پژوهش در توانبخشی ورزشی
سال:1397 | دوره:6 | شماره:12 |تعداد مقالات:9

زمینه و هدف در حال حاضر تجویز تمرین از روش های رایج اصلاح ناهنجاری لوردوز افزایش یافته کمری است. با این وجود، علی رغم بروز اختلال در ثبات ناحیه کمری-لگنی افراد مبتلا به لوردوز افزایش یافته، به این مسئله در تمرینات تجویزشده کم تر توجه شده است. هدف از انجام تحقیق حاضر، بررسی میزان اثربخشی یک برنامه تمرینی هشت هفته ای مشتمل بر تمرینات کششی، مقاومتی با تأکید بر استقامت و ثباتی بر میزان ثبات ناحیه کمری-لگنی زنان مبتلا به ناهنجاری لوردوز افزایش یافته کمری بود. روش بررسی تعداد 30 زن 18 الی 25 سال دارای لوردوز کمری بزرگ تر یا مساوی 54 درجه، به صورت هدفمند انتخاب و سپس به طور تصادفی به دو گروه 15 نفره تجربی و کنترل تقسیم شدند. آنگاه آزمودنی های گروه تجربی، به مدت هشت هفته به انجام برنامه تمرینی پرداختند. میزان ثبات ناحیه کمری-لگنی افراد در پیش و پس آزمون توسط آزمون های ثباتی مک گیل اندازه گیری شد. اطلاعات به دست آمده از تحقیق با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها نتایج نشان داد که شاخص ثبات ناحیه کمری-لگنی افراد گروه تجربی پس از شرکت در برنامه تمرینی، به طور معناداری بهبود یافت (0. 001=p) و میزان اثربخشی برنامه تمرینی در این بهبود، بر اساس شاخص استاندارد دی-کوهن مطلوب بود (اندازه اثر برابر با 3. 16). نتیجه گیری به نظر می رسد افراد دارای لوردوز کمری افزایش یافته دارای اختلال در ثبات ناحیه کمری-لگنی هستند و نتایج نشان داد که با ارائه ی یک برنامه تمرینی هدفمند می توان اثربخشی مطلوبی را در افزایش این ثبات مشاهده نمود. لذا استفاده از این برنامه تمرینی در افراد مبتلای مشابه با تحقیق حاضر توصیه می شود.

زمینه و هدف: کمردرد (به علت ایجاد محدودیت های حرکتی) منجر به کاهش ثبات ناحیه ی مرکزی بدن می شود. هدف از تحقیق حاضر تعیین اثر تمرینات ثبات مرکزی بر سطح ناپایدار (توپ سوئیسی) بر شدت درد، کیفیت زندگی و استقامت عضلات تنه زنان مبتلا به کمردردمزمن ایدیوپاتیک بود. روش بررسی: 30 زن مبتلا به کمردردمزمن ایدیوپاتیک، با میانگین سن44/9± 73/36سال، قد03/6± 00/158سانتی-متر و وزن 77/10± 83/66 کیلوگرم مراجعه کننده به پزشک متخصص بودند. نمونه گیری به صورت دردسترس و هدفمند انجام شد. نمونه ها به طور مساوی و همگن به دو گروه تجربی(15=n، شرکت در تمرینات) و کنترل(15=n، بدون تمرین) تقسیم شدند. قبل و بعد از دو ماه شدت درد، کیفیت زندگی و استقامت عضلات فلکسور و اکستنسور تنه به ترتیب توسط پرسشنامه کیوبک، پرسشنامه SF-36، آزمون درازونشست و آزمون سورنسون اندازه گیری شد. تمرینات به مدت 8 هفته 3 جلسه در هفته ( زمان 60 دقیقه) اجرا و از آزمون های t همبسته و تحلیل کوواریانس برای تحلیل آماری استفاده شد(05/0>p). یافته ها: کاهش معنادار در شدت درد گروه تجربی، بعد از تمرین(18/18± 80/27) نسبت به قبل از تمرین(78/20± 00/35)(0001/0>p) و افزایش معنادار در کیفیت زندگی در بعد از تمرین(27/29± 50/115) نسبت به قبل از تمرین(43/31± 31/99) مشاهده شد(002/0>p). 26% و 38% افزایش معنادار، به ترتیب در زمان آزمون سورنسون و تعداد تکرار آزمون درازونشست گروه تجربی بدست آمد(008/0>p). در بعد از تمرین، تفاوت معناداری در تمام متغیرهای فوق بین گروه تجربی و کنترل مشاهده شد(01/0>p). نتیجه گیری: تمرینات ثبات مرکزی با توپ سوئیسی متمرکز بر عضلات تنه بوده و باعث افزایش استقامت عضلات تنه شد. با افزایش استقامت عضلات تنه میزان درد کاهش وکیفیت زندگی بهبود یافت. این تمرینات برای این بیماران توصیه می شود.

زمینه و هدف: والگوس داینامیک زانو حین کاهش شتاب و فرود در فعالیت های ورزشی عامل بسیاری از آسیب های حاد و مزمن زانو می باشد. هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرینات پلایومتریک بر راستای لگن و زانو زنان مبتلا به والگوس داینامیک زانو بود. روش تحقیق: در این کارآزمایی تصادفی کنترل شده 26 زن دارای والگوس داینامیک زانو به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. زوایای والگوس زانو و دراپ لگن حین فرود تک با استفاده از روش ارزیابی دوبعدی محاسبه شد. در طول هشت هفته گروه کنترل تنها در فعالیت های روتین دانشگاه شرکت داشتند در صورتی که گروه تجربی در کنار تمرینات روتین، به مدت هشت هفته در تمرینات پلایومتریک شرکت کردند. از مدل ترکیبی تحلیل واریانس با اندازه های تکراری برای تحلیل داده ها استفاده شد (05/0 ≥ P). یافته ها: پس از اجرای برنامه مداخله، زاویه والگوس زانو با انجام تمرینات در مقایسه با گروه کنترل بهبود معنی داری داشت (05/0 ≥ P). همچنین نتایج تحقیق تغییر معنی داری را در زاویه دراپ لگن قبل و بعد در شرکت در تمرینات در گروه های مورد مطالعه نشان نداد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر شواهدی مبنی بر اثر مثبت تمرینات پلایومتریک بر کینماتیک اندام تحتانی و بهبود کنترل زانو در صفحه فرونتال در زنان ورزشکار دارای والگوس داینامیک زانو ارائه داد، از این رو با توجه به نتایج این تحقیق می توان گفت هشت هفته تمرینات پلایومتریک در زنان ورزشکار با والگوس داینامیک زانو می تواند عوامل خطر قابل تعدیل آسیب ACL نظیر عوامل بیومکانیکی را کاهش دهد.

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر دوازده هفته استفاده از کفی سفارشی و تمرین در آب (شنای کرال سینه ) بر الگوی توزیع فشار و فعالیت عضلانی کف پا در دختران 10-14 ساله مبتلا به صافی کف پا بود. آزمودنی های این مطالعه شامل 20 دانش آموز دختر دارای کف پای صاف انعطاف پذیر بودند که به صورت تصادفی انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه 10 نفره تمرین در آب (شنای کرال سینه)، گروه استفاده از کفی قرار گرفتند. قبل و بعد از اجرای پروتکل تمرینی از همه آزمودنی ها متغیرهای وابسته تحقیق (سطح تماس، نیروی بیشینه، اوج فشار، زمان تماس و شاخص قوس) با استفاده از دستگاه Foot Scan(emed) و فعالیت عضلانی (RMS) نیز توسط دستگاه الکترومیوگرافی اندازه گیری و ثبت شد. آزمودنی های گروه تمرین در آب به مدت 12 هفته (3 جلسه 90 دقیقه ای در استخر) تمرینات خود را طبق پروتکل تمرین انجام دادند و گروه استفاده از کفی نیز در همین مدت از کفی سفارشی(حداقل 5 ساعت در روز) استفاده کردند. تجزیه تحلیل آماری نشان داد که تفاوت معناداری در پس آزمون نسبت به پیش آزمون، در استفاده از کفی بر الگوی توزیع فشار و شاخص قوس وجود ندارد ولی این تفاوت معنی دار در فعالیت عضلانی مشاهده شد. بر اثر تمرین شنای کرال سینه، تفاوت معناداری در میزان حداکثر نیرو و حداکثر فشار وارد بر ناحیه سایر انگشتان و همچنین در فعالیت عضلانی مشاهده شد.

زمینه و هدف: داده های آنتروپومتریک می تواند برای گزینش ورزشکاران مستعد، هدایت هدفمند افراد تازه وارد به سوی مناسب ترین ورزش ها، بهبود عملکرد ورزشی، استاندارد سازی تجهیزات و پیشگیری از بروز آسیب موثر باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر، ارائه نورم ویژگی های آنتروپومتریک ورزشکاران دارای معلولیت ایران بود. روش بررسی: این پژوهش از نوع توصیفی بود. جامعه آماری پژوهش، همه ورزشکاران دارای معلولیت حاضر در مسابقات قهرمانی کشور رشته های مختلف در سال 1397 بود. 188 ورزشکار مرد با میانگین سنی(21/12± ) 23/30 و 109 ورزشکار زن با میانگین سنی(22/9± ) 27/30 در پژوهش شرکت کردند. میانگین، انحراف استاندارد و دامنه نورم برای متغیرهای متتخب محاسبه شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات با نرم افزارSPSS18 انجام شد. یافته ها: نورم دور بازوی استراحتی در مردان (89/4± )04/33 و در زنان (88/4± )51/28، دور بازوی منقبض مردان (94/4± )7/35 و زنان(09/5± )32/30، طول دو زائده اخرمی مردان (9/3± )11/42 و زنان(44/2± )91/27، پهنای استخوان بازو در مردان (59/0± )19/7 و در زنان (54/0± )31/6، طول بازو در مردان (35/2± )9/31 و در زنان (63/1± )31/29، طول ساعد مردان (64/1± )74/25 و زنان (86/1± )05/24، طول کف دست مردان (64/1± )67/18 و زنان(14/1± )91/17، طول دو دست باز مردان (09/8± )59/178 و زنان (53/10± )11/155، قد نشسته مردان (5± )57/91 و زنان (19/6± )04/80، قد ایستاده مردان (15/10± )25/171 و زنان (18/12± )67/155، شاخص بازویی مردان (31/4± )2/81% و زنان (82/6± )45/82% می باشد. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش می تواند از منظر بیومکانیکی، ارگونومیکی، عملکردی و پیشگیری از آسیب ورزشی به هدایت هدفمند افراد تازه وارد به سوی مناسب ترین ورزش های پارالمپیکی کمک نماید.

هدف: نیروهای عکس العمل و نرخ بارگذاری هنگام راه رفتن با آسیب های مفاصل اندام تحتانی مرتبط می باشند. یکی از شیوه های تغییر در نیروهای عکس العمل و نرخ بارگذاری استفاده از کفی ها می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرکفی بر مولفه های نیروی عکس العمل و نرخ بارگذاری در افراد مبتلا به بی ثباتی مچ پا هنگام راه رفتن بود. روش: 11 مرد سالم فوتبالیست، و 11 مرد فوتبالیست مبتلا به بی ثباتی مچ پا در این مطالعه شرکت کردند. با استفاده از یک صفحه نیرو مولفه های نیروی عکس العمل زمین هنگام راه رفتن در دو شرایط با و بدون استفاده از کفی اندازه گیری شد. نیروهای عکس العمل زمین و زمان رسیدن به اوج نیروها و نرخ بارگذاری استخراج شدند. آزمون آماری آنالیز واریانس اندازه-های تکراری و مانوا با 05/0α = جهت تحلیل آماری مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: پوشیدن کفی موجب افزایش در اوج اولیه نیروی عکسالعمل عمودی (01/0p=) در لحظه تماس پاشنه با زمین شد(05/0p<). نرخ بارگذاری بین دو گروه با و بدون کفی تفاوت معنی داری نداشت(07/0

زمینه و هدف: بمنظور کاهش اثرات پاتولوژیکی محدودیت دورسی فلکشن پا بر سیستم حرکتی، تمرینات کششی تجویز میگردند. بنابراین، مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر برنامه کششی فانکشنال و اکسترافانکشنال بر پارامترهای منتخب کینماتیکی و کینتیکی مچ پا در افراد دارای محدودیت دورسی فلکشن حین راه رفتن انجام شد. روش بررسی: ده آزمودنی بصورت هدفمند و بر اساس معیارهای ورود و خروج انتخاب و بصورت تصادفی در هر گروه تمرینی فانکشنال، اکسترافانکشنال جای گرفتند. مقادیر کینماتیکی و کینماتیکی توسط آنالیز حرکت وایکون و صفحه نیروی کیسلر تعیین گردید. بررسی آماری توسط تی وابسته و تحلیل کوواریانس انجام گرفت. یافته ها: مقایسه درون گروهی نشان داد در گروه فانکشنال میانگین دورسی فلکشن طی مرحله تحمل وزن، زمان فاز استقرار و زمان تماس پاشنه با زمین تا جداشدگی پاشنه از زمین افزایش معنادار داشته و زمان پرونیشن مچ پا با کاهش همراه بود. نیروی ضربه ای عمودی عکس العمل زمین و زمان اوج این نیرو در گروه اکسترافانشکنال با افزایش معناداری همراه بود. در مقایسه تفاوتهای بین گروهی زمان فاز استقرار، مرحله زمانی تماس پاشنه با زمین تا جداشدگی پاشنه از زمین، مرحله زمانی پرونیشن و دامنه دورسی فلکشن در گروه فانکشنال در مقایسه با گروه اکسترافانکشنال تفاوت معناداری داشت. نتیجه گیری: الگوی گام برداری هیل استرایک، دورسی فلکشن و فاصله زمانی تماس پاشنه با زمین تا جداشدن پاشنه از زمین را بهبود میبخشد. بنابراین، برای درمانهای با هدف افزایش دامنه حرکتی دورسی فلکشن و فاصله زمانی تماس پاشنه با زمین تا جداشدن از روی زمین، این الگوی گام برداری پیشنهاد میشود.

زمینه و هدف: آسیب لیگامان متقاطع قدامی (ACL) در فوتبال رایج می باشد و الگوهای حرکتی نقش کلیدی در بروز صدمات غیر برخوردی ACL بازی می کنند. هدف این مطالعه بررسی اثر برنامه +11 بر بهبود الگوهای حرکتی فرود و ماندگاری نتایج در فوتبالیست های مرد جوان می باشد. روش بررسی: 24 فوتبالیست (سن 18/1± 79/16 سال، قد 12/8± 17/174 سانتی متر، وزن 01/10± 45/62 کیلوگرم و سابقه فوتبال 26/1± 96/6 سال) در پژوهش حاضر شرکت کردند. آزمودنی ها به طور تصادفی به دو گروه مداخله و گروه کنترل (هر گروه 12 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی 3 بار در هفته به مدت 8 هفته برنامه +11 را انجام دادند درحالی که گروه کنترل برنامه گرم کردن معمول خود را داشتند. یافته ها: یافته های آزمون سنجش مکرر ترکیبی نشان داد الگوی فرود آزمودنی ها بین پیش آزمون و پس آزمون در گروه +11 بهبود معنی داری داشته است (006/0P=) اما این تغییرات بعد از یک ماه ماندگار نبودند (146/0P=). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، می توان نتیجه گیری کرد که برنامه +11 فیفا می تواند باعث بهبود الگوی فرود بازیکنان فوتبال حرفه ای مرد جوان در شرایط نزدیک به دنیای واقعی شود و احتمالاً این عامل می تواند در کاهش صدمات غیر برخوردی ACL مؤثر باشد. هرچند باتوجه به ماندگار نبودن اثرات این برنامه بر روی الگوی فرود، ضرورت تداوم در انجام برنامه +11 احساس می شود.

زمینه و هدف: تمرینات ریباند تراپی به عنوان یک روش تمرینی جدید که موجب تحریک مکانیکی سیستم عصبی-عضلانی می شود، مورد توجه پژوهشگران و توان بخشان قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر مطالعه تأثیر 8 هفته تمرینات ریباندتراپی بر تعادل ایستا و پویا و قدرت اندام تحتانی کودکان دارای اختلال نقص توجه/بیش فعالی بود. روش بررسی: 30 نفر ازکودکان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی با میانگین سن (1/1± 07/8 )، وزن( 5/7± 6/25 )و قد(1/11± 125) به صورت داوطلبانه در این پژوهش نیمه تجربی شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه کنترل(15نفر) و تجربی(15نفر) تقسیم شدند. از آزمون لک لک و آزمون تعادلیY به ترتیب برای اندازه گیری تعادل ایستا و پویا استفاده شد. قبل و بعد از دوره تمرینی قدرت عضلات چهار سر ران، همسترینگ و عضلات دورسی فلکسور و پلنتار فلکسور تمامی مشارکت جویان با استفاده از دینامومتر دستی اندازه گیری شد. گروه تجربی به مدت 8 هفته، هفته ای سه جلسه 45 دقیقه ای تمرینات ریباندتراپی را انجام دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمونt مستقل صورت گرفت. یافته ها: نتایج، افزایش معنی داری را در تعادل ایستا و پویا در جهت های قدامی، خلفی-داخلی، خلفی-خارجی و تعادل کلی و همچنین قدرت اندام تحتانی در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل نشان داد (p<0/05). نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تمرینات ریباندتراپی می تواند بر بهبود تعادل ایستا و پویا و قدرت عضلات اندام تحتانی مؤثر باشد.