پژوهش در توانبخشی ورزشی
سال:1393 | دوره:2 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: این نظریه وجود دارد که ضعف عضلات ران، راستای اندام تحتانی را تحت تاثیر قرار می دهد و در بروز سندروم درد پاتلوفمورال موثر است. هدف این تحقیق، بررسی اثر مکمل تقویت عضلات دورکننده و چرخاننده های خارجی ران بر یک برنامه تقویت عضلات اکستنسور زانو است.روش بررسی: نمونه ها (21 زن با درد پاتلوفمورال) به صورت تصادفی در دو گروه تمرین (تقویت عضلات اکستنسور زانو، دورکننده ها و چرخاننده های خارجی ران) و کنترل (تقویت عضلات اکستنسور زانو) قرار گرفتند. هر دو گروه در برنامه تمرین درمانی به مدت هشت هفته شرکت کردند. شدت درد، قدرت عضلات اکستنسور زانو، دورکننده و چرخاننده های خارجی ران و عملکرد نمونه ها قبل و پس از درمان ارزیابی شد. از آمار پارامتریک برای مقایسه نتایج به دست آمده در پیش آزمون و پس آزمون در هر دو گروه استفاده شد (0.05).یافته ها: نتایج نشان داد که هر دو گروه پیش از شرکت در برنامه تمرین درمانی در ویژگی های دموگرافیک، درد، قدرت عضلانی و عملکرد یکسان بودند. در هر دو گروه تمرین و کنترل، درد، قدرت عضلانی و عملکرد نمونه ها در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون به میزان قابل توجهی بهبود یافته بود (a£0.05)، اما دو گروه در پس آزمون تفاوت معناداری نداشتند (p>0.05).نتیجه گیری: هر دو شیوه تمرینی، درد را کاهش دادند و سبب بهبود عملکرد شدند. پس از گذشت هشت هفته تقویت مکمل عضلات دورکننده و چرخاننده های خارجی ران فواید بیشتری در زمینه درد در فعالیت های عملکردی در زنان مبتلا به درد پاتلوفمورال به دست نیامد.

زمینه و هدف: کاهش دامنه حرکتی مفاصل و تعادل یکی از علل اصلی افتادن در سالمندان است، که با عواقب و عوارض جسمانی همراه است. بنابراین هدف از تحقیق حاضر، تعیین تاثیر یک دوره تمرینات منتخب پیلاتس بر دامنه حرکتی مفاصل و تعادل زنان سالمند است.روش بررسی: در پژوهش نیمه تجربی حاضر تعداد 23 زن سالمند بالای 60 سال از بین سالمندان داوطلب شهر اصفهان به صورت دردسترس و هدفمند انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تجربی (12 نفر، با میانگین و انحراف معیار سن 60.25±4.63 سال، وزن 67.66±8.73 کیلوگرم، قد 160.71±5.87 سانتی متر) و کنترل (11 نفر، با میانگین و انحراف معیار سن 63.09±7.28 سال، وزن 60.80±12.64 کیلوگرم، قد 158.95±5.25 سانتی متر) تقسیم شدند. گروه تجربی 8 هفته تمرینات پیلاتس را 3 جلسه در هفته به مدت 60 دقیقه انجام دادند، ولی گروه کنترل در هیچ گونه فعالیتی به غیر از فعالیت های معمول روزانه شرکت نداشتند. دامنه حرکتی مفاصل به وسیله گونیامتر، تعادل ایستا بوسیله آزمون ایستادن بر روی یک پا و تعادل پویا با استفاده از آزمون TUG در دو مرحله قبل و بعد از اجرای تمرینات پیلاتس اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از تحلیل آنووا (ANOVA) برای اندازه گیری های مکرر در سطح معناداری 0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که پس از 8 هفته تمرین بهبود معناداری در نمرات دامنه حرکتی مفصل ران، تعادل ایستا و پویا گروه تجربی نسبت به پیش از دوره تمرینات پیلاتس یافت شد (p£0.001)، در حالی که در گروه کنترل تغییر معناداری مشاهده نشد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، چنین به نظر می رسد که تمرینات منتخب پیلاتس بر دامنه حرکتی مفاصل و تعادل زنان سالمند موثر است و باعث می شود که این افراد در طول فعالیت های روزمره کمتر در معرض خطر افتادن قرار گیرند؛ بنابراین انجام این تمرینات می تواند به عنوان یک مداخله تاثیرگذار مورد توجه قرار گیرد.

زمینه و هدف: ام اس بیماری مزمن و ناتوان کننده سیستم عصبی است که میلین سیستم اعصاب مرکزی (مغز و نخاع) را تخریب می کند. استفاده از روش های غیردارویی که بتواند به عنوان مکمل درمان استفاده شود، می تواند کمک بالقوه ای به این بیماران باشد. هدف از تحقیق حاضر تاثیر شش هفته ماساژ بر تعادل، خستگی و کیفیت زندگی در بیماران ام اس بود.روش بررسی: جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه افراد دارای بیماری ام اس 20 تا 50 سال شهر شیراز تشکیل داده اند. نمونه تحقیق تعداد 17 نفر بودند که در نهایت این شرکت کنندگان به طور تصادفی به دو گروه تجربی (9 نفر) و کنترل (8 نفر) تقسیم شدند. برای جمع آوری اطلاعات مربوط به متغیرهای این تحقیق از مقیاس تعادلی برگ، مقیاس کیفیت زندگی (MSQOL-54) و مقیاس سنجش شدت خستگی (FFS) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری از آمار توصیفی و برای آزمون فرضیه های تحقیق از آزمون t وابسته برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون و همچنین برای مقایسه نتایج دو گروه کنترل و تجربی از آزمون آماری t مستقل استفاده شد.یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد شش هفته ماساژ بر میزان تعادل و خستگی بیماران ام اس تاثیر معناداری داشت. در متغیر کیفیت زندگی نیز نتایج نشان داد بر بعد سلامت جسمانی تاثیر معنادار نبود اما بر بعد سلامت روانی تاثیر معنادار بود.نتیجه گیری: ماساژ می تواند به عنوان یک روش درمانی کم هزینه و کم خطر برای بیماران ام اس در نظر گرفته شود.

زمینه و هدف: آسیب لیگامنت متقاطع قدامی، آسیبی شایع در ورزش هایی است که الگوی توقف-پرش دارند. هدف کلی از انجام تحقیق حاضر تعیین اثرات یک وهله تمرینات کششی استاتیک و بالستیک بر نیروهای برشی قدامی پروگزیمال تیبیا در حرکت توقف- پرش رو به جلو می باشد.روش بررسی: نمونه گیری این تحقیق به شیوه نمونه گیری در دسترس شامل 12 مرد سالم ورزشکار، به صورت داوطلب است. هر آزمودنی سه بار و با فاصله زمانی سه روز به آزمایشگاه مراجعه کرد تا اثر تمرینات قبلی کاملا از بین رود. کلیه داده های کینتیکی و کینماتیکی به دست آمده از صفحه نیرو و سیستم آنالیز حرکتی توسط نرم افزار متلب استفاده شدند. جهت بررسی و مقایسه تاثیر یک وهله تمرینات کششی استاتیک و بالستیک، بر میزان نیروی برشی قدامی وارد بر پروگزیمال تیبیا در آزمودنی ها، از شاخص های آماری توصیفی و جهت آزمون فرضیه ها از آزمون t وابسته و آنالیز واریانس یک سویه استفاده شد.یافته ها: آزمون t وابسته نشان داد که کشش استاتیک به طور معنی داری بر نیروی برشی قدامی وارد بر زانو تاثیرگذار است (p=0.016). نتایج آزمون تحلیل واریانس حاکی از اینتراکشن نیروی برشی قدامی پروگزیمال تیبیا در هر دو گروه استاتیک و بالستیک بود و سپس آزمون تعقیبی توکی، بین گروه کنترل با گروه کشش استاتیک رابطه معناداری (p=0.010) به دست آورد. میزان اندازه اثر تمرینات کششی استاتیک و بالستیک بر نیروی برشی قدامی پروگزیمال تیبیا نیز به ترتیب برابر با 0.96 و 0.68 بود که با توجه به شاخص استاندارد دی-کوهن اندازه اثر تمرین کشش استاتیک بزرگ و اندازه اثر کشش بالستیک متوسط است که نشان دهنده تاثیر بیشتر تمرینات کششی استاتیک بر کاهش نیروی برشی قدامی پروگزیمال تیبیا می باشد.نتیجه گیری: تحقیق حاضر نشان داد که انجام کشش های استاتیک قبل از اجرای حرکت توقف-پرش رو به جلو، سبب کاهش حداکثر نیروی برشی قدامی پروگزیمال تیبیا می شود. با این تفاسیر محتمل است که آسیب های ACL بعد از کشش استاتیک کمتر اتفاق می افتد. بنابراین توصیه می شود مربیان ورزش جهت گرم کردن ها و فیزیوتراپ ها جهت توانبخشی به علت کاهش در آسیب و برای کاهش نیروهای برشی قدامی وارد بر زانوی ورزشکاران از روش استاتیک استفاده نمایند.

زمینه و هدف: آرتریت روماتوئید بیماری مزمنی است که باعث درد، تورم، خشکی و محدودیت در حرکات مفاصل می شود. درد و خشکی مفاصل باعث تحرک کم و در نتیجه سبب کاهش کیفیت زندگی بیماران می شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تمرینات پیلاتس بر میزان درد و کیفیت زندگی مردان مبتلا به آرتریت روماتوئید می باشد.روش بررسی: 30 بیمار مرد مبتلا به آرتریت مزمن (گروه آزمون: میانگین سن 52.27±2.89 سال، میانگین قد 175.8±7.15 سانتی متر و وزن 88.13±9.53 کیلوگرم، گروه کنترل: میانگین سن 53.47±6.51، میانگین قد 173.6±4.65، میانگین وزن 82.93±5.14) به صورت داوطلبانه شرکت و به طور تصادفی به دو گروه تجربی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته به انجام تمرینات پیلاتس (سه جلسه در هفته، هر جلسه 60 دقیقه) پرداختند. برای سنجش کیفیت زندگی و میزان درد بیماران شرکت کننده در طرح قبل و بعد از هشت هفته تمرینات پیلاتس از پرسشنامه کیفیت زندگی SF-36 برای سنجش کیفیت زندگی و مقیاس بصری درد (VAS) برای ارزیابی میزان درد استفاده شد. برای تجزیه تحلیل داده ها، بعد از استفاده از آزمون نرمال سازی کولموگروف اسمیرنوف، از آزمون t مستقل و آنالیز واریانس برای داده های تکراری استفاده شد (p<0.05).یافته ها: در گروه آزمون، میانگین کیفیت زندگی بیماران قبل از مداخله و بعد از مداخله تغییر معناداری را نشان داد (0.000)، همچنین این تغییرات در میزان درد آزمودنی ها نیز معنادار بود (0.027).نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات پیلاتس از طریق تقویت عضلات و بهبود استقامت عضلانی در کاهش درد و همچنین بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید موثر است.

زمینه و هدف: وضعیت سر از جمله مواردی است که در معاینات اولیه، ارائه راهکارهای درمانی و ارزیابی روند پیشرفت بیماران مبتلا به گردن درد مورد توجه قرار می گیرد. به دلیل خطرهای ناشی از رادیوگرافی های مکرر به منظور ارزیابی وضعیت سر و گردن، تحقیقاتی در زمینه روش های غیرتهاجمی ارزیابی این ناحیه به چشم می خورد که یا پرهزینه بوده و به طور معمول در دسترس نیستند یا به صورت کیفی بوده و قابل قیاس نیستند. یا در آن از تصویربرداری از نمای ساجیتال استفاده می شود که به دلیل مسائل شرعی و عرفی جامعه به ویژه برای نمونه های مونث کاربرد ندارند.روش بررسی: به همین دلیل این تحقیق بر آن بود تا با بررسی روایی و پایایی یک روش غیرتهاجمی ارزیابی پوسچر سر بدون نیاز به عکس برداری، روشی کم هزینه، آسان، کمی و قابل استفاده بر روی کلیه اقشار جامعه را به محققان پیشنهاد کند. مقدار زاویه کرانیوورتبرال 12 فرد با رادیوگرافی جانبی گردن توسط متخصص رادیولوژی محاسبه و به عنوان مرجع تحقیق حاضر در نظر گرفته شد. پنج دقیقه پس از رادیولوژی، فرد پشت به دیوار ایستاده و دو آزمونگر زاویه کرانیوورتبرال او را از طریق روش پیشنهادی تحقیق سه مرتبه اندازه گرفتند و میانگین سه مرتبه به عنوان زاویه کرانیوورتبرال فرد ثبت شد. همچنین برای بررسی پایایی درون – آزمونگر ارزیابی بر روی 15 نمونه مستقل از 12 آزمودنی شرکت کننده در بررسی روایی با فاصله زمانی 5 و 10 دقیقه انجام شد. از میانگین سه بار اندازه گیری هر آزمونگر برای محاسبه پایایی بین آزمونگر استفاده شد.یافته ها: نتایج به دست آمده از طریق ضریب همبستگی پیرسون در سطح معنادرای 0.05 به وسیله نرم افزار SPSS 18 بررسی شد. نتایج بیانگر همبستگی بالای اندازه گیری های هر دو آزمونگر نسبت به روش اندازه گیری از روی عکس رادیوگرافی (0.857 و 0.837) بود. همچنین پایایی درون آزمونگر 0.895 و 0.871، در اندازه گیری بعد از 5 دقیقه و 0.885 و 0.847 در اندازه گیری بعد از 10 دقیقه مشاهده شد. پایایی بین آزمونگر اول و دوم نیز 0.933 محاسبه شد.نتیجه گیری: با توجه به بالا بودن روایی نسبت به رادیوگرافی و پایایی درون آزمونگر و بین آزمونگر روش حاضر و همچنین سادگی، عدم نیاز به وسیله اندازه گیری خاص یا پرهزینه، در دسترس بودن، امکان استفاده برای نمونه ها در هر دو جنس و گزارش کمی از اندازه گیری، می توان این روش را به عنوان جایگزین قابل قبولی برای اندازه گیری زاویه کرانیوورتبرال در معاینات اولیه، ارائه راهکارهای درمانی و ارزیابی روند بهبود وضعیت سر به جلو پیشنهاد کرد.

زمینه و هدف: هدف از تحقیق حاضر، مقایسه دو روش اندازه گیری زاویه پشت پا (RFA) در حالت ایستا و ارتباط آن با زاویه پشت پا طی فاز استانس راه رفتن در افراد با پای چرخیده به خارج بود.روش بررسی: 15 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه بیرجند به صورت هدفمند و براساس شاخص افتادگی استخوان ناوی انتخاب شدند. پس از اندازه گیری RFA در حالت ایستا به وسیله گونیامتر و دستگاه آنالیز حرکت دو بعدی طبق مدل نشانه گذاری کلارک (1983)، اطلاعات دوبعدی RFA آزمودنی ها با استفاده از سیستم آنالیز حرکت حین راه رفتن با سرعت 1.7 متر بر ثانیه بر روی تردمیل در وضعیت بدون کفش جمع آوری شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری از آزمون های تی وابسته و همبستگی پیرسون در سطح (p£0.05)، استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که بین اندازه گیری RFA در حالت ایستا به وسیله گونیامتر و سیستم درجه بندی آنالیز حرکت دو بعدی طبق روش نشانه گذاری کلارک، اختلاف معناداری وجود دارد (p£0.001)، همچنین بین RFA در حالت ایستا و پویا در کلیه مراحل فاز استانس راه رفتن ارتباط معنا داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: نتایج این پژوهش علاوه بر تاکید استفاده از سیستم های درجه بندی آنالیز حرکت برای اندازه گیری RFA در حالت ایستا، نشان داد که اندازه گیری RFA در حالت ایستا، نمی تواند نشان دهنده این زاویه در حالت پویا حین فاز استانس راه رفتن باشد.

زمینه و هدف: در تکنیک های مختلف استارت دامنه حرکتی مفاصل و بازوی اهرم عضلات تغییر می کند که این عوامل ممکن است در مولفه های بیومکانیکی استارت و گام های بعد از استارت و رکورد مرحله شتاب گیری تاثیرگذار باشند. بررسی اثر سه تکنیک بلند، متوسط و کوتاه استارت دوی سرعت بر مولفه های سینتیکی مرحله تماس پا با زمین در اولین گام بعد از استارت و زمان مرحله شتاب گیری.روش بررسی: 6 دانشجوی پسر تربیت بدنی که به تازگی واحد دو و میدانی را گذرانده بودند، به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. اطلاعات سینتیکی اولین گام بعد از استارت و رکوردهای 5 و 10 متر به ترتیب با کمک یک فوت اسکن و یک دوربین فیلم برداری جمع آوری شد. سپس اطلاعات فوت اسکن استخراج و پردازش های لازم روی آن ها انجام شد.یافته ها: بین نمودار نیروی عمودی، حداکثر نیروی عمودی و ضربه عمودی در هر سه تکنیک تفاوت معنادار وجود دارد. همچنین زمان 5 و 10 متر در استارت بلند، در مقایسه با استارت متوسط و استارت کوتاه، افزایشی معنادار داشت.نتیجه گیری: آزمودنی ها در استارت بلند پای عقب را با نیروی کمتری بر زمین می گذاشتند و همچنین ضربه کمتر در مرحله تماس با زمین استارت بلند نشان دهنده تغییر سرعت کمتر است. همچنین بیشتر بودن نیروهای عمودی تماس در اولین گام بعد از استارت نشان دهنده بهره گیری بهتر آزمودنی ها از استارت کوتاه است و در نهایت بهتر شدن رکورد 5 و 10 متر در استارت کوتاه حاکی از برتری آن نسبت به دو تکنیک دیگر در این تحقیق است.