سلامت و مراقبت
سال:1402 | دوره:25 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: سلامت ­روان به ­طور جدی به حالت­های ­عاطفی مانند احساسات، واکنش­های استرسی، انگیزه ­ها و روحیه فرد بستگی دارد. این حالت­ها نحوه­ تفکر، احساس و رفتار ما را شکل می­دهد و بیشتر آن­ها از عملکرد­ تطبیقی حمایت می ­کنند. این پژوهش با هدف ارائه مدل ساختاری نقش واسطه ای تحمل پریشانی بین ذهن آگاهی، بدتنظیمی هیجانی و روان رنجورخویی با سلامت روان در شرایط کرونا اجرا شد. روش کار: پژوهش ­حاضر از نوع همبستگی و معادلات ساختاری بود. از بین پرستاران شاغل در بیمارستان­های شهر بجنورد در سال 1400 (700­ نفر)، تعداد 249 نفر به روش­ نمونه­ گیری در دسترس انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه های ذهن ­آگاهی، بدتنظیمی­ هیجانی، تحمل­ پریشانی، رگه پنج عاملی شخصیت­ و سلامت روان استفاده شد. داده ها با استفاده از روش های آماری همبستگی پیرسون و مدلسازی معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. تحلیل های آماری با نر­م افزارهای SPSS-27و LISREL-9.5 انجام شد. یافته­ ها: نتایج آزمون معادلات ساختاری نشان داد که مدل پژوهش از برازش متوسط تا مناسب برخوردار است. بر این اساس، نتایج نشان داد متغیرهای پیش­بین (ذهن­ آگاهی، بدتنظیمی­ هیجان، روان ­رنجوری و مدل میانجی (تحمل ­پریشانی) ، توانستند 68 درصد از واریانس متغیر ملاک (سلامت­ روان) را تبیین کنند. مطابق نتایج، دو متغیر ذهن آگاهی و بدتنظیمی هیجان هم به طور مستقیم و هم با میانجی­گری تحمل پریشانی بر سلامت روان موثر بودند، در حالی که متغیر روان رنجورخویی فقط به طور مستقیم بر سلامت روان، تاثیر داشت (0/05< p). نتیجه ­گیری: نتایج نشان داد که ذهن ­آگاهی پایین، بد تنظیمی­ هیجان، ویژگی شخصیتی روان­ رنجوری بالا و عدم تحمل­ پریشانی در پرستاران، موجب برهم زدن سلامت ­روان در آنها می شود. این نتایج می تواند اطلاعات ارزند ه ای را در زمینه استفاده از روش های نوین روان شناختی برای کارکنان بیمارستان ارائه نماید و متخصصین را به استفاده از روش های کارآمد جهت بهبود عملکرد افراد و استفاده از راهبرد های سازگارانه تنظیم هیجان و به دنبال آن افزایش بهزیستی روان شناختی پرستاران ترغیب نماید.

زمینه و هدف: بنظر می­رسد مراقبت­های پرستاری از دست رفته توسط عواملی مانند حمایت اجتماعی کنترل می شوند. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط حمایت اجتماعی درک شده و مراقبت­های پرستاری از دست رفته در پرستاران انجام شده است. روش کار: در این پژوهش توصیفی همبستگی، تعداد 156 پرستار شاغل در مراکز آموزشی- درمانی شهر همدان به روش نمونه­ گیری تصادفی طبقاتی انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ­ها شامل چک لیست مشخصات دموگرافیک، مقیاس حمایت اجتماعی ادراک ­شده زیمت و همکاران و پرسشنامه مراقبت­های پرستاری از دست رفته کالیش و ویلیامز بود. تجزیه و تحلیل داده­ها در نرم افزار SPSS-24 و با آمار توصیفی و آزمونهای ضریب همبستگی اسپیرمن، من- ویتنی و کروسکال- والیس انجام شد. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که بیشتر پرستاران شرکت کننده در مطالعه زن (53/8%) و دارای مدرک کارشناسی (82/7%)، بودند. میانگین نمرات حمایت اجتماعی درک­ شده و مراقبت­ های پرستاری از دست رفته، به ترتیب برابر با 5/74 ±45/35 و 6/92 ±32/46 بود. بین حمایت اجتماعی درک شده و مراقبت پرستاری از دست رفته، ارتباط منفی و معنی­ دار آماری وجود داشت (0/001 >p، 0/329- =r). نتیجه گیری: با توجه به وجود ارتباط منفی بین حمایت اجتماعی درک­ شده و مراقبت­های پرستاری از دست رفته، پیشنهاد میشود مدیران ذیربط، در جهت افزایش میزان حمایت­های اجتماعی از پرستاران بکوشند تا بدین ترتیب به کاهش میزان مراقبت­های پرستاری از دست رفته و نهایتاً بهبود کیفیت خدمات پرستاری ارائه شده به مددجویان، کمک نمایند.

زمینه و هدف: ناباروری یـک رویـداد منفـی بسـیار مهـم در زنـدگی اسـت کـه منجـر بـه مشکلات روانی و تجربیات تنش زای هیجانی می شود. هدف از پژوهش حاضر تعیین تأثیر مشاوره گروهی با رویکرد آدلری بر اضطراب وجودی و شفقت به خود در زنان نابارور بود. روش کار: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان نابارور مراجعه کننده به مرکز ناباروری شهرستان کنگاور در سال 1400 بود که از بین آنها تعداد 34 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش (17 نفر) و کنترل (17 نفر) قرار گرفتند. برای گروه آزمایش، مشاوره گروهی با رویکرد آدلری در 11 جلسه 90 دقیقه ای در طول چهار هفته اجرا شد، در حالی که گروه کنترل آموزشی دریافت نکردند. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه های اضطراب وجودی گود (1974) و شفقت به خود نف (2003) بود که برای هر دو گروه، پیش از مداخله (یک روز پیش از شروع آموزش ها) و پس از مداخله (یک روز پس از اتمام جلسات آموزشی) تکمیـل شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده های بدست آمده، از تحلیل کوواریانس چندمتغیری در نرم افزار SPSS-24 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که مشاوره گروهی با رویکرد آدلری بر ابعاد اضطراب وجودی یعنی بی هدف بودن کارها (39/76F= و 0/001> p)، بی ارزش بـودن معنای زندگی (31/22 =F و 0/001> p)، عدم علاقه نسـبت بـه انجام کارها (29/05 =F و 0/001> p)، عدم توانایی در متقاعد کردن دیگران (35/43= F و 0/001> p) و عدم احسـاس مسـئولیت نسـبت بـه دیگـران (42/56F= و 0/001> p)، همچنین بر شفقت به خود (45/33 =Fو 0/001> p) تاثیر معنی داری داشت. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که مشاوره گروهی با رویکرد آدلری به طور معناداری سبب بهبـود شفقت به خود و کاهش اضطراب وجودی در زنان نابارور می شود، بنابراین استفاده از این مداخله برای زنان نابارور پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف: جراحی استومی در مبتلایان به سرطان روده، به آسیبهای روحی و روانی منجر میشود که سرمایه های روانشناختی بالا در فرد میتواند از شدت این آسیبها بکاهد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی دو روش گروه درمانی مبتنی بر شفقت و ذهن آگاهی بر سرمایه های روان شناختی بیماران مبتلا به سرطان روده دارای استومی انجام شد. روش کار: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. از بین بیماران مبتلا به سرطان روده دارای استومی که به منظور درمان در سه ماهه دوم سال 1398 به بیمارستان امام حسین (ع) تهران مراجعه کرده بودند، تعداد 45 نفر که واجد شرایط بودند به روش در دسترس، انتخاب و به شیوه تخصیص تصادفی بلوک­بندی شده در سه گروه 15 نفری (مداخله 1، مداخله 2 و کنترل) قرار گرفتند. در گروه اول درمان مبتنی بر شفقت و در گروه دوم درمان مبتنی بر ذهنآگاهی، هر کدام به مدت 8 جلسه 45 دقیقه­ ای اجرا شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه سرمایه روان شناختی لوتانز (2007) در مراحل پیش ­آزمون و پس­ آزمون گردآوری و از طریق تحلیل واریانس و با استفاده از نرم ­افزار SPSS-24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که هر دو روش گروه درمانی مبتنی بر شفقت و ذهن آگهی بر سرمایه های روان شناختی در بیماران مبتلا به سرطان روده دارای استومی مؤثر هستند (0/001

زمینه و هدف: ناسازگاری زناشویی با بیماری مزمن رابطه ای دو سویه دارد. با توجه به اهمیت سازگاری زناشویی در مبتلایان به بیماری های مزمن، بررسی عوامل مرتبط با سازگاری زناشویی حائز اهمیت است. پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط باور غیر منطقی و سازگاری زناشویی در زوجین مبتلا به بیماری مزمن شهر بوشهر انجام گردید. روش کار: مطالعه حاضر، یک پژوهش مقطعی از نوع توصیفی-همبستگی بود که در سال 1401 روی 92 زوج (184 نفر)، که یک یا هر دو نفر آنها به حداقل یکی از شایعترین بیماری های مزمن، مبتلا بوده و به مطب­های متخصصین داخلی و قلب، کلینیک­های تخصصی و مراکز جامع سلامت شهر بوشهر مراجعه نموده بودند، با روش نمونه گیری در دسترس انجام شد. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه سازگاری زناشویی گراهام بی اسپنیر و فرم کوتاه پرسشنامه باورهای غیرمنطقی جونز بود. داده ها پس از جمع آوری با نرم افزار SPSS-20 و با استفاده از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی تک متغیره و چند متغیره سلسله مراتبی، تحلیل شد. سطح معنی داری در تمام موارد کمتر از 0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین نمره کل باور غیرمنطقی زنان و همسرانشان به ترتیب 23/60 ±111/21 و 25/24±105/24 و نمره سازگاری زناشویی زوجین (متوسط نمره زنان و همسرانشان) 18/36±102/50 بود. 38 درصد زوج ها، ناسازگاری زناشویی داشتند. هیچ یک از حیطه های باور غیرمنطقی در زنان، با سازگاری زناشویی در ارتباط نبود. از بین حیطه های باور غیرمنطقی در مردان، حیطه درماندگی در برابر تغییر با سازگاری زناشویی ارتباط منفی و معنی دار داشت (0/05>p). نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده تأثیر باورهای مردان بر سازگاری زناشویی زوجین بود. بنابراین لازم است متخصصین روانشناسی و مشاوران خانواده هنگام مشاوره دادن به زوجین با ناسازگاری زناشویی به ویژه مبتلایان به بیماری مزمن، عوامل مؤثر بر ناسازگاری از جمله باورهای غیرمنطقی مردان، به ویژه درماندگی در برابر تغییر را شناسایی نمایند تا بتوانند با مشاوره مناسب این گونه باورها را کاهش دهند.

زمینه و هدف: رضایت زناشوئی و شادکامی از دغدغه هایی است که در زندگی زناشوئی کودک همسران قابل بررسی است. پژوهش حاضر به منظور تعیین اثربخشی آموزش مهارت های زناشویی بر شادکامی و رضایت زناشوئی زنان کودک همسر انجام گرفت. روش کار: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی قبل و بعد با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش، تمامی زنان کودک همسر مراجعه کننده به مرکز مشاوره امید ترنم شهرستان شبستر در سال 1401 بودند که از بین آنها، تعداد 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. روایی محتوائی بسته آموزشی توسط اساتید راهنما و مشاور و 6 نفر از اساتید مشاور خانواده و روان شناس تایید شد. از ابزار پرسشنامه رضایت زناشوئی هودسن و پرسشنامه شادکامی آکسفورد به عنوان پیش آزمون- پس آزمون در این پژوهش استفاده شد. سپس برنامه آموزشی طراحی شده در 8 جلسه یک ساعته در همان مرکز مشاوره اجرا گردید. در نهایت، داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس و در نرم افزار SPSS-23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد آموزش مهارت های زناشوئی نظیر مهارت های تنظیم هیجان، تنظیم روابط عاطفی، مهارت های زندگی و مهارت های ارتباطی و رفتاری در افزایش رضایت زناشوئی و شادکامی زنان کودک همسر موثر بود (0/001

بزمینه و هدف: در زنان مبتلا به سرطان پستان که دارای فرزند هستند، با توجه به بار بیشمار بیماری، ممکن است نحوه ایفای نقش مادری تغییر یابد. هدف این مطالعه، تبیین فرایند ایفای نقش مادری در زنان مبتلا به سرطان پستان بود. روش کار: مطالعه حاضر با رویکرد نظریه زمینه ای انجام شد. مشارکت کنندگان زنان مبتلا به سرطان پستان دارای فرزند زیر 16 سال بودند که با استفاده از روش های نمونه گیری هدفمند و نظری وارد مطالعه شدند. گردآوری داده­ها به وسیله مصاحبه عمیق غیرساختارمند با 23 مادر، 4 فرزند، 2 همسر و 2 مشارکت کننده از پرسنل درمانی طی اردیبهشت ماه 1397 تا دی ماه 1398در مرکز انکولوژی شهید قاضی طباطبایی دانشگاه علوم پزشکی تبریز و موسسه خیریه ریحانه انجام گرفت. دادهها با روش اشتراوس کوربین (2008) تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: تحلیل داده‏ ها برای زمینه، چهار طبقه اصلی «محدودکننده های جسمانی نقش»، «بار روانی بیماری»، «پیامدهای فرزندی درک شده توسط مادر»، و «حمایت ­ها: بودن با و برای مادر» را شناسایی کرد. مادران از سه راهبرد اصلی شامل «آماده سازی خود»، «باز سازماندهی نقشها» و «بازسازی خود و خانواده» برای دستیابی به پیامد «ثبات نقش مادری باز تعریف شده» استفاده می­کردند. طبقه مرکزی مطالعه تحت عنوان «الگوی مشارکتی نظارتی» در ایفای نقش مادری نامگذاری شد. مادران توانستند با قالب بندی الگوی مشارکتی نظارتی، نقش مادری خود را به عنوان مادری عادی جدید، تداوم بخشند. نتیجه گیری: مادران توانستند با به کارگیری الگوی مشارکتی نظارتی و به کمک جایگزین های نقش و رهایی تدریجی از وابستگی به دیگران، توانایی پاسخ به انتظارات نقش مادری از خود را افزایش دهند. لذا، شناسایی این الگو و راهبردهای به کار رفته می تواند به متخصصین مراقبت سلامت کمک کند تا با حمایت و ارائه مشاوره و آموزش به این مادران و خانواده ها، آنان را در ایفای نقش مادری یاری نمایند.

زمینه و هدف: ارتباط مؤثر، یکی از مهم­ترین جنبه‏های مراقبت پرستاری است که بدون آن، انجام بسیاری از وظایف پرستاران امکان پذیر نمیباشد. هدف مطالعه حاضر، مقایسه دیدگاه پرستاران و بیماران از وضعیت ارتباط پرستار با بیمار در بخش‏های اورژانس و داخلی مراکز آموزشی- درمانی شهر اردبیل بود. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- تحلیلی است که با مشارکت 108 پرستار و 390 بیمار در بخش های اورژانس و داخلی مراکز آموزشی- درمانی شهر اردبیل انجام شد. روش انتخاب نمونه­ها در مورد پرستاران، سرشماری و در مورد بیماران، نمونه گیری در دسترس بود. برای گردآوری داده ها از فرم اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه تعامل پرستار- بیمار وکوویچ (2010) استفاده شد. داده ‏ها ‏با نرم‏افزار SPSS-22 و آزمون‏های ­تی مستقل، تی زوجی و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میانگین نمرات ارتباط پرستار با بیمار از دیدگاه بیماران، 0/93±3/96 و از دیدگاه پرستاران، 0/69±3/74 بود. بین میانگین نمرات ارتباط پرستار- بیمار از دیدگاه پرستاران و بیماران، تفاوت معنی‏داری وجود داشت( 0/05> p). همچنین، ارتباط معنی داری بین مدرک تحصیلی بیماران (0/001> p) و جنسیت پرستاران (0/04=p) با وضعیت ارتباط پرستار- بیمار، مشاهده شد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج، ارتباط پرستار- بیمار از دیدگاه بیماران نسبت به پرستاران در وضعیت بهتری قرار داشت، با این حال انجـام مداخـلات مدیریتـی و سـازمانی دقیـق و مهیـا نمـودن شـرایط لازم جهـت بهبـود رونـد ارتبـاط درمانـی توصیـه مـیشـود.