مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1402 | دوره:23 | شماره:4 |تعداد مقالات:6

1مقدمه: فتوئین-A به عنوان یک هپاتوکین نقش مهمی در تنظیم متابولیسم بدن ایفا می کند که با بیماری های قلبی-عروقی افزایش می یابد. از این رو، هدف فراتحلیل حاضر بررسی تأثیر تمرین ورزشی بر سطوح فتوئین-A در افراد با بیماری های متابولیکی و کلیوی بود. روش ها: جستجوی نظام مند در پایگاه های اطلاعاتی PubMed، Web of Science و همچنین Google Scholar تا آبان 1401 (November 2022) با استفاده از کلید واژه های «تمرین ورزشی» و «فتوئین-A» انجام شد. برای تعیین اندازه اثر، تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD) و فاصلۀ اطمینان 95% با استفاده از نرم افزار CMA2 محاسبه شد. ناهمگونی با استفاده از آزمون I2 و سوگیری انتشار با تحلیل بصری فونل پلات و آزمون Egger بررسی شدند. بررسی کیفیت مطالعات وارد شده به فراتحلیل با استفاده از چک لیست PEDRO انجام شد. یافته ها: در مجموع 16 مطالعه شامل 21 مداخله ورزشی و 554 آزمودنی مبتلا به دیابت نوع 2، چاق و بیماری کلیوی وارد فراتحلیل شدند. تمرین ورزشی منجر به کاهش معنی دار سطوح فتوئین-A [001/0p=، (51/0-الی 35/1CI:-) 93/0-] شد. ناهمگونی بالا (001/0, p=24/89I2=) و همچنین سوگیری معنی داری (001/0(p= وجود داشت. نتایج تحلیل زیر گروهی براساس نوع تمرین ورزشی نشان داد که تمرین هوازی منجر به کاهش معنی دار فتوئین-A می شود (001/0p=) در حالی که کاهش این نشانگر با تمرین ترکیبی معنی دار نبود (33/0=p).   نتیجه گیری: تمرین ورزشی به ویژه تمرین هوازی منجر به کاهش سطوح فتوئین-A در بیماران متابولیکی می شود که ممکن است در آثار مفید تمرین های ورزشی نقش داشته باشد

1مقدمه: بیماری دیابت با تغییرات هورمونی و بیوشیمیایی همراه بوده و با تولید رادیکال های آزاد، نقش مهمی در پیدایش بسیاری از آسیب های متابولیسمی ایفا می نماید. گیاه سیر و قارچ کامبوجا به دلیل خواص آنتی اکسیدانی نقش عمده ای در پیشگری و درمان عوارض ناشی از استرس های اکسیداتیو اعمال می نمایند. مطالعۀ حاضر با هدف بررسی اثر عصارۀ قارچ کامبوجا و سیر بر روی پارامترهای بیوشیمیایی خون موش های صحرایی سالم و دیابتی انجام شد. روش ها: 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، به 5 گروه 8 تایی شامل: گروه کنترل، گروه کنترل منفی( شاهد) (دیابتی، با mg/kg 55 استرپتوزوتوسین به صورت درون صفاقی)، گروه تجربی 1 (دیابتی + mg/kg 50 عصارۀ سیر) تجربی 2 (دیابتی + 50 mg/kg قارچ کامبوجا) و گروه تجربی3 (دیابتی + mg/kg 50 قارچ کامبوجا و mg/kg 50 عصارۀ سیر) تقسیم شدند. بعد گذشت دو ماه از دیابتی شدن موش ها عصاره ها به صورت زیر جلدی به مدت 2 هفته تزریق شد. بعد از آن موش ها با کتامین و زایلیزین بیهوش شده و خونگیری مستقیم از قلب انجام شد. یافته ها: گروه کنترل منفی(شاهد) نسبت به گروه کنترل دارای گلوکز، تری گلیسرید، کلسترول و LDL بالاتر و انسولین و HDL پایین تر بود. گروه های درمانی موجب کاهش معنی داری در سطح گلوکز، کلسترل، تری گلیسیرید و LDL و افزایش معنی دار HDL و انسولین نسبت به گروه کنترل منفی(شاهد) شد (05/0> P). بیشترین اثر درمانی را گروه سیر + کامبوجا نشان داد. نتیجه گیری: عصارۀ ترکیبی کامبوجا و سیر اثرات مطلوبی بر کنترل قند و کاهش کلسترول و تری گلیسیرید دارد

1مقدمه: فعالیت بدنی و تمرین های ورزشی به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از مدیریت و کنترل وزن در افراد دارای اضافه وزن و چاق شناخته می شود. هدف از مطالعۀ حاضر مقایسۀ تأثیر تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) و مقاومتی شدید بر سطوح سرمی آسپروسین و پروتئین 1 مربوط به فاکتور نکروز تومور (CTRP1)C1q در مردان دارای اضافه وزن و چاق بود. روش ها: در این مطالعۀ نیمۀ تجربی، 31 مرد دارای اضافه وزن و چاق به صورت تصادفی در سه گروه تمرین HIIT (10 نفر)، تمرین مقاومتی شدید (11 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه های تجربی3 جلسه در هفته به مدت 9 هفته به اجرای تمرین های HIIT و تمرین های مقاومتی شدید پرداختند. قبل و پس از مداخله، جهت اندازه گیری غلظت سرمی آسپروسین و CTRP1 از آزمودنی ها نمونه های خونی به عمل آمد. از آزمون تحلیل کواریانس جهت تجزیه و تحلیل داده ها و سطح معنی داری 05/0 >P استفاده شد. یافته ها: غلظت آسپروسین در گروه HIIT (013/0 =P) و تمرین های مقاومتی شدید (042/0 =P) در مقایسه با گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافت. یافته های بین گروهی نشان داد که تفاوت معناداری در غلظت CTRP1 بین هیچکدام از گروه ها وجود ندارد. غلظت CTRP1 در گروه HIIT در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون به طور معناداری کاهش یافت (032/0 =P). نتیجه گیری: تمرین HIIT و تمرین مقاومتی در مردان دارای اضافه وزن و چاق منجر به کاهش سطوح آسپروسین می گردد. با در نظر گرفتن میزان تغییرات آسپروسین، CTRP1 و سایر شاخص های تن سنجی و نیم رخ لیپیدی، به نظر می رسد تمرینات HIIT کارایی بهتری در مردان دارای اضافه وزن و چاق داشته باشد

1مقدمه: چندین پروتئین مسیر اتوفاژی را تنظیم می کنند و یکی از مهم ترین تنظیم کننده ها پروتئین های خانوادۀ BECLIN است. بنابراین، این تحقیق با هدف بررسی تأثیر تمرین تناوبی پرشدت (HIIT) بر میزان پروتئین های اتوفاژی خانوادۀ BECLIN1/2 در بطن چپ قلب موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع یک انجام شد. روش ها: در این مطالعۀ تجربی، 18 سر رت نر سه ماهه از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزن 20±300 گرم انتخاب شدند. 12 سر از رت از طریق تزریق درون صفاقی محلول استرپتوزوتوسین مبتلا به دیابت نوع یک شدند. این رت ها به روش تصادفی به دو گروه، تمرین دیابتی و کنترل دیابتی تقسیم شدند؛ یک گروه کنترل سالم نیز درنظر گرفته شد؛ HIIT به مدت 6 هفته و هر هفته 4 جلسه شامل 5 وهله 4 دقیقه ای با شدت معادل 85 تا 95 درصد حداکثر سرعت و دوره های استراحت فعال 3 دقیقه ای با شدت معادل 50 تا 60 درصد حداکثر سرعت انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون های آنوای-یک طرفه و تعقیبی توکی در نرم افزار SPSS نسخۀ 26 انجام شد. سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: محتوای درون سلولی پروتئین BECLIN1 و BECLIN2 پس از شش هفته HIIT، بین گروه های پژوهش در بطن چپ قلب کاهش معنا داری را نشان داد (0001/0 =P). نتیجه گیری: به نظر می رسد پروتئین های خانوادۀ BECLIN از طریق HIIT کاهش می یابند و این می تواند سازِکار اتوفاژی را در سلول های قلبی کاهش دهد

1مقدمه: هدف مطالعۀ حاضر بررسی اثر تمرین هوازی بر عملکرد سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی و مقاومت به انسولین در عضلۀ دوقلو موش های دیابتی نوع دو بود. روش ها: تعداد 18 سر موش نر نژاد C57BL/6 به دو گروه تقسیم شدند: 1-موش های تغذیه شده با رژیم غذایی استاندارد به مدت 12 هفته (گروه کنترل)، 2-موش های تغذیه شده با رژیم غذایی پُرچرب به مدت 12 هفته همراه با تزریق استرپتوزوتوسین (گروه دیابت). موش های دیابتی به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: 1-گروه دیابت-بی تحرک، 2-گروه دیابت-تمرین. موش-های تمرینی به مدت هشت هفته و پنج روز در هفته با سرعت متوسط 19 متر بر دقیقه و مدت 45 دقیقه بر روی نوارگردان تمرین کردند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش ها قربانی شدند. عضلۀ دو قلو استخراج و برای اندازه گیری بیان ژن های آنژیوتانسین 2، گیرندۀ Mass، گیرنده At1 و انتقال دهنده گلوکز 4 (Glut4) در فریز 80-درجۀ سانتی گراد نگه داری شد. یافته ها: نتایج نشان داد بیان ژن گیرندۀ Mass و Glut4 در موش های دیابت-تمرین به طور معناداری از گروه دیابت-بی تحرک بیشتر بود. همچنین، بیان ژن آنژیوتانسین 2، شاخص مقاومت به انسولین و گلوکز خون ناشتا در عضله موش های دیابت-تمرین در مقایسه با موش های دیابت-بی تحرک به طور معناداری کمتر بود. همچنین، بیان گیرنده At1 در گروه دیابت-تمرین نسبت به گروه دیابت-بی تحرک به طور غیرمعناداری کمتر بود. نتیجه گیری: یافته های مطالعۀ حاضر نقش مهم تمرین ورزشی در بهبود سیستم رنین-آنژیوتانسین موضعی در عضلۀ اسکلتی را نشان می دهد. هشت هفته تمرین هوازی از طریق کاهش بیان آنژیوتانسین 2، گیرنده At1 و افزایش سطوح گیرنده Mass، می تواند سبب کاهش مقاومت به انسولین عضلانی و بهبود بیماری دیابت نوع دو شود

1مقدمه: استرس اکسیداتیو و مقاومت به انسولین در دیابت نوع دو یکی از عوامل پیشرفت و تسریع اختلالات شناختی و آلزایمر بوده و سنجش تغییرات بیان ژن بتا آمیلوئید و مقاومت به انسولین به عنوان یکی از اختلالات بارز در دیابت نوع دو، متعاقب تمرین تناوبی شدید و مصرف همزمان عسلِ آویشن هدف پژوهش می باشد. روش ها: مطالعه ی حاضر با 36 سَر موشِ نرِ جوان از نژاد ویستار که در 4 گروه کنترل (C)، تمرین تناوبی (T)، عسلِ آویشن (H) و تمرین تناوبی-عسلِ آویشن(TH) تقسیم شدند، انجام گرفت. موش ها در گروه T و TH با افزایش تدریجی تعداد تناوب و شدت، دو ماه تحت تمرین قرار گرفته و در گروه H و TH، g/kg 3 عسلِ آویشن دریافت کردند. سنجش وزن، گلوکز ناشتا و انسولین ناشتا از طریق کیت و شاخص مقاومت به انسولین از طریق فرمول انجام و تغییرات بیان ژن توسط RT-PCR ارزیابی گردید. یافته ها تحت آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و دو عاملی و آزمون تعقیبی بونفرونی قرار گرفتند. یافته ها: افزایش غیرمعنادار وزن، افزایش معنادار انسولین و کاهش معنادار بیان ژن در تمامی گروه های مداخله نسبت به C، کاهش معنادار گلوکز ناشتا در گروه T و TH نسبت به C، کاهش معنادار مقاومت به انسولین در گروه T نسبت به سایر گروه ها، افزایش غیرمعنادار در گروه H و TH نسبت به C مشاهده گردید. نتیجه گیری: تمرین های HIIT و عسلِ آویشن اثر فزاینده ای جهت کاهش گلوکز و بیان ژن بتا آمیلوئید به عنوان یک راهکار پیشگیری کننده از بروز ویژگی های پاتولوژیک مرتبط با آلزایمر و اختلال حافظه در افراد دیابتی دارد.