علوم آبزی پروری
سال:1395 | دوره:4 | شماره:5 |تعداد مقالات:6

این مطالعه به منظور تعیین فاکتورهای اندازشی و شمارشی هیبرید ماهی ماش ماده ´ ماهی سفید نر (Leuciscus aspius ♀ × Rutilus frisii ♂) و مقایسه آن با نسل خالص هر یک از والدین انجام شد. ماهیان مورد مطالعه در این تحقیق حاصل تلاقی مصنوعی ماهی ماش ماده و ماهی سفید نر در فروردین سال 1391 بود. برای این کار 54 عدد ماهی به طور تصادفی صید گردیده و 16 ویژگی اندازشی و 6 ویژگی شمارشی برای نمونه ها مورد سنجش و ارزیابی قرار گرفت و شاخص های مورد نظر بین هیبرید حاصله و نمونه های والد با توجه به منابع موجود مقایسه شد. نتایج نشان داد که این ماهیان دارای میانگین طول کل 0.51±22.80، طول استاندارد 0.49±18.55 و طول چنگالی 0.46±20.36 سانتی متر می باشند. همچنین میانگین طول سر 0.08±4.46، عرض سر 0.05±2.11، قطر چشم 0.02±0.96، فاصله بین چشمی 0.03±1.06، بیشترین ارتفاع بدن 0.12±3.95، طول باله پشتی 0.08±3.25، طول باله سینه ای 0.09±3.27، طول باله شکمی 0.08±2.62، طول باله مخرجی 0.06±2.38، طول ساقه دمی 0.08±4.28، ارتفاع ساقه دمی 0.06±1.59، فاصله بین باله های پشتی- سینه ای 0.14±5.71، فاصله بین باله های پشتی- مخرجی 0.16±5.41 سانتی متر تعیین شد. میانگین تعداد فلس های روی خط جانبی 68-60، فلس های بالای خط جانبی 10، فلس های پایین خط جانبی 5، شعاع های سخت باله های پشتی و مخرجی 2 عدد، شعاع های نرم باله پشتی 9 عدد و مخرجی 11-10 عدد بدست آمد. همچنین بیشترین تعداد دندان حلقی متعلق به فرمول 1.5-5.1 و 1.5-5.2، هریک با فراوانی 23.53 درصد بود. به طور کلی نتایج مطالعه حاضر نشان داد که هیبرید مذکور با والدین از نظر شاخص های اندازشی و به ویژه شاخص های شمارشی یکسان نیست و دارای صفات حد واسط و بعضا متفاوت می باشد.

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثرات سطوح مختلف مکمل غذایی پروبیوتیک پریمالاک بر عملکرد تولید مثلی مولدین، بقای لارو و همچنین پارامترهای رشد و بهره وری غذایی و بازماندگی بچه ماهیان سورم طلایی بود. آزمایش با استفاده از طرح کاملا تصادفی در قالب 1 گروه شاهد و 3 تیمار آزمایشی شامل سطوح 1، 2.5 و 5 گرم پروبیوتیک پریمالاک در هر کیلوگرم جیره در دو فاز جداگانه، که فاز اول بر روی مولدین و لاروها حاصل از تولید مثل آنها و فاز دوم آزمایش که بررسی اثر پروبیوتیک بر فاکتورهای رشد، بهره وری غذایی بر روی بچه ماهیان با میانگین وزنی 0.7 گرم اعمال شد. هر تیمار با 3 تکرار و به تعداد 40 عدد بچه ماهی در هر ظرف پلاستیکی انجام شد. در فاز اول مولدین قبل از اولین تخم ریزی تا 5 دوره متوالی تخم ریزی با مکمل پروبیوتیکی پریمالاک تغذیه شدند و شاخص های تولید مثلی مورد ارزیابی قرار گرفتند. در فاز دوم بچه ماهیان به مدت 60 روز با تیمارهای فوق تغذیه شدند و سپس نمونه برداری از تیمارهای مختلف جهت بررسی فاکتورهای - مورد نظر انجام شد. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که پروبیوتیک پریمالاک عملکرد تولید مثلی از جمله درصد لقاح، هم آوری کاری، درصد هچ و بازماندگی لارو را به شکل معناداری افزایش داد (P<0.05). همچنین در ماهیان تغذیه شده با سطوح 2.5 و 5 گرم پریمالاک در هر کیلوگرم جیره پارامترهای رشد از قبیل وزن نهایی، میانگین افزایش وزن، افزایش طول و نرخ رشد ویژه به طور معناداری افزایش یافت (P<0.05). همچنین ضریب تبدیل غذایی (FCR) و بهروه وری پروتئینی به شکل معناداری در گروههای تغذیه شده با پریمالاک بهبود یافته بود. به طور کلی نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که پروبیوتیک پریمالاک یک مکمل غذایی مناسب جهت استفاده در مولدین و همچنین هچری های ماهی زینتی جهت بهبود پارامترهای رشد و ضریب تبدیل غذایی ماهیان سورم است.

در این مطالعه تاثیر جلبک (Scenedesmus quadricauda)، کود (کود مرغی + کود گاوی به نسبت 1:1 وزنی)، سبزی (اسفناج + جعفری + گشنیز به نسبت 1:1:1 وزنی)، جلبک + خاک، کود+ خاک، و سبزی+ خاک بر پرورش درشت دافنی Daphnia magna بررسی گردید. آزمایش در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 3 تکرار در شرایط آزمایشگاهی انجام شد. نتایج نشان داد که بالاترین تراکم جمعیتD. magna (627.1±1513.9 فرد در لیتر) (میانگین ± خطای استاندارد) در تیمار جلبک و بالاترین میزان رشد ویژه (0.03±0.25 در روز) و کوتاه ترین زمان دو برابر شدن جمعیت (0.7±3.0 روز) در D. magna تغذیه شده از جلبک + خاک بدست آمد. درصد افراد بالغ و نئونات در جمعیت در تیمارهای مختلف غذایی تفاوت معنی دار داشت (P<0.05). در روز 30 پرورش در تیمارهای کود و کود+ خاک افراد بالغ و در تیمارهای سبزی+خاک، جلبک و جلبک+ خاک افراد نئونات بیشترین درصد جمعیت را داشت. بیشترین طول بدن (149.3±2321.9 میکرون) و بیشترین عرض (66.8±1446.9 میکرون) به ترتیب در تغذیه D. magna با مخلوط کود بدست آمد. تراکم، میزان رشد ویژه، درصد بالغین و نئونات در جمعیت D. magna همبستگی معنی داری با پارامترهای pH، bod و COD آب نشان داد (P<0.05). به طورکلی، تیمارهای جلبک و جلبک+ خاک عملکرد مناسب تری بر اساس میزان رشد و تولید درشت دافنیD. magna و همچنین کاهش قابل ملاحظه ای در میزان BOD و COD در مقایسه با سایر تیمار های آزمایشی نشان داد.

مطالعات انجام شده روی پربیوتیک های مختلف اثرات متفاوتی بر میکروبیوتای روده ای نشان داده است. اثراگذاری پربیوتیک عمدتا متاثر از درجه پلیمریزاسیون است. لذا در این مطالعه اثرات سطوح مختلف دو نوع پربیوتیک اینولین و الیگوفروکتوز با درجه پلیمریزاسیون متفاوت بر میکروبیوتای روده ای لارو کپور معمولی مورد بررسی قرار گرفت. این پژوهش در قالب یک طرح کاملا تصادفی در 5 تیمار و سه تکرار انجام شد که در آن از سطوح 0 (کنترل)، 0.5 و 1 درصد پربیوتیک های اینولین و الیگوفروکتوز با درجه پلیمریزاسیون بترتیب 23 و 5 با درجه خلوص 92 درصد در جیره غذایی بچه ماهی کپور معمولی به مدت 8 هفته استفاده شد. در انتهای دوره تغییرات ایجاد شده در میکروبیوتای روده ای شامل تعداد کل باکتری ها، تعداد باکتری های اسید لاکتیک و نسبت باکتری های اسید لاکتیک در میکروبیوتای روده ای بررسی گردید. افزودن سطوح مختلف پربیوتیک های اینولین و الیگوفروکتوز اثر معنی داری بر تعداد کل باکتری ها نداشت (P>0.05). تعداد باکتری های اسید لاکتیک میکروبیوتای روده ای در تیمارهای تغذیه شده با پربیوتیک ها بطور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (P<0.05). باکتری های اسید لاکتیک در تیمار الیگوفروکتوز افزایش تعداد بیشتری نسبت به تیمار اینولین نشان دادند. همچنین بیشترین میزان نسبت باکتری های اسیدلاکتیک به تعداد کل باکتری های زیست پذیر در تیمار تغذیه شده با 1 درصد الیگوفروکتوز مشاهده گردید (P<0.05). نتایج این مطالعه حاکی از امکان تغییر در جوامع باکتریایی میکروبیوتای روده ای لارو کپور معمولی به سمت جوامع باکتریایی مفید از طریق بکارگیری پربیوتیک بود. همچنین مشخص گردید استفاده از پربیوتیک با درجه پلیمریزاسیون پایین کارایی بیشتری در افزایش تعداد باکتری های اسید لاکتیک در مقایسه با اینولین با درجه پلیمریزاسون بالا دارد.

تاثیر پرورش فیل ماهیان جوان با پنج بیوماس متفاوت ذخیره سازی، بر مبنای پارامترهای بیوشیمیایی به عنوان شاخص های وضعیت سلامتی عمومی ماهی مورد بررسی قرار گرفت. فیل ماهی یک ساله (8.52±48.59 گرم) برای 35 روز مورد پرورش قرار گرفت. مطالعه حاضر در قالب یک طرح کاملا تصادفی اجراء گردید. ماهیان به صورت سه تکرار در حوضچه های فایبرگلاس تحت بیوماس های ذخیره سازی 1250، 2500، 3750، 5000 و 6250 گرم در هر مترمکعب به ترتیب عنوان تیمار T1، T2، T3،T4 و T5 پرورش داده شدند. آنالیز بیوشیمایی پلاسمای خون نشان داد که افزایش بیوماس ذخیره سازی باعث افزایش معنی داری در مقدار آنزیم آلانین آمینو ترانسفراز (ALT) گردیده و حداکثر میزان ALT در تیمار پنجم (6250 گرم در هر مترمکعب) به دست آمد. تفاوت در سطوح ذخیره سازی فیل ماهیان جوان تاثیرات متفاوتی بر مقدار آنزیم آسپارتات آمینو ترانسفراز (AST) داشت و این آنزیم در تیمارهای T2،T3 و T5 کاهش یافته اما در تیمار T4 افزایش یافت. مقدار آلکالین فسفاتاز (ALP) تفاوت معنی داری را در بین تیمارها نشان نداد (P>0.05). تفاوت در سطوح ذخیره سازی ماهیان تاثیرات معنی داری را بر مقادیر کمپلمان 4 (C4 ) داشت و این معیار بطور معنی داری در تیمارهای T2، T3، T4 و T5 در مقایسه با تیمار t1 (ذخیره سازی 1250 گرم در هر مترمکعب) افزایش یافت (P<0.05). مقدار ایمونوگلوبولین (IgM) m با افزایش میزان سطوح بیوماس در تیمارها کاهش یافت. کمترین سطح ایمونوگلوبولین (0.24g/l) در تیمار T4 (ذخیره سازی 5000 گرم در هر مترمکعب) مشاهده گردید. در برخی از تیمارها تغییرات بیوماس ذخیره سازی تاثیر معنی داری را بر سطوح کلسترول، تری گلسرید و آلبومین داشت (P<0.05). حداکثر کلسترول (90.50 میلی گرم بر دسی لیتر) و تری گلسرید (میلی گرم بر دسی لیتر) در تیمار T1 بدست آمد. آنالیز بیوشیمیایی پلاسمای خون نشان داد که افزایش بیوماس ذخیره سازی فیل ماهیان جوان باعث افزایش میزان پروتئین پلاسما در تیمارهای T2، T3 و t4 در مقایسه با تیمارهای T1 و T5 گردید. حداقل این معیار (1.90 گرم بر دسی لیتر) در تیمار T5 (ذخیره سازی 6250 گرم در هر مترمکعب) تعیین گردید. این مطالعه روشن ساخت که بیوماس های مختلف فیل ماهیان جوان در تانک های پرورشی تاثیرات متفاوتی بر پارامترهای بیوشیمیایی خون این ماهی داشت.

در این مطالعه تاثیرات دو جیره حاوی پروبیوتیک انتروکوکوس فسیوم سویه IR5 بر روی فاکتور های رشد، مصرف غذا، میزان کلونیزه شدن در روده و تاثیراتش بر روی سلامت و زنده مانی در قزل آلای رنگین کمان جوان مورد مطالعه قرار گرفت. 270 قطعه ماهی با میانگین وزنی 3.8±35.6 گرم بعد از 20 روز دوره قرنطینه به 3 گروه کاملا تصادفی (هر گروه 90 قطعه) در سه تکرار (30 قطعه در هر حوضچه) تقسیم شدند. گروه 1 شامل جیره حاوی انتروکوکوس فسیوم سویه IR5 (با لوگ 8.4 CFU g-1) به شکل میکروانکپسوله با آلژینات سدیم و گروه 2 شامل جیره حاوی انتروکوکوس فسیوم سویه IR5 (با لوگ 9 CFU g-1) به شکل میکروانکپسوله با آلژینات سدیم و گروه شاهد حاوی جیره پایه بودند. در پایان 4 و 8 هفته تغذیه، میزان وزن نهایی، طول کل، درصد افزایش وزن، نرخ رشد روزانه، نرخ بازده پروتئینی و درصد بازماندگی در گروه های حاوی پروبیوتیک افزایش و ضریب تبدیل غذایی (%) نسبت به گروه کنترل کاهش یافت. بعد از 4 هفته تیمار 2 بالاترین میزان در شاخص های رشد، کارایی غذایی و سلامت و افزایش درصد باکتری های اسید لاکتیک در روده در بین تیمارهای پروبیوتیک و گروه کنترل را نشان داد. در 8 هفتگی در تیمارهای 1 و 2 میزان بهبود وزن نهایی، درصد افزایش وزن، نرخ رشد روزانه، طول کل، نرخ بازده پروتئینی (%)، درصد باکتری های اسید لاکتیک در روده و زنده مانی (%) افزایش معنی داری نسبت به گروه کنترل افزایش نشان دادند (P <0.05). در 8 هفتگی، میزان وزن نهایی، درصد افزایش وزن و نرخ بازده پروتئینی (%) در تیمار 1 افزایش معنی دار و ضریب تبدیل غذایی کاهش معنی داری نسبت به تیمار 2 و گروه کنترل نشان داد (P<0.05).