طب جنوب
سال:1402 | دوره:26 | شماره:2 |تعداد مقالات:5

1زمینه: نفروتوکسیسیتی ناشی از جنتامایسین یکی از رایج ترین دلایل نارسایی حاد کلیوی می باشد که تجویز آن را محدود مینماید. شواهد نشان می دهند پیش درمانی با اکسیژن سبب افزایش فعالیت آنتی اکسیدان ها و از بافت ها در مقابل آسیب های مختلف محافظت می نماید. در این مطالعه، تأثیر پیش درمانی با هیپراکسی نورموباریک در کاهش سمیت کلیوی ناشی از جنتامایسین مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: 28 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به شکل تصادفی به چهار گروه کنترل، جنتامایسین (100 میلی گرم در ازای کیلوگرم)، هیپراکسی 60 (روزی 60 دقیقه استنشاق اکسیژن 95 درصد و سپس جنتامایسین) و هیپراکسی 180 (روزی 180 دقیقه استنشاق اکسیژن 95 درصد و سپس جنتامایسین) تقسیم شدند. بعد از 9 روز، ادرار 24 ساعته جمع آوری و در روز دهم موش ها برای نمونه برداری سرم، ادرار و بافت کلیه قربانی شدند. یافته ها: نتایج نشان می دهد هیپراکسی سبب افزایش معنی دار ظرفیت آنتی اکسیدان، کاهش کراتینین سرم و شاخص نارسایی کلیه می گردد. مطالعات بافتی و همچنین تصویربرداری اسپکت نیز نشان دهنده کاهش آسیب بافت کلیه در گروه های هیپراکسی در مقایسه با گروه جنتامایسین می باشد. اثر هیپراکسی بر وزن بدن، نسبت وزن کلیه به وزن بدن، حجم ادرار، نیتروژن اوره خون و فیلتراسیون گلومرولی معنی دار نبود. نتیجه گیری: هیپراکسی سبب افزایش ظرفیت آنتی اکسیدان و بهبود پارامترهای عملکردی و بافتی کلیه می گردد، اما قادر به برگرداندن کامل اثرات مضر ناشی از سمیت کلیوی جنتامایسین نمی باشد. بنابراین برای بررسی دقیق تر اثرات کلینیکی هیپراکسی بر روی سمیت کلیوی حاصل از جنتامایسین به مطالعات بیشتری نیاز می باشد.

1زمینه: در سل ریوی فعال پدیده آنژیوژنز یا رگ زایی دیده می شود. یکی از عوامل دخیل در رگ زایی، فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) است. لذا هدف از این مطالعه مورد- شاهدی، بررسی و مقایسه سطح VEGF به عنوان عامل احتمالی دخیل در رگ زایی سل ریوی فعال می باشد. مواد و روش ها: مطالعه مورد- شاهدی حاضر بر روی 90 بیمار بستری در بیمارستان بوعلی زاهدان (45 نفر بیمار با سل ریوی فعال و 45 بیمار غیرسلی) انجام شد. در این مطالعه از روش نمونه گیری سرشماری استفاده شد و سطح فاکتور VEGF به روش الایزا اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 22 تجزیه و تحلیل گردید. سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین سنی در گروه مورد18/6±43/29 سال و در گروه کنترل 16/2±37/93 سال بود. سطح سرمی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در بیماران مبتلا به سل ریوی (با میانگین 90/6± 334/36) در مقایسه با گروه کنترل (با میانگین 48/8± 192/96) افزایش یافته بود. افزایش سطح سرمی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در بیماران مبتلا به سل ریوی فعال در مقایسه با افراد گروه کنترل اختلاف معنی داری داشت (0/05>P). بین مصرف سیگار و جنسیت با سطح سرمی VEGF ارتباط معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: با توجه به اینکه سطح سرمی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در بیماران مبتلا به سل ریوی فعال نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری داشت، این افزایش سطح سرمی فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در بیماران، می تواند نشان دهنده ابتلا به سل ریوی فعال باشد.

1زمینه: هلیکوباکتر پیلوری در مخاط معده بیش از 50 درصد از جمعیت انسانی مشاهده می شود و در افراد آلوده ریسک ابتلا به سرطان معده را افزایش می یابد. مواد و روش ها: در این مطالعه گذشته نگر، جامعه هدف بیماران بستری در بیمارستان نمازی شیراز طی سال های 1388-1397 بوده و پرونده 3099 نفر از بیماران بر اساس سابقه انجام اندوسکوپی، سن، جنسیت، علت شکایت اصلی بیمار، علت مراجعه، و تشخیص اولیه بالینی به همراه نتیجه پاتولوژی و گزارش وجود هلیکوباکتر پیلوری جمع آوری و بررسی گردید. یافته ها:  از میان تمام افراد مورد بررسی، 776 نفر (69/1 درصد) از زنان و 1197 نفر (60/9 درصد) از مردان به هلیکوباکتر پیلوری مبتلا بودند. بیشترین افراد مبتلا در گروه سنی 59-36 سال، 899 (29/0 درصد) و کمترین افراد مبتلا در گروه سنی 35-19 سال، 573 نفر (18/5 درصد) بوده است. 1380 نفر (69/9 درصد) سابقه انجام اندوسکوپی داشتند. بررسی بیشترین علت شکایت اصلی بیمار علت مراجعه به بیمارستان یا پزشک ارجاع دهنده برای بستری آروغ زدن (11/1 درصد)، استفراغ (9/8 درصد)، هماتمزیس (9/8 درصد)، سوزش سردل (9/7 درصد) و دیسفاژی(9/6 درصد) می باشد. از نظر تشخیص اولیه بالینی از میان تمام علل مورد بررسی بیشترین علت مربوط به گاستریت مزمن (21/6 درصد)، گاستریت آتروفیک (18/7 درصد)، زخم معده (16/8 درصد) و استفراغ مقاوم به درمان (14/0 درصد) بوده است.   نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که شیوع هلیکوباکتر پیلوری در سال های اخیر کاهش یافته است و عفونت های آن وابسته به جنسیت و سن می باشد.

1زمینه: طرح خودگردانی بیمارستان ها به عنوان بزرگ ترین طرح تمرکززدایی و اصلاح ساختار اداره بیمارستان ها از حدود سه دهه قبل در بیمارستان های دولتی ایران اجرا شده است. در این مطالعه پیامدهای این طرح بر شاخص های مالی بیمارستان ها مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: این یک مطالعه توصیفی است که بصورت مقطعی و با استفاده از داده های سال 1400 کل بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی بوشهر انجام شده است. در این مطالعه، داده های درآمدی و هزینه ای از سامانه های اطلاعات بیمارستانی و حسابداری تعهدی بیمارستان ها اخذ گردید و پس از کنترل کیفیت داده ها، شاخص های ترازمالی خودکفایی اختصاصی (نسبت درآمد اختصاصی به هزینه اختصاصی) و تراز کل بیمارستان ها (نسبت درآمد اختصاصی به هزینه کل) محاسبه و تحلیل گردید. برای محاسبه داده ها از نرم افزار اکسل استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تراز مالی خودکفایی و تراز کل بیمارستان ها به ترتیب به میزان 61 و 27 درصد بوده است. بیشترین و کمترین میزان تراز خودکفایی 74 و 45 درصد به ترتیب مربوط به بیمارستان قلب (تنها بیمارستان تک تخصصی قلب در استان) و امام حسین اهرم (بیمارستان 29 تختخوابی واقع در شهرستان تنگستان با جمعیت 82502) بوده است. شاخص شکاف بین درآمد و هزینه اختصاصی یک تخت نشان داد که در سال 1400 هزینه یک تخت حدود 215 میلیون تومان بیشتر از درآمد آن بوده است. نتیجه گیری: تأثیرات طرح خودگردانی بر وضعیت مالی بیمارستان ها متفاوت بود. به طوریکه امکان پوشش تمام هزینه های اختصاصی بیمارستان از محل درآمدهای آن وجود ندارد و کمک های دولتی ضرورتی اجتناب ناپذیر است.

1آبسه طحالی بیماری نادری است که شیوع آن به دلیل روند رو به رشد تعداد افراد دارای نقص سیستم ایمنی و استفاده بیشتر از ابزارهای تصویربرداری، رو به افزایش است. شایع ترین علت ایجاد کننده آن، عفونت های هماتوژن هستند. این بیماری تظاهرات بالینی اختصاصی ندارد و این امر باعث به تعویق افتادن تشخیص می شود. سی تی اسکن روش تشخیصی انتخابی است و به منظور درمان از آنتی بیوتیک به تنهایی، درناژ پوستی و یا اسپلنکتومی استفاده می شود. در اینجا یک مورد نادر مبتلا به آبسه های متعدد طحالی در بیمار همودیالیزی در استان بوشهر معرفی می شود.