فیزیولوژی ورزش و فعالیت بدنی
سال:1395 | دوره:9 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر چهار هفته تمرین گرم کردن پویا بر شاخص های تعادلی ایستا و پویا و حس عمقی در دختران ژیمناست ماهر بود.روش تحقیق: به این منظور تعداد 16 نفر از دختران ژیمناست ماهر (با میانگین سن 9.62±1.45 سال، وزن 28.58±8.60 کیلوگرم، قد 130.12±12.37 سانتی متر و 16.48±2.49 BMI کیلوگرم بر مترمربع) انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه (گرم کردن عمومی و گرم کردن عمومی+کشش پویا) تقسیم شدند. پروتکل اول شامل 10 دقیقه دویدن آرام و پروتکل دوم شامل جاگینگ و استفاده از حرکات کششی پویا بود. قبل و بعد از چهار هفته فعالیت گرم کردن، شاخص های تعادل (قدامی - خلفی و داخلی - خارجی) در چهار وضعیت ایستا (با دو پا و با یک پا) و پویا (با دو پا و یک پا) با حذف ورودی های بینائی با استفاده از سیستم نیروسنج مجهز به 7 دوربین و صفحه فشار (Kistler force plate) بررسی شد. تجزیه و تحلیل آماری داده ها از طریق آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بانفرونی در سطح معنی داری (p£0.05) انجام گرفت.یافته ها: نتایج این پژوهش افزایش معنادار تعادل پویا با دو پا و یک پا را با حذف ورودی های بینائی در وضعیت های تعادلی با پروتکل گرم کردن پویا پس از چهار هفته نشان دادند (P=0.001) همچنین تعادل ایستا با دو پا و یک پا با پروتکل گرم کردن پویا پس از چهار هفته افزایش معناداری یافت (P=0.005).نتیجه گیری: از آنجائی که حذف ورودی های بینائی می تواند منجر به اختلال عملکرد در کنترل نوسانات قامت گردد، استفاده از تمرین گرم کردن پویا در ژیمناست ها نشان داد که این نوسانات به میزان قابل توجهی نسبت به گروه کنترل کاهش یافته به گونه ای که عملکرد کنترل تعادل را در این افراد بهبود می بخشد.

هدف از پژوهش حاضر، سنجش تفاوت بیان ژن میوستاتین در عضلات کند و تند انقباض رت های نر سالم پس از 8 هفته تمرین تناوبی خیلی شدید بود.روش تحقیق: به همین منظور، 12 سر رت نر ویستار به دو گروه کنترل(n=6) و تمرین (n=6) تقسیم شدند. تمرین تناوبی خیلی شدید شامل پنج روز در هفته و به مدت هشت هفته بود. هر جلسه از سه تناوب (چهار دقیقه ای با شدت 90 تا 100 درصدVO2max و دو دقیقه ای با شدت 50 تا 60 درصد VO2max) تشکیل می شد. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، عضله باز کننده طویل انگشتان و نعلی استخراج و میزان بیان ژن آنها با روش RT-PCR سنجیده شد.نتایج: تحلیل آماری با آزمون t مستقل نشان داد که مقادیر میوستاتین عضله نعلی و بازکننده طویل انگشتان در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری داشت (p=0.001).نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که با استفاده از اجرای HIIT بیان میوستاتین در عضله EDL کاهشی چشمگیر (%30) و در عضله نعلی کاهشی اندک (%7) داشته است. در نتیجه پس از اجرای این پروتکل، بیان میوستاتین در عضلات تندانقباض نسبت به عضلات کندانقباض بیشتر سرکوب شده است.

هدف پژوهش: هدف از پژوهش حاضر مطالعه پاسخ سطوح کورتیزول، TNF-a و لاکتات پلاسما به مکمل دهی حاد کوآنزیم-10 طی فعالیت با شدت ثابت در زنان فعال بود.روش پژوهش: بدین منظور 24 آزمودنی به صورت تصادفی به دو گروه مکمل و دارونما تقسیم شدند. مکمل شامل 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن کوآنزیم Q10 بود. دارونما نیز شامل 250 میلی لیتر آب همراه با رنگ خوراکی بود که 120 دقیقه قبل از آزمون تجویز شد.. پروتکل ورزشی به کار رفته در این پژوهش یک فعالیت با شدت ثابت بود. قبل و بلافاصله پس از اتمام آزمون، نمونه خونی جمع اوری شد. داده های حاصل با استفاده از روش آماری t تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: نتایج حاصل بیانگر عدم وجود تفاوت معنی دار در مقادیر متغیرهای سطوح کورتیزول، TNF-a و لاکتات بین دو گروه در حالت استراحتی و بعد از فعالیت بود (p>0.05).نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده در این پژوهش و عدم وجود اثرات مثبت مکمل دهی حاد بر شاخص های دستگاه ایمنی و لاکتات، به نظر نمی رسد لزومی برای استفاده از این مکمل در افراد فعال وجود داشته باشد.

مقدمه و هدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین مقاومتی بر سطوح BDNF و عملکرد حافظه زنان میانسال مبتلا به سندروم متابولیک بود.روش شناسی: 22 زن داوطلب میانسال مبتلا به سندروم متابولیک به صورت نمونه گیری در دسترس، گزینش شدند و به طور تصادفی به دو گروه تمرین (تعداد=12، 43.08±5.14 سال، 74.13±7.16 کیلوگرم) و گروه کنترل (تعداد=10، 39.9±4.53 سال، 82.23±11.61 کیلوگرم) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین به مدت هشت هفته و سه روز در هر هفته به تمرین مقاومتی پرداختند. تمرین شامل سه نوبت هشت تا ده تکراری (1RM %80.%75) با در نظر گرفتن اصل اضافه بار بود. در مراحل پیش ازمون و پایان تمرین، آزمون های عملکرد حافظه کوتاه مدت و میان مدت و بلندمدت و همچنین خون گیری انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل، تی وابسته و آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر 2×2 با سطح معنی داری P£0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: تغییر معنی داری در سطوح BDNF و حافظه میان مدت در دو گروه تمرین و کنترل مشاهده نشد (P³0.05). نتایج آزمون tوابسته افزایش معنی داری در گروه تمرین در حافظه کوتاه مدت و بلندمدت نشان داد (P£0.05)، اما پس از بررسی اثر تعاملی تمرین تغییرات معنی داری مشاهده نشد (P³0.05).نتیجه گیری: با وجود اینکه BDNF به عنوان یک متابوتروفین، میانجی اثرات ورزش بر عملکرد شناختی شناخته شده است؛ اما هشت هفته تمرین مقاومتی نمی تواند اثر مطلوبی بر افزایش BDNF و عملکرد حافظه در زنان میانسال مبتلا به سندروم متابولیک داشته باشد.

هدف تحقیق: فعالیت بدنی یک عامل مهم تقویت سیستم ایمنی و کاهش عوامل التهابی است که می تواند رشد را با تاثیر بر واسطه های آنابولیک و کاتابولیک، گسترش دهد. این مطالعه با هدف بررسی پاسخ های التهابی کودکان کوتاه قد مبتلا به ادیوپاتی به 2 هفته بی فعالیتی پس از یک دوره فعالیت بدنی انجام شد.روش تحقیق: این پژوهش نیمه تجربی در جامعه کودکان مراجعه کننده به کلینیک غدد بیمارستان آتیه شهر تهران انجام شد. چهارده کودک مبتلا به کوتاه قدی ایدیوپاتی (4 دختر و 10 پسر) انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی ها در گروه تجربی به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه به فعالیت بدنی پرداختند. شدت فعالیت بدنی 40-60 درصد حداکثر تواتر قلبی بود. سطوح سرمی IL-6، TNF-a و IL-1b قبل و بعد از هشت هفته فعالیت بدنی و بعد از دو هفته بی فعالیتی سنجیده شد. داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل و اندازه گیری های مکرر تحلیل شدند.نتایج: یافته های مطالعه افزایش غیر معنی دار مقادیر IL-6 و کاهش غیر معنی دار مقادیر IL-1b را بعد از هشت هفته نشان داد (P>0.05). همچنین، مشخص شد پس از دو هفته بی فعالیتی، TNF-a و IL-1b کاهش غیر معنادار و IL-6 افزایش غیر معنادار داشتند (P>0.05). اختلاف مقادیر TNF-a بین گروه تجربی (pg/ml 14.1±1.69) و کنترل (pg/ml 25.9±8.84) پس از دو هفته بی فعالیتی معنادار بود (P=0.005).بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد آثار مثبت فعالیت بدنی پس از دو هفته بی فعالیتی تا حدودی هنوز وجود دارد. بنابراین برای تعیین مدت لازم برای کاهش سایتوکاین های التهابی به انجام پژوهش هایی با دوره تمرین طولانی تر از 8 هفته نیاز می باشد.

هدف: هدف از انجام این پژوهش بررسی اثرات حاد کشش PNF عضله مخالف بر حداکثر گشتاور، مقدار پرش عمودی ارتفاع و خستگی عضله موافق در مفصل زانو افراد غیر ورزشکار بود.روش شناسی: پانزده نفر از دانشجویان پسر رشته تربیت بدنی (21.7±1.3 سال، 180.9±7.02 سانتی متر و 75.2±9.8 کیلو گرم) بصورت داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت نمودند. نمونه های تحقیق، آزمون های پرش ارتفاع، حداکثر گشتارو تولیدی آیزوکینتیک در حین باز کردن مفصل زانو با سرعتهای 60 و 300 درجه بر ثاینه و همچنین آزمون 25 تکرار حداکثر گشتاور تولیدی آیزوکینتیک در حین باز کردن مفصل زانو با سرعت 60 درجه بر ثانیه را جهت خستگی، اجرا کردند. اطلاعات الکترومایوگرافی از عضلات پهن جانبی و دوسر رانی در حین اجرای آزمون خستگی ثبت شد. از روش آماری t تست وابسته برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.نتایج: نتایج آماری پژوهش نشان داد که در حداکثر گشتاور تولیدی آیزوکینتیک در حین باز کردن مفصل زانو در سرعت 60 درجه بر ثانیه (257 در مقابل 257 نیوتن بر متر: P=0.945) و در سرعت 300 درجه بر ثانیه (145 در مقابل 146 نیوتن بر متر: P=0.754) به ترتیب بین گروه کشش و گروه بدون کشش هیچ تفاوت معناداری وجود ندارد. در مقدار پرش عمودی ارتفاع نیز به ترتیب بین گروه کشش و گروه بدون کشش هیچ تفاوت معنا داری یافت نشد (54.3 در مقابل 53.1 سانتی متر: P=0.358). همچنین در مقدار درصد کاهش فرکانس میانه عضله پهن جانبی چهار سر ران (14.3 در مقابل 4.8 درصد: P=0.161) و خستگی کار عضلات موافق (49.6 در مقابل 49.8 درصد: P=0.891) به ترتیب بین گروه کشش و گروه بدون کشش تفاوت معناداری وجود نداشت.بحث و نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد که انجام کشش حاد PNF عضلات مخالف بر حداکثر گشتاور، مقدار پرش عمودی ارتفاع و خستگی عضلات موافق تاثیر معناداری ندارد، بنابراین ممکن است استفاده از این شیوه قبل از تمرین، تاثیر مثبتی بر افزایش عملکرد عضلات موافق نداشته باشد.

هدف تحقیق: وضعیت تغذیه ای یکی از مهم ترین عوامل تعیین کننده سلامتی، آمادگی و عملکرد ورزشی ورزشکاران است. لذا هدف این تحقیق بررسی دانش، نگرش و عملکرد تغذیه ای دانشجویان مرد شرکت کننده در المپیاد ورزشی دانشجویان در سال 1393 بود.روش تحقیق: در این تحقیق 330 دانشجوی ورزشکار به روش انتخابی هدف دار برگزیده و با روش توصیفی - پیمایشی مورد ارزیابی قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه دانش، نگرش و عملکرد تغذیه ای (شامل 4 بخش) بود که به طریقه مصاحبه تکمیل شد. در بخش اول اطلاعات شخصی دانشجویان و در سایر بخش ها میزان دانش، نگرش و عملکرد تغذیه ای دانشجویان ورزشکار بررسی شد. در این پرسشنامه 31 سوال برای دانش تغذیه ای، 21 سوال برای نگرش تغذیه ای و 8 سوال برای عملکرد تغذیه ای وجود دارد که حداکثر نمره برای هر سوال یک می باشد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های t تک نمونه ای، تحلیل واریانس یک طرفه و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.نتایج: یافته ها نشان داد که دانشجویان ورزشکار دانش و نگرش تغذیه ای ضعیفی داشتند، اما عملکرد تغذیه ای آنان متوسط بود. دراین بین، دانش، نگرش و عملکرد تغذیه ای دانشجویان ورزشکار به طور معنی داری از حد مطلوب پایین تر بود (p<0.05). علاوه بر این رابطه مثبت و معنی داری بین دانش، نگرش و عملکرد تغذیه ای وجود داشت (p<0.05) با این حال، تفاوت معنی داری بین دانش، نگرش و عملکرد تغذیه ای دانشجویان ورزشکار در رشته های ورزشی مختلف و بر اساس سطح تحصیلات آنان وجود نداشت (p>0.05).نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که وضعیت دانش، نگرش و عملکرد تغذیه ای دانشجویان مرد ورزشکار شرکت کننده در المپیاد ورزشی دانشجویان ضعیف است و همه ورزشکاران صرف نظر از رشته ورزشی و سطوح تحصیلات نیاز مبرم به آموزش های نظری و کاربردی تغذیه ای دارند.

هدف: پلاکت ها نقش مهمی را در علت شناسی بیماری های قلبی عروقی بازی می کنند. هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر 8 هفته فعالیت تناوبی با شدت بالا و تداومی بر سطح پایه بیان پی سلکتین و شاخص های پلاکتی در بیماران قلبی - عروقی بود.روش شناسی: به همین منظور تعداد 30 بیمار قلبی CABG و PCI به صورت داوطلبانه انتخاب و در سه گروه 10 نفره کنترل، تمرین تداومی و تمرین تناوبی با شدت بالا تقسیم شدند. آزمودنی های دو گروه تمرین به مدت 8 هفته و هفته ای سه جلسه تمرین ورزشی داشتند. زمان هر جلسه 40 دقیقه بود که فعالیت تناوبی شامل گرم کردن، 8 تکرار 4 دقیقه ای فعالیت (2 دقیقه فعالیت باشدت 90 درصد و 2 دقیقه استراحت فعال با شدت 30 درصد) و سرد کردن بود تمرین تداومی شامل 30 دقیقه فعالیت با شدت 60 درصد اوج اکسیژن مصرفی بود. گروه کنترل طی دوره تمرین هیچگونه فعالیت ورزشی نداشتند. نمونه های خونی قبل و بعد از هشت هفته گرفته شده و برای اندازه گیری پی سلکتین به روش فلوسیتومتری و شاخص های پلاکتی آنالیز شد. از تحلیل واریانس مکرر با عامل بین گروهی و رگرسیون خطی چندگانه برای تحلیل آماری داده ها استفاده شد.نتایج: نتایج نشان داد بین تغییرات پی سلکتین در سه گروه تفاوت معنی دار وجود دارد (P=0.013). با مراجعه به آزمون تعقیبی بانفرونی مشاهده شد که بین تغییرات قبل و بعد از دروه تمرینی گروه کنترل و تمرین تناوبی تفاوت معتی داری وجود دارد (P=0.011). اما تغییرات شاخص های پلاکتی در سه گروه تفاوت معنی داری نشان نداد (P>0.05).بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری نمود که هشت هفته فعالیت ورزشی منجر به کاهش پی سلکتین می شود که این کاهش تحت تاثیر نوع فعالیت می باشد و با توجه به تاثیر بیشتر تمرین تناوبی در مقایسه با تمرین تداومی در بیماران قلبی-عروقی، می توان از تمرینات تناوبی نیز در برنامه بازتوانی این بیماران استفاده کرد.