شیخ حسن بورینی و عبدالغنی نابلسی، از جمله ادیبان و عارفان تازی را، شرحی ادبی و عرفانی و زیبا و رسا و ایمانی، بر قصیده خمریه ابن الفارض شاعر و عارف بزرگ مصری است که نگارنده طرح به تعریب و تصحیح و شرح آن پرداخته و دیبای سخن را با نگارش اشعار پارسی و تازی نگارستانی ساخته و بر عروس عرفان انداخته، و در سرآغاز این گفتار به انشاد قصیده ای عربی به بحر رمل به عنوان «خمر العشق الالهی» پرداخته که به اقتفا و استقبال از خمریه فارضیه سروده و آنرا به «انوار المدام و اسرارالکلام» معنون ساخته است و سپس متن خمریه را به همراه شرحی منظوم و عرفانی از خود به پارسی آورده که در آن ضمن ترجمه و شرح ابیات خمریه به کشف رموز و حقایق آن پرداخته و بر احوال سلطان عشق و ایمان الهی حضرت حسین بن علی علیه آلاف التحیه و الثناء و قهرمانان کربلا تطبیق داده و سرانجام به شرحی منثور و منظوم درباره باده محبت و عشق و معرفت که ساغر آن روح والای محمدی و ساقی آن جان عالی علوی است دست یازیده و از عقاید و نظریات عارفانی بزرگ یاد کرده و گهگاه به نظم فارسی آورده است تا ان شاء الله مبتدیان را در فهم حقایق عرفانی به کار آید و منتهیان را نشاط و سرور افزاید.