تغذیه آبزیان
سال:1397 | دوره:4 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

این مطالعه به منظور ارزیابی تأثیر سطوح مختلف عصاره های سرخارگل (Echinacea angustifolia) و مرزنجوش (Origanum majorana) بر عملکرد رشد، کارایی تغذیه و بازماندگی بچه ماهیان قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) انجام گرفت. هفت جیره آزمایشی حاوی صفر (برای گروه کنترل)، 1/0، 2/0 و 4/0 درصد سرخارگل و 1/0، 2/0 و 4/0 درصد مرزنجوش تهیه گردید. بچه ماهیان قزل آلای رنگین کمان با میانگین وزنی 3/0± 6/2 گرم به صورت تصادفی به 7 گروه (در 3 تکرار) تقسیم و به مدت 4 هفته با جیره های آزمایشی تغذیه شدند. در انتهای دوره آزمایش، شاخص های رشد، کارایی تغذیه و بازماندگی محاسبه گردید. درپایان آزمایش شاخص های رشد و تغذیه ای مانند نرخ رشد ویژه (SGR)، ضریب تبدیل غذایی (FCR)، درصد افزایش وزن بدن، کارایی غذایی، میانگین وزن نهایی و کارایی پروتئین به طور معنی داری تحث تأثیر سطوح مختلف عصاره های این گیاهان قرار گرفتند (05/0>P). تیمارهای مورد آزمایش هیچ گونه تأثیر معنی داری بر روی طول نهایی و ضریب چاقی نداشتند (05/0P). با توجه پارامترهای رشد و تغذیه ای در این آزمایش، می توان گفت که میزان 2/0 درصد عصاره سرخار گل و 1/0 درصد مرزنجوش در جیره می توانند موجب بهبود عملکرد رشد این ماهی شوند.

ناپلیوس های آرتمیا ارومیانا (Artemia urmiana) به عنوان حامل در فرآیند غنی سازی برای انتقال مخلوط پنج گونه از باسیلوس های پروبیوتیکی با عنوان محصول تجاری پروتکسین آکواتک، شامل Bacillus circulans، B. subtilis، B. licheniformis، B. laterosporusو B. Polymyxa به دستگاه گوارش لاروهای فیل ماهی به کار رفتند. ناپلیوس ها به مدت 10 ساعت با سه غلظت 105×1، 105×2 و 105×3 باکتری به ازای هر میلی لیتر در سوسپانسیون باکتریایی غنی شده و در تیمارهای آزمایشی به لاروهای فیل ماهی خورانده شدند. لاروها به میزان 50 % وزن بدن و روزانه در 6 نوبت در قالب طرح کاملاً تصادفی تغذیه، و نتایج در پایان چهاردهمین روز آزمایش با گروه شاهد (ناپلیوس های آرتمیای بدون غنی سازی) مقایسه شدند. نتایج حاکی از تأثیر مثبت پروبیوتیک باسیلی نسبت به تیمار شاهد بر روند رشد در لارو فیل ماهی بود. بالاترین وزن در تیمار آزمایشی تغذیه شده از ناپلیوس های غنی شده با غلظت 105×1 باکتری به ازای هر میلی لیتر در سوسپانسیون باکتریایی به دست آمد. ضریب تبدیل غذایی در تیمارهای آزمایشی در حد معنی دار کاهش یافت. باسیلوس-های پروبیوتیکی بر نرخ رشد ویژه، نرخ وزن نسبی به دست آمده، درصد بقا، میانگین رشد روزانه و ضریب رشد حرارتی در مقایسه با شاهد، تأثیرات مثبت و معنی داری داشتند (05/0P<). همچنین غذای نسبی خورده شده نیز در حد معنی دار کاهش یافت (05/0P<)، درحالی که فاکتور وضعیت اختلاف معنی داری را نشان نداد (05/0P>). نتایج مطالعه نشان داد باسیلوس های پروبیوتیکی از قابلیت بالایی در افزایش رشد لارو فیل ماهی برخوردارند و تیمار فیل ماهی تغذیه شده از ناپلیوس های غنی شده با غلظت 105×1 باکتری نتایج بهتری داشت.

هدف از این مطالعه بررسی تأثیر نسبت های مختلف پروتئین خام به انرژی جیره بر شاخص های رشد و ترکیبات بدن بچه ماهیان بستر می باشد. بدین منظور، 180 قطعه بچه ماهی بستر با میانگین وزن و طول به ترتیب، 37/13 ± 4/358 گرم و 30/2 ± 38/47 سانتیمتر در سه تیمار (60 قطعه در هر تیمار) با سه تکرار اختصاص داده شدند. ماهیان با تیمارهای آزمایشی 1D، 2D و 3D به ترتیب حاوی 67/31، 54/35 و 86/40 درصد پروتئین خام و 4377، 4800 و 5344 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی به مدت هشت هفته و روزانه به میزان 5/1 درصد وزن بدن تغذیه شدند. بر اساس نتایج به دست آمده، ماهیان تغذیه شده با جیره های آزمایشی 2 Dو 3D نسبت به 1 D افزایش وزن، شاخص وضعیت، ضریب رشد ویژه، میانگین رشد روزانه، پروتئین تولید شده بیشتر و ضریب تبدیل غذایی کمتر را نشان دادند (05/0>P). مقایسه ترکیب شیمیایی لاشه ماهیان مورد آزمایش نیز تفاوت معنی داری در بین تیمارها نشان داد (05/0>P). به طوری که بیشترین رطوبت، چربی و خاکستر لاشه در تیمار 2D و بیشترین پروتئین خام لاشه در تیمار 3D به دست آمد (05/0>P). با توجه به نتایج به دست آمده در این تحقیق جیره حاوی 54/35 درصد پروتئین خام و 4800 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی نسبت به سایر جیره های مورد آزمایش جهت تغذیه بچه ماهیان اقتصادی تر و ارجح تر می باشد.

این مطالعه با هدف تاثیر ­ ­ بتائین جیره بر فاکتورهای هماوری، درصد تفریخ تخم، درصد بازماندگی لارو و فاصله بین تخم­ ­ ریزی­ های متوالی در ماهی سورم Heros severus انجام شد. آزمایش با 3 گروه غذایی شامل: تیمار اول یا شاهد شامل غذای­ کنستانتره بدون افزودن بتائین، تیمار دوم شامل غذای­ کنستانتره به همراه 5 گرم بتائین به ازای هر کیلوگرم غذا و تیمار سوم شامل غذای­ کنستانتره به همراه 10 گرم بتائین به ازای هر کیلوگرم غذا و هر تیمار با 4 تکرار انجام شد. در این پژوهش 12 جفت ماهی مولد نر و ماده سورم در 12 مخزن شیشه­ ای با حجم 50 لیتر و در دمای 1 ± 28 درجه سانتی­ گراد حداقل یک ماه قبل از شروع تحقیق نگهداری شدند. غذادهی 2 بار در روز و با فاصله زمانی 8 ساعت صورت گرفت. بیش­ ترین هماوری کاری با میانگین 4/655 عدد تخم در تیمار سوم و بیشترین درصد تفریخ 79/98 و درصد بازماندگی لارو با 58/94 در تیمار دوم مشاهده شد که با تیمار اول (شاهد) اختلاف معنی­ داری داشت. کمترین فاصله بین تخم­ ریزی­ های متوالی با میانگین 31/7 روز نیز در تیمار دوم مشاهده شد که با تیمار شاهد و تیمار سوم اختلاف معنی­ داری نشان داد (05/0P≤ ). در نتیجه­ گیری کلی می­ توان بیان نمود که استفاده از 5 گرم بتائین به ازای هر کیلوگرم غذا سبب افزایش کارایی تولیدمثل و کاهش مدت زمان لازم برای تخم­ ریزی در ماهی سورم می­ گردد.

هدف از این مطالعه، بررسی اثر رژیم غذایی حاوی عصاره پوست پسته در پاسخ های فیزیولوژیک کپور معمولی تحت دستکاری استرس بود. ماهیان با پنج جیره آزمایشی حاوی صفر، 5/0، 5/1، 5/4 و 9 گرم عصاره پوست پسته بر کیلوگرم غذا تغذیه شدند. در پایان آزمایش، تمام ماهیان (12 عدد) در هر مخزن در معرض دستکاری و در هوادهی شدید قرار گرفتند. نتایج به دست آمده نشان می دهد که سطح گلوکز ماهیانی که با صفر، 5/0 و 5/1 گرم عصاره پوست پسته بر کیلوگرم غذا تغذیه شدند، در مقایسه با زمان اولیه (قبل از استرس) افزایش معنی داری داشت (05/0>P). همچنین سطوح مختلف عصاره پوست پسته در رژیم غذایی موفق به کاهش سطح کورتیزول سرم بعد از استرس نشد. بر اساس نتایج به دست آمده، عصاره پوسته پسته تاثیر خوبی بر روی پاسخ به استرس خصوصاً بر روی میزان گلوکز داشته و اضافه کردن 5/1 گرم عصاره بر کیلوگرم غذا می تواند برای ماهی کپور مفید باشد.

در این تحقیق روند تکوین مری ماهی سیم معمولی (Abramis brama) در طی مراحل اولیه توسعه، توسط میکروسکوپ نوری و الکترونی گذاره تا 60 روز پس از تفریخ بررسی شد. لاروهای این ماهی از زمان تفریخ تا 6 روز بعد از آن به صورت روزانه، از زمان 8 الی 20 روز بعد از تفریخ به صورت یک روز در میان و از زمان 20 الی 40 روز بعد از تفریخ با فاصله زمانی 5 روز نمونه برداری شدند و دو نمونه برداری آخر در روزهای 50 و 60 بعد از تفریخ انجام شد. سپس این لارو ها در محلول بوئن و گلوتارآلدئید 4% تثبیت شدند. نتایج نشان داد که توسعه مری از بخش جلویی لوله گوارش از زمان تفریخ آغاز می شود. در این زمان، اپیتلیوم مری از نوع بافت پوششی سنگفرشی بود. در یک روز بعد از تفریخ، مری به شکل یک لوله نازک با بافت اپیتلیوم مکعبی تمایز یافت. اولین سلول موکوسی در لایه مخاطی مری در روز دوم بعد از تفریخ، تمایز یافت و از روز سوم بعد از تفریخ، مواد ذخیره ای متنوعی در سلول های موکوسی مشاهده شد. همچنین، در این روز سلول های بافت اپی تلیوم به صورت کاملاً استوانه ای درآمد. اولین غنچه چشایی در روز پنجم پس از تفریخ مشاهده شد و ایجاد حالت مضرس در رأس لایه مخاطی، اتفاق دیگر این روز بود. در ادامه، چین های طولی مری در روز هشتم بعد از تفریخ متمایز شدند و پس از آن تا روز 25 پس از تفریخ، تغییر محسوسی در ساختار بافت مری به جز تغییرات در اندازه، تعداد و سلول ها مشاهده نشد. از روز 25 الی 60 روز بعد از تفریخ و با تجمع سلول های موکوسی در بخش عقبی و سلول های چشایی در بخش جلویی، بافت مری به دو بخش قابل تفکیک است.

تحقیقات مختلف اثبات کرده است که رشد و محتوای بیوشیمیایی روتیفرها می تواند تحت تأثیر نوع غذا تغییر کند. ریز جلبک-ها به عنوان یکی از منابع غذایی مهم برای کشت روتیفرها به ویژه از لحاظ شاخص هایی نظیر رشد، بقا، میزان پروتئین، چربی و اسیدهای چرب، ضروری هستند. در تحقیق حاضر اثر جلبک خشک کلرلا (معادل وزنی جلبک های تازه) در مقایسه با جلبک های تازه ایزوکرایسیس گالبانا و نانوکلروپسیس آکولاتا با غلظت cell/mL 106×5 بر رشد و ترکیبات بدنی روتیفر آب شور بررسی شد. کشت روتیفرها در شرایط استاندارد و در ظروف پلاستیکی 500 میلی لیتری و با تراکم اولیه 30 عدد در میلی لیتر صورت گرفت. نتایج نشان داد که میزان رشد جمعیت روتیفرهای تغذیه شده با جلبک ایزوکرایسیس گالبانا (cell/mL106×5) بیش از روتیفرهای تغذیه شده با نانوکلروپسیس و پودر کلرلا است (05/0>P). بیشترین و کمترین نرخ رشد ویژه به ترتیب در روتیفرهای تغذیه شده با جلبک ایزوکرایسیس گالبانا و پودر کلرلا مشاهده شد (05/0>P). بیشترین محتوای پروتئین در تیمار پودر کلرلا و حداکثر چربی در روتیفرهای تغذیه شده با جلبک ایزوکرایسیس گالبانا مشاهده شد. میزان اسید چرب غیر اشباع DHA و همچنین نسبت DHA/EPA در روتیفرهای تغذیه شده با جلبک ایزوکرایسیس گالبانا به طور معنی داری بیش از دیگر تیمارها بود، در حالی که میزان EPA در روتیفرهای تغذیه شده با نانوکلروپسیس آکولاتا به طور معنی داری بیش از دیگر تیمارها بود. بر اساس مطالعه حاضر جلبک خشک کلرلا نمی تواند جایگزین بهتری برای جلبک های تازه در ایجاد رشد مناسب روتیفر B. plicatilis باشد.

این تحقیق با هدف معرفی منبع پروتئینی جدید به جای پودر ماهی در جیره غذایی ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchusmykiss) انجام شده است. در این مطالعه دانه نخود کابلی معمولی (Cicer arietinum) و دانه نخود پرتوتابی شده جایگزین پروتئین پودر ماهی در جیره شد و اثرات آن بر شاخص های رشد، تغذیه ای، قابلیت هضم پذیری و ترکیبات بدنی بچه ماهی مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه در سالن تکثیر و پرورش پژوهشکده آرتمیا و آبزیان دانشگاه ارومیه انجام شد. تعداد 720 عدد ماهی قزل آلا (4 ± 60 گرم) به صورت تصادفی در هشت تیمار با سه تکرار به طور مساوی تقسیم و به مدت 60 روز با جیره های آزمایشی تغذیه شدند. جیره های آزمایشی شامل غذایی تجاری، غذایی دست ساز بدون نخود (شاهد)، جیره های غذایی 20، 30 و 40 درصد نخود معمولی و غذای حاوی 20، 30 و 40 درصد نخود پرتوتابی شده بودند. زیست سنجی در ابتدا و انتهای دوره (روز 60) انجام شد. نتایج نشان دادند که پرتوتابی تأثیر معنی-داری بر ترکیبات غذایی (پروتئین، چربی و ماده خشک) نخود نداشته و شاخص های رشد در تیمارهای مختلف نداشت (05/0P). در نتیجه می توان بیان کرد که افزایش جایگزینی نخود پرتوتابی شده تا حد 40% در جیره بچه ماهی قزل آلای رنگین کمان تأثیر منفی بر شاخص های رشد ندارد. لذا پروتئین دانه نخود پرتوتابی شده مورد مناسبی برای جایگزینی با پودر ماهی در فرمول جیره ماهیان است.