علوم اعصاب شفای خاتم
سال:1392 | دوره:1 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

مقدمه: صرع میوکلونیک جوانان یک سندرم صرعی منتشرشونده می باشد که سن شروع آن عمدتا 12 تا 18 سالگی می باشد. این سندرم از لحاظ بالینی از پرش های میوکلونیک، تشنج های تونیک - کلونیک منتشرشونده و تشنج های غیابی تیپیک تشکیل گردیده است. تشخیص این سندرم در برخی موارد با دشواری رو به رو شده و با اشتباه در تشخیص و تجویز داروهای نامناسب احتمال تشدید حملات وجود دارد. با استفاده از VEM می توان به تشخیص دقیق موارد مبهم کمک شایانی نمود. هدف این مطالعه ارزیابی نقش تشخیصی VEM در صرع های مقاوم به درمان بوده است.مواد و روش ها: این پژوهش به روش گذشته نگر و توصیفی بر روی بیمارانی که طی سال 1390 در بخش مغز و اعصاب بیمارستان رضوی مشهد با تشخیص صرع مقاوم به درمان جهت VEM بستری شده بودند انجام گردید. از بیماران جهت ارزیابی نتایج درمان مصاحبه تلفنی در فاصله زمان 6-18 ماه بعد از ترخیص انجام شد.یافته ها: از میان 250 بیمار که با سابقه ابتلا به صرع مقاوم به درمان بستری شده بودند، در مجموع 24 بیمار که با تشخیص نهایی صرع میوکلونیک جوانان ترخیص شده بودند، مورد مطالعه قرارگرفتند. 14 بیمار زن بوده و سن متوسط بیماران 24 سال و سن متوسط شروع بیماری 12.97 سالگی بود. حملات GTC قبل از انجام VEM، تعداد 2.76 حمله در ماه بود که بعد از انجام این تست و اصلاح درمان به 0.27 حمله در ماه رسید که کاهش معنی داری را نشان داد. میزان پلی تراپی نیز بطور معنی دار در بیماران بعد از انجام VEM کاهش یافت.نتیجه گیری: با انجام VEM در بیماران مبتلا به حملات کنترل نشده می توان مواردی را که بطور کاذب دچار صرع مقاوم به درمان شده اند تشخیص داد و با اصلاح برنامه درمانی، کاهش محسوسی در تعداد حملات آنها ایجاد کرد.

مقدمه: ویژگی های منحصر به فرد سلول های بنیادی رویانی نظیر تکثیر نامتناهی و تمایز به انواع سلول ها آن را به ابزار مناسبی برای تحقیقات زیست پزشکی در زمینه هایی مانند کاربرد درمانی برای بیماری های تحلیل برنده عصبی نظیر پارکینسون و آلزایمر تبدیل نموده است. در سال های اخیر، روش های آزمایشگاهی زیادی توسعه یافته اند که اجازه تولید نورون از سلول های پرتوان را در کشت فراهم می کند. این سلول ها اگر بر روی لایه تغذیه کننده یا در حضور فاکتور مهارکننده لوسمیLIF تکثیر یابند حالت تمایز نیافته خود را حفظ می نمایند. اسیدرتینوئیک یکی از مهم ترین مورفوژن ها است و توزیع آن در مرحله جنینی با تمایز نورون ها و ویژگی مکانی آن ها در سیستم عصبی مرکزی در حال تکوین مرتبط می باشد.مواد و روش ها: برای تمایز آزمایشگاهی در این پژوهش، دودمان سلولی CCE پس از تکثیر بر روی لایه تغذیه کننده فیبروبلاست جنینی موش و در حضور LIF، برای تولید تجمعات سلولی (اجسام شبه جنینی) کشت داده شد. سپس این اجسام شبه جنینی طبق پروتکل 4-/4+ (چهار روز در حضور و عدم حضور رتینوئیک اسید) در معرض اسید رتینوئیک با غلطت 10-6 مولار قرار گرفت. سپس بررسی های مورفولوژیک، ایمنوسیتوشیمی و مولکولی برای ارزیابی فاکتورهای عصبی صورت پذیرفت.یافته ها: در این پروتکل القایی درصد بالایی از سلول ها (%80) به سلول های شبه عصبی تمایز پیدا کردند. این سلول ها، نشانگر سلول های نورواپی تلیالی یعنی نستین را بیان نمودند. همچنین نتایج نشان داد که اسید رتینوئیک می تواند بیان ژن فاکتور رشد عصب NGF را در سلول های بنیادی رویانی القا کند.نتیجه گیری: این یافته ها نشان می دهد که اسید رتینوئیک به شدت تشکیل و ویژگی نورون ها را در طول تمایز سلول های بنیادی جنینی موش تنظیم می کند و می تواند یکی از فاکتورهای موثر جهت تمایز این سلول ها به سلول های عصبی باشد.

مقدمه: مصدومیت ها شایع ترین علت مرگ در سنین 1 تا 34 سال را تشکیل داده و مهمترین عامل ناتوانی به شمار می رود. حوادث ترافیکی یکی از علل مرگ و ناتوانی به علت مصدومیت می باشد که در طی آن سر و گردن به علت حرکت نوسانی، در معرض آسیب قرار می گیرند. این مطالعه الگوی صدمات سر و گردن در مصدومین بستری شده در بیمارستان های تهران را به تصویر می کشد.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی تمام مصدومینی که طی سال 1999 در 6 بیمارستان اصلی تهران بستری شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. 2807 نفر از ایشان که دچار مصدومیت در ناحیه سر و گردن شده بودند، واجد شرایط ورود به این مطالعه بودند. اطلاعات این دسته از مصدومین توسط پزشکانی که درگیر درمان بیماران نبودند، صرفا به منظور پژوهش گردآوری شد. به منظور کنترل کیفی، اطلاعات نمونه ای تصادفی از این بیماران به طور مستمر مورد بازبینی و کنترل قرار می گرفت.یافته ها: مصدومیت سر و گردن در یک سوم مصدومین بستری شده در بیمارستان های مورد مطالعه مشاهده شد. در بین این دسته از مصدومین، اکثریت با مردان بوده و سن %75 ایشان 40 سال یا کمتر بود. شایع ترین علت مصدومیت سر و گردن، حوادث ترافیکی و پس از آن، سقوط بود.نتیجه گیری: ارتقای ایمنی به منظور جلوگیری از حوادث ترافیکی و سقوط، برای کاهش مصدومیت های سر و گردن ضروری است.

مقدمه: اصطلاح مهار منتشر شونده برای توصیف موجی استفاده می شود که پس از آغاز در یک ناحیه از مغز در سرتاسر آن گسترش یافته و اختلالات یونی و تورم سلولی را به همراه دارد. آزاد شدن گلوتامات در فضای خارج سلولی که به دنبال دپلاریزاسیون سلول ها اتفاق می افتد، یکی از مهمترین وقایع این پدیده است. هیپوکمپ در برخی از اعمال سیستم عصبی از جمله حافظه نقش دارد. هدف از این مطالعه بررسی نقش گیرنده گلوتاماتی NMDA در اختلال حافظه ناشی از مهار منتشر شونده در موش صحرایی بود.مواد و روش ها: در بررسی حاضر 36 سر موش صحرایی نابالغ نژاد ویستار مورد بررسی قرار گرفتند. نقش القای مکرر مهار منتشر شونده بر حافظه و همین طور تاثیر مهار گیرنده های NMDA توسط MK-801 در آزمون رفتاری به وسیله T-maze در طول چهار هفته متوالی پس از القای مهار منتشر شونده مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: بررسی به دنبال القای مکرر مهار منتشر شونده نشان داد که این پدیده می تواند موجب وارد آمدن آسیب به حافظه گردد. در حالی که استفاده از MK-801 توانست بطور معناداری از شدت آسیب وارده به حافظه جلوگیری کند.نتیجه گیری: یافته های ما پیشنهاد می کند که گیرنده های NMDA ممکن است یک نقش کلیدی در محافظت از حافظه در اختلالات مرتبط با مهار منتشر شونده ایفا کند.

مقدمه: استفاده از پیش دارو قبل از عمل جراحی و با تاثیرات تسکین درد منجر به کاهش حساس شدن و یا مسدود شدن مسیر انتقال درد خواهد شد. از جمله این داروها تیزانیدین و گاباپنتین می باشد. تیزانیدین در مقایسه با گاباپنتین دارای عوارض جانبی بیشتر و طول عمر کوتاهتری می باشد و مطالعات محدودی در رابطه با اثر گاباپنتین به عنوان پیش دارو بر درد بعد از عمل وجود دارد. در این مطالعه به بررسی و مقایسه اثر گاباپنتین خوراکی بر درد پس از عمل جراحی هیسترکتومی الکتیو با تیزانیدین خوراکی پرداخته شده است.مواد و روش ها: مطالعه حاضر بر روی 64 بیمار30 تا 60 ساله کاندید عمل جراحی هیسترکتومی الکتیو در بیمارستان شریعتی انجام شد. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه 32نفره تقسیم شدند. گروه 1(گاباپنتین) که یک ساعت قبل از عمل 300 میلی گرم گاباپنتین خوراکی و گروه 2 (تیزانیدین) که یک ساعت قبل از عمل 8 میلی گرم تیزانیدین خوراکی دریافت کردند. درد قبل از تجویز این داروها و در 12 ساعت اول پس از عمل با استفاده از visual analogue scales (VAS) ثبت شد. همچنین میزان مورفین مصرفی در 12 ساعت اول و اولین زمان در خواست مورفین از طرف بیمار ثبت و با یکدیگر مقایسه شد.یافته ها: میانگین سنی در دو گروه تفاوت معناداری با یکدیگر نداشت. میزان ماده مخدر مصرفی در گروه یک کاهش معناداری نسبت به گروه دو نشان داد. همچنین اولین زمان درخواست مخدر در گروه یک نسبت به گروه دو افزایش معناداری نشان داد. درد قبل از عمل جراحی میان دو گروه اختلاف آماری معناداری با یکدیگر نداشت، اما 1 ساعت، 3 ساعت و 12 ساعت پس از عمل در گروه یک کاهش معناداری نسبت به گروه دو نشان داد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه، گاباپنتین خوراکی پیش از عمل نسبت به تیزانیدین خوراکی قبل عمل سبب کاهش درد و کاهش نیاز به مخدر در حین و پس از عمل جراحی می شود.

مقدمه: تغییر دادن عملکرد سلول های عصبی به وسیله تحریکات الکتریکی و عوامل دارویی در پژوهش های علوم اعصاب به منظور کاوش در چگونگی کارکرد مدارهای عصبی، رفتارهای مربوط به این مدارها و درمان بیماری های عصبی از موضوعات مورد توجه و علاقه پژوهشگران بوده است. قدرت روش های الکتروفیزیولوژی و فارماکولوژی در میزان دقت تحریکات سلول های عصبی از لحاظ زمانی و فضایی متفاوت است و در دو دهه اخیر دانشمندان سعی در بالا بردن هر کدام از این مزیت ها داشته اند. قدرت روش های اوپتوژنتیک در بدست گرفتن هم زمان کنترل زمانی و فضایی در تحریک سلول های عصبی است. در اوپتوژنتیک، پژوهشگر نور را به سلول های مورد نظر که با مولکول های حساس به نور همراه هستند می تاباند و عملکرد سلول های عصبی را تحت کنترل در می آورد.نتیجه گیری: اخیرا از اوپتوژنتیک برای شناخت چگونگی کارکرد سلول ها، مدارها و سیستم های عصبی استفاده شده است. علاوه بر این، محققین در حال تلاش در جهت شناخت و درمان بیماری های سیستم عصبی با استفاده از اوپتوژنتیک هستند. در این مقاله مروری، به معرفی این روش نوین و کاربردهای درمانی احتمالی آن اشاره خواهد شد.

مقدمه: گیرنده وانیلوئیدی نوع 1 متعلق به خانواده کانالهای یونی وابسته به لیگاند است. این کانال کاتیونی غیر انتخابی به سدیم، پتاسیم و مخصوصا به کلسیم نفوذپذیری دارد. ورود کلسیم از طریق آن منجر به فعال شدن سیگنالینگ داخل سلولی می شود. هر چند که این رسپتور فقط در شاخ خلفی نخاع وجود دارد اما مطالعات بیشتر نشان دهنده حضور فعال آن در سایر مناطق سیستم عصبی مرکزی و مغز می باشد.نتیجه گیری: شواهدی وجود دارد که نشان می دهد که گیرنده های TRPV1 در مغز، در بسیاری از عملکردهای اساسی عصبی از جمله انتقال سیناپسی و شکل پذیری سیناپسی نقش دارند.

مقدمه: بیماری میگرن یکی از شایعترین بیماری های سیستم عصبی است و با توجه به تظاهرات بالینی آن به میگرن با اورا و میگرن بدون اورا تقسیم می شود. اینکه آیا انواع این بیماری، زیر گروه یک اختلال است و یا باید به عنوان دو ماهیت جداگانه در نظر گرفته شود، مورد بحث می باشد. در این مطالعه پاتوفیزیولوژی و مکانیسم های دخیل در هر یک از انواع بیماری میگرن مورد بحث قرار گرفته است.نتیجه گیری: مرور گسترده مطالعات انجام شده حاکی از آن است که مکانیسم های دخیل در پاتوفیزیولوژی میگرن با اورا و بدون اورا از یکدیگر متفاوت است. آشکار شدن تفاوتهای این دو نوع میگرن در این مطالعه از لحاظ اپیدمیولوژی، اتیولوژی و پاتوفیزیولوژی می تواند به درمان بهتر و موثرتر مبتلایان کمک نماید.