ها از قبیل TNF-a است که می تواند منجر به راه اندازی و توسعه پاسخ های پیش التهابی گردد.

اسپری ها یکی از رایج ترین و مهمترین اشکال دارویی در بیماری های تنفسی هستند. مطالعات نشان می دهد اغلب بیماران اسپری ها را به طور صحیح استفاده نمی کنند. از این رو این مطالعه با هدف تعیین عوامل موثر بر مصرف صحیح اسپری ها انجام شد.در این پژوهش مشاهده ای– تحلیلی کلیه بیماران بستری در بخش داخلی مردان با تشخیص COPD به روش در دسترس در طول شش ماه نخست 1390 مورد مشاهده قرار گرفتند. نحوه مصرف اسپری بیماران توسط چک لیست ارزیابی گردید. داده های به دست آمده با نرم افزار SPSS 13 با آزمون های توصیفی، آنووا، پیرسون و رگرسیون تجزیه و تحلیل شد.طبق نتایج از بین 116 نمونه، حدود 13 درصد افراد اسپری خود را به طور کاملا صحیح استفاده می کردند. سن، تحصیلات و مدت زمان مصرف اسپری توانستند به ترتیب 8، 12 و 16 درصد از تغییرات واریانس مصرف صحیح تر اسپری را توجیه نمایند.آموزش مصرف صحیح اسپری یک الزام در سیستم بهداشتی درمانی محسوب می شود. طبق نتایج به دست آمده روش آموزش باید بر اساس سن، تحصیلات و سابقه مصرف اسپری انتخاب گردد.

وابستگی به مواد مخدر با اختلال در عملکرد اندام های مختلف بدن، بویژه ریه ها همراه است. هدف از این تحقیق تعیین اثر تمرین ورزشی زیر بیشینه هوازی بر عملکرد ریوی افراد وابسته به مواد مخدر بود. تحقیق حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی با طرح دو وهله پیش آزمون و پس آزمون بود. نمونه آماری تحقیق را 20 فرد 20-33 ساله وابسته به مواد مخدر تشکیل می دادند که در گروه های تجربی تمرین– دارو درمانی (10 فرد) و دارو درمانی (10 فرد) قرار گرفتند. گروه اول متشکل از افرادی بودند که علاوه بر مصرف روزانه 10 میلی گرم متادون، فعالیت ورزشی را با شدتی برابر 70 الی 75 درصد VO2max به مدت 20 جلسه متداوم تمرینی انجام می دادند. در مقابل گروه دوم متشکل از افرادی بودند که تنها روزانه 10 میلی گرم متادون مصرف می کردند. پس از پایان مداخله های تحقیق، شاخص های عملکرد ریوی بررسی شدند. در نهایت، داده ها با استفاده از نرم افزار آماری Stata مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.تجزیه و تحلیل آماری بیانگر افزایش معنادار آزمون های عملکرد ریوی نظیر FEV1/FVC، FEV1، PEF، FEF25، FEF25-75، FEF50 و FEF75 تنها در گروه تمرین– دارو درمانی بود (0.05>P). همچنین، مداخله دارویی نیز توانسته بود در نسبت FEV1/FVC افزایش معناداری را ایجاد نماید (0.05>P). پس از مداخله تحقیقی در گروه تمرین ورزشی، مقادیر سرمی CC16 به طور معناداری کاهش یافته بود (2.591=9 t و 0.029=P). یافته های این پژوهش نشان داد که روش ترکیبی تمرین – دارو درمانی در بهبود عملکرد ریوی افراد وابسته به مواد مخدر نسبت به گروه دیگر عملکرد بهتری دارد. اگرچه جهت تایید این یافته ها به تحقیقات بیشتری نیاز است.

بیماری انسدادی مزمن ریه یا COPD و مصرف تریاک و اپیوییدها هر دو باعث اثرات مخرب بر روی تنفس می شوند که در طول روز باعث کاهش سطح اکسیژن و بالا رفتن میزان گازکربنیک خون می شوند و در طول خواب می توانند باعث بروز اختلالات تنفسی خواب شوند. اختلال تنفسی خواب شامل آپنه انسدادی، مرکزی، هایپوپنه تنفس آتاکسیک، هیپوونتیلاسیون و هیپوکسی می باشد. در مطالعات قبلی شیوع قابل توجهی از اختلالات تنفسی در بیماران COPD و مصرف کنندگان تریاک و اپیوییدها به طور جداگانه نشان داده شده است ولی تاکنون مطالعه ای بر روی اثر همزمان این دو بیماری بر روی الگوی خواب و پارامترهای تنفسی خواب انجام نشده است. در مطالعه پیش رو بر آن شدیم که الگوی خواب و پارامترهای تنفسی را در بیماران مبتلا به COPD که به صورت مزمن تریاک مصرف می کنند را ارزیابی کرده و با گروه شاهد که متشکل از بیماران COPD غیر مصرف کننده تریاک هستند مقایسه کنیم. 31 بیمار مبتلا به COPD وارد طرح شدند که 14 بیمار مصرف کننده تریاک در گروه مورد و 17 بیمار دیگر در گروه شاهد قرار گرفتند. اطلاعات اولیه توسط پرسشنامه از بیماران گرفته شد و همه بیماران تحت پلی سومنوگرافی قرار گرفتند و نتایج در دو گروه با یکدیگر مقایسه شدند. یافته ها نشان داد که هر دو گروه شیوع بالایی از وقایع تنفسی حین خواب دارند به طوری که AHI بیش از 15 در ساعت، در گروه مورد 71% و در گروه شاهد 76% بود. شیوع آپنه مرکزی خواب (CSA) در گروه مصرف کننده تریاک به طور معنی داری بیشتر بود ولی در مورد دیگر پارامترهای تنفسی تفاوت معناداری بدست نیامد. نتایج این مطالعه نشان می دهد که تاثیر مصرف تریاک بیشتر در روند تنفس حین خواب بروز کرده و باعث شیوع بیشتر آپنه مرکزی خواب می شود و تاثیر معنی داری بر روی سطح اکسیژن و گازکربنیک خون در طی روز ندارد.

استرس باعث بدتر شدن علایم آسم می شود، با این حال، مکانیسم اثر استرس کوتاه مدت بر عملکرد تنفس هنوز ناشناخته است. از طرفی عملکرد سیستم اتونوم در افراد آسمی اختلال دارد. هدف این مطالعه بررسی همبستگی تنگی مجاری هوایی با اختلال سیستم اتونوم در طی استرس کوتاه مدت در بیماران مبتلا به آسم آتوپیک کنترل شده است.در طول زمان استراحت و استرس کوتاه مدت (استروپ تست)، تنفس و ضربان قلب در خانمهای سالم و خانمهای مبتلا به آسم آتوپیک کنترل ثبت شد. شاخصهای عملکرد ریوی توسط اسپیرومتر قبل و بعد از استرس اندازگیری شد.استرس باعث کاهش معنادار FVC، FEV1 و PEF در بیماران آسمی شد، در حالیکه مقدار FEV1/FVC بدون تغییر ماند. برخلاف افراد آسمی، افزایش معناداری در تعداد تنفس، تغییرات ضربان قلب و SD1/SD2 (شاخصی از تعادل اتونوم) در زمان استرس در افراد سالم دیده شد. عملکرد ریوی با تغییرات ضربان قلب و نقص اتونوم همبستگی منفی داشت. ما نتیجه گرفتیم که نقص عملکرد اتونوم میتواند مکانیسم مهمی در بدتر شدن علایم آسم بعد از استرس کوتاه مدت باشد.

هموپتزی وسیع به صورت دفع خلط خونی بیش از 100 میلی لیتر در 24 ساعت تعریف می شود و نشانه یک بیماری زمینه ای است که به دلیل ایجاد خفگی می تواند تهدید کننده زندگی باشد. این مطالعه گذشته نگر شامل 126 بیمار مراجعه کننده به مرکز سل و بیماری های ریوی بیمارستان مسیح دانشوری با هموپتزی شدید مجاری هوایی تحتانی در طی 6 سال است.میانگین حجم هموپتزی 228.7±132 میلی لیتر بود. علت هموپتزی در 31 نفر (%25) سل، 40 نفر (31.7%) برونشکتازی و برونشیت مزمن، 8 نفر (6.3%) کیست هیداتید، 8 نفر (6.3%) سرطان ریه، 8 نفر (6.3%) پرفشار ریوی، 7 نفر (5.5%) آنتراکوزیس، 5 نفر (3.9%) پنومونی و 19 نفر (15%) ناشناخته بود. خونریزی در 86 بیمار (%68) با سالین سرد و آدرنالین (1.10000) در طول برونکوسکوپی سخت و فیبرواپتیک متوقف شده بود. علاوه بر روش های دیگر، آمبولیزاسیون هم برای دو مورد دیگر انجام شده بود. برای 27 بیمار هم عمل جراحی انجام شده بود که در 13 بیمار (10%) منجر به مرگ شده بود (7 مرگ در حین جراحی، یک مورد در اوژانس و 5 مورد در بخش).بر اساس شواهد این مطالعه، برونشکتازی، برونشیت مزمن و سل از شایع ترین علل هموپتزی وسیع در این مرکز بودند. بیشتر اوقات، این حجم از خونریزی (228 میلی لیتر) را می توان با شستن سالین سرد در طول برونکوسکوپی کنترل کرد. با این حال، این حجم از هموپتزی می تواند در حین عمل جراحی، مرگ و میر بالا (10%) و عوارض زیادی داشته باشد.