طب توانبخشی
سال:1402 | دوره:12 | شماره:4 |تعداد مقالات:13

مقدمه و اهداف اهمیت مشارکت توسط سازمان بهداشت جهانی مورد تأیید قرار گرفته است و این مفهوم در سیاست ارائه خدمات بهداشتی گنجانده شده است. در پژوهش ها به اثرات مثبت مشارکت در مداخلات مبتنی بر آکوپیشن در بیماران مبتلا به اختلالات شدید روانی ازجمله اسکیزوفرنی در بخش های حاد و بستری اشاره شده است. هدف مقاله حاضر، مروری بر مداخلات مبتنی بر آکوپیشن در بیماران  مبتلا به اختلالات شدید روانی است.مواد و روش ها نوع این مطالعه مرور روایتی است. جست وجو در پایگاه های اطلاعاتی گوگل اسکالر، پابمد، ساینس دایرکت، اسکوپوس، کاکرین، مدلاین، سای اینفو و اُت سیکر با کلیدواژه های Severe mental disorder, Serious mental illness, Schizophrenia, Major depression disorder, bipolar disorder, Occupational therapy, Occupation, Occupation-based intervention بدون محدودیت سال انجام شد. عنوان و چکیده 480 مقاله بررسی شدند.یافته ها تعداد 12 مطالعه در مرور وارد شدند. 2 مطالعه درزمینه مداخلات مبتنی بر آکوپیشن در بیماران با اختلالات روان پزشکی بستری، 5 مطالعه درزمینه مداخلات مبتنی بر آکوپیشن در بیماران سرپایی و 5 مطالعه در حوزه این مداخلات در بیماران با اختلالات روان پزشکی سرپایی و بستری بوده است. از بین آن ها یکی از این مطالعات به بررسی چالش های موجود در مداخلات مبتنی بر آکوپیشن پرداخته است.نتیجه گیری به نظر می رسد مداخلات مبتنی بر آکوپیشن در بیماران شدید روانی در بخش های بستری و سرپایی بیشتر به هدف کاهش علائم مورد استفاده قرار گرفته اند و کمتر اثربخشی این مداخلات جهت حفظ و یا ارتقای عملکرد آکوپیشنی در این جمعیت در نظر گرفته شده است. در طراحی این مداخلات، بیشتر از مدل کانادایی کاردرمانی و مدل بهبودی استفاده شده است. درنهایت برای رسیدن به نتایج بهتر توان بخشی روانی اجتماعی و در جایی که مداخلات مبتنی بر آکوپیشن به افزایش کیفیت زندگی منجر می شود، باید به حل چالش ها در این حوزه پرداخته شود.

مقدمه و اهداف امروزه با تغییر سبک زندگی، شاهد افزایش ناهنجاری های اسکلتی عضلانی غیرساختاری هستیم. ازاین رو، از روش های مختلفی جهت اصلاح این ناهنجاری ها استفاده می شود. روش هایی که ناهنجاری و اصلاح آن را موضعی می داند، تا آن هایی که با نگاه ویژه به مغز به اصلاح ناهنجاری پرداخته اند. درهرصورت درک صحیح علت و مکانیسم ایجاد ناهنجاری، در طراحی روش اصلاحی مناسب حائز اهمیت است. هدف از مطالعه حاضر بررسی مطالعاتی است که به نقش مغز در اصلاح این نوع از ناهنجاری ها پرداخته اند.مواد و روش ها مقالات منتشرشده در سال های 2005 تا 2020 جست وجو و بررسی شدند. در جست وجوی مقالات از موتورهای جست وجو گوگل اسکالر و آکادمیک سرچ و پایگاه های پابمد، اسکوپوس و وایلی استفاده شد. از میان 70 مقاله، 20 مقاله با معیارهای ورود و خروج انتخاب و موردمطالعه و بررسی کامل قرار گرفت.یافته ها در مطالعه حاضر تعداد 20 مقاله که عمدتاً به نقش کورتکس مغز، تقویت ارادی کنترل عضلات و آگاهی از وضعیت بدن در اصلاح ناهنجاری های وضعیتی پرداخته بودند، موردمطالعه و بررسی قرار گرفتند. تعدادی از محققین با بررسی تصویر مغزی ساختار اسکلتی عضلانی ، رفتار عضلات و الگوی حرکتی افراد در حفظ وضعیت بدنی به این نتیجه رسیده اند که این دو بر هم تأثر متقابل دارند. همچنین گروه دیگری از محققین در مطالعات خود نقص عملکرد عضلات و به دنبال آن وضعیت بدنی ضعیف را بیش از همه مرتبط با نقص آگاهی از وضعیت بدن دانسته اند. در 6 مطالعه، خوداصلاحی وضعیت بدنی، تأثیر قابل توجهی بر اصلاح وضعیت ستون فقرات داشتند. در 2 مطالعه نیز تقویت آگاهی از وضعیت بدن را در اصلاح وضعیت بدن و حفظ آن مؤثر دانسته اند و در یک مطالعه تغییرات نقشه قشر حرکتی مغز و همراهی آن با اختلال در کنترل وضعیت بدنی ارتباط معناداری با بروز کمردرد در افراد دارای کمردرد راجعه داشته است.نتیجه گیری مطالعات اگرچه بر نقش کورتکس مغز و ارتباط تصویر اندام ها در مغز (آدمک حسی حرکتی) با اصلاح وضعیت بدنی اذعان کرده اند، اما درخصوص روش های بهبود این تصویر و تأثیر آن بر اصلاح ناهنجاری های وضعیتی ناکافی بوده اند.

مقدمه و اهداف تمرینات محدودیت جریان خون به عنوان یک روش مؤثر در هایپرتروفی عضلانی و توان بخشی توصیه شده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تمرینات مقاومتی همراه با محدودیت جریان خون بر سطوح سرمی سیروتوئین 1، ویسفاتین و نیتریک اکساید در ورزشکاران مرد نخبه پس از جراحی رباط صلیبی قدامی بود.مواد و روش ها تعداد 20 ورزشکار مرد نخبه داوطلبانه در این مطالعه شرکت کردند و به طور تصادفی به 2 گروه شامل گروه تمرینات مقاومتی- محدودیت جریان خون و گروه تمرینات مقاومتی تقسیم شدند (10 نفر در هر گروه). آزمودنی های هر دو گروه در 12 هفته تمرینات مقاومتی (2-4 دوره با شدت 30-70 درصد 10 تکرار بیشینه) شرکت کردند. آزمودنی ها در گروه تمرینات مقاومتی- محدودیت جریان خون، تمرینات مقاومتی را با بستن کاف فشار در قسمت بالای ران و در فشار 120-180 میلی متر جیوه انجام دادند. خونگیری قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی از همه آزمودنی ها جهت اندازه گیری سطوح سرمی شاخص های خونی مورد بررسی انجام شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس و تی زوجی در سطح معنا داری 0/05>P انجام شد.یافته ها اجرای 12 هفته تمرینات مقاومتی- محدودیت جریان خون موجب افزایش معنادار سطوح سرمی سیروتوئین 1 (0/001>P)، ویسفاتین (0/02=P) و نیتریک اکساید (0/01=P) در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون شد. علاوه براین، بررسی بین گروهی نشان داد تمرینات مقاومتی- محدودیت جریان خون موجب افزایش معنادار سطوح سرمی سیروتوئین 1 (0/001>P) و نیتریک اکساید (0/002=P) در مقایسه با گروه تمرینات مقاومتی شد.نتیجه گیری تمرین مقاومتی در ترکیب با محدودیت جریان خون در مقایسه با تمرین مقاومتی به تنهایی بعد از جراحی رباط صلیبی قدامی در ورزشکاران نخبه می تواند موجب افزایش غلظت سرمی سیرتوئین و نیتریک اکساید شود.

مقدمه و اهداف اسکولیوز با علت ناشناخته نوجوانی یکی از انحرافات ساختاری ستون فقرات با علت ناشناخته است که چیزی حدود 80 تا 85 درصد از موارد اسکولیوز را شامل می شود. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر و تداوم اثر تمرینات اصلاحی تلفیقی برشدت اسکولیوز در دختران مبتلا به اسکولیوز با علت ناشناخته نوجوانی بود.مواد و روش ها این پژوهش یک مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون و با گروه کنترل می باشد که بر روی 32 دختر (سن 2/25±13/97 سال، قد 7/978±153/97 سانتی متر، وزن 6/423±52/03 کیلوگرم)، مبتلا به اسکولیوز با علت ناشناخته نوجوانی با انحراف در صفحه فرونتال C شکل ناحیه سینه ایی انجام شده است که به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش (حرکات اصلاحی تلفیقی) و گروه کنترل قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از رادیوگرافی زاویه کاب استفاده شد. تمام اندازه گیری ها قبل از آزمایش، بلافاصله پس از 12 هفته تمرین و 12 هفته پس از پایان مداخله صورت گرفت. از تحلیل واریانس چندمتغیره برای داده های تکراری جهت بررسی تغییرات درون گروهی و از آزمون تحلیل کوواریانس برای بررسی تفاوت های بین گروهی استفاده شد.یافته ها نتایج میانگین زاویه کاب در سه زمان پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری به ترتیب در گروه کنترل 60/8 ، 16/5 و 16/85 و در گروه آزمایش 16/04، 11/26 و 11/01 بیانگر بهبود قابل توجهی در میزان زاویه کاب (P<0/05) در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در طول زمان بوده و در گروه آزمایش، این بهبود پس از 12 هفته پیگیری ماندگار ماند.نتیجه گیری براساس نتایج این پژوهش می توان گفت که حرکات اصلاحی تلفیقی با بهره گیری از تمرینات منتخب و روش های مطرح در بهبود زاویه اسکولیوز می تواند باعث کاهش درجه زاویه انحناء در اسکولیوز با علت ناشناخته نوجوانی شود و استفاده از این برنامه تمرین درمانی برای نوجوانان پیشنهاد می شود.

مقدمه و اهداف مطالعات متعددی به بررسی بیومکانیک راه رفتن در افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا پرداخته اند، اما نقش بالقوه فرآیند پردازش اطلاعات (توجه) در کنترل راه رفتن این بیماران هنوز ناشناخته است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر بار شناختی بر دامنه حرکتی مفاصل اندام تحتانی حین راه رفتن در افراد با و بدون بی ثباتی عملکردی مچ پا بود.مواد و روش ها مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی شاهددار غیرتصادفی است. 18 فرد مذکر دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا و 19 فرد سالم مراحل آزمون را در 3 مرحله و هر مرحله با 3 تکرار با ترتیب تصادفی شامل 1. اجرای تکلیف شناختی در حالت نشسته، 2. اجرای تکلیف راه رفتن بر روی تردمیل (تکلیف یگانه) و 3. اجرای هم زمان تکلیف راه رفتن و تکلیف شناختی (تکلیف دوگانه) تکمیل کردند. اطلاعات سه بعدی دامنه حرکتی مفاصل هیپ، زانو، مچ پا در 3 صفحه ساجیتال، فرونتال و عرضی به عنوان مؤلفه های کینماتیک راه رفتن، درصد خطا و میانگین زمان واکنش کلامی به عنوان معیارهای عملکرد تکلیف شناختی و همچنین میزان ضریب همبستگی درون گروهی برای تعیین تکرارپذیری درون جلسه ای مؤلفه های کینماتیک راه رفتن و عملکرد تکلیف شناختی بررسی شد.یافته ها پایایی متغیرهای کینماتیکی شامل دامنه زاویه مفاصل هیپ، زانو و مچ پا، با و بدون اعمال تکلیف شناختی در 3 صفحه بیشتر از 70 درصد بود. در طی تکلیف یگانه، افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا کاهش معنادار دامنه حرکتی زانو در صفحه عرضی و دامنه حرکتی هیپ در صفحه ساجیتال نسبت به گروه سالم داشتند. در هنگام تکلیف دوگانه، افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا افزایش معنادار دامنه حرکتی هیپ در صفحه ساجیتال نسبت به گروه سالم داشتند. در مقایسه با افراد سالم، افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا در شرایط انجام هم زمان تکلیف راه رفتن و شناختی نسبت به حالت نشسته، دارای زمان واکنش طولانی تری در آزمون شنیداری استروپ بودند.نتیجه گیری بی ثباتی عملکردی مچ پا می تواند عامل مهمی در تداخل شناخت-حرکت باشد. بنابراین، تحمیل تکلیف شناختی ممکن است بتواند به عنوان یک استراتژی مؤثر در برنامه توان بخشی این بیماران منظور شود.

مقدمه و اهداف زانوی پرانتزی یکی از متداول ترین عارضه های اندام تحتانی می باشد که فعالیت افراد را در طی فعالیت های روزمره و ورزشی تحت تأثیر قرار می دهد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر 8 هفته استفاده از بریس های حمایت کننده مفصل زانو بر فرکانس فعالیت عضلات در افراد دارای زانو پرانتزی طی راه رفتن می باشد.مواد و روش ها پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی بود. 32 دانشجوی پسر دارای زانوی پرانتزی (20-30 سال) به صورت تصادفی در 2 گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 8 هفته از بریس استفاده کردند. فعالیت الکتریکی عضلات منتخب به وسیله دستگاه الکترومایوگرافی ثبت شد. جهت تحلیل های آماری از آزمون تحلیل کواریانس (آنکووا) در سطح معناداری 0/05 استفاده شد. یافته ها نتایج نشان داد طی فاز بارگیری فرکانس فعالیت عضله دو سر رانی در گروه کنترل بیشتر از گروه آزمایش می باشد (0/041=P). مقادیر فرکانس فعالیت عضلات در دو فاز میانه استقرار و هل دادن بین دو گروه اختلاف معناداری را نشان نداد (0/05نتیجه گیری باتوجه به کاهش فرکانس فعالیت عضله دوسررانی در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل می توان بیان کرد که 8 هفته استفاده از بریس می تواند در کاهش جذب شوک های وارده بر اندام تحتانی مؤثر باشد.

مقدمه و اهداف کفی های طبی ازجمله درمان های غیرجراحی هستند که برای بهبود الگـوی راه رفـتن افراد با اختلاف طول اندام پا توصیه می شوند. باوجوداین اثرگذاری طولانی مدت کفی ها بر دینامیک اندام تحتانی در این افراد هنوز مبهم است. هدف این مطالعه بررسی و مقایسه اثر طولانی مدت دو کفی داخلی و خارجی کفش بر متغیرهای منتخب دینامیکی اندام تحتانی در مردان با اختلاف طول اندام پا طی فاز استقرار راه رفتن بود.مواد و روش ها مطالعه حاضر، یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده با طرح پیش آزمون پس آزمون بود که در آن 18 مرد با اختلاف طول اندام پای خفیف انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه مساوی کفی داخلی و کفی خارجی تقسیم شدند. زاویه تیلت جانبی و قدامی لگن و گشتاور مفاصل اندام تحتانی در پیش آزمون توسط 6 دوربین و 1 تخته نیروسنج در طی فاز استقرار راه رفتن جمع آوری شد. هر دو گروه به مدت 12 هفته و روزانه حداقل به مدت 4 ساعت از کفی موردنظر استفاده کردند و سپس در پس آزمون شرکت کردند. برای آزمون فرضیات از تحلیل کوواریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد (05/P≤0). یافته ها نتایج آماری نشان داد پس از 12 هفته استفاده از هر دو کفی داخلی و خارجی کفش، میزان اوج زاویه تیلت جانبی لگن (کفی داخلی: اندام کوتاه 0/041=P، اندام بلند 0/008=P و کفی خارجی: اندام کوتاه 0/026=P، اندام بلند 0/007=P) و اوج گشتاور ابداکتوری مفصل زانو (کفی داخلی: 0/022=P، کفی خارجی: 0/007=P) و ران (کفی داخلی: 0/006=P، کفی خارجی: 0/005=P) به طور معناداری کاهش یافت. همچنین در گروه کفی خارجی میزان اوج تیلت قدامی لگن نیز در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون تغییر معنا دار نشان داد (اندام کوتاه 0/014=P، اندام بلند 0/033=P). بااین حال تفاوت معناداری بین دو گروه در متغیرهای دینامیکی اندام تحتانی مشاهده نشد (05/P>0).نتیجه گیری نتایج پژوهش حاضر نشان داد استفاده طولانی مدت از هر دو کفی داخلی و خارجی کفش با تغییر در دینامیک اندام تحتانی، سبب ایجاد سازگاری مثبت در افراد با اختلاف طول اندام پای خفیف شد. بااین حال تفاوتی در میزان اثرگذاری طولانی مدت بین کفی داخلی و خارجی کفش وجود نداشت.

مقدمه و اهداف نوسان پاسچر، براساس تغییرات مرکز فشار بدن ارزیابی می شود و به طور مستقیم با کنترل و تعادل بدن در ارتباط است. عوامل متعددی در کنترل مناسب نوسان پاسچر و به تبع آن حفظ مناسب تعادل دخیل هستند که از مهم ترین آن ها می توان به ثبات ناحیه مرکزی بدن اشاره کرد. عضلات مرکزی ضعیف باعث وقفه در انتقال انرژی از تنه و اندام ها به یکدیگر شده که این امر به کاهش عملکرد ورزشی و افزایش احتمال آسیب منجر می شود. لوردوز افزایش یافته کمری از مواردی است که می تواند بر استقامت عضلات مرکزی بدن تأثیرگذار باشد. در برخی از رشته های ورزشی از جمله تکواندو این فاکتورها از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از انجام تحقیق حاضر پاسخ به این سؤال بود که آیا تفاوتی در میزان نوسان پاسچر و استقامت عضلات مرکزی زنان تکواندوکاران با و بدون لوردوز افزایش یافته کمری وجود دارد یا خیر؟مواد و روش ها جامعه پژوهش حاضر زنان تکواندوکار باشگاهی ایران بودند که از این میان تعداد 60 زن تکواندوکار در سطح باشگاهی در قالب 2 گروه 30 نفری با لوردوز افزایش یافته کمری (سن=2/35±22/17، قد=3/95±166 و وزن=5/53±55/37) و بدون لوردوز افزایش یافته کمری (سن= 2/38±20/63، قد=4/23±165و وزن=4/91±53/70) به صورت هدفمند انتخاب شدند. نوسان پاسچر به وسیله دستگاه توزیع فشار به صورت تک پا و استقامت عضلات مرکزی به وسیله تست های ثبات مرکزی مک گیل اندازه گیری شد. از آزمون تی مستقل برای مقایسه نتایج استفاده شد و سطح معناداری هم در سراسر تحقیق در سطح 95 درصد با آلفای کوچک تر یا مساوی با 0/05 در نظرگرفته شد.یافته ها نتایج آزمون تی مستقل نشان داد تنها در استقامت عضلات فلکسوری شکم بین 2 گروه تفاوت معنادار وجود دارد (0/013=P)، اما بین دیگر تست های استقامت عضلات مرکزی (0/05نتیجه گیری بر اساس نتایج این پژوهش، استقامت عضلات فلکسوری شکم در تکواندوکاران مبتلا به لوردوز افزایش یافته کمری دچار ضعف می شود. با توجه به این نکته که اختلالات اسکلتی عضلانی به مرور زمان ممکن است نواحی دیگری از بدن را تحت تأثیر قرار دهد، پیشنهاد می شود از تحقیقات بلند مدت و با روش پیگیری استفاده شود.

مقدمه و اهداف کمردرد غیراختصاصی مزمن یکی از شایع ترین انواع کمردرد می باشد. باتوجه به پیچیدگی مکانیسم آسیب در این نوع کمردرد، مداخلات و درمان هایی ترکیبی پیشنهاد داده شده است. امروزه در کمردرد نگرش افراد به درد از اهمیت زیادی دارد و تعامل بین ویژگی های بیولوژیکی افراد و جنبه های اجتماعی و روانی را باید در نظر گرفت. باتوجه به پرهزینه بودن مداخلات درمانی حضوری و دسترسی سخت به آزمودنی ها، مطالعات به تمرینات غیرحضوری روی آورده اند. بااین حال، تا کنون اثربخشی مداخلات غیرحضوری بر کمردرد مزمن بررسی نشده است. بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر تمرینات شناختی غیرحضوری بر درد و فاکتورهای روان شناختی افراد دارای کمردرد مزمن غیر اختصاصی بود.مواد و روش ها تحقیق حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بود. در مطالعه حاضر براساس تحقیقات قبلی و با استفاده از نرم افزار جی پاور نسخه 3.1.7 ، 44 مرد و زن دارای کمردرد مزمن غیراختصاصی ازطریق انتشار اعلامیه در مراکز فیزیوتراپی استان تهران و کرج، همچنین انتشار اعلامیه در رسانه های اجتماعی با دامنه سنی 25 الی 55 سال باتوجه به معیارهای ورود و خروج انتخاب و به دو گروه 22 (آزمایش و کنترل) تقسیم شدند. مداخله 12 هفته طی 18 جلسه انجام شد. درد و فاکتورهای روان شناختی به ترتیب توسط مقیاس آنالوگ بصری، پرسش نامه باورهای اجتناب از ترس و پرسش نامه خودکار آمدی از درد ارزیابی شد. برای تجزیه وتحلیل آماری داده ها از آزمون های تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر، تی مستقل و زوجی در سطح معناداری 0/05 استفاده شد.یافته ها نتایج نشان داد بین پیش آزمون و پس آزمون گروه غیرحضوری در میزان کاهش درد، خودکارآمدی درد، باور اجتنابی از ترس در فعالیت های بدنی روزانه و شرایط کاری تفاوت معناداری وجود دارد (001/P<0). در گروه کنترل تغییرات درون گروهی در پس آزمون نسبت به پیش آزمون تفاوت معناداری را نشان نداد. نتیجه گیری به طورکلی براساس نتایج تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت که تمرینات غیرحضوری می تواند برای کاهش درد و بهبود فاکتورهای روان شناختی بیماران دارای کمردرد مفید باشد. با استناد به نتایج تحقیق و با در نظر گرفتن شرایط همه گیری بیماری کرونا، از این مداخله می توان برای کاهش درد و  بهبود فاکتورهای روان شناختی افراد با کمردرد مزمن غیراختصاصی بهره برد.

مقدمه و اهداف تغییرات شدید در زندگی روزانه ناشی از بحران همه گیری کووید-19، خطر احتمالی اختلالات روانی را میان زنان باردار افزایش داده است. هدف مطالعه حاضر بررسی وضعیت سلامت عمومی زنان باردار و ارتباط آن با سطح فعالیت بدنی آن ها بود. مواد و روش ها روش پژوهش از نوع توصیفی همبستگی بود و جامعه آماری پژوهش را زنان باردار مراجعه کننده به مراکز درمانی و مراقبتی شهرستان بجنورد تشکیل می دادند. نمونه آماری برابر با جامعه در نظر گرفته شد که با در نظر گرفتن معیارهای ورود، 55 زن باردار به عنوان نمونه آماری انتخاب و در پژوهش شرکت کردند. ابزار پژوهش پرسش نامه سلامت عمومی و پرسش نامه فعالیت بدنی دوران بارداری بودند. برای تحلیل داده ها از آزمون همبستگی اسپیرمن استفاده شد.یافته ها میانگین نمرات به دست آمده برای خرده مقیاس های علائم اختلال جسمانی، علائم افسردگی، علائم اختلال کنش اجتماعی و علائم اضطراب و اختلال خواب به ترتیب 11/90، 11/91، 12/97و 16/49 بود که نشان داد نمونه های پژوهش در بسیاری از حوزه های سلامت روان در معرض آسیب قرار داشتند. بین وضعیت سلامت عمومی و سطح فعالیت بدنی زنان باردار ارتباط مثبت و معناداری برابر با (0/54) مشاهده شد (0/00=P). با بررسی رابطه فعالیت بدنی با ابعاد 4 گانه سلامت عمومی نتایج نشان داد فعالیت بدنی با بعد علائم اختلال جسمانی ارتباط منفی و معنادار برابر با (0/61-) و با بعد علائم افسردگی نیز ارتباط منفی و معنادار برابر با (0/33-) داشت. بعد علائم اضطراب و اختلال خواب و بعد علائم اختلال کنش اجتماعی با فعالیت بدنی ارتباط معناداری نداشتند.نتیجه گیری پیشنهاد می شود زنان باردار به فعال ماندن و انجام فعالیت بدنی به عنوان راهبردی در تعدیل اثرات روانی در طی همه گیری کووید-19 و قرنطینگی بپردازند.

مقدمه و اهداف ابتلا به اختلالات روان شناختی همچون اختلال طیف اتیسم سبب می شود آگاهی و عملکرد کودکان مبتلا به این اختلال در زمینه های مختلف کاهش یابد. براین اساس هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزشی مبتنی بر یکپارچگی حسی بر وضعیت حسی کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم با عملکرد بالا بود.مواد و روش ها مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم با عملکرد بالا مراجعه کننده به مرکز توان بخشی کهریزک محمد شهر کرج در سال 1398-1399 بود که از میان جامعه آماری تعداد 30 کودک به روش نمونه گیری هدفمند به عنوان حجم نمونه انتخاب و به طور مساوی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. برنامه آموزشی به مدت 12 جلسه 90 دقیقه ای برای گروه آزمایش اجرا شد، اما گروه کنترل آموزشی دریافت نکردند. به منظور جمع آوری داده های پژوهش از مقیاس درجه بندی اتیسم (گارز-2) و فرم کوتاه نیمرخ حسی (دان، 1999) استفاده شده است. داده های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس تجزیه وتحلیل شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با بهره گیری از نرم افزار آماری SPSS ویرایش 23 انجام شد.یافته ها یافته ها نشان داد آموزشی مبتنی بر یکپارچگی حسی تأثیر معناداری بر بهبود وضعیت حسی کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم با عملکرد بالا دارد.نتیجه گیری باتوجه به یافته های حاصل از این پژوهش می توان گفت آموزشی مبتنی بر یکپارچگی حسی، رویکردی مؤثر در بهبود وضعیت حسی کودکان مبتلا به اختلال طیف اتسیم با عملکرد بالا است و می توان از آن استفاده کرد.

مقدمه و اهداف هدف تحقیق حاضر بررسی اثر بخشی یک دوره مداخله تمرین بدنی بر متغیرهای عصب روان شناختی و عملکرد حرکتی (مجموعه آزمون های ارزیابی حرکات کودکان-ویرایش دوم) کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی است. مواد و روش ها این تحقیق به روش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون اجرا شده است. 24 کودک بر اساس معیارهای دستورالعمل آماری و تشخیصی اختلالات روانی، نسخه چهارم، از میان دانش آموزان پسر پایه اول تا چهارم دوره ابتدایی منطقه 22 تهران غربال شدند. آزمودنی ها در ابتدا در پیش آزمون ارزیابی حرکات کودکان-ویرایش دوم شرکت کردند سپس بر اساس پیش آزمون های ارزیابی حرکات کودکان-ویرایش دوم، به 2 گروه همگن تقسیم شدند و به شکل تصادفی در 2 گروه آزمایش (14 نفر با میانگین سنی 1/39±8/6) و کنترل (14 نفر با میانگین سنی 1/15±8/11) جای گرفتند. گروه آزمایش تمرین های حرکتی اسپارک را 16 جلسه 45 دقیقه ای (3 جلسه در هفته) انجام دادند و در انتهای دوره هر 2 گروه در پس آزمون شرکت کردند. از روش تحلیل کوواریانس برای تحلیل نتایج استفاده شد.یافته ها تحلیل یافته های پس آزمون نشان داد عملکرد حرکتی در خرده آزمون چالاکی (قرار دادن پین ها و رسم ماز) و هدف گیری (پرتاب کیسه شن و دریافت و پرتاب) و تعادل (راه رفتن پاشنه پنجه، تعادل ایستا و لی لی) بهبود معنادار داشتند (P<0/05) و در آزمون زمان واکنش و خرده آزمون چالاکی دستی (نخ کشی) تغییر معناداری مشاهده نشد (P<0/05).نتیجه گیری به نظر می رسد برنامه تمرین های بدنی ارائه شده در این تحقیق ممکن است بتواند شاخص های عصب روان شناختی و عملکرد حرکتی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی را بهبود ببخشد.

مقدمه و اهداف بیماری آلزایمر یک اختلال عصبی شایع است که در مراحل اولیه با از دست دادن خفیف حافظه شروع می شود و به سمت آسیب شدید عملکردهای اجرایی و شناختی گسترده پیش می رود. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر درمان تحریک مغناطیسی فراجمجمه ای مکرر بر حافظه فعال بیماران آلزایمر بود.مواد و روش ها در این مطالعه که به صورت نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون و پس آزمون انجام شد، از بین بیماران مبتلا به آلزایمر مراجعه کننده به کلینیک های نورولوژی در شهرستان یزد 30 نفر به صورت در دسترس در محدوده سنی 55 تا 75 سال انتخاب شدند که 15 نفر آن ها در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. امتیاز های آزمون حافظه فعال به وسیله آزمون چند محرک پیشین کامپیوتری، هم از نظر زمان پاسخ و هم از نظر درصد پاسخ صحیح، در 2 نوبت زمانی قبل از درمان و بعد از درمان مقایسه شدند. در گروه کنترل هر بیمار 10 جلسه تحریک ساختگی مغناطیسی مکرر مغز از روی جمجمه (20دقیقه) و در گروه آزمایش هر بیمار 10 جلسه تحریک مغناطیسی مکرر مغز از روی جمجمه (20دقیقه) با فرکانس 10 هرتز در قشر پیش پیشانی پشتی جانبی چپ دریافت کرد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس صورت گرفت. یافته ها تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد امتیاز آزمون حافظه فعال در بیماران آلزایمر هم از نظر زمان پاسخ و هم از نظر درصد پاسخ صحیح در گروه آزمایش و بعد از دریافت تحریک مغناطیسی مکرر مغز در مقایسه با گروه کنترل با تحریک مغناطیسی مکرر مغز ساختگی به ترتیب به طور معناداری کاهش و افزایش پیدا کرده است (0/001=P).نتیجه گیری با توجه به نتایج این پژوهش به نظر می رسد تحریک مغناطیسی مکرر مغز از روی جمجمه در قشر پیش پیشانی پشتی جانبی باعث بهبودتوانایی حافظه فعال در بیماران آلزایمر می شود.