کیمیای هنر
سال:1397 | دوره:7 | شماره:29 |تعداد مقالات:6

نقاشی ایرانی را غالباً از منظر تاریخی مطالعه کرده اند. اما شکل گیری آن در یک زمینه ی بخصوص اجتماعی رخ داده است. در این مقاله می کوشیم نقاشی ایرانی را در این زمینه ی اجتماعی مطالعه کنیم. نشان خواهیم داد که زیباشناسی نقاشی ایرانی وابستگی عمیقی به این زمینه ی اجتماعی دارد. نقاشی ایرانی هنری است برخاسته از دربارها و نمایشگر زندگی درباریان در قالب شخصیت های حماسه های ایرانی. برخلاف روایت معمول، این زمینه ی اجتماعی نقش مؤثری در شکل گیری مضامین نقاشی ایرانی داشته است. بدین معنا که این هنر بازنمود زندگی سفارش دهندگان است تا مضامین عرفانی. شکوفایی نقاشی ایرانی در قرن هشتم هجری نسبت مستقیمی با حاکمیت ایلخانان و تیموریان دارد. این مقاله این نسبت را از منظری جامعه شناختی بررسی می کند.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

انقلاب مذهبی-ایدئولوژیک سال 1357 ایران موضعی دوگانه را نسبت به بدن و بازنمایی های تصویری آن پدید آورد؛ بدین ترتیب که شکافی میان بدن فیزیولوژیک و جنبه های فرهنگی بدن برقرار نمود. مطالعه این شکاف به ویژه به خاطر نقش آن در درک ویژگی ها و کارکردهای آن چه در این مقاله تحت عنوان «بدن ایدئولوژیک» مورد مطالعه قرار می گیرد، شایان توجه است. بر اساس سه گانه تصویر هانس بلتینگ و مفهوم «مدیوم» در این سه گانه، این مقاله می کوشد شکاف میان بدن طبیعی (فیزیولوژیک) و بدن فرهنگی را آن گونه که در بدن ایدئولوژیک قابل مشاهده است، در متن فرهنگ بصری ایران معاصر مورد مطالعه قرار دهد. در این مقاله نشان داده می شود که این شکاف حاصل رفتار دوگانه رسانگی تصویری (به مفهوم مطرح شده توسط بلتینگ) است؛ بدین شکل که دو حد قطبی پیوستار رسانگی، که در این مقاله رسانگی «برون زا» و «درون زا» خوانده شده اند، وارد کشمکشی می شوند. طی این کشمکش، وجه فرهنگی بدن که به بیان تصویری مخلوق رسانگی برون زا (که در این مقاله، آپاراتوس تصویرسازی ایدئولوژی شیعی است) معرفی خواهد شد، به بهای نفی و انکار و یا «(نا-)نمایی» وجه فیزیولوژیک بدن که حاصل رسانگی درون زا (که تصویرکننده یک «خود»/فرد، بدون دخالت یک «دیگری») است، بازنمایی های تجلیل آمیزی پیدا می کند. در این مقاله، این تجلیلِ همراه با نفی در فرهنگ بصری پسا-انقلابی ایران اساسی ترین ویژگی معرفه «بدن ایدئولوژیک» دانسته می شود؛ بدنی که بررسی مؤلفه ها و کارکردهای آن ناظر بر نقاشی های حوزه هنری در فاصله سال های 1358 تا 1370، موضوع مقاله ی حاضر است.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

پژوهش حاضر، با بهره گیری از ابزارهای خاصِ مطالعه ادبیِ میخاییل باختین، در پی بررسی مفهوم فضا/زمان (کرونوتوپ) در فیلم «کلاغ» (1356) به کارگردانی بهرام بیضایی است. به کار گیری مفهوم کرونوتوپ در تحلیل فیلم به عنوان متن سینمایی به توسعه مفهوم آناکرونوتوپی بودن (به معنای نابه هنگامی و بی جایی به هم پیوسته) می انجامد. این مفهوم در بررسی ساز و کار خاطره در این فیلم مورد استفاده قرار گرفته است. گفته های شخصیت های اصلی فیلم نیز به عنوان ابزار برقراری ارتباط و نیز به عنوان نمونه های ظهور آناکرونوتوپی بودن مورد کاوش واقع شده اند. در پایان، با بهره گیری از طیف باختینیِ ارتباط (میان دو قطب گفته های مونولوگی و گفته های دارای پایان گشوده)، مسئله برقراری ارتباط با عموم (یا صرفاً فردی دیگر) در روایت این فیلم و نسبت آن با مفهوم آناکرونوتوپی بودن مورد بحث قرار گرفته است.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

با مشاهده ی دقیق فیلم های جنگ ایران و عراق در جامعه ی ایرانی متوجه می شویم که ژانرهای آن ها طی تطور این جامعه تغییر کرده اند. بدین ترتیب قواعد مبتنی بر طبقه بندی که تا کنون برای شناختن ژانر در نظریه های فیلم در دسترس بوده اند زیر سؤال می روند و لزوم پردازش مفهومی تازه از ژانر مطرح می شود. این امر را می توان با کمک نظریه ی سیستم های اجتماعی نیکلاس لومان محقق ساخت. این نظریه روش طبقه بندی را طرد کرده و به جای آن به جدایش کارکردی روی می آورد و بعلاوه کمک می-کند تا سینمای ایران را در بستر اجتماعی اش بررسی کنیم. در این مقاله با نگاهی به کارکرد فیلم در جامعه به عنوان یکی از رسانه های ارتباط جمعی و با مکان یابی مفاهیم حافظه، واقعیت، هویت و ژانر در نظریه ی لومان الگویی بخصوص در روند تغییر ژانرهای بالا خواهیم یافت که توسط مراحل طور جامعه ی ایرانی نقطه گذاری می شود. بدین منظور از روش تحقیق کیفی، تحلیلی و انتقادی بهره خواهیم گرفت.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

ژرراژنت هر نوع رابطه میان یک متن با متن دیگر را ترامتنیت نامید و آن را به پنج دسته شامل بینامتنیت، پیرامتنیت، فرامتنیت، سر متنیت و بیش متنیت تقسیم کرد. در این مقاله با استفاده از نظریه ترامتنیت ژرار ژنت و به خصوص با تأکید بر بخش بیش متنیت به مطالعه موردی چهار اثر از آثار آیدین آغداشلو، نقاش معاصر ایرانی پرداخته شده است. این چهار اثر متعلق به مجموعه شرقی ها و چهار پرتره از فتح علی شاه قاجار می باشند. تحقیق حاضر براساس روش اسنادی و به شیوه تطبیقی-تحلیلی انجام شده است. هدف پژوهش، ارزیابی دلایلی است که نظریه ترامتنیت ژرار ژنت را به شیوه مناسبی برای نقد آثار آغداشلو تبدیل کرده است. بررسی پنج دسته از روابط ترامتنی در چهار اثر مورد نظر به خصوص با تأکید بر بخش بیش متنیت ژنتی هدف دیگر پژوهش است. نتایج یافته ها حاکی از آن است که آثار آغداشلو نمونه کاملی از آثار دارای روابط ترامتنی است.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.

شانس با مفهوم گسترده خود، به عاملی مهم در پیونددهندگی علم و هنر در قرن بیستم بدل شد؛ بهطوریکه شاهد انعکاس پارادایمهای نوین علمی مبتنی بر آن، به نمایندگی هنری پوانکاره، بر هنر، بهویژه مارسل دوشان، هستیم، که خود بر افراد دیگری نظیر جان کیج، سردمدار موسیقی شانس، تأثیر گذاشته است. ازاینرو، هدف پژوهش حاضر تبیین تمایزات و تشابهات مفهوم شانس در آثار دوشان و کیج و تأثیرات پوانکاره بر آن ها میباشد، که در این راستا از روش توصیفی و منابع کتابخانهای بهره گرفته است. یافتهها نشانگر یکسانی دیدگاه کیج و دوشان به مفاهیم زیباییشناسی بیتفاوتی، طبیعت موقّتی و قراردادی، اهمیّتبخشی به فضاهای ادراکی و عدم وجود بینهایت واقعی میباشد که حاصل تأثیر اندیشههای پوانکاره بر روی هر دوی آن ها بوده و به «شانس سیستماتیک» یا «شانس مطلق» تعبیر میشود. وجوه افتراقشان نیز در ریشههای علمی دوشان (اندیشههای پوانکاره) و عرفانی کیج (ذن بودیسم) نهفتهاست. ازاینرو، تأثیر اندیشههای پوانکاره بر کیج به دو دوره پیش از مرگ دوشان (تئوری آشوب، توپولوژی، هندسه غیراقلیدسی و فضاهای اِن-بُعدی) و پس از آن (تحتالشعاع قرارگرفتن اندیشه پوانکاره با ذن، پراجنا و ساتوری) قابل تقسیم است، که در نهایت به حلشدگی اندیشه پوانکاره در ذن منتهی میگردد.متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد. لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید.لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.