آموزش و سلامت جامعه
سال:1394 | دوره:2 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: سطح پایین تبعیت دارویی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو یکی از بزرگترین چالش ها در درمان و کنترل بیماری است. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین تبعیت از درمان دارویی و عوامل مرتبط با آن در بیماران دیابتی نوع دو طراحی و اجرا شد.مواد و روش ها: در مطالعه مقطعی حاضر 300 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 از خانه های بهداشت شهرستان تویسرکان در سال 1394 به طور تصادفی انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودساخته مربوط به عوامل موثر بر تبعیت دارویی و پرسشنامه سنجش میزان تبعیت دارویی بود. پرسشنامه ها پس از تائید روایی و پایایی، توسط پرسشگر و به روش مصاحبه حضوری تکمیل گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی شامل تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه، رگرسیون خطی ساده و چندگانه با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 199 استفاده گردید.یافته ها: 26.3 درصد بیماران مذکر و 73.7 درصد مونث بودند. 65 درصد بیماران بی سواد و 24 درصد دچار عوارض بیماری بودند. 59.4 درصد بیماران تبعیت دارویی ضعیف داشتند. از بین متغیرهای مورد بررسی سن، سطح تحصیلات، هزینه مراقبت ها و درمان، تیم مراقبت و نظام سلامت، عوامل مربوط به درمان و وضعیت بیماری، باورهای مربوط به بیماری، خودکارآمدی، نگرانی های مربوط به مصرف دارو با تبعیت دارویی ارتباط معنی داری داشتند (P<0.05).نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که تبعیت دارویی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو وضعیت مناسبی ندارد و عوامل متعدد فردی، اقتصادی و اجتماعی روی آن تاثیر گذار است، لذا بایستی در هنگام طراحی مداخلات آموزشی نقش این عوامل در نظر گرفته شود.

سابقه و هدف: میزان فعالیت جسمانی به عنوان عامل اساسی سبک زندگی سالم، در زنان کمتر از حد لازم است. مداخلات آموزش سلامت نظریه محور از جمله نظریه رفتار برنامه ریزی شده تاثیر بسزایی در ارتقا و پایداری فعالیت بدنی دارند. هدف این مطالعه بررسی تاثیر برنامه آموزشی مبتنی بر نظریه رفتار برنامه ریزی شده بر رفتار ورزشی و شاخص های تن سنجی در زنان ساکن در خانه های سازمانی تهران بود.مواد و روش ها: یک کارآزمایی تصادفی شاهددار روی 130 نفر از زنان ساکن در منازل سازمانی تهران (1393) انجام شد که به طور تصادفی و توسط نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب گردیدند. جلسات آموزشی بر اساس روش های تعدیل سازه های نظریه رفتار برنامه ریزی شده (نگرش ابزاری و عاطفی، هنجارهای انتزاعی، ادراک کنترل رفتاری، قصد و رفتار) اجرا گردید. سازه های نظریه، سطح و شدت فعالیت بدنی، شاخص توده بدنی و نسبت دور کمر به لگن، قبل، سه و شش ماه بعد از آموزش با استفاده از 16-SPSS تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: اجرای برنامه آموزشی موجب افزایش و تداوم میانگین سازه های نظریه رفتار برنامه ریزی شده و میانگین رتبه سطح و شدت فعالیت جسمانی، به ترتیب در سه و شش ماه بعد از مداخله در گروه آزمون گردید (P<0.001). همچنین کاهش و پایداری متوسط شاخص توده بدنی و نسبت دور کمر به لگن در مقاطع زمانی مشاهده شد (P<0.001). اما در گروه کنترل هیچ تغییر معنی داری در متغیرهای مذکور حاصل نشد (P>0.05).نتیجه گیری: اجرای جلسات آموزشی مبتنی بر نظریه رفتار برنامه ریزی شده موجب بهبود و تداوم رفتار ورزشی و شاخص های تن سنجی در بانوان می گردد.

سابقه و هدف: پاپ اسمیر یک آزمایش غربالگری برای تشخیص سرطان دهانه رحم در زنان بظاهر سالم محسوب شده و مشخص گردیده تا 60 درصد مرگ ناشی از سرطان سرویکس با غربالگری از طریق این آزمون قابل پیشگیری می باشد. این مطالعه با هدف تعیین وضعیت انجام تست پاپ اسمیر و عوامل موثر بر آن بر اساس الگوی اعتقاد بهداشتی در زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر قم انجام شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی 320 نفر از زنان مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر قم در سال 1393 به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته روا و پایا استفاده شد. داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS در سطح معنی داری کمتر از 0.05 تحلیل شد.یافته ها: 11.25 درصد بطور منظم از تست پاپ اسمیر بهره گرفته و 51.87 درصد بطور نامنظم در غربالگری سرطان دهانه رحم شرکت کرده بودند و 36.88 درصد هیچگاه از این تست استفاده نکرده بودند. نتایج نشان داد که در میانگین نمرات سازه های الگوی اعتقاد بهداشتی بر حسب وضعیت استفاده از تست پاپ اسمیر اختلاف معنی داری وجود داشت (P<0.05).نتیجه گیری:در این مطالعه نمونه ها سرطان دهانه رحم را بیماری وخیمی تلقی نمی کردند و حتی زنانی که خود را آسیب پذیر احساس می کردند سعی می نمودند آن را مخفی نگه دارند لذا در عین اینکه حساسیت درک شده و شدت درک شده از خطر عارضه در آنان کم بود موانع بیشتری را نیز درک می کردند و به همین دلیل میزان استفاده از تست پاپ اسمیر نامطلوب بود.

سابقه و هدف: زخم پای دیابتی به عنوان یکی از مهمترین و شایع ترین عوارض دیابت می باشد. خودمراقبتی علاوه بر کاهش بستری، می تواند از 85 درصد از مشکلات بیماران پیشگیری نماید. حمایت اجتماعی نیز به عنوان یک عامل روانی و محیطی بر خودمراقبتی بیماران موثر است. لذا این پژوهش با هدف بررسی ارتباط بین رفتارهای خودمراقبتی این بیماران و حمایت اجتماعی از آنها انجام شده است.مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی 130 بیمار مبتلا به پای دیابتی در یک دوره پنج ماهه به روش سرشماری از بیمارستان شهید مدرس ساوه انتخاب و وارد مطالعه شدند. اطلاعات از طریق پرسشنامه های جمعیت شناسی، نیازهای خودمراقبتی پیشگیری از پای دیابتی و حمایت اجتماعی واکس جمع آوری گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 16 و آزمون های آماری اسپیرمن، تی مستقل و آنالیز واریانس استفاده شد.یافته ها: در این مطالعه ارتباط معنی داری بین خودمراقبتی و حمایت اجتماعی مشاهده شد (P<0.05)، به این صورت که افراد با حمایت اجتماعی بالاتر خودمراقبتی بهتری داشتند. همچنین ارتباط معنی داری بین میزان تحصیلات و درآمد ماهیانه با رفتارهای خودمراقبتی و نیز بین میزان تحصیلات، میزان درآمد ماهیانه و وضعیت تاهل با حمایت اجتماعی افراد دیده شد (P<0.001).نتیجه گیری: نتایج نشان داد که حمایت اجتماعی می تواند به عنوان یکی از فاکتورهای تاثیرگذار بر رفتارهای خودمراقبتی افراد باشد و با در نظر گرفتن آن در برنامه های آموزشی، درمانی و مراقبتی، می توان با بهبود وضعیت خودمراقبتی، علاوه بر کاهش هزینه های اقتصادی، کیفیت زندگی بیماران را نیز بهبود بخشید.

سابقه و هدف: از روش آموزش نوروفیدبک به عنوان یک روش درمانی نسبتا جدید برای درمان بیماری ها و اختلال ها استفاده می شود. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر آموزش نوروفیدبک بر اضطراب و افسردگی دانش آموزان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی از نوع پیش آزمون و پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل همه دانش آموزان ابتدایی مبتلا به اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر پاکدشت در سال 1394 بودند. در مجموع 40 دانش آموز با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه (هر گروه 20 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش 12 جلسه 60 دقیقه ای با روش نوروفیدبک آموزش دیدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های اضطراب کتل و افسردگی بک استفاده شد. داده ها با استفاده از نسخه 19 نرم افزار SPSS و با روش کوواریانس چند متغیری (MANCOVA) تحلیل شدند.یافته ها: نتایج نشان داد که قبل از مداخله میانگین و انحراف معیار اضطراب و افسردگی در گروه نوروفیدبک به ترتیب 46.63±4.22 و 37.61±5.83 بود، اما پس از مداخله میانگین و انحراف معیار اضطراب و افسردگی در گروه نوروفیدبک به ترتیب به 35.09±3.81 و 25.78±3.64 تغییر یافت. همچنین نتایج نشان داد که روش آموزش نوروفیدبک به طور معنی داری باعث کاهش اضطراب و افسردگی دانش آموزان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی گردید (P<0.001).نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش پیشنهاد می شود درمانگران و روانشناسان بالینی از روش آموزش نوروفیدبک برای کاهش اضطراب و افسردگی دانش آموزان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی استفاده نمایند.

سابقه و هدف: آسیب های عابران پیاده از معضلات مهم بهداشت عمومی بوده و یکی از قربانیان عمده آسیب های ترافیکی کودکان می باشند. آموزش یکی از مهم ترین استراتژی های رفع آسیب های ترافیکی است، ولیکن جهت کسب نتایج مفید و موثر، آموزش می بایست بر مبنای نظریه ها و الگوهای تغییر رفتار طراحی گردد. بنابراین، هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر مداخله آموزشی مبتنی بر الگوی پرسید-پروسید بر ارتقای رفتارهای ایمن ترافیکی دانش آموزان دختر مدارس ابتدایی شهر تبریز بود.مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی شاهددار تصادفی بود. جامعه پژوهش شامل 75 دانش آموز پایه چهارم ابتدایی از 2 مدرسه دولتی دخترانه بود که به صورت تصادفی انتخاب شدند. دانش آموزان پرسشنامه مبتنی بر الگوی پرسید-پروسید را قبل و یک ماه بعد از مداخله آموزشی تکمیل نمودند. مداخله شامل 6 جلسه آموزشی بود که در مدارس گروه آزمون اجرا گردید. یافته ها در نسخه 18 نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های فیشر، کای اسکوئر، تی مستقل و تی زوجی تحلیل و بررسی گردید.یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان در پژوهش 10.11±0.68 بود. تفاوت معنی داری در خصوص متغیرهای دموگرافیک قبل از مداخله آموزشی بین دو گروه مشاهده نشد (P>0.05). نتایج نشان دهنده وجود تفاوت معنی دار در میانگین نمرات آگاهی، نگرش، عوامل مستعد کننده، عوامل قادر کننده، عوامل تقویت کننده و عملکرد در گروه آزمون پس از مداخله آموزشی نسبت به گروه کنترل بود (P<0.05).نتیجه گیری: مداخله آموزشی بر اساس الگوی پرسید-پروسید می تواند سبب ارتقای رفتارهای ایمن ترافیکی دانش آموزان گردد.

سابقه و هدف: استرس در دوران زندگی دانشجویی می تواند منجر به پیامدهای منفی متفاوتی از قبیل بیماری های جسمی، اختلالات روانی یا احساس فرسودگی در دانشجویان گردد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان استرس زندگی دانشجویی و عوامل مرتبط با آن در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی همدان انجام گردید.مواد و روش ها: ﭘﮋﻭﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﻳﻚ ﻣﻄﺎلعه ﻣﻘﻄﻌﻲ است ﻛﻪ بر روی 500 نفر از دانشجویان که به صورت تصادفی چندمرحله ای انتخاب شده بودند، انجام گردید. پرسشنامه مشتمل بر دو بخش مشخصات جمعیت شناسی و پرسشنامه استاندارد استرس دوران زندگی دانشجویی بود که به روش خودگزارش دهی تکمیل گردید. داده ها با استفاده از ویرایش 20 نرم افزار SPSS و بهره گیری از آزمون های آماری تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: طبق یافته ها 57 درصد از دانشجویان نمره استرس متوسط داشتند. بزرگ ترین استرسورهای تجربه شده در درجه نخست استرس خود تحمیلی و سپس فشارها می باشد و بیشترین واکنش به این عوامل در درجه اول واکنش شناختی و سپس واکنش هیجانی بوده است. از بین متغیرهای جمعیت شناختی رشته تحصیلی، مقطع تحصیلی، تحصیلات مادر و تحصیلات پدر با استرس رابطه معنی داری داشتند (P<0.05).نتیجه گیری: با توجه به سطح بالای استرس در دانشجویان و مشخص شدن عوامل موثر جمعیت شناختی می توان نسبت به مداخله موثر در جهت مساعد کردن این عوامل اقدام کرد.