پژوهش های سلولی و مولکولی
سال:1402 | دوره:36 | شماره:4 |تعداد مقالات:6

در پژوهش حاضر، اثرسدیم نیتروپروساید و سیلیکون روی اندام زایی ریزنمونه های لایه نازک کوتیلدونی با برش های عرضی ریز یک میلی متری گوجه فرنگی (Lycopersicon esculentum Mill.) مورد مطالعه قرار گرفت. این تحقیق در سه آزمایش صورت گرفت. در آزمایش اول ریزنمونه های 8 و 12 روزه در محیط کشت MS تکمیل شده با 2 میلی گرم در لیتر BAP و 2/0 میلی گرم در لیتر IAA کشت داده شدند. ریزنمونه های دوازده روزه تقریبا در محیط کشت بکارگرفته شده بدون پاسخ به اندام زایی نکروزه شده و از بین رفتند در حالی که ریزنمونه های 8 روزه اندام زایی قابل توجهی داشتند. در آزمایش دوم اثر نوع ریزنمونه و تنظیم کننده هایBAP به تنهایی و در ترکیب با NAA و IAA در بهبود اندام زایی ریزنمونه های مذکور مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج این آزمایش نشان داد که تقریبا تمامی تیمارها بالای 90 درصد اندام زایی داشتند. در تجزیه تعداد شاخساره، تیمار 2 میلی گرم در لیتر BAP و 2/0 میلی گرم در لیتر IAA بیشترین تعداد شاخساره را نشان داد. نتایج آزمایش سوم نشان داد که غلظت های 10، 15 و 30 میکرومولار سدیم نیتروپروساید به ترتیب موجب افزایش معنی دار تعداد شاخساره، افزایش تعداد شاخساره و همچنین افزایش القاء ریشه گردید. غلظت های50 و 5 میلی گرم در لیتر سیلیکون موجب افزایش شاخساره در ریزنمونه ها گردید ولی افزودن500 میلی گرم در لیتر سیلیکون موجب عدم باززایی شده و شاخساره ای هم تشکیل نشد. افزودن مکمل سیلیکون و سدیم نیتروپروساید در غلظت های بالا تاثیر معنی داری بر درصد باززایی کوتیلدون و لایه نازک سلولی گیاه گوجه فرنگی نداشتند.

خلاصه:تاکسول یک داروی ضد سرطان بوده و قابل استخراج از درخت سرخدار می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات الیسیتورهای متیل جاسمونات و اسیدسالسیلیک بر روی تولید تاکسول در ریشه های مویین ایجاد شده در سرخدار ایرانی بود. برای ایجاد ریشه های موئین در ریزنمونه های سرخدار ازسه نژاد اگروباکتریوم ریزوژنز A4، R1000 و ATCC15834 استفاده شد. نتایج نشان داد که فقط سویه A4 باعث ایجاد ریشه های مویین در ریزنمونه ها شده و بررسیPCR نشان داد ژن ریشه زایی اگروباکتریوم به ریزنمونه ها منتقل شده است. در عملیات واکشت ریشه های موئین،از سه غلظت 1، 10 و 100 میکرومول متیل جاسمونات و اسید سالسیلیک به صورت جداگانه و ترکیبی برای افزایش تولید پاکلی تاکسول مورد استفاده قرار گرفت. آنالیز انجام شده توسط HPLC نشان داد که افزودن الیسیتورها به محیط کشت باعث افزایش میزان تاکسول در ریشه های مویین می شود و بیشترین افزایش با افزودن 100 میکرومول متیل جاسمونات به تنهایی بدست آمد که باعث افزایش 5 برابری میزان تولید پاکلی تاکسول در ریشه های موئین گردیده است.

تنش خشکی از عمده ترین عوامل تاثیرگذار محیطی بر رشد، عملکرد و کیفیت محصولات کشاورزی است. متأسفانه تغییرات اقلیمی حاکم بر جهان و مدیریتهای نادرست، زمینه گسترش دامنه اراضی خشک و نیمه خشک جهان را فراهم کرده است. در این بین آفتابگردان از جمله گیاهان روغنی مهم با مقاومت نسبی به تنش خشکی است. این پژوهش به منظور شناسایی نشانگرهای ملکولی پیوسته با ژن های کنترل کننده صفات جهت استفاده در برنامه اصلاحی و تسریع گزینش ارقام مقاوم به خشکی انجام گرفت. اطلاعات حاصل از 7 ترکیب آغازگر IRAP جهت شناسایی نشانگرهای مرتبط با صفات مورفولوژیکی-زراعی در 100 لاین آفتابگردان دانه روغنی، کشت شده در قالب طرح لاتیس ساده 10× 10 با دو تکرار در هر یک از شرایط معمولی و محدودیت آبیاری طی دو سال متوالی، استفاده گردید. بر اساس مدل خطی مخلوط تحت شرایط معمولی 12 و در شرایط تنش محدودیت آبیاری 10 نشانگر مولکولی با صفات مورد بررسی ارتباط معنی دار (01/0P≥) نشان دادند. نشانگر 61655 با صفت روغن تحت هر دو شرایط آبیاری معمولی و محدود، دو نشانگر 616510 و 61655 در شرایط آبیاری معمولی و نشانگر CfCr1 تحت شرایط آبیاری محدود با چندین صفت ارتباط معنی دار نشان دادند که می تواند ناشی از اثرات پلیوتروپی و یا پیوستگی نواحی ژنومی دخیل در کنترل صفات فوق باشد. نشانگر “616510” پیوسته با ژن های کنترل کننده عملکرد و نشانگر ”CfCr1” پیوسته با ژن های کنترل کننده دو صفت قطر طبق و قطر ساقه از اجزای عملکرد، بعد از تأیید به ترتیب می توانند برای گزینش ژنوتیپ های مطلوب در شرایط معمولی و محدودیت آبیاری استفاده شوند.

آنزیم سیکلومالتودکستریناز (CDase) متعلق به رده آنزیم های درگیر در تجزیه هیدرات های کربن است و از مهمترین آنزیم های خانواده آمیلاز ها با کاربردهای بسیار مهم صنعتی محسوب می شود. اخیرا یک گونه بومی از این آنزیم شناسایی و گزارش شده است (کد شناسایی: AMB26774). در مطالعه قبلی بر روی این آنزیم و سه جهش یافته از آن شامل A123V، C127Q و جهش یافته دوگانه مربوطه یعنی A123V/C127Q مشخص شد که اعمال جهش نقطه ای در سطح بینابینی زیرواحدها اثرات ساختاری و عملکردی دارد. در این مطالعه مجموعه کاملی از بررسی های آزمایشگاهی و روش های مدل سازی برای مشخص کردن رفتار ترمودینامیکی سویه های آنزیم در آزمایش های واسرشتگی شیمیایی با استفاده از گوانیدینیوم کلراید (GdmCl) به عنوان ماده شیمیایی واسرشته کننده ساختار انجام شد. مشخص شد که پروتئین وحشی با بیشترین مقدار ∆G^(H_2 O) در مقایسه با جهش یافته ها پایدارترین سویه است. به نظر می رسد که جایگزینی باقیمانده ها در سطح بینابینی رشته ها باعث انعطاف پذیری بیشتر زنجیره ها نسبت به یکدیگر و سهولت نفوذ و میانکنش گوانیدینیوم کلراید با آنزیم های جهش یافته در مقایسه با نوع وحشی شده است. ما چنین نتیجه گیری کردیم که این مناطق نقاط حساسی هستند که می توان با دست کاری بیشتر آن ها باعث سوق دادن آنزیم به سمت پایداری دمایی و شیمیایی شد.

باکتری بیماریزای E. coli O157:H7 قادر به ایجاد طیف وسیعی از عوارض همانند اسهال خونی و سندرم اورمی همولیتیک میباشد. به دلیل مشکلات موجود در درمان آنتی بیوتیکی، به نظر میرسد ایمن سازی، مناسبترین روش مبارزه با این باکتری باشد. پروتئینهای (Intimin)، Tir و EspA، سه پروتئین اصلی در اتصال باکتری مذکور به اپیتلیال دستگاه گوارش میباشند. از طریق ممانعت از اتصال پروتئینهای مذکور در مراحل ابتدائی بیماری مهار خواهد شد. محققان با انتخاب بخشهای مؤثر پروتئینهای مذکور و تولید یک پروتئین نوترکیب کایمر، ایمونوژن کارآمدی جهت پیشگیری از بروز این بیماری ارائه نموده اند. از این رو دستیابی به مقادیر بالای پروتئین نوترکیب در کنار حفظ کیفیت و کارایی آن، بسیار مهم میباشد. با توجه به افزایش بیان کمّی و کیفی برخی پروتئینهای نوترکیب در شرایط حذف نیروی جاذبه، در مطالعه پیش رو بیان پروتئین نوترکیب EIT در شرایط شبیه ساز بیوزنی بر روی دستگاه کلینواستت مورد بررسی قرار گرفت. پس از بهینه سازی شرایط بیان و تائید پروتئین نوترکیب با روشهای ایمنولوژیک، در شرایط بی وزنی بیان آن القاء گردید و پس از تخلیص پروتئین توسط ستون کروماتوگرافی، مقدار آن مورد سنجش قرار گرفت. یافتهها حاکی از آن بودند که علی رغم کاهش میزان بیان در شرایط بی وزنی که احتمالاً به دلیل عدم هوادهی مناسب محیط کشت بوده است، هم چنان پروتئین نوترکیب با کیفیتی مناسب در شرایط بی وزنی تولید گردید. انتظار میرود با بهینه سازی شرایط و استفاده از روشهای هوادهی در بی وزنی، تولید پروتئینهای نوترکیب به طور قابل توجهی افزایش یابد.

تنظیم زمان گل‎دهی نیازمند فعالیت ژن‎های مختلفی است که تحت کنترل فاکتورهای محیطی و درونی می‎باشند. ژن FLC، نقش کلیدی در گذر به گل دهی دارد و به عنوان ژن هدف مسیر بهاره شدن، گل دهی را مهار می کند. بهاره شدن یک سازگاری طبیعی برای تضمین گل دهی پس از زمستان است تا گل و دانه در شرایط مطلوب محیطی نمو یابند. در این مطالعه، شناسایی و بررسی بیان این ژن در خاکشیر بدل بررسی شد. RNA کل از برگ های لپه‎‎ای استخراج و cDNA ساخته شد. آغازگرهای اختصاصی بر اساس هم راستایی توالی ژن های هم ساخت FLC، طراحی و برای واکنش RT-PCR استفاده گردیدند. قطعه مورد نظر به طول 449 نوکلئوتید، شناسایی و با نام SiFLC و شماره دسترسی KT156751 در پایگاه NCBI ثبت شد. مقایسه پروتئین استنباطی با 150 آمینو اسید با پروتئین های هم ساخت FLC در سایر گیاهان، نشان دهنده شباهت زیاد آن ها بود. میزان نسبی بیان با استفاده از روش نیمه کمی، در مرحله‎ رویشی در برگ جوان، برگ بالغ، ساقه و ریشه بین 86-56 درصد بود، بالاترین میزان (86) در برگ جوان و کم ترین میزان (حدود 56) در ساقه مشاهده شد. در مرحله زایشی کاهش بیان در این اندام ها بویژه در برگ مشاهده شد که میزان بیان آن بسیار ناچیز (حدود یک درصد) اما در غنچه های گل به نسبت بالاتر بود و به حدود 31 درصد رسید. کاهش بیان در برگ در فاز زایشی نشان دهنده تحریک گل دهی و افزایش آن در گل، پس از تحریک گل دهی، می تواند مربوط به تنظیم دوباره آن و آمادگی برای مهار طی فاز رویشی باشد.