مجله تحقیقات دامپزشکی
سال:1401 | دوره:77 | شماره:1 |تعداد مقالات:7

زمینۀ مطالعه: محیط 1640RPMI، یکی از پرمصرف ترین محیط های مایع کشت جهت تکثیر میکروارگانیسم ها ازجمله لیشمانیا است که در این محیط به طور معمول از 30-10 درصد سرم جنین گاوی FBS)) یا گوساله (FCS) به دلیل داشتن فاکتور های رشد مانند ریز مغذی ها، عناصر کمیاب و هورمون ها استفاده می شود. هدف: با توجه به محدودیت هایی مانند گرانی سرم های تجاری و توجه ویژه به معرفی جایگزین مناسب و نیز رواج اخیر پرورش شترمرغ و شتر در کشورمان در سال های اخیر و همچنین امکان دستیابی به سرم های این حیوانات حاوی عوامل رشد مشابه با سرم جنین گاوی تجاری، بر آن شدیم تا تأثیر دو سرم را بر رشد پروماستیگوت های لیشمانیا تروپیکا و لیشمانیا ماژور در مقایسه با FBS در محیط 1640 RPMI بررسی کنیم. روش‎کار: یک میلیون پروماستیگوت در میلی لیتر از لیشمانیا ماژور و لیشمانیا تروپیکا در محیط 1640RPMI، در حضور درصد های مختلف 30-5/2 هر سه سرم کشت داده شدند و پس از آن، در روز های مختلف تا روز چهاردهم، شمارش، مقایسه و آنالیز شدند. نتایج: بیشترین میزان تکثیر هر دو گونه لیشمانیا در حضور تمام درصد های FBS و تا روز 7 پس از کشت مشاهده شد. در محیط های کشت با کمتر از 5 درصد دو سرم شترمرغ و شتر نیز رشد دو گونه لیشمانیا مطلوب بوده اما با افزایش میزان این سرم ها، از رشد هر دو گونه انگل کاسته شد. در صورت استفاده از سرم با غلظت 10 درصد، پس از FBS، بیشترین تکثیر پروماستیگوت دو گونه انگل، در حضور سرم شتر مشاهده شد. نتیجه­گیری نهایی: در درصد های 5 و کمتر، هر یک از سرم های شترمرغ و شتر و برای 10 درصد، تنها سرم شتر به عنوان جایگزین FBS در محیط کشت هر دو گونه لیشمانیا و انکوباسیون کمتر از یک هفته پیشنهاد می شود، در حالی که در صورت نیاز به درصد های بیش از 15، FBS همچنان بهترین گزینه می باشد.

زمینۀ مطالعه: امروزه به دلیل تحمیل هزینه بالای پروتئین های جانوری بر جیره آبزیان، توجه زیادی به استفاده بیشتر از پروتئین های گیاهی شده است. هدف: جایگزینی پودر ماهی با کنسانتره پروتئین ذرت (CPC) (Empyreal®75) و تأثیر آن بر رشد، بازماندگی و ترکیب بدن تاس ماهی سیبری (Acipenser baerii). روش‎کار: کنسانتره پروتئین ذرت در چهار سطح صفر، 15، 30 و 45 درصد در سه تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی جایگزین پودر ماهی شد. تعداد 120 عدد تاس ماهی سیبری با میانگین وزنی 39/0± 27/8 گرم در 12 عدد مخزن گرد پلاستیکی 80 لیتری با تراکم 10 عدد در هر مخزن توزیع شدند. پس از یک هفته سازگاری، بچه ماهیان با چهار جیره با سطح یکسان پروتئین و انرژی (ایزونیتروژنیک و ایزوکالریک) به مدت 60 روز تغذیه شدند. در پایان آزمایش، پارامترهای رشد و ترکیب لاشه اندازه گیری شدند. نتایج: فاکتورهای طول کل، وزن نهایی، درصد افزایش وزن بدن، نرخ رشد ویژه، میانگین رشد روزانه، ضریب کارایی پروتئین و ضریب چاقی در ماهیان تغذیه شده با کنسانتره پروتئین ذرت 15 درصد به طور معنی داری بالاتر از سایر تیمارها بود (05/0>P). ضریب تبدیل غذایی در همین تیمار کمترین مقدار را داشت که با بقیه تیمارهای آزمایشی اختلاف معنی دار نشان داد (05/0>P). اختلاف معنی د اری در میزان پروتئین لاشه در ماهیان تغذیه شده با کنسانتره پروتئین ذرت 15 درصد و 30 درصد، در قیاس با ماهیان تغذیه شده با کنسانتره پروتئین ذرت 45 درصد مشاهده گردید. نرخ بازماندگی در همه تیمارها 100 درصد بود. نتیجه­گیری نهایی: با توجه به یافته های حاصل می توان اظهار نمود که کنسانتره پروتئین ذرت در سطح 15 درصد می تواند جایگزین مناسبی برای پودر ماهی در جیره تاس ماهی سیبری باشد.

زمینۀ مطالعه: گالی باکتریوم آناتیس گونه ای نوظهور از خانواده پاستورلاسه است. این پاتوژن فرصت طلب به عنوان بخشی از فلور طبیعی دستگاه تنفس فوقانی و قسمت های انتهایی دستگاه تولید مثل طیور در صورت فراهم شدن شرایط مناسب سبب ایجاد عوارض مختلفی از جمله سالپنژیت، پریتونیت و کاهش تولید تخم مرغ تا حدود 10 درصد به همراه مرگ و میر در گله های مرغ تخم گذار می شود. با توجه به این که افزایش مقاومت های آنتی بیوتیکی در مورد این باکتری در مطالعات قبلی به اثبات رسیده، عدم توجه به آلودگی با گالی باکتریوم در گله های مرغ تخم گذار هزینه های بالایی به مزارع پرورش مرغ تخم گذار تحمیل می کند. از سوی دیگر با توجه به عدم ایجاد علائم اختصاصی در درگیری های ایجاد شده با این باکتری، تا به امروز توجه لازم برای انجام مطالعه جامعی در مورد وضعیت این بیماری در ایران وجود نداشته است. هدف: بررسی میزان آلودگی به گالی باکتریوم آناتیس در گله های مرغ تخم گذار صنعتی در برخی از استان های ایران به عنوان نمونه ای برای آغاز فرآیند تعیین میزان شیوع گالی باکتریوم در کشور. روش‎کار: تعداد 295 نمونه سوآب نایی از 10 گله مرغ تخم گذار اخذ گردید که پس از طی مراحل جداسازی و کشت باکتری و خالص سازی آن، بررسی پرگنه های نهایی با روش واکنش زنجیره ای پلیمراز مطابق دستور العمل های استاندارد انجام شد. نتایج: 72/43 درصد از نمونه ها در مجموع مثبت تشخیص داده شدند. نتیجه­گیری نهایی: مطالعه حاضر نشان داد که گله های تخم گذار در ایران آلوده به گالی باکتریوم آناتیس بوده و لازم است فرآیند ردیابی، پیشگیری و درمان عوامل کاهش تولید طیور تخم گذار و اقدامات لازم جهت کنترل این باکتری انجام پذیرد.

زمینۀ مطالعه: گسترش استفاده از امواج الکترومغناطیس در زمینه ارتباطات، باعث شده که اثرات بیولوژیکی آن ها مورد توجه قرار گیرد. طبق یافته‎های علمی معتبر، این امواج می‎توانند، منجر به پیامدهایی چون تغییر در عملکرد سلول ها و در نتیجه سبب ایجاد یا تسریع برخی بیماری ها شوند. هدف: از آنجایی که تغییر در میزان آنزیم‎های کبدی در خون می‎تواند نشانه آسیب‎های کبدی باشد، مطالعه حاضر با هدف بررسی این آنزیم‎ها با در نظر گرفتن متغیرهای زمان و فاصله از مبدأ انتشار انجام گردید. روش‎کار: مطالعه حاضر روی 120 کبوتر 6 ماهه انجام شد. پس از سازگاری با شرایط آزمایشگاهی، آن ها به شش گروه تصادفی تقسیم شدند. گروه اول (فاصله: 50 سانتی‎متر، زمان: 30 دقیقه)، گروه دوم (فاصله: 100 سانتی‎متر، زمان: 30 دقیقه)، گروه سوم (فاصله: 150 سانتی‎متر، زمان: 30 دقیقه)، گروه چهارم (فاصله: 50 سانتی‎متر، زمان: 60 دقیقه)، گروه پنجم (فاصله: 100 سانتی‎متر، زمان: 60 دقیقه)، گروه ششم (فاصله: 150 سانتی‎متر، زمان: 60 دقیقه). هر گروه به مدت 1 ماه و به صورت روزانه با امواج مواجهه داشته‎ و آزمایش خون برای تعیین میزان آنزیم‎های کبدی، قبل و 1 ماه پس از مواجهه، اندازه‎گیری و نتایج با نرم‎افزار SPSS پردازش شد. نتایج: مطالعه حاضر نشان داد که رابطه آماری معنی داری بین امواج BTS و آسیب به کبد از طریق افزایش سطح آنزیم های کبدی در هر شش گروه وجود دارد. بر این اساس می توان گفت امواج الکترومغناطیس بسته به فرکانس، انرژی، مدت زمان و فاصله می توانند اثرات تخریبی بر بافت های بدن از جمله کبد داشته باشند. میانگین تغییرات آنزیم ALP از بقیه آنزیم ها بیشتر و میانگین تغییرات آنزیم ALT از آنزیم های دیگر کمتر بود. همچنین بیشترین تغییرات آنزیم‎های کبدی، در گروه اول و چهارم که کمترین فاصله را تا منبع موج داشتند، رخ داده است. نتیجه­گیری نهایی: افزایش زمان مواجهه و کاهش فاصله تا منبع موج، باعث تغییر میزان آنزیم‎های کبدی گردید. مطالعه حاضر، اهمیت بیشتر "فاصله تا منبع انتشار امواج" را نسبت به "زمان مواجهه" نشان داد.

زمینۀ مطالعه: نوکلئوتیدها مواد مغذی نیمه ضروری یا بسته به شرایط ضروری بوده که ممکن است در شرایط خاصی مانند دوره های رشد سریع یا شرایط استرسی و یا در برخی بافت ها ضروری محسوب شوند. هدف: ارزیابی اثرات تغذیه ای مکمل غذایی نوکلئوتید بر عملکرد رشد و مقاومت به استرس بچه ماهیان نورس ماهی سفید (Rutilus kutum). روش‎کار: یک جیره پایه، چهار سطح صفر (کنترل)، 3/0، 5/0 و 7/0 گرم در کیلوگرم جیره، مکمل غذایی نوکلئوتید افزوده شد تا مطالعه حاضر در 4 تیمار و 3 تکرار صورت پذیرد. پس از 8 هفته (پایان دوره تغذیه)، پارامتر های رشد ارزیابی و ماهیان در معرض استرس شوری ppt 15 قرار گرفتند و میزان کورتیزول و بیان HSP70 در ساعت های صفر (قبل از استرس)، 2، 8 و 24 ساعت پس از استرس اسمزی اندازه گیری شدند. نتایج: پارامترهای رشد نشان دادند ماهیانی که با جیره NT kg-1 7/0 تغذیه شده بودند بیشترین میزان وزن نهایی و DGR را در مقایسه با سایر تیمارها داشتند (05/0˂P) با این وجود هیچ گونه اختلاف معنی داری در فاکتورهای FCR، SGR، CF و PER در بین تیمارها مشاهده نشد (05/0˃P). نتایج شاخص های استرسی نشان دادند این فاکتورها متأثر از سطوح نوکلوتید جیره بوده به طوری که ماهیان تغذیه شده با جیره حاوی مکمل نوکلئوتید سطوح بیشتری از پروتئین شوک حرارتی HSP70 و سطوح کمتری از کورتیزول را در مقایسه با گروه کنترل دارا شدند. در مطالعه حاضر سطوح بیان HSP70 2 ساعت پس از استرس به حدود 7-3 برابر سطح پایه رسیده و در طی 24 ساعت کاهش یافت ولی با این وجود در ساعت 24 به 3-1 برابر سطح پایه رسید. نتایج کورتیزول نیز نشان داد سطوح این فاکتور در ساعت 2 به بیشترین سطح خود رسید، در ساعت 8 شروع به کاهش و در ساعت 24 به سطوح قبل از استرس خود باز می‎گشت. نتیجه­گیری نهایی: در مجموع بکارگیری مکمل نوکلئوتید در جیره سبب ارتقاء رشد در بچه ماهیان سفید نورس و نیز افزایش مقاومت بچه ماهیان در مقابل شوک شوری شده است.

زمینۀ مطالعه: کورینه باکتریوم پسودوتوبرکلوزیس و تروپرلا پیوژنز دو عامل چرکزای مهم در صنعت دامداری ایران و سایر کشورهای جهان می باشند که سالانه خسارات اقتصادی فراوانی ایجاد می کنند. در حال حاضر مقاومت آنتی بیوتیکی نسبت به این باکتری ها در حال افزایش است. تشخیص به موقع آلودگی با این باکتری ها نقش مهمی در کنترل عفونت های ناشی از این دو باکتری دارد. هدف: بررسی آلودگی گاوهای مبتلا به آبسه های جلدی پنج گاوداری بزرگ اطراف شهر تهران به کورینه باکتریوم پسودوتوبرکلوزیس و تروپرلاپایوژنز و همچنین معرفی یک روش پیشنهادی دقیق در تشخیص سریع این دو باکتری. روش‎کار: از تعداد 60 رأس گاو درگیر با آبسه های جلدی در تابستان 1397 جهت تشخیص عامل باکتریایی مولد آبسه، نمونه گیری به صورت استریل صورت گرفت و نمونه ها در اسرع وقت در مجاورت یخ به آزمایشگاه ارسال شدند. بررسی باکتری شناسی نمونه ها با استفاده از واکنش های استاندارد بیوشیمیایی و واکنش زنجیره ای پلیمراز با استفاده از پرایمرهای اختصاصی انجام شد. نتایج: از 60 نمونه مورد بررسی 25 درصد (60/15) به عنوانکورینه باکتریوم پسودوتوبرکلوزیس و 20 درصد (60/12) به عنوان تروپرلا پیوژنز به صورت خالص جداسازی گردید. در 55 درصد از نمونه ها (60/33) نیز هر دو باکتری به صورت همزمان حضور داشتند. کلیه نمونه هایی که با استفاده از واکنش های بیوشیمیایی تشخیص داده شدند، با روش واکنش زنجیره ای پلیمراز مورد تأیید قرار گرفتند. نتیجه­گیری نهایی: کورینه باکتریوم پسودوتوبرکلوزیس و تروپرلا پیوژنز از عوامل اصلی ایجاد آبسه جلدی در گاوداری های اطراف شهر تهران می باشند. با توجه به این که تشخیص دقیق عامل ایجاد آبسه در درمان مؤثر بسیار اهمیت دارد، استفاده از واکنش زنجیره ای پلیمراز بر مبنای دو ژن 16S-23S rDNA و ژن 16S rRNA می تواند به منظور تشخیص سریع و دقیق این باکتری ها در ابتدای بیماری مورد استفاده قرار بگیرد.

یافته های پاتولوژیک در بزغاله های مرده زائیده شده مبتلا به گواتر مادرزادی در یک گله بز نژاد بیتال مورد ارزیابی قرار گرفت. مشاهدات صورت گرفته شامل 7 رأس بزغاله مرده زائیده شده با علائم گواتر، شامل یک مورد جنین های سه قلو و دو مورد جنین های دو قلو، بودند. در معاینات ماکروسکپی غدد تیروئید در تمام جنین ها قابل روئیت و قابل لمس بودند. جنین ها دارای یک تورم بزرگ در ناحیه قدامی شکمی گردن بودند. به دنبال برش پوست در ناحیه گردن در هر جنین، غدد تیروئیدی بسیار بزرگ با دو لوب تقریباً قرینه با ابعاد تقریبی 5 × 8 × 15 سانتی متر را نشان دادند. در معاینات هیستوپاتولوژیک گواتر هیپرپلاستیک (4 مورد) در بزغاله های دو قلو و گواتر کلوئیدی (3 مورد) در بزغاله های سه قلو شناسایی و تشخیص داده شد. مشاهده شد که جنین های دو قلو و سه قلو مستعد گواتر مادرزادی هستند. تمام بزغاله های مرده زائیده شده نیز دو قلو و سه قلو بودند. در حالی که بزغاله های تک قل زنده مانده و رشد نرمال داشتند