پژوهش توانبخشی در پرستاری
سال:1396 | دوره:3 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

مقدمه: سالمندی می تواند بر بسیاری از پارامترهای هموستازی، مانند به هم پیوستگی پلاکت ها، زمان فعال شدن پروترومبین و ترومبوپلاستین اثرگذار باشد. هدف از این تحقیق بررسی اثر تمرین هوازی بر پلاکت، حجم متوسط پلاکتی، زمان پروترومبین و زمان ترومبوپلاستین مردان سالمند بود.روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی از میان مردان خانه سالمندان فردوس شهر یاسوج تعداد 22 نفر به طور داوطلبانه در مطالعه شرکت کرده و سپس بر اساس توان هوازی به دو گروه همسان مداخله (تمرین هوازی) و شاهد تقسیم شدند. گروه مداخله، تمرینات هوازی را به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه 30 تا 45 دقیقه با شدت 55 تا 70 درصد حداکثر ضربان قلب اجرا نمودند. گروه شاهد در این مدت فقط فعالیت های روزانه خود را داشتند. قبل و بعد از دوره تمرینی از آزمودنی های نمونه گیری خونی به عمل آمد. جهت تجزیه و تحلیل یافته ها از نسخه 19 نرم افزار SPSS و آزمون های کالموگروف- اسمیرنوف، t مستقل و وابسته استفاده شد. سطح معنی داری P£0.05 در نظر گرفته شد.یافته ها: هشت هفته تمرین هوازی اثر معنی داری بر افزایش زمان پروترومبین (P=0.001) و زمان ترومبوپلاستین (P=0.001) مردان سالمند داشت با این وجود اثر معنی داری بر پلاکت (P=0.48) و حجم متوسط پلاکتی (P=0.83) نداشت.نتیجه گیری: هشت هفته تمرین هوازی احتمالا منجر به بهبود فرایند انعقاد و کاهش حوادث قلبی- عروقی مردان سالمند می گردد.

مقدمه: سالمندان به سبب تجربه رنجش های متعدد، نیاز بیشتر و چیزهای بیشتری برای بخشودن در ارتباط با خود، دیگران و شرایط دارند، پاسخ حرفه ایی به این نیاز در گرو ارزیابی و سنجش عینی آن است. تهیه نسخه فارسی مقیاس بخشودگی هارتلند و بررسی ویژگی های روانسنجی آن روی نمونه از سالمندان ایرانی هدف پژوهش حاضر بود.روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی- پیمایشی است، نمونه پژوهش تعداد 324 نفر سالمند (زن و مرد) 60 سال و بالاتر ساکن شهر تهران بودند که با روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش مقیاس های بخشودگی هارتلند (HFS)، رضایت از زندگی (SWLS)، نشخوار خشم (ARS) و افسردگی سالمندان (GDS) بودند. برای بررسی روایی مقیاس از روش های تحلیل عاملی اکتشافی و تاییدی، روایی همگرا- واگرا استفاده شد و بررسی پایایی با دو روش همسانی درونی و ثبات نتایج با فاصله زمانی دو هفته صورت گرفت.یافته ها: تحلیل عاملی اکتشافی روی نسخه فارسی مقیاس به روش تحلیل مولفه های اصلی و چرخش واریماکس به استخراج چهار عامل منجر شد؛ ولی عامل چهارم به دلیل این که گویه های آن روی بیش از یک عامل بار شده بودند نادیده گرفته شد. شاخص های برازش تحلیل عاملی تاییدی وجود عوامل سه گانه نسخه اصلی مقیاس را تایید کرد. ضرایب همبستگی قابل قبول بین نسخه فارسی مقیاس با ابزارهای موازی معتبر دیگر از روایی همگرا و واگرای مقیاس را نشان داد. ضرایب پایایی به روش آلفای کرونباخ و بازآزمایی در حد رضایت بخش به دست آمد.نتیجه گیری: نسخه فارسی مقیاس بخشودگی هارتلند (PVHFS) ابزار خودسنجی روا و پایایی برای ارزیابی بخشش در سالمندان ایرانی است و می توان از آن در فعالیت ها و پژوهش های آتی استفاده نمود.

مقدمه: نقائص در مهارت های اجتماعی و زندگی بیماران روانی مزمن و عدم رضایتمندی از داروهای موجود، یک دلیل منطقی را برای ایجاد مداخلات جدید بوجود آورده است. برنامه بازگشت به اجتماع یکی از چند برنامه مرتبط با مهارت های زندگی اجتماعی و مستقل است که اطلاعات و مهارتهایی را به بیماران روانی مزمن آموزش می دهد. هدف از این مطالعه، بررسی مقایسه ای شدت علائم و مهارت های ارتباطی و تعاملی بیماران روانی مزمن بعد از آموزش برنامه بازگشت به اجتماع و برنامه های روان درمانی سنتی مراکز روزانه شهر همدان انجام گرفت.روش کار: مطالعه حاضر بصورت نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون بود. به این منظور 40 بیمار مبتلا به اختلالات روانی مزمن (اسکیزوفرنیا و اختلال خلقی) مراجعه کننده به مراکز توانبخشی سرپایی شهر همدان بصورت در دسترس انتخاب شدند و با استفاده از وش تصادفی ساده در دو گروه آموزش برنامه بازگشت به اجتماع (20 مورد) و برنامه های روان درمانی سنتی (20 مورد) قرار گرفتند. گروه آزمون برنامه بازگشت اجتماع را در 16 جلسه آموزشی 60-90 دقیقه ای، بصورت 2 روز در هفته به مدت دو ماه دریافت کردند و گروه روان درمانی سنتی هم در طی این مدت از خدمات کاردرمانی و مشاوره معمول مرکز استفاده می کردند. بیماران در هردو گروه قبل و بعداز اجرای برنامه آموزشی توسط پرسشنامه مهارت های ارتباطی و تعاملی (ACIS: Assessment of Communication and Interaction Skill) و مجموعه مقیاس علائم مثبت و منفی (PANSS: Positive And Negative Syndrome Scale) مورد ارزیابی قرار گرفتند. جهت تحلیل اختلاف میانگین ها در دو گروه از آزمون من- ویتنی استفاده شد.یافته ها: بیماران گروه برنامه بازگشت به اجتماع در مقایسه با گروه روان درمانی سنتی پس از اجرای برنامه ها در ابعاد مبادله اطلاعات (P=0.001)، روابط و مناسبات (P=0.0001)و نمره کل (P=0.0001)از پرسشنامه مهارتهای ارتباطی و تعاملی و در بعد علائم مثبت (P=0.01)از پرسشنامه مجموعه مقیاس علائم مثبت و منفی، تغییر معناداری را نشان دادند.نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش، اجرای برنامه بازگشت به اجتماع در مقایسه با برنامه های روان درمانی معمول مراکز روزانه، نقش مهمی را در بهبود مهارت های ارتباطی، تعاملی و نیز کاهش علائم مثبت بیماران روانی مزمن در جامعه ی مورد مطالعه ایفا می کند، البته برای بررسی نتایج درازمدت برنامه در این بیماران نیاز به مطالعات پیگیری می باشد.

مقدمه: استوآرتریت زانو به علت سیر پیشرونده، اغلب ناتوان کننده بوده و زندگی افراد سالمند را متاثر می سازد. برای مدیریت مشکلات حاصل از این بیماری باید خودکارآمد بود. این مطالعه به منظوربررسی تاثیربرنامه آموزش خودمدیریتی بر خودکارآمدی بیماران سالمند مبتلا به استوآرتریت زانو انجام شد.روش کار: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی است که در سال 1393 در درمانگاه ارتوپدی شهر خرم آباد بر روی 88 مددجوی سالمند مبتلا به استوآرتریت زانو انجام شده است. نمونه ها بر اساس بلوکهای تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. در ابتدا میزان خودکارآمدی بیماران از طریق پرسشنامه خودکارآمدی بیماران مبتلا به استوآرتریت (RASE: Rheumatoid Arthritis self- Efficacy) اندازه گیری شد. سپس گروه مداخله برای مدت 4 هفته تحت برنامه آموزشی خودمدیریتی قرار گرفتند. بعد از آموزش به گروه آزمون 4 هفته فرصت جهت اجرای برنامه آموزشی در منزل داده شد. بعد از مداخله بیماران به وسیله تماس تلفنی در منزل پیگیری شدند. نهایتا تغییرات خودکارآمدی مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نسخه 18 نرم افزار SPSS و آزمون کای اسکوئر و آزمون تی مستقل وکو واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: دو گروه از نظر متغیرهای زمینه ای اختلاف معنی داری نداشتند. دو گروه از نظر خودکارآمدی قبل از مداخله اختلاف معناداری نداشتند با توجه به آزمون تی مستقل، میانگین خودکارآمدی قبل (84.2±7.28) و بعد (94.08±10.08) از مداخله بیماران گروه مداخله را نشان داد (P<0.05)اما تفاوت میانگین خودکارآمدی قبل (84.8±6.44) و بعد (83.7±8.68) از مداخله در گروه کنترل معنی دار نبود (P>0.05).نتیجه گیری: نتایج نشان داد اجرای برنامه خودمدیریتی در بهبود خودکارآمدی بیماران مبتلا به استوآرتریت زانو مراجعه کننده به درمانگاه ارتوپدی شهر خرم آباد موثر می باشد. آموزش روش های کاهش درد، تمرینات ورزشی و رژیم غذایی، سبب بهبود خودکارآمدی سالمندان گردیده است.

مقدمه: بیماری مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری مزمن و پیشرونده سیستم عصبی مرکزی است که باعث ایجاد اختلال حسی می شود. هدف از انجام این مطالعه مقایسه وضعیت حس عمقی مفصل زانو و مچ پای اندام مسلط و غیر مسلط در بیماران مولتیپل اسکلروزیس با تاکید برجنس بود.روش کار: در این مطالعه توصیفی مقایسه ای تعداد 60 بیمار مبتلا به ام اس عضو انجمن مولتیپل اسکلروزیس ایران در شهر تهران بر اساس نمونه گیری در دسترس انتخاب گردیده و بر اساس جنس در دو گروه (زن و مرد) قرار گرفته اند. اندازه گیری حس وضعیت مفصل به وسیله دستگاه الکتروگونیامتر دیجیتالی در سه زاویه مختلف در زانو و مچ هر دو پای راست و چپ انجام شد. داده ها با استفاده از نسخه 16 نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های تی زوجی و آزمون تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که حس وضعیت مفصل در اندام مسلط در ناحیه زانو تنها در 25 درجه اکستنشن بین دو گروه تفاوت معنادار وجود دارد (P=0.01)، و در ناحیه مچ پا نیز نتایج نشان داد که در 10 درجه دورسی فلکشن و 20 درجه پلانتار فلکشن بین دو گروه اختلاف معناداری وجود دارد (P=0.01). و در اندام غیرمسلط اختلاف معناداری دیده نشد.نتیجه گیری: یافته پژوهش حاضر نشان می دهد که این بیماران دچار اختلال در حس عمقی به ویژه مچ پا هستند. بنابراین توجه به این مفصل در توانبخشی این بیماران توصیه می شود.

مقدمه: سقوط یکی از مشکلات مهم و شایع دوره سالمندی است که می تواند تاثیرات منفی بر روی وضعیت فیزیکی، اجتماعی، روانی و اقتصادی آنها گذاشته و در کاهش کیفیت زندگیشان بسیار موثر باشد. هدف از تحقیق حاضر به منظور تعیین تاثیر تمرینات تعادلی ساده بر کاهش خطر سقوط در میان زنان سالمند مبتلا به اسکیزوفرنی مزمن بستری در مرکز روانپزشکی رازی انجام پذیرفته است.روش کار: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی کنترل شده تصادفی می باشد. تعداد 60 نفر از زنان سالمند مبتلا به اسکیزوفرنی بستری در بیمارستان روانپزشکی رازی به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با استفاده از تخصیص تصادفی در دو گروه 30 نفره شاهد و مداخله قرار گرفتند.. هر دو گروه ابتدا پرسشنامه جمعیت شناختی را توسط پژوهشگر تکمیل نمودند. سپس گروه مداخله تحت تمرینات ساده ورزشی به مدت 12 هفته، هفته ای سه مرتبه به مدت 30 دقیقه با نظارت یک کارشناس کار درمانی و پژوهشگر قرار گرفت. در این دوره، هیچ مداخله خاصی در مورد گروه شاهد صورت نپذیرفت. داده ها با استفاده از نسخه 19 نرم افزار SPSS و آزمون تی مستقل و زوجی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج نشان داد که 12 هفته تمرینات تعادلی ساده بر کنترل تعادل سالمندان شرکت کننده و در نتیجه کاهش خطر زمین خوردن تاثیر معنادار داشت (P<0.001). قبل از شروع مداخله، میانگین سرعت نشستن برخاستن در بین آزمودنی های دو گروه اختلاف معناداری را نشان نداد. اما بعد از انجام مداخله تفاوت معناداری در کاهش زمان کامل کردن آزمون نشستن برخاستن زماندار در گروه شاهد و گروه مداخله وجود داشت (P<0.001). بعلاوه، نتایج آزمون تی وابسته، اختلاف معناداری بین پیش و پس آزمون گروه مداخله در آزمون نشستن برخاستن زماندار نشان داد (P<0.05) در حالی که بین پیش و پس آزمون گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد.نتیجه گیری: استفاده از تمرینات تعادلی ساده می تواند باعث بهبود تعادل و کاهش خطر سقوط در میان زنان سالمند گردد. نظر به سادگی و کم هزینه بودن تمرینات تعادلی، می توان این روش را به عنوان راهکاری مناسب در کنار سایر مداخلات موثر بر افزایش تعادل در آنان دانست.

مقدمه: از عوامل موثر بر کیفیت زندگی می توان به فعالیت بدنی، حمایت اجتماعی و خستگی اشاره کرد، به همین دلیل پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط فعالیت فیزیکی، حمایت اجتماعی و خستگی سالمندان سالم شهر ایلام انجام شد.روش کار: در مطالعه توصیفی- تحلیلی، 280 نفر از سالمندان شهر ایلام، به روش نمونه گیری خوشه ای دو مرحله ای وارد پژوهش شدند. پرسشنامه مورد استفاده شامل پرسشنامه فعالیت فیزیکی، حمایت اجتماعی درک شده و مقیاس شدت خستگی بود. داده ها با استفاده از نسخه 20 نرم افزار SPSS و آزمون های آماری تی مستقل، آنووا و ضریب همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: بیشتر سالمندان دارای فعالیت فیزیکی متوسط، خستگی زیاد و حمایت اجتماعی پایین بودند. همچنین یافته ها نشان داد که بین فعالیت فیزیکی، حمایت اجتماعی و خستگی ارتباط آماری معنی داری وجود داشت و با افزایش حمایت اجتماعی درک شده سالمندان بر میزان فعالیت فیزیکی آنها افزوده و از میزان خستگی آنها کم می شد (P<0.05).نتیجه گیری: با توجه به این که یکی از نقش های پرستاران سلامت جامعه، ارتقاء وضعیت سلامت بیماران می باشد لازم است پرستاران سلامت جامعه در آموزش های خود به این گروه از افراد، تمرکز ویژه ای را در جهت افزایش فعالیت بدنی و حمایت اجتماعی سالمندان و کاهش خستگی آنها داشته باشند.

مقدمه: تبعیت دارویی دربین بیماران با اختلال دوقطبی ضعیف می باشد و عدم تبعیت دارویی یکی از علت های مکرر بازگشت بیماری و بستری مجدد در آنها می باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر برنامه توانبخشی بازگشت به اجتماع بر تبعیت دارویی بیماران با اختلال دوقطبی نوع یک انجام شده است.روش کار: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده می باشد که جامعه آماری آن کلیه بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک بیمارستان روانپزشکی ایران در 6 ماه اول سال 1395 بود. از طریق روش نمونه گیری مبتنی بر هدف و بر اساس معیارهای ورود 40 بیمار انتخاب و به صورت تصادفی با استفاده از اعداد تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند. گروه مداخله گروه مداخله در طی 16 جلسه فشرده (سه بار در هفته) تحت آموزش نظری و عملی برنامه بازگشت به اجتماع قرار گرفتند. بیماران گروه کنترل در طول اجرای پژوهش، فقط درمان های رایج در مرکز (دارویی، کاردرمانی، رواندرمانی) را دریافت نمودند. بیماران قبل وسه ماه بعد از مداخله، مقیاس ارزیابی تبعیت دارویی (MARS) را تکمیل کردند. داده ها با نرم افزار آماری SPSS19 و با استفاده از آزمون های آماری کای اسکوئر، تی مستقل، تی زوجی و تحلیل واریانس تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: یافته ها نشان داد که بین دو گروه مداخله و شاهد از نظر توزیع متغیرهای زمینه ای تفاوتی وجود نداشت. میانگین نمرات میزان تبعیت دارویی بیماران قبل از مداخله درگروه مداخله (4.05±1.05) و در گروه شاهد (4.35±1.59) بود که بعد از مداخله در گروه مداخله به (8.31±0.92) و در گروه شاهد به (4.65±1.56) رسید. و این اختلاف در گروه مداخله معنی دار بود (P£0.001).نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که انجام برنامه توانبخشی بازگشت به اجتماع باعث افرایش تبعیت دارویی در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک می شود.