مطالعات طب ورزشی
سال:1394 | دوره:- | شماره:18 |تعداد مقالات:6

هدف پژوهش حاضر ارزیابی اثر تمرین راه رفتن به عقب بر اوج تنش عضلات مفاصل زانو و مچ پا هنگام راه رفتن به جلو بود. 30 نفر دانشجوی پسر داوطلب به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تجربی در برنامه چهارهفته ای تمرین راه رفتن به عقب شرکت کردند. سینماتیک حرکت مفاصل زانو و مچ پای اندام برتر به همراه فعالیت الکتریکی عضلات آن ها هنگام راه رفتن به جلو در پیش آزمون و پس آزمون ضبط شد. حداکثر اوج تنش عضلانی مفاصل زانو و مچ پا در فازهای تاشدن و بازشدن تعیین شد. نتایج نشان داد که تمرین راه رفتن به عقب موجب کاهش اوج تنش برخی عضلات بازکننده و تاکننده زانو هنگام راه رفتن به جلو می شود. این کاهش که نشان دهنده تکامل سازوکارهای کنترلی سیستم اعصاب مرکزی برای حفظ تعادل مفصلی است، باعث کاهش هزینه انرژی و درنهایت تاخیر خستگی عضلانی هنگام راه رفتن به جلو می شود.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین استقامتی بر برخی پارامترهای بیومکانیکی استخوان ران موش های صحرایی نر مسن بود. بیست سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 20 ماهه (میانگین وزن 360.5±15.4گرم) به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (n=10)و کنترل (n=10) تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت هشت هفته، هر هفته پنج روز و روزی 60 دقیقه با سرعت 28 متر بر دقیقه روی نوارگردان می دویدند. پس از خارج کردن استخوان ران آزمودنی ها، از آزمون فشار مکانیکی خمش سه نقطه ای برای تعیین تغییرات سختی، انرژی شکست، قدرت و درصد تغییر شکل استخوان استفاده شد. نتایج این پژوهش نشان داد که هشت هفته تمرین استقامتی بر سختی، قدرت، انرژی شکست و درصد تغییر شکل استخوان ران موش های نر سالمند تاثیر معنا داری ندارد که دلیل این امر ممکن است ناشی از سن و جنس آزمودنی و همچنین پروتکل تمرین باشد، بنابراین پیشنهاد می شود مطالعات بیشتری در این زمینه انجام شود.

هدف از پژوهش حاضر مقایسه آثار سه پروتکل تمرین درمانی بر درد، قدرت عضلات و عملکرد زنان مبتلابه درد کشککی-رانی بود. 41 زن مبتلا به صورت تصادفی در گروه های تمرین (گروه زانو، گروه ران و گروه ترکیبی) و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه های تمرین در هشت هفته پروتکل تمرینی شرکت کردند. درد، قدرت عضلاتبازکننده زانو، دورکننده و چرخاننده های خارجی ران و عملکرد قبل و بعد از مداخله ارزیابی شد. آنالیز واریانس اندازه های تکراری بهبود معناداری در درد، قدرت عضلات و عملکرد گروه های مداخله نشان داد. بهبود قدرت عضله چهارسر رانی و عملکرد در گروه ران معنادار نبود. آثار بهبود درد در هر سه گروه مداخله تا شش ماه باقی ماند. تمرین درمانی با تاکید بر عضلات زانو و برنامه ترکیبی (زانو-ران) در بهبود عملکرد و کاهش درد زنان مبتلابه درد کشککی-رانی موثر بود.

مکانیسم کاهش درد بیماران مبتلا به درد کشککی-رانی طی نواربندی کشکک به طور کامل مشخص نیست. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر نواربندی کشکک بر گشتاور سه بعدی مفاصل ران و زانوی زنان مبتلا به درد کشککی-رانی طی مرحله اتکای دویدن بود. متغیرهای سینماتیکی و سینتیکی 14 زن دارای درد کشککی-رانی توسط پنج دوربین و یک صفحه نیروسنج ثبت شد. از معادلات دینامیک معکوس نیوتن-اولر جهت محاسبه گشتاور استفاده شد. آزمون تی زوجی برای مقایسه اوج گشتاور پیش و حین نواربندی کشکک استفاده شد. اوج گشتاور دورکننده زانو پس از نواربندی به طور معناداری کاهش یافت (بدون نواربندی: 0.44، نواربندی: 0.25نیوتن متر بر کیلوگرم). مقادیر اوج گشتاور مفصل ران بین دو شرایط اختلاف معناداری نشان نداد. کاهش اوج گشتاور دورکننده زانو می تواند بیانگر مکانیسم کاهش درد حین نواربندی کشکک در افراد دارای درد کشککی-رانی باشد.

سفتی پا پارامتر اصلی در مدل جرم-فنر برای حرکت انسان است و ارتباط آن با موفقیت در برخی از عملکردهای ورزشی نشان داده شده است. پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط میان سفتی پا و کارایی چرخه کشش-انقباض در اجرای پرش های عمودی انجام شد. 12 اسکواش باز زن نخبه (سن 22.8±5.9 سال، وزن 60.62±3.37 کیلوگرم، قد 1.65±0.06 متر) داوطلب شرکت در این پژوهش شدند و آزمون هاپینگ با فرکانس 2.2 هرتز و دو پرش عمودی اسکات جامپ و کانترموومنت جامپ را انجام دادند. سفتی پا از داده های آزمون هاپینگ به دست آمد و با وزن آزمودنی ها نرمال شد و اختلاف ارتفاع دو پرش به عنوان شاخص کارایی چرخه کشش-انقباض در نظر گرفته شد. سفتی پای نرمال با اختلاف ارتفاع پرش ها رابطه معنادار مثبت نشان داد. بر اساس این یافته، افزایش سفتی پا می تواند به بهبود کارایی چرخه کشش-انقباض در پرش عمودی و حرکات مشابه منجر شود.

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر بافت های نرم در اندازه گیری زاویه کایفوز سینه ای به وسیله خط کش منعطف از طریق قرارگیری بر روی بدن و عکس رادیو گرافی و همچنین مقایسه نتایج با روش کوب بود. نمونه ها را 18 نفر تشکیل دادند. در بررسی اندازه گیری کایفوز سینه ای از طریق خط کش منعطف روی بدن و روی عکس رادیوگرافی با اندازه گیری زاویه کوب همبستگی و روایی بالایی مشاهده شد. در مقایسه این سه روش ازنظر میانگین نتایج اندازه گیری با استفاده از خط کش منعطف روی بدن و روی عکس رادیوگرافی به هم نزدیک است و اختلاف زیادی وجود ندارد. میانگین اندازه گیری با استفاده از خط کش منعطف روی عکس رادیوگرافی با میانگین اندازه گیری از طریق زاویه کوب نیز اختلاف معناداری وجود ندارد.بنابر نتایج به-دست آمده می توان گفت، خط کش منعطف به عنوان وسیله ای معتبر در مقایسه با بهترین معیار (رادیوگرافی) دارای اعتبار بالایی است و بافت های نرم ستون فقرات اثری بر اندازه گیری با خط کش منعطف ندارد.