تحقیقات در ارولوژی
سال:1396 | دوره:2 | شماره:1 |تعداد مقالات:5

زمینه و هدف: هدف از مطالعه ی پیش رو، ارزیابی تأثیر سلول های بنیادیِ دهنده بر بهبود بقای پیوند و کاهش نیاز به مصرف داروهای سرکوبگر ایمنی در بیماران پیوند کلیه است. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی دو گروه بیمار وارد مطالعه شدند؛ بدین صورت که تعداد 5 بیمار افزون بر پیوند کلیه از دهنده ی غیر خویشاوند (Living Unrelated Donor)، هم زمان سلول های بنیادی تهیه شده از خون محیطی دهنده (cells/case 109 × 23-18) را در چهار نوبت، پیش و پس از پیوند دریافت کردند (گروه مداخله)؛ و تعداد 8 بیمار فقط پیوند کلیه را از دهنده ی غیر خویشاوند دریافت کردند (گروه کنترل). میزان کایمریسم در خون محیطی، براساس تطابق نداشتنِ HLA و به روش تلفیقیPCR-flowcytometry در ماه های اول، سوم و دوازدهم پس از پیوند مشخص شد. یافته ها: 5/12% بیماران در گروه کنترل، عفونت CMV و 5/37% عفونت ادراری، داشتند و 12/5% دچار مشکلات گوارشی شدند. 5 مورد از 8 بیمار گروه کنترل (62/5%) در مقایسه با 2 بیمار از 5 موردِ گروه مداخله، حملات ردِ حادِ پیوند را نشان دادند. افزون بر این، در هر گروه تعداد یک مورد ردِ تسریعیافته گزارش شد. ارزیابی کایمریسم فعال محیطی در دو بیمار با پیوند پایدار و با عملکرد نرمال نشان داد که تا سه ماه پس از پیوند، کایمریسم محیطی قابل تشخیص بوده و در حضور کایمریسم هیچ گونه علائمی از حملات رد پیوند گزارش نگردید. نتیجه گیری: تزریق سلول های بنیادیِ دهنده، میتواند در گیرنده ی پیوند کلیه، کایمریسم محیطی ایجاد کند و این تزریق با بهبود عملکرد پیوند و افزایش بقای آن ارتباط مستقیم دارد.

زمینه و هدف: پیشرفت های چشمگیر در اندویورولوژی در دهه های اخیر، چگونگی درمان و برخورد با بیماری تنگی محل اتصال حالب به لگنچه (UPJO) را دستخوش تغییرات اساسی کرده است. بااین وجود، تحقیق درباره ی اثربخشی و موفقیت این روش درمانی در اطفال کمتر انجام شده است. ازاین رو نگارندگان این مطالعه کوشیده اند تا اثربخشی و بی خطر بودن درمان اندوپیلوتومی آنتهگراد را در کودکان بررسی و ارزیابی کنند. اهداف نهایی این مطالعه ارزیابی نیاز به مداخله مجدد جراحی اندوپیلوتومی و پیلوپلاستی باز و همچنین ثبت هرگونه آسیب پارانشیمال کلیه و طول مدت بستری در بیمارستان است. مواد و روش ها: در این مطالعه گذشته نگر، تعداد 58 بیمار کودکِ 2 تا 7 ساله که دچار بیماریِ UPJO بودند و به طریق اندوپیلوتومی آنته گراد از سال 1380 تا 1391ش درمان شده اند، بررسی گردیدند. یافته ها: اندوپیلوتومی آنته گراد با موفقیت در 53 کودک از 58 بیمار مطالعه شده 91/3)% ) بدون هیچ گونه عارضه یا نیاز به مداخله بیشتر در آینده انجام شد؛ اما در 5 کودک، تکرار اندوپیلوتومی، و در 2 کودک، جراحی باز پیلوپلاستی ضرورت یافت. علت مداخله در این بیماران، لگنچه بسیار متسع و تأخیر در تخلیه ادرار از لگنچه بود. اسکنDMSA پیش و پس از اندوپیلوتومی آنته گراد برای تمام بیماران صورت گرفت که هیچ گونه آسیب پارانشیمی را نشان نداد. میانگین مدت بستری در بیمارستان 2. 5 روز بود. DTPA نیز در تمام بیماران برای بررسی موفقیت اندوپیلوتومی پیش و پس از عمل انجام شد. نتیجه گیری: اندوپیلوتومی آنته گراد روشی مؤثر و بی خطر برای درمان UPJO در اطفال است و از آنجا که روشی کمتهاجمی است، می تواند جایگزین عمل جراحی پیلوپلاستی باز شود.

زمینه و هدف: مطالعه ی حاضر با هدف بررسی رضایتمندی بیماران بستری در بخش اورولوژی از خدمات ارائه شده و مقایسه ی آن با رضایت بیماران در سایر بخشهای بستری در بیمارستان شهید بهشتی همدان در سال 92 انجام شد. از آنجا که رضایتمندی فرآیندی چندعاملی است، مسئولین بیمارستانها به منظور ارتقای رضایت مندی باید به نظرات بیماران توجه کرده و دورههای آموزشی لازم را برای کارکنان خدمات سلامت برگزار کنند. مواد و روش ها: در این تحقیقِ توصیفی تعداد 531 بیمار بستری با روش نمونهگیری سهمیهای در نیمه ی اول و نیمه ی دوم سال انتخاب شدند. جمعآوری اطلاعات با پرسش نامه انجام شد. آنالیز اطلاعات براساس روش کی اسکوار تست و ضریب همبستگی اسپیرمن و توصیف آماری با نرم افزار SPSS نسخه 16 و اکسل بهعمل آمد. یافته ها: رضایت کلی در نیمه ی اول سال 71/6 و در نیمه ی دوم سال 69/8 بود. حداکثر میزان رضایت مندی برای زمان خدمات پزشکی و حداکثر میزان نارضایتی برای آموزش به بیماران بود. رضایتمندی در بخش اورولوژی در نیمه ی اول سال 68/8 و در نیمه ی دوم سال 67/8 درصد بود. نتایج نشان از این داشت که نمره ی رضایت مندی در بخش اورولوژی هم در نیمه ی اول سال و هم در نیمه ی دوم سال از متوسط رضایت مندی کلی بیمارستان پایینتر بود. ارتباط آماری بین رضایت مندی کامل بیمار و سن و جنس او وجود نداشت ولی بین رضایت مندی و سواد بیمار، ارتباط وجود داشت. نتیجه گیری: استفاده از نظرهای بیماران برای بالابردن سطح خدمات پزشکی و بهبود وضعیت هتلینگ بیمارستانها برای افزایش رضایت مندی بسیار مهم است.

زمینه و هدف: کمبود پسودوکولین استراز (PChE) یک ناهنجاری آنزیمی است که منتج به هیدرولیز آهسته ی داروهایی می شود که همانند ساکسینیل کولین ساختمان کولین استری دارند و ایجاب می کند که کسانی که دچار این بیماری هستند تا برگشت قوام عضلانی به حد طبیعی به مدت طولانی از تنفس مکانیکی استفاده کنند. گزارش مورد: دو بیمار زن، با نسبت خویشاوندی (دخترعمو) در این پژوهش بررسی شده اند. اولی به علت T. U. L و دومی به علت کیست تخمدان بیهوشی عمومی چه به صورت اورژانس و چه به صورت الکتیو گرفته بودند و دچار آپنه ی طولانی مدت و شلی کامل عضلات تا حدود 8 ساعت پس از تزریق دوز اولیه ی ساکسینیل کولین شدند. در این دو بیمار، تنها دوز اولیه ی ساکسینیل کولین برای لوله گذاری نائی تزریق شده و از تکرار آن یا استفاده از دیگر شل کننده های عضلانی نان دپلاریزان اجتناب شده بود و پس از پایان عمل جراحی، بیماران همچنان دچار آپنه و شلی عضلات بودند. پس از بررسی های متعدد، تشخیص کمبود آنزیم کولین استراز پلاسما مطرح شد. بنابراین برای درمان آن ها به روش های درمانی مرسوم ازجمله تزریق FFP یا خون تازه ی کراس مچ شده (رگ به رگ) اقدام شد. نتیجه گیری: کمبود پسودو کولین استراز ممکن است در الگوی خانوادگی و نه تنها در نسل اول، بلکه در نسل دوم خانواده نیز اتفاق بیفتد. بهترین راه درمان، تداوم حمایت تهویه ی مکانیکی و صبر و شکیبایی تا هیدرولیز کامل ساکسینیل کولین توسط PChE است. همچنین توصیه می شود تا حد امکان از مصرف ساکسینیل کولین، جز در موارد اورژانسی، خودداری شود و به جای آن از شل کننده های عضلانی نان دپلاریزان استفاده شود.

زمینه و هدف: سرطان پروستات در 70 درصد مردان دیده میشود و دومین علت مرگ و میر مردان است که با غربالگری و تشخیص بهموقع میتوان از مرگ و میر و عوارض آن کاست. گزارش مورد: این مطالعه از نوع گزارش موردی است. بیمار مرد 52 ساله با شکایت از کمردرد هشت ماهه و تشخیص ندادنِ علت آن مراجعه کرد و در بررسی اولیه مشخص شد که تومور اینفیلتراتیو استخوان داشته است. ابتدا برای بیمار تشخیص مالتیپل میلوما داده میشود و بیمار کموتراپی میشود که بهعلت پاسخ داده نشدن به درمان در مراجعه به انکولوژیست، تشخیص سرطان متاستاتیک پروستات داده شد و تحت درمان مناسب قرار گرفت. نتیجه گیری: در علم پزشکی با وجود پیشرفت انواع وسایل کمک تشخیصی و افزایش دقت آزمایشها هنوز هم معاینه ی بالینی جایگاه خود را از دست نداده و جزء اصلی تشخیص بیماری است.