پژوهش توانبخشی در پرستاری
سال:1402 | دوره:9 | شماره:3 |تعداد مقالات:11

1مقدمه: شیوع بالای کووید-19 و بروز استرس و اضطراب، کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به کووید-19 را کاهش می‎دهد، بنابراین پرستاری از راه دور جهت ارتقاء کیفیت زندگی در این بیماران امری مهم تلقی می‎شود. پژوهش حاضر به منظور بررسی تأثیر پرستاری از راه دور بر میزان اضطراب و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به کووید-19 ترخیص شده از بیمارستان امام خمینی آمل در سال 1400 انجام شد. روش کار: این پژوهش از نوع نیمه تجربی قبل-بعد با گروه شاهد می‎باشد. جامعه پژوهش شامل بیماران مبتلا به کووید-19 ترخیص شده از بیمارستان امام خمینی (ره) آمل می‎باشد. 64 بیمار مبتلا به کووید-19 به روش در دسترس انتخاب و به طور تصادفی به روش بلوک‎های چهارتایی  در دو گروه تقسیم شدند. ابزار گرد­آوری داده­ها شامل اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه مقیاس اضطراب بیماری کرونا و پرسشنامه کیفیت زندگی می‎باشد. مداخله پژوهش به صورت ارائه بسته خدمات پرستاری از راه دور به مدت یک ماه در طی هشت جلسه، هفته‎ای دو بار و هر بار به مدت نیم ساعت در گروه مداخله بعد از ترخیص انجام شد. بعد از گذشت یک ماه از آموزش، مجددا پرسشنامه کیفیت زندگی و ابزار اضطراب بیماری کرونا در گروه مداخله تکمیل شد. داده ها پس از جمع آوری توسط نرم افزار آماری 25SPSS- و آزمون های آماری توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‎ها: نتایج آزمون تی زوجی نشان داد میانگین نمره اضطراب درحیطه روانی (p<0.001) و جسمانی (p<0.001) در گروه مداخله پس از مداخله بطور معناداری کاهش یافته است. همچنین میانگین نمره کیفیت زندگی حیطه سلامت جسمانی (p<0.001)، حیطه سلامت روانی (p<0.001)، حیطه روابط اجتماعی (p<0.001)، حیطه سلامت محیط (p<0.001) بعد از مداخله در گروه مداخله بطور معناداری افزایش یافت. نتیجه‎گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که آموزش پرستاری از راه دور می‎تواند میزان اضطراب بیماران کرونایی را کاهش داده و همچنین باعث افزایش حیطه‎های مختلف کیفیت زندگی این بیماران شود.

1مقدمه: چاقی یکی از مشکلات عمده جوامع درحال توسعه است که فرآیندهای روان شناختی و هیجانی افراد را با آسیب مواجه می سازد، بنابراین مطالعه حاضر باهدف تعیین اثربخشی طرح واره درمانی در تنظیم هیجان و شاخص توده بدنی زنان مبتلابه چاقی انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل همراه با دوره پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان مبتلابه چاقی مراجعه کننده به مرکز درمان چاقی بیمارستان رسول اکرم (ص) شهر تهران در سال 1398 بودند؛ که از بین افراد واجد شرایط که داوطلب همکاری بودند، تعداد 30 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه کنترل و مداخله جایگزین شدند (هر گروه 15 نفر). ابزار پژوهش مقیاس تنظیم هیجانی گراس و جان بود. گروه مداخله در هشت جلسه طرح واره درمانی یانگ و همکاران شرکت کردند، اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد و در لیست انتظار درمان قرار گرفتند. داده ها با آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و نرم افزار SPSS-24 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که گروه های مداخله و کنترل در تنظیم هیجان و شاخص توده بدنی تفاوت معنی داری داشتند. به عبارت دیگرطرحواره درمانی باعث بهبود تنظیم هیجان و شاخص توده بدنی در زنان چاق شد (0/01>p)؛ و این نتایج در دوره پیگیری نیز تداوم داشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج از طرح واره درمانی می­توان به عنوان روش درمانی مکمل در کنار سایر روش های درمانی در راستای بهبود تنظیم هیجان و شاخص توده بدنی استفاده نمود.

1 مقدمه : روابط زوجین همواره می­تواند به دلایل مختلف دستخوش مشکلاتی قرار گیرد. در پژوهش های مختلف،  زمینه های متعددی را برای بروز این مشکلات برشمرده اند که اسنادهای ارتباطی و تمایزیافتگی زوجین از مهم ترین آن­ها است. لذا هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی زوج درمانی شناختی- رفتاری و تحلیل رفتار متقابل بر اسنادهای ارتباطی و تمایزیافتگی زوجین ناسازگار بود. روش کار: این مطالعه یک پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش ­آزمون و پس ­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری، زوجین ناسازگار مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهرستان جیرفت در سال 1400 بودند که از این جامعه بر مبنای ملاک­های ورود و خروج و به روش نمونه ­گیری هدفمند،  تعداد 60 زوج انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل هر گروه 20 زوج تقسیم شدند. برای جمع ­آوری داده­ ها پرسشنامه تمایزیافتگی خود اسکورن و فریدلندر و پرسشنامه اسنادهای ارتباطی برادبوری و فینچام استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره و آزمون­ تعقیبی LSD انجام شد. یافته ­ها: نتایج پژوهش نشان داد که زوج درمانی شناختی- رفتاری و تحلیل رفتار متقابل بر تمایزیافتگی خود و اسنادهای ارتباطی تأثیر دارد (0/05>P). همچنین نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که زوج درمانی شناختی رفتاری نسبت به تحلیل رفتار متقابل بر اسنادهای ارتباطی تأثیر بیشتری داشته و باعث کاهش اسنادهای ارتباطی می­شود (0/01>P). همچنین نتایج نشان داد که تحلیل رفتار متقابل نسبت به زوج درمانی شناختی- رفتاری بر تمایزیافتگی تأثیر بیشتری داشته و باعث افزایش تمایزیافتگی در زوجین می­شود. نتیجه­ گیری: زوج درمانی شناختی- رفتاری و تحلیل رفتار متقابل نقش مهمی در تمایزیافتگی و اسنادهای ارتباطی داشته و برای زوجین ناسازگار پیشنهاد می­شود.

1مقدمه: یکی از مداخلات مهم پرستاری در بخش های ویژه ساکشن لوله تراشه بیماران برای تخلیه ی ترشحات راه هوایی است. این پروسیجر با وجود این که ضروری و برای مدیریت راه هوایی بیماران مفید است اما گاها دردناک بوده و موجب آسیب مخاطی می شود که تلاش برای یافتن وسایل یا روش های با کمترین آسیب ضروری است. پژوهش حاضر با هدف تعیین و مقایسه درد و آسیب مخاطی در ساکشن لوله تراشه با استفاده از سوند فولی و نلاتون در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان منتخب دانشگاه علوم پزشکی البرز در سال 1400انجام شده است. روش کار: مطالعه حاضر یک مطالعه تجربی دو گروهه بوده و جامعه آماری آن کلیه بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان البرز کرج در نیمه ی اول سال 1401 بودند. از طریق روش نمونه گیری در دسترس و بر اساس معیارهای ورود 60 بیمار انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه ساکشن با سوند فولی و ساکشن با سوند نلاتون قرار گرفتند. بیماران بر حسب نیاز به مدت سه روز و 12 بار ساکشن شده و از نظر شدت درد و میزان آسیب مخاطی در اثر ساکشن مورد مقایسه قرار گرفتند. جهت جمع آوری داده ها از فرم اطلاعات جمعیت شناختی بیماران، پرسشنامه استاندارد مقیاس رفتاری سنجش درد و چک لیست مشاهده ای آسیب مخاطی جهت ارزیابی آسیب مخاطی استفاده شد.. داده ها با نرم افزار آماری SPSS21 و با استفاده از آزمون های تی مستقل، دقیق فشر و کای اسکوئر آماری تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: دو گروه از نظر متغیرهای دموگرافیک تفاوت آماری معنی داری نداشتند. قبل از انجام ساکشن بین شدت درد بیماران دو گروه در هیچ کدام از 12 زمان تفاوت آماری معنی داری نداشت (0/05P>). اما بعد از ساکشن این تفاوت در زمان های اول، دوم، سوم، پنجم، ششم، هفتم، هشتم، نهم و دهم معنی دار بود و ساکشن با سوند فولی در مقایسه با سوند نلاتون درد کمتری داشت (0/05P<). در مورد آسیب مخاطی نیز در زمان های نهم، دهم و دوازدهم بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود داشت (0/05P<) و تعداد افرادی که به دنبال ساکشن دچار آسیب مخاطی شده بودند در گروه ساکشن با سوند فولی در مقایسه با گروه ساکشن با سوند نلاتون آسیب مخاطی کمتری داشتند. نتیجه گیری:  از آنجا که استفاده از سوند فولی جهت ساکشن نمودن لوله تراشه بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه هم شدت درد و هم آسیب مخاطی کمتری نسبت به سوند نلاتون ایجاد می نماید لذا پیشنهاد می گردد ترتیبی اتخاذ شود که استفاده از این روش جهت ساکشن لوله تراشه بیماران بیشتر مورد توجه قرار گیرد.  

1مقدمه: مولتیپل اسکلروزیس (ام. اس) بیماری مزمن و پیشرونده سیستم عصبی مرکزی است که می تواند  اثر مخربی بر کیفیت زندگی بیمار داشته باشد. رفتارهای خودمراقبتی یکی از عوامل مؤثّر در پیشگیری از علائم و عود بیماری ام. اس است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر آموزش به بیمار و پیگیری تلفنی (تله نرسینگ) بر خود مراقبتی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به ام. اس بود. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی بر روی 70 نفر از بیماران ام. اس در انجمن ام.اس شهر اراک در سال 1400 انجام شد. نمونه ها به روش در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه 35 نفره آزمون و کنترل قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه خودمراقبتی میلر و پرسشنامه کیفیت زندگی بیماران مبتلا به ام. اس بود که قبل و بعد از مداخله توسط هر دو گروه تکمیل شد. برای بیماران گروه آزمون ابتدا جلسات آموزشی به صورت یک روز در هفته به مدت دو هفته برگزار شد، سپس پیگیری تلفنی به مدت 12 هفته انجام شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 و آزمون های آماری کای اسکوئر، تی مستقل و تی زوجی انجام شد. یافته ها : نتایج نشان داد قبل از مداخله، بین میانگین نمره خودمراقبتی و کیفیت زندگی دو گروه اختلاف آماری معنی داری وجود ندارد (0/05

1مقدمه: زوجین ناسازگار دارای مشکلات هیجانی، شناختی و اجتماعی بسیاری از جمله در زمینه تحمل آشفتگی هستند. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان هیجان مدار و درمان پذیرش و تعهد بر تحمل آشفتگی زوجین ناسازگار انجام شد. روش کار: این مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش زوجین ناسازگار مراجعه کننده به مرکز مشاوره خانواده شهر تربت جام در سال 1398 بودند. نمونه پژوهش 24 زوج بودند که پس از بررسی ملاک های ورود به مطالعه با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی با قرعه کشی در سه گروه مساوی (هر گروه 8 زوج) شامل دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش اول به روش زوج درمانی 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان هیجان مدار و گروه آزمایش دوم به روش زوج درمانی 10 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان پذیرش و تعهد قرار گرفت و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش ماند. ابزارهای پژوهش شامل فرم اطلاعات جمعیت شناختی، مقیاس سازگاری زناشویی و مقیاس تحمل آشفتگی بودند. داده ها با آزمون های کای اسکوئر، تحلیل کوواریانس تک متغیری و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم افزار SPSS نسخه 20 تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که گروه های آزمایش و کنترل از نظر سطح تحصیلات و دامنه سنی تفاوت معنی داری نداشتند (0/05P>). همچنین، هر دو روش درمان هیجان مدار و درمان پذیرش و تعهد در مقایسه با گروه کنترل باعث افزایش تحمل آشفتگی زوجین ناسازگار شدند (0/001P<)، اما بین دو روش مذکور در افزایش تحمل آشفتگی زوجین ناسازگار تفاوت معنی داری وجود نداشت (0/05P>). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که هر دو روش درمان هیجان مدار و درمان پذیرش و تعهد باعث افزایش تحمل آشفتگی زوجین ناسازگار شدند و بین آنها تفاوت معنی داری وجود نداشت. بنابراین، متخصصان سلامت و درمانگران می توانند از هر دو روش مذکور برای بهبود تحمل آشفتگی در گروه های آسیب پذیر از جمله زوجین ناسازگار استفاده نمایند.

1مقدمه : با توجه به افزایش تعارضات زناشویی و آمار طلاق و پیامدهای منفی آن، مطالعه حاضر باهدف تعیین اثربخشی زوج درمانی شناختی- سیستمی گاتمن در تعارض های زناشویی متقاضیان طلاق انجام شد. روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل همراه با دوره پیگیری دو ماه بود. جامعه آماری پژوهش، شامل تمامی زوجین متقاضی طلاق شهر مشهد بودند که به دلیل اختلافات زناشویی در پاییز 1400 توسط دادگاه خانواده به مرکز مشاوره روان پویش ارجاع داده شده بودند. از جامعه هدف 30 نفر واجد شرایط که داوطلب مشارکت در پژوهش بودند، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی ساده با استفاده از پرتاب سکه به دو گروه آزمون (15 نفر) و گواه (15 نفر) تقسیم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه تعارضات زناشویی ثنایی بود. گروه مداخله در هشت جلسه زوج درمانی شناختی- سیستمی گاتمن شرکت کردند، اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد و در لیست انتظار درمان قرار گرفتند. داده ها با آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و نرم افزار SPSS-16 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که گروه های مداخله و کنترل در مؤلفه های تعارض های زناشویی تفاوت معنی داری داشتند؛ به عبارت دیگر زوج درمانی شناختی- سیستمی گاتمن در کاهش مؤلفه های تعارض های زناشویی مؤثر بود (0/001>p)؛ و این نتایج در دوره پیگیری نیز تداوم داشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج از زوج درمانی شناختی- سیستمی گاتمن در جهت کاهش تعارض های زناشویی و بهبود روابط زوجین متقاضیان طلاق استفاده نمود.

1مقدمه: کاهش عملکرد گیرنده­های حسی-عمقی و فشار در کف پا و کلیه مفاصل اندام تحتانی منجر به برهم خوردن تعادل می­گردد. استفاده از مداخلاتی مثل بریس و ارتز می­تواند به حفظ پاسچر کمک کرده و منجر به بهبود عملکرد گیرنده­های حسی-عمقی شود. لذا هدف پژوهش حاضر بررسی اثر استفاده همزمان از بریس زانو و ارتز پا بر کنترل پاسچر عضلات منتخب اندام تحتانی در دو گروه سالمندان زن و مرد طی راه­ رفتن می­باشد. روش ­کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه­ تجربی بود. جامعه آماری سالمندان شهرستان اردبیل و نمونه آماری 30 سالمند (شامل 15زن و 15 مرد) بودند. مداخلات مورد استفاده این پژوهش نوعی بریس حمایت ­کننده زانو و ارتز پا بود که به طور همزمان مورد استفاده قرار گرفتند. برای ثبت مرکز فشار از صفحه­ نیروی برتک استفاده شد. جهت تحلیل آماری از آزمون آنالیز واریانس دوسویه با اندازه­های تکراری در سطح معنی ­داری 0/05 استفاده شد. یافته­ ها: مقدار حداکثر جابجایی مرکز فشار در راستای داخلی-خارجی طی راه رفتن با بریس و ارتز نسبت به راه رفتن بدون مداخله 20/68 درصد افزایش داشت (0/011= P). اثر عامل گروه در مقدار بیشترین جابجایی مرکز فشار در راستای قدامی-خلفی معنادار بود (0/003= P). مقایسه جفتی نشان داد مقادیر بیشترین جابجایی مرکز فشار در گروه مردان نسبت به گروه زنان از نظر آماری بیشتر است. نتیجه ­گیری: نظر به اینکه سالمندان دچار اختلال تعادل می­شوند، بریس و ارتز می­تواند با ایجاد یک پتانسیل مثبت برای این افراد از کاهش کنترل پاسچر، برهم خوردن تعادل و به دنبال آن افتادن پیشگیری نماید.

1مقدمه: مایوستاتین و فولیستاتین از بیومارکرهای سرمی مرتبط با سارکوپنیا در دوره سالمندی هستند. اما نقش آنها در هماهنگی عصبی – عضلانی ناشی از ورزش در دوره سالمندی به خوبی مشخص نیست. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تمرینات TRX بر سطوح سرمی میوستاتین و فولیستاتین و عملکرد عصبی- عضلانی در مردان سالمند دارای اضافه وزن بود. روش کار: در این پژوهش نیمه­تجربی، تعداد 30 نفر از مردان سالمند دارای اضافه وزن با میانگین سنی (1/34±64/33 سال) به صورت دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به طور تصادفی، در دو گروه تمرینی TRX و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی در یک برنامه تمرینی TRX، به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه به مدت 60 دقیقه به تمرین پرداختند. شدت تمرینات توسط مقیاس درک فشار بورگ (RPE) کنترل شد. قبل و بعد از آخرین جلسه تمرین، میوستاتین و فولیستاتین و عملکرد عصبی- عضلانی (Time Up & Go و 5-Chair stand) اندازه­ گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون t وابسته و تحلیل کوواریانس در سطح معناداری 0/05>P تحلیل شدند. یافته ها: 12 هفته تمرین TRX باعث تفاوت معنی دار در سطوح سرمی میوستاتین (0/010=P) و متغیر فولیستاتین گروه تجربی و کنترل شد. همچنین زمان آزمون شاخص های 5-CS (0/014=P) و TUG (0/003=P) در گروه تجربی بهبود معنی­ داری داشت.  در بررسی تحلیل آماری درون گروهی در گروه تجربی، سطح سرمی میوستاتین (0/002=P)، زمان آزمون شاخص های 5-CS (0/001=P) و TUG (0/001=P) در پیش آزمون و پس آزمون، کاهش معنی دار؛ اما در متغیر فولیستاتین افزایش معنی داری داشت (0/001=P). نتیجه گیری: به نظر می­رسد تمرینات TRX با تغییر مثبت در مارکرهای مرتبط با سارکوپنیا، در بهبود و توسعه هماهنگی عصبی-عضلانی سالمندان دارای اضافه وزن موثر بود. تمرینات TRX می­تواند به عنوان یک درمان مکمل و کم ­هزینه در توانبخشی و پرستاری سالمندان مورد استفاده قرار گیرد.

1مقدمه: رضایت جنسی و صمیمیت جنسی پایین از جمله پیامدهای کارکردی اختلال نعوظ به شمار می‍روند؛ که لزوم اجرای مدخلات روانشناختی را ضرروی می‍سازند. هدف از انجام این پژوهش تعیین اثربخشی درمان ترکیبی شناختی - رفتاری و تعدیل سوگیری شناختی منفی بر رضایت جنسی و صمیمیت جنسی مردان مبتلا به اختلال نعوظ بود. روش کار: روش این پژوهش نیمه آزمایشی (پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه) بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه مردان مبتلا به اختلال نعوظ شهر اصفهان در سال 1398 بود که از این میان تعداد 30 نفر که براساس ملاک‍های ورود تشخیص اختلال نعوظ را دریافت کردند، با استفاده از روش نمونه‍گیری دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی ساده در یک گروه آزمایش و یک گروه گواه (15 نفر در هر گروه) جایگزین شدند. هر دو گروه پرسشنامه‍های شاخص بین‍المللی عملکرد نعوظی (1997)، رضایت جنسی لارسون (1988) و صمیمیت جنسی بطلانی و همکاران (1389) را به عنوان پیش آزمون و پس‍آزمون تکمیل کردند. مداخله شامل هشت جلسه 60 الی 90 دقیقه‍ای (هفته ای دو جلسه به مدت چهار هفته) درمان شناختی – رفتاری و چهار جلسه 60 الی 90 دقیقه‍ای (هفته ای 1 جلسه به مدت چهار هفته) درمان تعدیل سوگیری شناختی منفی در گروه آزمایش بود، گروه گواه هیچ‍گونه مداخله‍ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس تک متغیری در نرم افزارSPSS.23  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‍ها: براساس یافته‍ها مشخص شد که درمان ترکیبی شناختی - رفتاری و تعدیل سوگیری شناختی منفی بر افزایش رضایت جنسی و صمیمیت جنسی مردان مبتلا به اختلال نعوظ موثر بود (0/001=p). نتیجه‍گیری: با توجه به اینکه درمان ترکیبی ترکیبی شناختی - رفتاری و تعدیل سوگیری شناختی بر بهبود رضایت جنسی و صمیمیت جنسی مردان مبتلا به اختلال نعوظ موثر است؛ به نظر می‍رسد که می‍توان از این روش به عنوان یک روش مداخله ای مؤثر در بهبود رضایت جنسی و صمیمیت جنسی مردان مبتلا به اختلال نعوظ استفاده کرد.

مقدمه: کینماتیک فرود، تعادل ایستا و پویا از عوامل خطرزای بروز آسیب های زانو در سربازان و نظامیان محسوب می­شوند. هدف این مطالعه، بررسی اثر برنامه پیشگیری از آسیب استاپ-ایکس بر والگوس زانو، تعادل ایستا و پویا در دانشجویان نظامی با نقص والگوس داینامیک زانو بود. روش ­کار: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی بود. در ابتدا 116 نفر از دانشجویان ارزیابی شدند و در نهایت 40 فرد مبتلا به نقص والگوس داینامیک زانو انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه تجربی (20 نفر) و کنترل (20 نفر) تقسیم شدند. از آزمون های پرش-فرود، باس استیک و آزمون تعادل وای برای سنجش زاویه والگوس داینامیک زانو، تعادل ایستا و پویا در ابتدا و انتهای مطالعه استفاده شد. پس از ارزیابی متغیرها در پیش آزمون، گروه تجربی به مدت 8 هفته از برنامه استاپ-ایکس در بخش گرم کردن استفاده کردند و گروه کنترل در این مدت به گرم کردن رایج خود پرداختند و در انتها مجددا مورد ارزیابی قرار گرفتند. از آزمون های آنکوا و تی همبسته برای ارزیابی تغییرات استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان دادند که کاهش معنی داری در زاویه والگوس زانو (0/001=P) و افزایش معنی داری در تعادل ایستا (0/01=P) و پویا (0/001=P) در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل در پس آزمون مشاهده شد. همچنین کاهش معنی داری در زاویه والگوس زانو (0/01=P) و افزایش معنی داری در تعادل ایستا (0/01=P) و پویا (0/01=P) در گروه تجربی در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون مشاهده شد اما این تغییرات در گروه کنترل معنی دار نبود (0/05