پژوهش در توانبخشی ورزشی
سال:1397 | دوره:6 | شماره:11 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: اسپرین مچ پا از شایع ترین آسیب های حاد ورزشی است که به علت آسیب به گیرندهای حس عمقی و کاهش تعادل، خطر بازگشت مجدد آن بسیار زیاد است، لذا هدف این تحقیق مقایسه تأثیر روش های توانبخشی سنتی، لباس فضایی و ترکیبی بر تعادل پویای ورزشکاران مبتلا به اسپرین مچ پا بود. روش بررسی: تعداد30 نفر از ورزشکاران مبتلا به اسپرین درجه 3 مچ پا به صورت هدفمند و در دسترس در این تحقیق شرکت کردند و به طور مساوی در سه گروه توانبخشی قرار گرفتند. نمونه ها به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه 45 دقیقه تحت تمرینات توانبخشی ویژه فرد قرار گرفتند. تعادل پویای ورزشکاران در سه جهت قدام، خلفی داخلی و خلفی خارجی قبل و بعد از هشت هفته توسط آزمون ستاره تعدیل شده (وای) مورد ارزیابی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های کوواریانس استفاده شد (05/0>P). یافته ها: نتایج تحقیق تفاوت معناداری در تعادل پویا بین سه روش توانبخشی نشان داد (05/0P<)، به طوری که بین روش ترکیبی و لباس فضایی (05/0P<) و ترکیبی و سنتی (05/0P<) تفاوت معنادار بود، اما بین روش سنتی و لباس فضایی تفاوت معنادار نبود (05/0P>). نتیجه گیری: از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که روش ترکیبی بیشترین تأثیر بر تعادل پویا داشت لذا، به عنوان بهترین روش برای توانبخشی ورزشکاران مبتلا به اسپرین مچ پا توصیه می شود.

زمینه و هدف: عقب ماندگی ذهنی یکی از رایج ترین معلولیت های ذهنی است که با اختلال در حفظ تعادل در مبتلایان همراه می باشد. هدف از این تحقیق مقایسه تأثیر برنامه تمرینی ثبات مرکزی و برنامه تمرینی زنجیره حرکتی بسته بر تعادل پویای دانش آموزان کم توان ذهنی بود. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی که بر روی 45 دانش آموز پسر کم توان ذهنی انجام شد، آزمودنی ها در سه گروه 15 نفره کنترل، ثبات مرکزی و زنجیره حرکتی بسته قرار گرفتند. گروه های تجربی 8 هفته و هفته ای سه بار تمرینات ثبات مرکزی و زنجیره حرکتی بسته را انجام دادند. در پیش آزمون و پس آزمون از تست برخاستن و رفتن برای اندازه گیری تعادل پویای سه گروه استفاده شد. از آزمون آماری تحلیل واریانس یکراهه برای بررسی تفاوت های بین گروهی استفاده شد. نتایج به دست آمده در سطح معنی داری کمتر از 05/0 بررسی شدند. یافته ها: در نتایج آزمون تعادل پویا بین گروه های ثبات مرکزی و کنترل (000/0=p)، زنجیره حرکتی بسته و کنترل (006/0=p) و همچنین گروه های ثبات مرکزی و زنجیره حرکتی بسته (002/0=p) تفاوت معنی داری مشاهده شد. نتیجه گیری: تمرینات ثبات مرکزی و زنجیره حرکتی بسته باعث بهبود تعادل ایستا و پویای دانش آموزان کم توان ذهنی شدند و از این تمرینات می توان برای بهبود تعادل در برنامه های توانبخشی دانش آموزان کم توان ذهنی استفاده کرد.

زمینه و هدف: محدودیت دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا باعث تغییر بیومکانیک اندام تحتانی، ثبات ناحیه مچ پا و ثبات پاسچرال می شود. لذا هدف از این تحقیق بررسی شش هفته تمرین کششی مجموعه عضلانی سه سر ساقی بر دامنه حرکتی دورسی فلکشن، حس عمقی مچ پا، والگوس زانو و عملکرد در افراد دارای محدودیت حرکتی دورسی فلکشن بود. روش بررسی: در تحقیق نیمه تجربی حاضر، 24 مرد ورزشکار مبتلا به محدودیت دورسی فلکشن مچ پا شرکت داشتند که به دو گروه کنترل و مداخله تقسیم شدند؛ (12 نفر گروه کنترل (سن 14/2± 50/23 سال، قد 17/7± 50/172سانتی متر و وزن 84/5± 00/70کیلوگرم) و 12 نفر گروه تجربی (سن 72/1± 00/23 سال، قد 25/5± 80/178سانتی متر و وزن16/9± 75/67 کیلوگرم)). قبل و پس از شش هفته تمرین کششی عضلات سه سر ساقی، میزان دامنه دورسی فلکشن و حس عمقی به وسیله گونیامتر یونیورسال، میزان والگوس زانو به وسیله دوربین و عملکرد حرکتی به وسیله آزمون عملکردی لی سه گام تک پا، عملکردی پرش لی ضربدری تک پا هشت لاتین اندازه گیری شد. از آزمون کوواریانس در SPSS نسخه 21 برای تجزیه و تحلیل داده ها برای تحلیل داده ها استفاده شد. سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: پس از اجرای تمرینات کششی تغییرات معناداری در دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا (001/0=P) و عملکرد حرکتی (001/0=P) مشاهده شد اما تفاوت در والگوس زانو (450/0=P) و حس عمقی مچ پا (470/0=P) معنادار نبود. نتیجه گیری: استفاده از برنامه تمرینات کششی مجموعه سه سر ساقی در برنامه های توانبخشی ورزشکاران دارای محدودیت حرکتی مچ پا جهت کاهش محدودیت های ناشی از این عارضه مانند دامنه حرکتی مچ پا و عملکرد حرکتی، توصیه می شود.

هدف و زمینه: خستگی یکی از مهم ترین عوامل اثرگذار در بروز آسیب های ورزشی است. هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثر خستگی عملکردی بر حس وضعیت مفصل مچ پا در زنان فوتسالیست بود. روش بررسی: در تحقیق نیمه تجربی حاضر 22 نفر از دانشجویان دختر فوتسالیست دانشگاه اصفهان با میانگین و انحراف معیار سن 8/1± 20 سال، وزن 40/2 ± 57 کیلوگرم، قد 73/5± 161 سانتی متر به صورت در دسترس انتخاب شدند. خستگی عملکردی فوتسال توسط پروتکل تعدیل شده شبه فوتبال بانگسبو ایجاد شد. حس وضعیت مفصل مچ پا توسط دستگاه ایزوکنتیک بایودکس در دو حالت اینورژن و اورژن در زاویه 15 درجه و خستگی توسط مقیاس بورگ قبل و بلافاصله پس از اجرای پروتکل خستگی اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله آزمون T همبسته در سطح معناداری (05 /0P≤ ) انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که پس از خستگی، میزان خطای بازیکنان در بازسازی زاویه مورد نظر به طور معناداری افزایش یافته است. براساس اطلاعات به دست آمده از مقیاس بورگ نیز میزان خستگی بازیکنان در پس آزمون (2/2± 81/17) به طور معناداری بیشتر از پیش آزمون (81/0± 7) بود (54/1 ES= و000/0P=). نتیجه گیری: خستگی باعث تغییر در حس وضعیت مفصل مچ پا می شود. در تحقیق حاضر از پروتکل خستگی شبیه سازی شده با بازی فوتسال برای ایجاد خستگی در آزمودنی ها استفاده شد. نتایج نشان داد که پس از انجام پروتکل میزان خطای حس وضعیت افزایش زیادی داشته است. بنابراین احتمال آسیب دیدگی زیاد می شود.

زمینه و هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر آنی دو نوع کشش دینامیک با سرعت های متفاوت بعد از اعمال خستگی عملکردی بر حداکثر فلکشن مفصل زانو هنگام فرود در بازیکنان والیبال مرد حرفه ای بود. روش بررسی: از بین تمامی بازیکنان والیبال شهر کرمان که در دامنه سنی 18 تا 23 سال قرار داشتند، 36 نفر با میانگین± انحراف استاندارد (سن= 1/2± 6/20 سال، قد= 5/6 ± 9/185 سانتی متر، وزن= 8± 2/77 کیلوگرم) به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب و به طور تصادفی در 3 گروه 12 نفری کشش دینامیک آهسته، کشش دینامیک سریع و کنترل قرار گرفتند. به منظور اعمال خستگی، از پروتکل خستگی عملکردی ورزش والیبال و جهت ریکاوری از دو نوع کشش دینامیک با سرعت آهسته و سریع استفاده گردید. یافته ها: آزمون آنالیز مکرر ترکیبی نشان داد که خستگی در همه گروه ها باعث کاهش معناداری در حداکثر فلکشن مفصل زانو در پیش آزمون و پس آزمون شده است؛ اما بعد از اعمال پروتکل ریکاوری تنها در گروه دینامیک آهسته در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری مشاهده شد (001/0=P). این آزمون تفاوت معناداری را بین هیچ کدام از گروه ها نشان نداد (430/0=P). نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که کشش دینامیک آهسته می تواند در پایان مسابقه و تمرین به عنوان یک روش ریکاوری مناسب برای ورزشکاران به ویژه بازیکنان والیبال برای از بین بردن اثر خستگی مناسب باشد. بازیکنان والیبال می توانند برای ارتقاء عملکرد و جلوگیری از آسیب های اندام تحتانی به خصوص رباط صلیبی قدامی روش کشش دینامیک آهسته را مورد استفاده قرار دهند. اما کشش دینامیک سریع ریکاورکننده مناسبی برای ورزشکاران والیبال نمی باشد.

زمینه و هدف: هدف از این پژوهش بررسی تأثیر مداخله ی تمرینی شنا بر تعادل و سیستم های درگیر در تعادل نوجوانان دارای اختلال شنوایی با کم کاری دهلیزی بود. روش بررسی: 24 نفر از دختران ناشنوای مدارس استثنایی شهرستان پاکدشت استان تهران به صورت نمونه ی در دسترس در این تحقیق حضور داشتند. آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. ابتدا پیش آزمون تعادل تحت چهار شرایط حسی مختلف شامل؛ اختلال هم زمان حسی-پیکری و دهلیزی، بینایی و دهلیزی، حسی-پیکری و بینایی و بدون هیچ تداخل حسی، با دستگاه بایودکس گرفته شد. سپس، 12 نفر گروه تجربی (میانگین سنی 8/2± 50/15) به مدت 8 هفته، هر هفته 3 جلسه تحت آموزش شنا قرار گرفتند و 12 نفر گروه کنترل (میانگین سنی 9/1± 50/15) در هیچ رشته ی ورزشی فعالیتی نداشتند. پس از اتمام دوره ی مداخله ی تمرینی، پس آزمون تعادلی مشابه پیش آزمون به عمل آمد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چند متغیره انجام شد. یافته ها: با تأیید نرمال بودن توزیع داده ها و همگنی واریانس ها، نتایج تحلیل واریانس چند متغیره نشان داد تمرینات شنا به طور معنی داری بر تعادل بدون تداخل حسی و تعادل دهلیزی تأثیرگذار است (005/0≤ P). نتیجه گیری: پیشنهاد می شود به منظور بهبود تعادل افراد ناشنوا آموزش شنا برای ناشنوایان به عنوان یک روش توانبخشی در مراکز بهداشتی درمانی، بیمارستان، مراکز توانبخشی، مدارس استثنایی و مدارس ناشنوایان مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: یکی از مشکلات رایج بیماران دارای استئوآرتریت، ناپایداری زانو می باشد، که عملکرد آن ها را تحت تأثیر قرار می دهد. هدف این پژوهش، بررسی اثر ناپایداری خودگزارشی، بر پارامترهای گام برداری، شاخص گام برداری پویا، تعادل و کیفیت زندگی بیماران دارای ناپایداری زانو بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ی مقطعی، 68 بیمار استئوآرتریتی با تأیید پزشک متخصص و معیارهای ورود به مطالعه، در پژوهش شرکت نمودند. 31 بیمار در گروه دارای ناپایداری و 37 بیمار در گروه بدون ناپایداری زانو قرار گرفتند. تست بِرگ برای ارزیابی تعادل؛ اثر کف پا برای ارزیابی الگوی گام برداری؛ WOMAC برای ارزیابی عملکرد؛ SF36 برای ارزیابی کیفیت زندگی؛ (UGT) Up and Go Test، بالا و پایین رفتن از پله و 40 متر راه رفتن برای ارزیابی عملکرد فیزیکی و تست گام برداری پویا، استفاده شد. برای مقایسه ی میانگین ها از t-مستقل با آلفای 05/0 و فاصله اطمینان 95% استفاده گردید. یافته ها: یافته ها نشان داد که بین دو گروه در نمره ی بِرگ (016/0P=) و نمره های سه متغیر مربوط به فعالیت های فیزیکی شامل (016/0P=) UGT؛ بالا و پایین رفتن از پله (05/0 P=و 027/0P=)، تفاوت معناداری وجود داشت. همچنین گروه ها تنها در بعد سفتی مفصلی WOMAC با هم تفاوت معنادار داشتند (004/0P=). اما، گروه ها در گام برداری پویا، الگوی گام برداری و کیفیت زندگی با هم تفاوتی نداشتند (05/0P>). نتیجه گیری: با مشاهده ی اثر ناپایداری مفصلی بر فاکتورهای کلیدی در انجام فعالیت های فیزیکی روزانه و پیشگیری از سقوط بیماران استئوآرتریتی زانو، به پزشکان و فیزیوتراپ ها توصیه می شود تا قبل از هرگونه مداخله ی توان بخشی به شناسایی این بیماران با ویژگی ناپایداری پرداخته و راهکارهای مناسبی جهت بهبود آن طراحی نمایند.

زمینه و هدف: اعتیاد به گروه اپیوئیدها علاوه بر آثار زیان بار بر ابعاد روحی بر جسم و سیستم اعصاب مرکزی و دستگاه اسکلتی عضلانی تأثیرات منفی دارد و می تواند بر وضعیت پاسچر انسان اثرگذار باشند. پاسچر نابهنجار باعث ایجاد فشار بر ساختارهای مختلف بدنی شده و اندام های داخلی و حیاتی را در معرض آسیب قرار می دهد. روش بررسی: 30 زن و 30 مرد وابسته به اپیوئیدهای تحت درمان با متادون به صورت هدفمند از بین معتادانی که تمایل به همکاری داشتند انتخاب شدند، همچنین30 زن و 30 مرد سالم که از نظر سن، قد، وزن و شاخص توده بدنی با نمونه های معتاد همگن بودند به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. کایفوز و لوردوز آزمودنی ها توسط خط کش منعطف و به روش هوپنفلد و میزان انحنای گردنی با روش فتوگرامتری اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس چند متغیره نشان داد بین وضعیت ستون فقرات گردنی (0001/0P=)؛ کایفوز سینه ای (0001/0P= ) و لوردوز کمری (005/0P= ) مردان و زنان معتاد و مردان و زنان سالم تفاوت معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری: بین وضعیت ستون فقرات زنان و مردان معتاد به مواد مخدر و زنان و مردان سالم تفاوت معنی دار با اندازه اثر بزرگ وجود داشت. در نهایت می توان چنین استنباط کرد که وابستگی به مواد مخدر بر وضعیت ستون فقرات زنان و مردان تأثیر منفی می گذارد.