دانشور پزشکی
سال:1388 | دوره:16 | شماره:84 |تعداد مقالات:10

مقدمه و هدف: زخم سوختگی محل مناسبی برای بروز عفونت های مقاوم به درمان است، بنابراین تحقیق در زمینه به دست آوردن داروهای موثر بر این عفونت ضروری به نظر می رسد. هدف از انجام این مطالعه، شناسایی اثر ضدباکتریایی عصاره متانولی ریزوم زردچوبه بر باکتریهای جدا شده از عفونت زخم سوختگی و مقایسه آن با اثر آنتی بیوتیک های منتخب بوده است.روش تحقیق: ابتدا از ریزوم گیاه، عصاره متانولی تهیه گردید. سپس فعالیت ضدباکتریایی آن بر علیه 8 نوع باکتری جدا شده از عفونت زخم سوختگی 100 بیمار ابتدا به روش چاهک و سپس رقتهای متوالی در آگار بررسی شد. همچنین (Minimum Inhibitory Concentration) MIC عصاره تعیین گردید. اثر آنتی بیوتیکهای منتخب به روش دیسک بررسی و برای مقایسه نتایج، آزمون آنووای تک متغیره استفاده شد.نتایج: نتایج نشان داد، عصاره گیاه بر علیه 80 درصد ازPseudomonas aeruginosa ،69 درصد از Acinetobacter  و بیش از 75 درصد از سه گونه Staphylococcus موثر است. MIC عصاره برای باکتری های مذکور به ترتیب 95/13، 55/14 و Mg/ml 3.7 بود، در حالی که اکثر نمونه ها به آنتی بیوتیک ها مقاوم بودند. تفاوت اثر آنتی بیوتیک و گیاه برای تمام آنها  (P<0.05) معنادار بود.نتیجه گیری: این مطالعه نشان می دهد که عصاره متانولی زردچوبه اثر ضدباکتریایی خوبی بر علیه اغلب باکتریهای جدا شده از عفونت زخم سوختگی دارد. به هر حال ما به مطالعات بیشتری به صورت آزمایشگاهی و بالینی نیاز داریم.

مقدمه و هدف: مراقبت از افراد ناتوان یا مبتلا به بیماری های مزمن معمولا با افزایش آسیب های جسمی، افسردگی، استرس و اضطراب همراه است. هدف از انجام این مطالعه تعیین کیفیت زندگی همسران جانباز که نقش اصلی را در مراقبت از این افراد بر عهده دارند، بود.مواد و روش ها: ارزیابی کیفیت زندگی با استفاده از پرسش نامه SF-36  در 234 نفر از همسران جانباز با قطع عضو در هر دو اندام تحتانی انجام شد. برای مقایسه و تحلیل داده ها از تست آماری One sample t test و Independent t-test   استفاده شد.نتایج: میانگین سنی همسران جانباز با قطع عضو برابر 5/39 با انحراف معیار 3/6 سال بود. در ارزیابی کیفیت زندگی کمترین میانگین مربوط به درد جسمانی (96/24±58/53) و بیشترین میانگین نمره مربوط به عملکرد جسمانی (88/21±62/76) بود. کیفیت زندگی همسران جانباز به طور معناداری از نرمال جامعه زنان ایرانی پایین تر بود. تحصیلات بالاتر از دیپلم و اشتغال در همسران با کیفیت زندگی بالاتری همراه بود. همسران جانبازانی که سابقه بستری در طول یک سال قبل از مطالعه را داشتند به طور معناداری، میانگین نمره پایین تری را در حیطه سلامت روان و مقیاس سلامت روان داشتند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که همسران جانباز با قطع عضو در هر دو اندام تحتانی از کیفیت زندگی پایینی برخوردار بودند. به نظر می رسد توجه به عوارض دراز مدت ناشی از نگهداری از جانباز و ارایه آموزش و خدمات متناسب به مراقبین می تواند در ارتقا کیفیت زندگی آنان نقش موثری را ایفا کند.

مقدمه و هدف: نسبت قدرت همسترینگ به چهارسررانی (H/Q) یکی از مهم ترین عوامل خطرزای انواع آسیب های زانو به شمار می آید. هدف از انجام این تحقیق، مقایسه میزان H/Q در زنان ورزشکار و غیرورزشکار بود.مواد و روش ها: آزمودنی های این تحقیق 28 زن ورزشکار (16 والیبالیست و 12 تکواندوکار) با میانگین سن، قد و وزن 03/5±21/20 سال، 73/5±48/163سانتیمتر و 01/7±74/57 کیلوگرم و 12 زن غیرورزشکار با میانگین سن، قد و وزن 9/1±5/21 سال، 19/4±160سانتیمتر و 64/6±8/52 کیلوگرم بودند. برای ارزیابی پارامترهای عملکردی عضلات همسترینگ و چهارسررانی از دستگاه دینامومتر ایزوکینتیک کینکام استفاده شد. پس از مشخص شدن نرمال بودن توزیع داده ها (با استفاده از آزمون کولوموگروف اسمیرنوف) از آزمون تی مستقل برای بررسی اختلاف بین گروه ها استفاده شد (P>0.05).نتایج: تجزیه و تحلیل آماری داده ها نشان داد بین میانگین اوج گشتاور H/Q در ورزشکاران و غیرورزشکاران از لحاظ آماری تفاوت معناداری وجود ندارد.نتیجه گیری: ورزش منظم به تنهایی عامل اصلی در تثبیت تعادل زانو نبوده و تمرینات ورزشی باید به گونه ای طراحی شوند که تعادل عملکردی عضلات همسترینگ و چهارسررانی جهت پیشگیری از آسیب زانو برقرار شود.

هدف: هدف از این مطالعه ارزیابی تاثیر مکمل خوراکی روی به همراه کوآموکسی کلاو بر درمان اوتیت میانی با تجمع مایع در مقایسه با کوآموکسی کلاو به تنهایی است. تاثیر آن 3 و 6 هفته پس از تجویز مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی مداخله ای دوسوکور، کودکان 4 تا 14 سال که به دلیل اوتیت میانی با تجمع مایع، به درمانگاه گوش و حلق و بینی ارجاع شده بودند، بطور رندوم به دو گروه روی و گروه پلاسبو تقسیم شدند. کودکان در بدو ورود و پس از 3 هفته از درمان با اتوسکوپی و تمپانومتری مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای کودکانی که پس از 3 هفته، به طور کامل درمان نشده بودند، درمان به مدت 3 هفته دیکر تمدید شد (در کل 6 هفته).نتایج: 52 کودک وارد مطالعه شدند که از این تعداد 29 نفر در گروه روی و 23 نفر در گروه پلاسبو قرار گرفتند. در پایان اولین دوره درمان (3 هفته) 62.1 درصد کودکان در گروه روی بهبودی بالینی نشان دادند در حالیکه در گروه پلاسبو معادل 5/43 درصد بود. از نظر تمپانومتری، در بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معناداری وجود نداشت. پس از دومین دوره درمان (6 هفته) نیز از لحاظ بهبودی بالینی و تمپانومتری تفاوت آماری مهمی بین دو گروه وجود نداشت، اما میزان بهبودی در گروه روی به طرز قابل توجهی بهتر از گروه پلاسبو بود. تجویز روی با مدت زمان درمان (3 هفته و 6 هفته) نیز رابطه آماری معنا داری وجود نداشت.نتیجه گیری: اگرچه در این مطالعه تجویز مکمل خوراکی روی از لحاظ آماری تاثیری بر درمان اوتیت میانی با تجویز مایع نداشت، اما میزان بهبودی در گروه روی بهتر ازگروه پلاسبو بود، به ویژه با تجویز طولانی تر روی (6 هفته در برابر 3 هفته) این تاثیر بهتر بود. با توجه به یافته های فوق به نظر می رسد مطالعات بیشتر در زمینه تاثیر مکمل خوراکی روی بر درمان اوتیت میانی با تجمع مایع، لازم باشد.

مقدمه و هدف: قدمت توجه به موضوع شادی به درازای تاریخ خلقت بشر است، زیرا آدمی همواره به دنبال رهایی از دردها و رنج ها و تغییر وضعیت خود از حال بد به حال خوب بوده است. پژوهش حاضر با هدف شناسایی عوامل موثر بر شادمانی و تعیین اثربخشی آموزش برنامه شادی فوردایس در مورد خانواده های شهدا و ایثارگر صورت گرفت. برای محدود نمودن مساله پژوهشی صرفا عوامل فردی، اجتماعی و خانواده مطالعه شد.مواد و روش ها: تحقیق پیرو طرح مداخله ای بود. برای دستیابی به اهداف پژوهش از بین خانواده های شاهد و ایثارگر شهرکرد تعداد 80 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. جمع آوری اطلاعات با پرسشنامه های استانداردشده شادی فوردایس و محقق ساخته عوامل موثر بر شادی به ترتیب با پایایی های حاصل از آلفای کرونباخ به میزان 81/0 و 87/0 و با میزان همبستگی 84/0 با پرسشنامه های هم سنخ و روایی موردنظر کارشناسان صورت گرفت. تحلیل داده ها با آزمونهای آماری تحلیل رگرسیون چندگانه و «تی» نمونه های مستقل انجام شد.نتایج: عامل فردی با ضریب بتای 181/0 و سطح معناداری 05/0 و عامل خانواده با ضریب بتای 013/0- و سطح غیرمعنادار 868/0 به ترتیب بیانگر نقش اثربخش و غیراثربخش این عوامل در تبیین واریانس نمره شادی می باشند. استفاده از آزمون تی نمونه های مستقل تفاوت معنادار آماری را بین نمره شادی دو گروه آزمایش و کنترل نشان داد.نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که عامل فردی از میان عوامل سه گانه می تواند در تبیین واریانس متغیر ملاک نقش داشته باشد و آموزش برنامه شادی فوردایس بر افزایش میزان شادمانی خانواده های شهدا و ایثارگر موثر است.

مقدمه: درمان و توانبخشی ناتوانی های مربوط به مهارت های ظریف انگشتی بیماران مبتلا به فلج مغزی اغلب کاری دشوار و چالش برانگیز است. بنابراین بهره گیری از یک روش مداخله ای آسان و موثر مانند موسیقی درمانی برای تکمیل روند توانبخشی این بیماران بسیار ضروری به نظر می رسد.هدف: پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر محرک های ریتمیک - ملودیک بر مهارت های ظریف انگشتی کودکان مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک انجام شده است.مواد و روش ها: 20 کودک (9دختر و 11 پسر) مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک در محدوده سنی 7 - 12 سال در این مطالعه نیمه تجربی شرکت داده شدند. 10 نفر از آنها به طور تصادفی در گروه آزمایش و مابقی در گروه کنترل قرار گرفتند. مداخله موسیقی برای گروه آزمایش انجام گردید. قبل و بعد از مداخله سطح مهارت های ظریف انگشتی هر دو گروه با استفاده از آزمون پردوپگ برد ارزیابی گردید. اطلاعات بدست آمده با استفاده از آزمون یو من ویتنی و رتبه های علامت دار ویلکاکسون تجزیه تحلیل گردیدند.نتایج: نتایج نشان دهنده افزایش معناداری در میانگین امتیازات مهارت های ظریف انگشتی گروه آزمایش قبل و بعد از انجام مداخله در مرحله سوم، چهارم و پنجم از تست پردوپگ برد بود (P<0.05)، در حالی که در مرحله اول و دوم این تفاوت معنادار نبود (p>0.05).نتیجه گیری: فعالیت های موسیقیایی استفاده شده در این مطالعه باعث بهبود مهارت های ظریف انگشتی دو طرفه شده، اما روی مهارت های انگشتی یک طرفه تاثیری نداشته است.

مقدمه و هدف: یکی از توانمندترین مطالعات در بررسی اثرات دارویی، کارآزمایی های بالینی دو سوکور می باشد. عدول از پروتکل مطالعه تحلیل داده ها و نتایج را بسیار دشوار می کند. یکی از مشکلات رایج که در مراحل عملیاتی کارآزمایی های بالینی (خصوصا مطالعاتی که مداخله بصورت تجویز دارو است) رخ می دهد عدم مصرف دوز کامل دارو تا پایان مطالعه می باشد (non-compliance). محققان در تحلیل نتایج کارآزمایی های بالینی وقتی که عدم تمکین وجود دارد از تحلیل intention-to-treat (ITT) استقاده می کنند. که در صورت وجود عدم تمکین از سوی بیماران، برآوردهایی با دقت کمتر ارایه می کند. در این مطالعه اثر درمان را درمقایسه با دارونما در حضور عدم تمکین بیماران تعدیل خواهیم نمود.مواد و روش ها: در این مقاله از داده های مطالعه مهدی برزی استفاده شده است که یک کارآزمایی بالینی متقاطع دوسوکور بوده که در آن 42 بیمار مبتلا به استئوارتریت زانو شرکت داشته و اثر ضددردی و بهبود عملکرد بیماران را با استفاده از داروی گیاهی مذکور به مدت سه هفته در مقایسه با مصرف دارونما مورد بررسی قرار گرفته است. برای تعدیل اثر عدم تمکین بیماران سعی شده با استفاده از یک مدل آماری که نویسندگان آن را پیشنهاد نموده اند برآورد شرطی Intention-to-Treat محاسبه شود.نتایج: از 42 بیمار شرکت کننده در پژوهش حاضر سی نفر (4/71 درصد) زن بود. متغیرهای پیش زمینه ای مانند جنس، سن، تحصیلات، وزن و قد در شروع مطالعه در دو گروه درمانی مرهم مفاصل و پلاسیبو یکسان بود. نسبت عدم تمکین در دوره های اول و دوم مطالعه مهدی برزی به ترتیب برابر با 7/35 و 8/23 درصد بود که بر اساس آن ها تحلیل ITT تعدیل شد. خطای معیار و اماره نسبت درستنمایی براساس مدل پیشنهادی به مراتب کوکتر از مدل استاندارد بود.نتیجه گیری: با به کار بردن مدل آماری پیشنهاد شده، تفاوت بین اثرات داروی مرهم مفاصل و دارونما مشهودتر می شود.

مقدمه: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی است که در بخش سوختگی یکی از بیمارستان های همدان با هدف تعیین تاثیر به کارگیری پانسمان هیدروکلوئیدی و سیلورسولفادیازین یک درصد بر وضعیت زخم سوختگی درجه دو انجام شده است.مواد و روش ها: در این پژوهش 30 نفر بیمار که دارای دو زخم سوختگی بودند، یک زخم به عنوان آزمون (پانسمان با ژل کتیرا) و زخم دیگر به عنوان شاهد (پانسمان با سیلورسولفادیازین نقره 1 درصد) شرکت داشتند. ابزار بررسی در این مطالعه، شامل پرسشنامه مربوط به اطلاعات دموگرافیک و زخم سوخته چک لیست تعیین وسعت درصد سوختگی، چک لیست تعیین میزان ترمیم زخم سوختگی و چک لیست تعیین شدت درد بود، و در هر بار تعویض پانسمان، پر شده اند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون «تی» زوجی و کای دو و فیشر استفاده شده است.نتایج: نتایج نشان می دهد، مدت زمان ترمیم زمان سوختگی در بیماران در گروه آزمون 06/8 روز و در گروه نتایج شاهد 2/13 روز بوده است که با توجه به آزمون «تی» زوجی، اختلاف معناداری بین دو گروه وجود دارد (p=0.000). همچنین مطالعه انجام شده نشان می دهد، میانگین نمره شدت درد در بیماران گروه آزمون به صورت درد ضعیف (97/1) و در گروه شاهد به صورت درد متوسط (64/3) بوده است و با توجه به آزمون «تی» زوجی تفاوت معناداری بین دو گروه وجود دارد (p=0.000). از نتایج مهم دیگر این است که تمام معیارهای ترمیم زخم سوختگی در دو گروه آزمون نسبت به شاهد اختلاف معنادار است (P<0.05).نتیجه گیری: پیشنهاد می شود پانسمان با ژل کتیرا برای سوختگی درجه دو به کار گرفته شود.

مقدمه و هدف: پپتید وابسته به ژن کلسی تونین (CGRP) یک نوروپپتید 37 اسیدآمینه ای است که تولید عمده آن در بافت های اعصاب مرکزی و محیطی گونه های مهره داران و غیرمهره داران صورت می پذیرد. هدف از این تحقیق بررسی اثر تمرینات ترکیبی و مقاومتی بر میزان CGRP در عضلات کند و تند موش نژاد ویستار بود.مواد و روش ها: تعداد 23 سر موش نر ویستار (10 ماه سن، خریداری شده از انستیتو پاستور) به طور تصادفی در سه گروه کنترل (n=7)، تمرین مقاومتی (n=8) و تمرین ترکیبی (مقاومتی- استقامتی) (n=8) قرار گرفتند و برنامه تمرینی 12 هفته ای را انجام دادند. در تمرین مقاومتی حیوانات مجبور بودند از یک فنس توری به ارتفاع 2 متر بالا بروند که دو بطری آب در بالاترین نقطه آن قرار داده شده بود. گروه تمرین ترکیبی، ترکیبی از دو تمرین استقامتی (5 روز در هفته، هر روز 60 دقیقه با سرعت 30 متر در دقیقه روی تردمیل) و مقاومتی را انجام می دادند. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، حیوانات بیهوش و عضلات نعلی (کند) و درشت نی قدامی (تند) جدا شده و بلافاصله در نیتروژن مایع منجمد و در دمای -70 نگهداری شدند. اندازه گیری CGRP به روش الایزا انجام شد. آنالیز آماری داده با استفاده از تحلیل واریانس یک طرفه انجام شد.نتایج: بین میزان CGRP عضله کند در گروه تمرین ترکیبی و گروه کنترل، همچنین بین میزان CGRP در گروه تمرینی مقاومتی و کنترل در هر دو نوع عضله تفاوت معنادار وجود داشت.نتیجه گیری: تمرینات ترکیبی و مقاومتی موجب افزایش میزان CGRP عضلات شد. ظاهرا محتوای CGRP بیشتر به ماهیت فعالیت و احتمالا شدت و مدت تمرین بستگی دارد تا نوع عضله، به طوری که تمرین مقاومتی موجب افزایش این نوروپپتید در عضلات کند و تند شده است. با توجه به نقش مهم CGRP در تجدید ساختار NMJ، این یافته ها از اهمیت زیادی برخوردارند.