فیزیولوژی و بیوتکنولوژی آبزیان
سال:1394 | دوره:3 | شماره:3 |تعداد مقالات:6

به منظور بهبود شاخص های رشد، بازماندگی، فاکتورهای خونی و ایمنی هومورال و همچنین بررسی تغییرات جمعیت میکروبی روده، اثرات پروبیوتیک بتاپلاس (Beta-Plus) روی ماهی آزاد دریای مازندران مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور 585 قطعه ماهی آزاد جوان با میانگین وزنی 5±105 گرم در 15 حوضچه با تراکم 39 قطعه در 1500 لیتر، به مدت 3 ماه مورد پرورش و مطالعه قرار گرفت. از سطوح متفاوت پروبیوتیک بتاپلاس (صفر، 0.5، 1، 1.5 و 2 کیلوگرم در هر تن خوراک) در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تکرار استفاده شد. نتایج نشان داد با افزودن پروبیوتیک به خوراک، شاخص های رشد همچون وزن نهایی، درصد افزایش وزن، FCR و SGR به طور معنی داری بهبود یافت (P<0.05). همچنین ماهیان تیمار 3 (میزان 1.5 کیلوگرم بتاپلاس در هر تن) نسبت به سایر گروه ها بهترین عملکرد را در روند پرورش ماهی آزاد دریای مازندران نشان دادند. از بین پارامترهای خونی، گلبول های سفید (WBC) تفاوت معنی داری را نشان ندادند (P>0.05)، در حالی که پروبیوتیک موجب کاهش گلبول های قرمز (RBC)، هموگلوبین (Hb) و هماتوکریت (HTC) شد (P<0.05). همچنین افزودن بتاپلاس به خوراک موجب افزایش جمعیت باکتریایی مفید در ماهیان شد (P<0.05) اما تغییری در میزان ایمونوگلوبین (IgM) دیده نشد (P>0.05). بنابراین مکمل بتاپلاس به عنوان یک محرک رشد مناسب در پرورش آزاد ماهیان دریای مازندران معرفی شد.

تغییرات هیستوپاتولوژیکی به عنوان نشانگرهای زیستی در ارزیابی سلامت ماهیان در معرض آلاینده در هر دو محیط آزمایشگاهی و طبیعی به کار برده می شوند. در این پژوهش، تغییرات هیستوپاتولوژیک ناشی از غلظت های تحت کشنده فلز کروم در بافت های آبشش و کبد هامورماهی لکه زیتونی منقوط در شرایط آزمایشگاهی بررسی شد. برای این منظور، 200 قطعه هامورماهی لکه زیتونی منقوط با میانگین وزن 92.4±389.5 گرم و میانگین طول کل 2.2±29.6 سانتی متر به مدت 21 روز در شرایط ثابت آزمایشگاهی تحت تاثیر سه غلظت 3.6، 7.31 و 14.6 میلی گرم بر لیتر کروم قرار گرفتند و در فواصل زمانی 0.5، 1، 7، 14 و 21 روز پس از آغاز آزمایش نمونه بافت آبشش و کبد آن ها جداسازی شد. نتایج مطالعات هیستوپاتولوژیک توسط میکروسکوپ نوری در بافت آبشش شامل ضایعاتی چون چماقی شدن، هیپرپلازی، پرخونی و جداشدن اپیتلیوم تیغه های آبششی و در بافت کبد نکروز، واکوئولاسیون، بی نظمی در آرایش هپاتوسیت ها، مراکز ملانوماکروفاژی و اتساع سینوزوئیدهای کبدی بود. نتایج مطالعات هیستوپاتولوژیکی ارتباط ویژه ای را بین غلظت کروم و شدت عوارض ایجاد شده نشان داد. به طوری که شدیدترین عوارض در غلظت های بالاتر کروم و مدت زمان طولانی تر مواجهه، در بافت های مورد مطالعه ماهی مشاهده شد.

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر اپتیمون جیره، به عنوان محرک رشد حاوی نوکلئوتید، بر پارامتر های بیوشیمیایی سرم خون ماهی کپور معمولی انجام گرفت. بدین منظور میزان کمپلمان 3C و 4C، پروتئین کل، آلبومین، تری گلیسرید، گلوکز، کورتیزول و کلسترول در سرم خون ماهی مورد بررسی قرار گرفت (240 قطعه). اپتیمون در چهار سطح 0، 0.5، 1 و 1.5 درصد به جیره غذایی اضافه شد و جیره فاقد نوکلئوتید برای تغذیه تیمار شاهد مورد استفاده قرار گرفت. از هر جیره به صورت تصادفی برای ماهیان با متوسط وزن اولیه 0.2± 4.74گرم سه تکرار در نظر گرفته شد. بعد از 8 هفته تیمار، نتایج سنجش پارامتر های بیوشیمیایی خون نشان داد نوکلئوتید بر پارامترهای بیوشیمیایی سرم خون اثر مثبت داشت و تیمار حاوی 1 درصد نوکلئوتید دارای بیش ترین میزان کمپلمان 3C و 4C، پروتئین کل، آلبومین، گلوکز و کلسترول بود (P<0.05). نتایج این پژوهش بیانگر این بود که نوکلئوتید جیره در سطح 1 درصد بیش ترین اثر مثبت را بر پارامترهای بیوشیمیایی سرم خون ماهی کپور معمولی داشت.

استفاده از پری بیوتیک ها به عنوان مواد غذایی غیرقابل هضم که به طور موثری سلامتی میزبان را از طریق تحریک و یا محدود کردن رشد یک گونه یا گونه های محدودی از باکتری های مفید موجود در روده تحت تاثیر قرار می دهند، ایده جدیدی است که در آبزی پروری شکل گرفته است. هدف از مطالعه حاضر نیز بررسی اثر حفاظتی پری بیوتیک تجاری ایمونوژن بر عوارض کبد در رژیم غذایی ماهیان قزل آلای رنگین کمان آلوده به عفونت Aeromonas hydrophila است. این مطالعه بر روی 180 قطعه بچه ماهی قزل آلای رنگین کمان با میانگین وزن ابتدایی 1.49±81.65 گرم در شرایط آزمایشی در سه گروه تیمار شامل تیمار اول، ماهیان تغذیه شده با جیره پایه به عنوان تیمار شاهد، تیمار دوم، ماهیان تغذیه شده با جیره پایه و تیمار سوم شامل ماهیان تغذیه شده با جیره حاوی مکمل پری بیوتیک تجاری ایمونوژن، انجام شد (هر گروه با سه تکرار). پس از دوره 6 هفته ای تیمار، ماهیان تیمار دوم و سوم در مواجهه با باکتری A. hydrophila قرار داده شدند. نتایج نشان داد که عوارض هیستوپاتولوژیکی ناشی از مواجهه مانند نکروز هپاتوسیت ها، واکوئول زایی سیتوپلاسمی، دژنره شدن هسته و ادم بین سلولی در کبد ماهیان تیمار شده با جیره فاقد ایمونوژن (تیمار دوم) بیش تر از ماهیان تیمار شده با جیره حاوی ایمونوژن بود. نتایج حاکی از اثرات مطلوب افزایش مقاومت کبد ماهی قزل آلای تغذیه شده با ایمونوژن در مواجهه با عفونت باکتریایی است.

در موجودات گرمادوست، غالبا بیوماکرومولکول ها مقاوم به حرارت هستند. این بیوماکرومولکول ها علاوه بر دمای بالا، در شرایط به شدت قلیایی یا اسیدی نیز در برابر دناتوره شدن مقاومت می کنند. پروتئازهای پایدار حرارتی پتانسیل قابل توجهی برای بسیاری از صنایع غذایی، تولید کاغذ و شوینده ها، حذف ضایعات سمی و حفاری نفت دارند. این آنزیم ها را می توان از طریق بهینه سازی تخمیر گرمادوست در میکروارگانیسم ها و یا کلون کردن به روش تکنولوژی DNA نوترکیب در یک میزبان مزوفیل به حداکثر تولید رساند. متالوپروتئازها نیز نوعی پروتئاز وابسته به یون هستند. متالوپروتئازی که در مطالعه حاضر مورد بررسی قرار گرفت یک اندوپپتیداز وابسته به یون روی است. ژن متالوپروتئاز از باکتری Anoxybacillus flavithermus کلون شد. از روش PCR برای تکثیر ژن استفاده شد. یک جفت پرایمر با جایگاه برش برای آنزیم های NheI و XhoI طراحی شد، در وکتور pET21a (+) کلون شد و به میزبان BL21 ترانسفورم شد. نتایج حاصل از آنالیز توالی ژن کلون شده حاکی از تشابه ژن مورد نظر با پروتئاز واریانت های مختلف گونه Anoxybacillus flavithermus دارد.

سیانوباکترهای هتروسیست دار گروهی از میکروارگانیسم های تثبیت کننده ازت هوا هستند که به طور طبیعی در خاک مرطوب مزارع برنج و آب های شیرین تالاب ها رشد می کنند. سیانوباکتری ها منبع مهمی برای متابولیت های ثانویه هستند و می توانند انواع ترکیبات ضدباکتری، ضدقارچ، ضدلارو، ضدپروتوزوآ، ضدجلبک و به طور کلی ترکیبات ثانویه سمی تولید کنند. با توجه به کاربردهای وسیع صنعتی و دارویی سیانوباکتری ها، یکی از گونه های بومی جنس Anabaena در تالاب های استان گیلان مورد مطالعه قرار گرفت. میکروارگانیسم های مورد استفاده برای بررسی فعالیت ضدباکتریایی و ضد قارچی شامل باکتری های Bacillus subtilis، Pseudomonas aeruginosa، Escherichia coli و Micrococcus luteus و قارچ های Fusarium fujikuro i، Rhizoctonia solani، Colletotrichum sp. 62 و Saccharomyces cerevisiae بودند. قدرت ضدمیکروبی عصاره های آبی، اتانولی، متانولی و استنی به دست آمده از Anabaena با روش انتشار دیسک در محیط جامد و مقایسه آن ها با نمونه شاهد (بدون عصاره) از طریق اندازه گیری هاله عدم رشد بررسی شد. تتراسایکلین به عنوان کنترل مثبت برای باکتری ها و مانکوزب برای قارچ ها مورد استفاده قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که عصاره های مختلف Anabaena sp. مورد استفاده در این بررسی در مقابل باکتری ها و قارچ های مورد آزمایش اثرات بازدارنده نداشت.